Eenmaal thuis heeft baby wel een dikke luier vol; dat had hij de hele dag ingehouden en voor ons bewaard. Ik had me voorgenomen de kleine in bad te stoppen na een hele dag crèche en dat is ook een goed idee. Niet dat hij nou zo heel erg vies of druk is, maar het is handig om daar in elk geval een ritueel van te maken. Doen we nog iets op een vast ritme.
Thuis valt er een last van me af en tegelijkertijd merk ik dan pas hoe moe ik eigenlijk ben na die eerste dag. Zo moe ben ik nog nooit geweest. Zelfs na de bevalling had ik meer energie, dankzij de adrenaline die je van je lichaam krijgt. Waar is die als ik 'm nodig heb? Aan de ene kant ben ik juist zo trots dat ik de hele dag heb doorstaan zonder als een zielig hoopje ineengedoken achter mijn computerscherm te schuilen. Aan de andere kant kom ik mezelf nu pas echt tegen.
Ik ben nog steeds misselijk. Zo erg zelfs, dat het avondeten niet echt smaakt en uiteraard moet ik het zien weg te werken rondom een voeding waarbij de kleine onrustig drinkt en steeds loslaat. Rond een uur of acht besluiten we de avond voort te zetten in bed en daar lekker te zappen terwijl de kleine vast slaapt. Ik kolf nog een keertje terwijl er aan weerszijden van me geslapen wordt. Met het flesje eenmaal in de koelkast, houd ik het ook maar voor gezien. Ik ben zo ongelooflijk moe dat het met geen pen te beschrijven is. Mijn moeder zegt dat die emotionele spanning zijn tol vergt. Maar het is juist en vooral ook zo'n lichamelijke moeheid.
Ik merk nu, liggend op bed, pas hoe groot ik me de hele dag heb gehouden. Niet dat ik - na die treinreis, althans - nog in tranen wilde uitbarsten. Maar ik zat er ook niet echt heel lekker op m'n plek. Het was wel mijn plekje, maar iemand anders had er vanalles mee gedaan zonder op te ruimen. Mijn hoofd stond niet naar werk en het was ook niet echt van plan helemaal mee te werken. Dan is het lastig verzinnen waar je moet beginnen. En wat kun je doen in die bijna twee uur durende tussenpauzes tussen het kolven? Thuis een hoop (mits de kleine slaapt of rondkijkt), maar op het werk voelde ik me geblokkeerd.
Ik moest uitzoeken hoe alles ervoorstaat. Eigenlijk moest ik de website bijwerken, maar het kon me gestolen worden. Want dan moest ik die mailbox in en kijken welke berichten al gebruikt zijn en welke niet. Want dat is ook niet netjes naar submapjes verplaatst, zoals ik dat altijd deed. Bovendien was ik moe. Zo ontzettend moe.
Pas in bed realiseer ik me ook wat mijn kennis bedoelde met 'een hele omschakeling'. Het is zo dubbel. Je zit daar weer op je oude plek je oude functie te bekleden. Maar toen was ik ook alleen maar hoofdredacteur. Die ging rond vijf uur naar huis en las een boek in de trein, wandelde naar huis en plofte neer op de bank om tv-series te kijken. Nu zit er een mama aan hetzelfde bureau. Een mama die ook hoofdredacteur is. En stiekem heb ik het gevoel dat iedereen om me heen dat vergeet. In zoverre dat ze denken dat ik alles weer even gemakkelijk oppak en opstart als altijd. En ik weet dat dat niet zo zal zijn. Ook al verwacht ik het stiekem ook van mezelf. Want tot nu toe liep altijd alles op rolletjes, dus waarom nu niet?
Toch is het raar dat je in al die tijdschriftjes en zelfs op fora vol klagende moeders die dolgraag tips delen en overbezorgdheid bij anderen kweken eigenlijk niets tegenkomt over hoe het werkelijk is om weer aan het werk te gaan. Je hebt het gevoel dat iedereen het 'eventjes' doet, dus hoe moeilijk kan het zijn? Nou, moeilijk dus! Zelfs als je niet de hele dag jankt omdat je baby niet bij je is (en tegen alle verwachtingen in, jank je inderdaad niet de hele dag), dan nog is het lichamelijk en geestelijk veel zwaarder dan ik ooit had gedacht.
Niemand die me daarvoor heeft gewaarschuwd. Iedereen heeft het maar over je baby achterlaten in het kinderdagverblijf, dat dat wel went en helemaal niet nadelig is voor de kleine. Maar niemand die zegt: luister, je moet goed op jezelf passen. Vergeet niet te eten en genoeg te drinken. Tijdens het kolven pas ontspannen is al te laat. Laat je niet meteen overdonderen door alles wat is blijven liggen, want dat gaat het wel doen. Doe stap voor stap en rustig aan en geef - alsjeblieft - toe als het niet lukt. Leun achterover in je stoel en laat alles op je inwerken. Niet meteen zitten, computer aan en verwachten dat alles weer als vanouds werkt. Dat doet het niet. Echt niet.
En ik had een voorbeeldige bevalling en mag over de kraamtijd en verlofperiode absoluut niet klagen. Lichamelijk is alles in orde. En toch ben ik compleet gesloopt en ik voel me half ziek als ik naar het plafond staar en me afvraag waar het allemaal goed voor is. Is dit echt de moeite waard? Heeft mijn kind zo nog iets aan me als ik zo ontzettend moe ben? Als ik straks geen geduld meer heb? En blijft er nog iets over voor mij om mezelf te zijn?
