Gisteren had ik gehoopt wat te kunnen werken. Gisteren had mijn kleintje echter buikpijn en hij werd er soms heel onrustig en boos van. Slapen wilde hij niet, tenzij het in mijn armen kon. Wat doe je dan? Genieten van je zondag en je kleintje in je armen en hem lekker laten slapen zolang het duurt.
Het was namelijk al heel wat dagen geleden dat we voor het laatst een zogenaamde spuitluier hadden gezien. Al sinds dinsdag kwam er geen poep meer uit het kind - al hebben ze me vanaf zijn geboorte al verteld dat dit kan gebeuren en niet ernstig is - maar gisteren was het voor hem in elk geval een crime. Beentjes optrekken en schoppen, ongedurig wurmen en kronkelen - dat moet haast wel buikpijn zijn. Soms een windje - dat je dan ook dwars door het dekentje heen kunt ruiken - maar verder niets. Ik zou er ook kwaad om worden als mijn buik me dat flikte.
Maar goed, het was niet allemaal kommer en kwel. Hij lachte ook net zo goed en zat in zijn stoeltje of lag in het ledikantje lief te spelen. Of hij legde zijn hoofdje lief tegen mama's schouder na het eten en had het daar prima naar zijn zin. 's Avonds sliep hij meteen en goed, werd 's nachts nog wel hongerig wakker, maar ook 's ochtends was hij vrolijk en ronduit lief en rustig. Dus: naar de crèche.
Ik vertel de leidster wel dat hij last had van buikpijn gisteren en ik niet zeker weet of hij daar al van af is. Net als een week eerder zeg ik dat ze me altijd kan bellen als het te erg zou zijn - al geloof ik inmiddels niet meer dat ze dat ook zal doen. Kun je nagaan dat ik dus toch wel schrik als ik het nummer van het kinderdagverblijf zie verschijnen op het display van mijn telefoon om half twaalf.
Ja, zegt ze, hij is nogal uit z'n hum (zo zei ze het niet) en hij huilt alleen maar. Hij heeft z'n flesje gekregen, dat is op en het was even goed, maar na een half uur is het weer huilen. Hij wil niet spelen, hij wil niet slapen... Stiekem voel ik vanbinnen een golf van dankbaarheid: hij wil bij mama zijn! Dus begin ik al bijna mijn computer af te sluiten voor ik de telefoon heb opgehangen. Ik kom eraan!
Geen paniek. Helemaal cool en beheerst. Netjes tegen mijn baas zeggen dat de crèche gebeld heeft en dat ik wegga. Snel naar de wc want dat houd ik anders niet vol tot thuis. Sleutel van de kolfruimte bij de receptie inleveren en dan door de regen met waterdoorlatende schoenen, soppend naar het station. Ik kom eraan, kleine man, nog heel eventjes.
Omdat het kinderdagverblijf het blijkbaar beter vindt dat ik hem eerder kom halen, ga ik er wel een beetje vanuit dat het erg is. Ik verwacht dan ook zijn gekrijs al in de stationshal te kunnen horen - daarom heb ik ook een afspraak geregeld bij de huisarts-vervanger. Als ik aankom, zit hij echter net in een wipstoel lief rond te kijken en hij lacht als hij me ziet. Hij lacht ook als een van de kindjes zijn speen van het aanrecht pakt en bij hem in z'n mond stopt, ook al vroeg hij er niet om.
Ik ben blij dat ik me geen heftige zorgen gemaakt heb en naar mijn gevoel heb geluisterd. Ik weet hoe hij gisteren was, en zoiets verwacht ik nu weer. Maar hij heeft goed geslapen en vanochtend was hij vrolijk. Dus zo erg kan het niet zijn - alleen een poepluier zou handig zijn na een week. Maar goed, ik ben er nu en dus gaat hij mee naar huis. Mammie moet kolven, want er dreigt iets te exploderen en hij krijgt nog net zijn flesje voor we vertrekken. En daarna naar de huisarts.
En dan gebeurt het. Er is een poepluier. Gek dat je daarover opeens zo enthousiast bent. Hoera, je hebt je luier vol gescheten, bravo kleine kanjer! Ongelooflijk, maar waar. Zeker na een week. Hij lijkt zich ook meteen wat beter te voelen. Het heeft geen zin de afspraak bij de dokter nu nog af te zetten en wie weet hoelang het duurt tot de volgende volle luier, dus we gaan gewoon. Maar de uitslag is zeer positief: alles is helemaal in orde. Het kan nu eenmaal gebeuren en huilen doen baby's ook wel vaker. Er is in elk geval niets met hem aan de hand, al kan ik altijd weer terugkomen op een inloopspreekuur als ik het niet vertrouw of er iets anders mis is.
Dat moedergevoel zit dus wel goed. Ik wist dat ik me geen zorgen hoefde maken, al vroeg ik me wel af (en nog steeds) hoe erg het dan was dat ze toch liever mij belden om hem op te halen. Kwam dat nou doordat ik dat zo stellig zei die ochtend? Of had ze zelf zo'n dag waarop ze een constant huilend kind eigenlijk niet meer kon hebben? Of was hij daar zo ontzettend overstuur en werd dat meteen zoveel beter toen mama verscheen? Want ook thuis is hij prima te genieten. Dat slapen, wat hij volgens zijn leidster niet wilde, lukt hier prima. Thuis van de dokter slaapt hij drie kwartier tot aan etenstijd en na zijn flesje is hij zo vertrokken en blijft bijna drie uur onder zeil.
Dus die allereerste keer dat het kinderdagverblijf belt en ik halsoverkop naar huis ga, is nu ook geweest. Een crisis is het niet te noemen. Geen acute toestanden, geen rampzalige gebeurtenissen. Aan de ene kant vraag ik me dus af hoe snel die grieten aan de bel trekken, aan de andere kant heb ik het liever een paar keer te snel dan een keer te laat. Laat die kleine maar bij mij zijn als hij zich niet helemaal fijn voelt, want dat is beter dan een doorgedraaid kind ophalen om half zes.
