Laptop-by-the-bed |
Het is nu kwart voor
drie op zaterdagmiddag. Zoontje ligt in bed te slapen. Dochtertje heeft net
gedronken en gaat spelen (die lag tot de lunch te slapen in mijn bed). Manlief
heeft een fijn plekje op de bank en is ook al vertrokken. De derde lading was draait
op zolder, de was die niet in de droger mag hangt netjes op het rek. Eventjes
tijd voor mezelf.
Nou ja, we moeten
nog de belastingaangifte insturen, die van mijn moeder doen, en ik heb nog een
handvol deadlines die steeds dichterbij komen. Waaronder eentje van een
schrijfwedstrijd. Het verhaal is wel af, maar volgens mij kan het sterker,
spannender. Alleen kan ik amper de tijd vinden om daar ook nog eens aan te
sleutelen.
Deze week is zoontje
voor het eerst naar school gegaan. Hij heeft drie ochtenden gehad, en was 's
middags dan ook best moe. Belangrijker was dat hij het leuk vond en graag weer
wilde gaan. Ik kan je vertellen dat je je dan ontzettend trots voelt als moeder,
dat jouw kleine vent zo'n zelfvertrouwen heeft, gewoon meteen bij het betreden
van de klas die eerste ochtend al. Er kwam geen enkele traan bij kijken (en
daardoor ook bij mij niet), want daarop bereid je je voor de zekerheid toch
maar voor. Nee, ik ben geweldig trots op hoe hij het heeft gedaan.
Maar goed, dat
verandert dus op slag je hele dag- en weekritme. Misschien moet ik ook maar van
die dagritmekaartjes ophangen in de woonkamer, met daarop een kaartje met een
plaatje van mama die moet werken. Ja, want dat moet dus ook nog.