Na het vreemde verloop van maandag - het kinderdagverblijf dat belt omdat mijn kleintje steeds maar huilt en niet wil spelen of slapen, plus het bezoekje aan de huisarts die zegt dat alles oké is - ben ik mijn vertrouwen in de crèche even kwijt. Althans, wel in de 'leidster' (ze noemen het zelf 'juffie', vind ik een stuk beter passen) die hij steeds heeft. In mijn hoofd is ze vanaf de eerste keer dat ik haar zag - nog tijdens een kennismakingsrondje - Het Joggingpakkenkind. Sindsdien zijn daar nog benamingen als muts en dergelijke bij gekomen.
Want, zo zei ze toen ik gisterochtend belde, hij was die maandag nogal huilerig en eigenlijk niet zo gezellig. Dus ging ik me afvragen of een kind gezellig moet zijn op een crèche en anders naar huis gestuurd wordt - of zouden ze alleen bellen als er echt iets aan de hand is?
Maar goed, alsof al die twijfels en de stress van deadlines op het werk en de vrij lage (lees: lager dan ik gewend ben van mezelf) output hier thuis nog niet genoeg zijn, krijg ik het ook op mijn heupen van mijn eigen mama. Ze bedoelt het allemaal goed, dat weet ik heus wel. Maar af en toe word ik gewoon knettergek van dat goedbedoelde advies. Dan zou ik het liefst op de grond stampen en zeggen: ikke zelluf doen!
Ik weet echt wel wat ik met mijn kindje moet doen als hij huilt. Ook als hij onbedaarlijk huilt en zo'n bui heeft die hij echt even zelf uit zijn systeem moet huilen. Ik weet dat ik hem dan niet hoef te proberen te voeden - wat ook geen goed idee is als het geen etenstijd is - want dan valt hij na drie slokken in slaap. En dat valt hij toch wel zodra de huilbui voorbij is.
Mijn moeder is er zo eentje van die generatie die kinderen met flesvoeding heeft grootgebracht. Daar is ook niks mis mee, maar ze is er dus ook zo eentje die zegt 'mijn kind is ook groot geworden zonder borstvoeding'. Alsof daar iets mis mee is. Maar zo brengt ze het af en toe wel. Voorbeeld: als mijn zoontje een ontevreden geluidje laat horen, zegt zij steevast tegen hem: 'O, ja, je zult wel honger hebben.' Zelfs al komt hij net van de borst af. Zelf is ze van vlak na de oorlog en hun gezin heeft moeilijke tijden gekend. Dan nog vind ik dat na zoveel jaar geen excuus meer om alles maar op te lossen in termen van voedsel en eten.
Maar goed, naast het 'hij zal wel honger hebben'-riedeltje is er dus ook het totale onbegrip voor borstvoeding. Ze stelt voor met hem te wandelen zodat ik tijd heb om te werken. 'Dan neem ik wel een flesje mee'. Alsof die dingen op m'n rug groeien. Ten eerste moet ik elk flesje melk zelf vullen door te kolven - geen favoriete bezigheid - en ten tweede zal ik dan tijdens dat werken thuis zelf moeten kolven tijdens de gemiste voeding. Dus ik schiet er niets mee op aan tijd en ik heb liever mijn kleine aan de borst dan die stomme pomp, laten we eerlijk zijn.
Ik heb haar dat wel vaker uitgelegd, maar dan komt er steevast het argument: zou je dan niet met flesvoeding kunnen bijvoeden? Ik zeg het je - dat mens heeft iets met eten. Weer mijn argument: ook met flesvoeding naast de borstvoeding, zit ik met overvolle memmen die leeg moeten. Dus het heeft totaal geen zin om dat op die manier op te lossen en ik ga mijn kind geen bijvoeding geven als dat niet nodig is. (Wat weet ik het toch allemaal goed, denk ik dan trots.)
Dan ben ik allang blij als ze het hierbij laat en niet ook nog die oude discussie oprakelt over of hij wel genoeg borstvoeding krijgt. Ze is ook altijd dolletjes nieuwsgierig naar de hoeveelheden die hij drinkt, dus die ene keer dat ze hem een flesje mocht geven, was ze vast blij daar eindelijk eens een maatstrip op te zien.
Gek genoeg schijnt die generatie van flesvoeders niet te begrijpen dat hun goedbedoelde advies alleen maar averechts werkt. In het ergste geval maakt het me zelfs onzeker, al die ongevraagde raad. Ik wil haar niets toesnauwen, maar soms moet ik echt op m'n lip bijten en denken aan witte zandstranden ver weg van hier. Ik weet dat alles nieuw is voor me, maar ik weet ook dat ik mijn kindje heel goed ken. Nu al. Ik weet wat hij wil (meestal) en ik weet ook wat ik moet doen als hij huilt (meestal).
En ja, ik ben zo bezitterig en aanhankelijk dat ik het niet eens leuk vind als ze hem dan ongevraagd oppakt of van me over neemt. Natuurlijk doet ze dat om te helpen, maar als ze hem vervolgens drie keer probeert neer te leggen en weer oppakt, dan is dat gegarandeerd huilen. Dat had ik haar zo kunnen vertellen, maar ze vraagt niks. En ik zit met een huilend kind dat tegen die tijd echt alleen nog maar bij zijn mama in slaap kan vallen na een fiks huil-halfuurtje.
Alsof dat nog niet frustrerend genoeg is, presteert mijn lieve moeder het dan ook steeds weer om zulke geluiden te maken dat de kleine half of zelfs helemaal wakker schrikt uit zijn slaap. Dat gaat eigenlijk altijd gepaard met huilen, soms zelfs half slapend. De eerste keer - ze schraapte met een vork over haar bord - voelde ze zich erg schuldig. Daarom begreep ik gisteren totaal niet hoe ze een stukje fruit uit een aluminium prop begon te frunniken en binnen een half uur ook nog cakejes terug in de plastic verpakking probeerde te duwen. De eerste keer schokte hij, maar bleef slapen. De tweede keer was het raak en zijn gezichtje vertrok voor hij uitbarstte in heftig gesnik. Weer voelde ze zich schuldig. Maar dit keer kon ik het niet meer helemaal opbrengen om te zeggen 'het geeft niet'. Want dit keer wist ze wat er kon gebeuren...
