Het lijkt nu alweer zo lang geleden dat ik met hoge koorts slap in bed lag en me amper kon verroeren. Ik nam me afgelopen donderdag vanalles voor en zou het allemaal anders gaan doen. Niet dat die voornemens nu al het raam uit zijn, hoor. Maar ik heb werkelijk geen idee hoe ik het moet aanpakken strakjes. Ik bedoel, ik heb tot nu toe toch al maanden geroepen dat het allemaal anders zou gaan en moest gaan na mijn verlof? En moet je nu kijken - ziek van uitputting kom ik ook eens tot inkeer dat het totaal niet anders gaat dan voorheen. Dat ik te snel weer in mijn oude ritme ben gevallen en zo dom was om te denken dat ik het stiekem toch wel zou redden op die manier. En dat dus niet het geval is.
Een van mijn collega's - vrouwelijk, drie of vier jaar jonger dan ik - zegt dat niemand verwacht dat ik alles weer even snel oppak. Althans, dat zei ze in de eerste week, toen het misschien ook wel waar was. Maar na een maand heb ik het idee dat iedereen denkt: ze is er weer, we gaan er weer voor. En dat ik dan met m'n eigenwijze hoofd denk: ik probeer het wel gewoon en zie wel waar het schip strandt. (Nou, bij vloed met 39,5 graden koorts en overgeven, dus.)
Zo geleidelijk aan pak ik alles weer op en even geleidelijk schiet ik weer in diezelfde modus waarin ik alles zo snel mogelijk, zo perfect mogelijk op tijd af wil hebben. Met als mankement dat nu de kolf- en voedingstijden er nog bij komen, dus ik eigenlijk probeer hetzelfde werk in nog net wat minder tijd te doen. Vorige week kon ik 's nachts na een voeding niet meteen slapen en ik ging uitzoeken hoeveel pagina's ik precies volgepend heb van het komende nummer van ons vakblad. Toch maar weer de helft - en dat in twee, drie weken tijd.
Als dat me al zo sloopt, hoe moet het dan met het komende nummer - nu ik een week vrij heb en dus echt niets werkigs uitvoer - en de nummers erna, waarvoor nog helemaal niets in de steigers staat? Het gaat niet om een gebrek aan ideetjes, hoor. Maar wel om een gebrek aan uitvoerende kracht. Zo klinkt het logisch en duidelijk, maar of mijn baas me ziet aankomen... Hij heeft net een deel van de aandelen aan iemand weten te verkopen, heeft eindelijk weer wat cash in de la en nog krijgen we het vakantiegeld niet met sneltreinvaart uitgekeerd omdat meneer liever even wat reserves opbouwt. Van geld dat hij bij ons gezamenlijk dik en dik rood staat. Ja, kom daar maar eens aan met een mededeling dat je budget nodig hebt en van diverse freelancers gebruik zult gaan maken om zelf een maandelijkse fysieke instorting te voorkomen en een geestelijke variant van hetzelfde voor te blijven.
En toch zal het moeten. Het kan niet anders. Ik hoef toch niet nog een keer ziek te worden om het te snappen? Dan maar moed veramelen deze week nu ik vrij ben. Een plan van aanpak bedenken. En uitleggen dat ik dan ook meteen een Macbook nodig heb om vanuit huis echt goed aan de slag te kunnen want nu is het heen en weer met pdf's uit wanhoop omdat het opmaakprogramma aan hun kant te oud is en aan mijn kant te nieuw en het niet kruislings te installeren valt omdat ik geen Mac heb.
Maar nu ben ik vrij. Het is al wel dinsdag en de week vliegt voorbij, maar ik heb nog een paar dagen om even rustig aan te doen en bij te komen. Jammer genoeg wordt zo'n week dan net weer afgesloten met een bezoekje van 'die andere oma' om het even oneerbiedig te zeggen. Was weer zo'n aankondiging, onder voorwaarde 'dat zij niet te moe was' (ja, breek me de bek niet open), want ze moest toch in de buurt zijn. Je voelt je zo gewaardeerd op zo'n moment, niet?
Ze belde vrijdag dat ze misschien afgelopen zaterdag ook nog wel even kon komen buurten op de heenweg naar haar schildersretraite en dan aankomend weekend nog even goed de eigenlijke visite doen. Ik was dus net m'n koorts kwijt en toch klonk het even alsof manlief dat allemaal een goed idee vond. Goed, ze ziet haar kleinzoon nauwelijks - eigen schuld, dikke bult (lang verhaal, maar dat is de samenvatting) - maar op dat moment knapte er bij mij iets. Ik zei: Ja, dat dacht ik dus niet. Opflikkeren. Niet tegen haar, maar tegen hem. Ik ben net zwaar beroerd geweest, instorting nabij, ben nog steeds draaierig en misselijk en dan komt zij ons even verblijden met een extra bliksembezoek? Dank je de koekkoek, zeg.
Maar dat bedoel ik dus. Ik voel het soms alsof ik geleefd word. Iedereen wil iets van me - mijn werk nog wel het meest. En stom genoeg probeer ik aan ieders verlangen te voldoen, ook iets wat ik moet afleren, eigenlijk. Dus dit momentje van me af bijten was een goed begin. Nou nog komend weekend me aan mijn belofte houden om te waken over mijn kleintje: hij wordt niet gestoord tijdens zijn slaap, anders zwaait er wat, je wacht maar tot hij tijd voor je heeft en ik hoop zo erg dat ik geen kattenharen tegenkom tijdens of na het bezoek, of erger nog: in het cadeautje. De zelfgehaakte knuffels van oma staan nog op de schoorsteenmantel omdat ik ze een keer letterlijk moet uitpluizen met een pincet. Maar nadat ik dat tijdens de zwangerschap met een kinderdekentje van mijn man heb gedaan, moet ik er niet aan denken zo'n klus nog een keer uit te voeren. Jasses.
