Gisteren had ik het gevoel dat ik heel hard mijn best deed op kantoor. Ik werkte netjes alle bestanden af om mijn blad de laatste goedkeuring te geven, zodat het naar de drukker kan. Het ging zelfs zo hard dat ik niet doorhad alweer op half een te zitten - het alarmpje van mijn telefoon had me drie kwartier eerder niet doorgegeven dat het bijna kolftijd was.
En toen gebeurde het. Een heel klein onderdeel van het blad had ik een collega toevertrouwd die dat onderdeel ook al vaker gemaakt heeft. Plotseling ziet de tekst er heel anders uit, is de foto allesbehalve goed en ook al is het slechts een enkele alinea tekst (en dat had dus een Q&A moeten zijn), het staat boordevol slordige spelfouten.
De moed zakte me niet alleen in de schoenen, er kwam ook een golf van indignation naar boven. Dat Engelse woord zegt het voor mij beter dan alle andere. Teleurstelling, maar ook boosheid, gemixt met het gevoel ik-pik-het-niet-meer. Het voelde zelfs even als pure sabotage, alsof hij het verprutst zodat ik het vooral niet nog een keer aan hem vraag.
De frustratie kroop zo ver op dat ik zelfs besloot de derde kolfsessie maar te laten varen. Er zou nu toch niets uitkomen, dat leek me bijna gegarandeerd. Ik heb het blad afgemaakt - duurde precies tot het einde van mijn werkdag - en ik ben vertrokken. Weg daar. Snel naar huis, kindje halen.
En vandaag zit ik thuis, hard aan het werk natuurlijk. Mooi niet. Naast een gebrek aan energie en motivatie zit ik met een heel raar gevoel in m'n maag. Ik heb het er niet meer voor over. Zo leuk als het schrijven van de artikelen ook is, al die rompslomp eromheen - de kleine irritaties - halen de fun er zo langzamerhand wel uit. Weer een salarisstrook zonder ook maar een maand achterstallig vakantiegeld. Weer een blad vol geschreven zonder dat iemand daar ook maar iets positiefs over zegt. Weer mezelf naar m'n werk weten te slepen met tegenzin om er zo vrolijk mogelijk mijn best te doen, zonder dat je er enige waardering voor krijgt. Alles is zo vanzelfsprekend geworden.
Vandaag doe ik wat planning en andere dingen. Mails uitsturen met een informatieverzoek, bijvoorbeeld. Was ik op het werk niet aan toe gekomen. Ik moet me ook vast voorbereiden voor het interview dat ik donderdag dan toch maar op locatie ga doen. Ik heb bedacht dat ik de drie keer overdag kolven misschien kan terugbrengen naar twee - en daar dan de tijd voor neem - en de derde dan thuis doe in alle rust en met mijn kindje als extra stimulans vlak bij me. Dat doe ik dus niet om meer werk gedaan te krijgen, dus niet voor mijn baas, maar om hopelijk een wat hogere opbrengst te halen voor mijn kindje. Want die moet steeds meer gaan drinken, als het goed is.
Voor de rest vliegen de afspraken me al om de oren. En ik heb er helemaal geen zin in. Alle tijd die ik onderweg en daar bezig ben, kan ik op kantoor niet meer gebruiken om ook daadwerkelijk het blad te maken. En vanuit huis zou dat prima kunnen, inclusief het werk in InDesign, maar niet zolang ik met een andere versie werk - en dat schijnt niet anders te kunnen. Dat maakt het voor mij en mijn collega's weer nodeloos omslachtig, maar ik moet toch iets?
Vanmiddag naar het ziekenhuis om een foto te laten maken van een vreemd bobbeltje naast de oogkas van mijn zoontje. Ik ben niet zenuwachtig, maar het zorgt er toch voor dat ik niet even lekker aan de slag kan op dit moment. Ik ben te moe, zoals altijd als ik een blad heb afgerond. Het zit tussen m'n oren, dat weet ik, maar ik moet dan altijd heel even kunnen bijkomen voor ik me stort op de volgende editie. En na gisteren - en met alles wat er speelt - krijg ik ook even niks al te geraffineerds uit mijn vingers. Dus maar een Q&A in elkaar flansen en vast vragen opstellen voor twee andere interviews en dat is dan de portie van vandaag. Morgen zien we wel weer. Nu maar weer even knuffelen met baby. Mama heeft het nodig.
Maandagen worden moeilijker
Het is maandag. Ik heb genoeg Garfields gelezen om het helemaal met hem eens te zijn wat de maandag betreft. Bleh, wat een rotdag. Een hele werkweer strekt zich voor me uit en ik heb geen zin, geen fut, geen motivatie. Mijn kindje naar de crèche brengen was bijna te zwaar dit keer. Hoe lang houd ik dit nog vol?
