Voor een zomerdag is het 's ochtends als ik de kleine wegbreng maar wat koud. Ik kan mijn eigen ademwolkje zien. De afgelopen weken dat ik weer aan het werk ben, is het weer eigenlijk steeds zo afwisselend geweest. Vandaag ben ik dat ook.
Als ik op mijn werk zit achter mijn computer, dan zit ik daar toch weer de hoofdredacteur te wezen die ik tot nu toe was. Ik wil dezelfde kwaliteit leveren en vecht tegen een onvoorstelbaar gebrek aan energie. Mijn concentratie is zo slecht nog niet, maar ik moet zoveel dingen het liefst tegelijk doen dat ik meerdere malen gewoon eventjes niet meer weet waar ik moet beginnen. Met als probleem dat ik door al het gepieker ook kostbare tijd verspil. Zo voelt het althans.
Dan is het ook geen wonder dat de opbrengst tijdens het kolven eigenlijk tegenvalt. Ja, het kan veel erger, maar een complete voeding per keer is het nog steeds niet. Vandaag dacht ik voor afleiding te zorgen door krantjes mee te nemen, maar alle verhalen over de schietpartij in Noorwegen en de plotselinge dood van Amy Winehouse zitten me niet lekker. Nu ik een kindje heb - en dat feit eindelijk begint door te sijpelen in mijn hersenen - maken dit soort berichten me onrustig op een plek ergens heel diep vanbinnen.
Ik kan zuchten en diep ademhalen wat ik wil, maar het kolven schiet gewoon niet op. Zodra ik merk dat er niks uit komt en het al beurs voelt, zorgt die frustratie ervoor dat het helemaal afgelopen is. Heel even denk ik: ik kap ermee. Maar even snel borrelt de vraag naar boven: waarmee? Met werken of met kolven?
En dan komen de twijfels. Als ik moet kiezen tussen werk en kind, ja, dan wint kind het natuurlijk. Het liefst blijf ik thuis bij hem en geef hem alle liefde en aandacht die hij nodig heeft, en waarschijnlijk een flinke dosis meer dan dat. Het scheelt kolven en stressen en deadlines, maar het scheelt ook inkomsten, een hypotheek en een carrière - al is dat laatste me nog niet eens zo heel veel waard.
Vandaag beleef ik dus echt een dipje. Ik denk veel aan mijn kleintje en tegelijkertijd probeer ik tussen het kolven door zoveel mogelijk gedaan te krijgen. Zoals gewoonlijk valt dat weer vies tegen en ben ik vooral veel tijd kwijt aan de minder belangrijke klusjes als een website bijwerken voor drie dagen en met collega's praten omdat je die toch ook niet straal kunt negeren omwille van het doorwerken.
In de trein naar huis laat ik me tegen de wand zakken, even tien minuutjes slap zitten en piekeren. Is het dit allemaal waard? Ik weet dat het kinderdagverblijf geen kwaad kan en later misschien zelfs goed is voor een kind en ik weet ook dat het hebben van een baan belangrijk is. Ik was vorige week nog blij dat ik deze baan heb behouden. Maar vandaag weet ik het heel eventjes niet meer zeker. De baan vergt namelijk wel veel van me en ik heb nog steeds geen zekerheid dat ik freelancers kan inschakelen.
Tot nu toe hebben de beloofde artikelen die ik niet zelf hoefde te schrijven alleen maar extra werk opgeleverd, op een of twee na dan. Thuis doe ik mijn best aan werken toe te komen, maar ook dat valt niet mee als ik heel eerlijk ben. De gebroken nachten zijn nog tot daar aan toe, maar overdag wil de kleine ook veel aandacht - of misschien 'enable' ik hem wel. Gisteren ben ik anderhalf uur in slaap gevallen met hem in mijn armen. Ik was moe genoeg. Daarna nog van tien tot half twaalf 's nachts een en ander zitten tikken. Dat is ook geen doen.
Mijn kindje komt niks tekort. Mijn baas mag ook niet klagen, want het huidige nummer van het tijdschrift ligt beter op schema dan de rest van de nummers in de afgelopen twaalf maanden. Wanneer ik wat uitvoer maakt niet uit, dat hebben we afgesproken. Maar ik kom mezelf steeds meer tegen, want er is gewoon geen tijd meer voor mij op een dag of zelfs in een hele week. Zoals ik al zei: geen wonder dus dat de kolfopbrengst overdag op mijn werk tegenvalt.
En dan is er nog de kwestie wat te doen met afspraken buiten de deur en events die op dagen vallen dat ik thuis werk. Moet ik daar dan toch naartoe of moet ik er meteen al niet aan beginnen, zonder uitzondering? Het kost me een extra crèchedag die ik vast niet mag declareren en het kost ook energie die er niet is. Ik voel me nog amper in staat een zinnig interview te gaan houden ergens. Daarom ben ik nu ook zo makkelijk met doorschuiven van een stuk dat inmiddels achterhaald is en heb ik een ander interview een beetje aangepast door wat te flansen met de tekst van mijn collega. Het hele interview zelf opnieuw afnemen zag ik niet zitten in elk geval.
Maar goed, ik heb dus weer zo'n dag waarop ik me afvraag of dit het allemaal waard is. Straks ga ik mijn werk - dat ik op zich nog steeds leuk vind, of althans bepaalde delen ervan - echt nog zien als een opgave. Als een verplichting die ik moet nakomen, of ik het nou leuk vind of niet. De thuiswerkdagen verlopen ook moeizamer dan ik dacht en ik wil juist voorkomen dat ik zeven dagen per week met het blad bezig ben. Ik hoef niet per se tijd voor mezelf te maken, maar er ligt ook nog vertaalwerk dat ik niet tot het laatste moment moet laten liggen, anders maak ik weer dagen tot middernacht en langer.
Vandaar dus die twijfels. Hoe lang moet ik het nog testen en welke opties zijn er? Houd ik mezelf voor de gek als ik dit als testperiode zie en heb ik helemaal de vrijheid niet om op de rem te gaan staan? Ik weet het eerlijk gezegd niet meer zo goed. Ik weet wel dat ik een dag zoals die vandaag verliep, niet te vaak wil hebben.