Onderweg naar mijn werk zie ik al die andere moeders met kleine, ingepakte kindjes - grote speen erin - die allemaal onderweg zijn naar hun eigen kinderdagverblijf en vervolgens hun kantoorbaan. Ze doen het allemaal en ze kijken er lang niet zo ellendig bij als ik vandaag. Zoveel andere moeders doen het, maar voor mij wordt het elke weer moeilijker. Op maandag nog wel het meest.
Ik weet niet wat het is. Ik ben moe, maar dat is niks nieuws. Maar vandaag merkte ik dat ik met het ritme van mijn pas in mijn hoofd een motto liep op te dreunen: ik wil naar huis, ik wil naar huis, ik wil te-rug naar huis. En zo begint het - dat je gaat opzien tegen alles, omdat die interne dialoog je niet met rust laat. Maar hoe ik die kan stopzetten of tenminste het geluid moet dimmen, geen idee.
Met de kleine gaat alles goed, hoor. Ik maak me niet zozeer zorgen over hoe hij het vindt op het kinderdagverblijf, want dat gaat tot nu toe allemaal prima. Ja, tuurlijk, af en toe huilt hij, maar dat hoort erbij. Vooral als er lucht vastzit in zijn buikje of hij honger heeft.
Vandaag was echter voor het eerst in lange tijd dat ik op de maandagochtend het gevoel had zelf ook te willen huilen. Ik zat wat later dan gebruikelijk te voeden, al aangekleed en op de bank. Opeens overspoelde een vlaag van misselijkheid me en ik twijfelde even of ik baby moest neerleggen in de box om naar de wc te rennen. Zo ver kwam het gelukkig niet, maar het is een slecht teken. Zo erg zie ik dus op tegen naar mijn werk gaan.
De lol is eraf. Het werk is (te)veel, de deadlines volgen elkaar op zonder adempauze, ik moet thuis vanalles doen om het bij te benen en er is geen tijd meer om even rustig te zitten en niks te doen. Als ik dat al doe - bijvoorbeeld wanneer de kleine in mijn armen ligt te slapen - dan voelt dat op het moment zelf heerlijk, maar na afloop voel ik me schuldig dat ik een uur of twee niets heb uitgevoerd.
Ik erger me aan kleine dingen op het werk waarvan ik weet dat ze nooit zullen veranderen. Bijna alsof ik alvast een mapje maak van redenen om ermee te stoppen. En dan zie ik dus al die andere moeders 's ochtends op de fiets of lopend en ik vraag me af hoe zij het doen. Hebben zij zo'n leuke baan of zulke zware hypotheeklasten dat ze zich eroverheen kunnen zetten? Zijn er moeders die net als ik aanhikken tegen alles en ermee stoppen om thuis te kunnen zijn?
Het lijkt wel een soort taboe. Ik zou niet weten met wie ik erover kan praten. Met mijn moeder, ja, dat wel. Maar die zat vroeger altijd thuis bij mij. Ze werkte niet anders dan als huisvrouw en die keuze heeft ze ook nooit hoeven maken. Ze zouden geen huis mislopen doordat er nog maar een verdiener in het gezin is. Wij wel. En tuurlijk, in dat huurhuisje zitten we goed - op die trap naar vier hoog na - maar zoals gebruikelijk heb ik allerlei ambities en wensen en ik voel me dan wel weer daarover schuldig dat ik/wij die door mijn eigenwijze houding niet kunnen vervullen. Want als ik wel blijf werken en mezelf gewoon een trap onder m'n kont geef, dan redden we dat wel. Makkelijk genoeg, mits het huis niet te duur is.
En dus denk ik nu al veel meer dan anders aan mijn kleine ventje. Het lachebekje dat op de crèche stuurs voor zich uit kijkt en alles maar tolereert als de leidster hem oppakt en in een box legt. Hij mag haar niet zo, weet je. (Dat heeft hij van mij.) Nou weet ik niet of het makkelijker gaat als hij blij lachend achterblijft - want dan voel ik me daar vast weer jaloers over - maar ik weet wel dat ik de fase waarin hij huilend met uitgestrekte armpjes 'mama!' roept als ik hem wegbreng, niet ga overleven.
Nog zoiets. Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe dat moet als hij ziek zou zijn op mijn werkdag. Ik ga geen oppas regelen - mens, ik laat hem al niet eens alleen bij mijn moeder achter. En als hij groot genoeg is om naar school te gaan, dan nog wil ik hem zelf kunnen ophalen op het plein. Niet van de buitenschoolse opvang uren later. En in alle jaren tussenin wil ik met hem spelen, hem leren lezen en schrijven, woordjes leren, leren tellen, samen in een oefenboekje door een doolhof gaan en zoeken waar het touwtje eindigt in een wirwar van getekende lijntjes.
Maakt iedereen dit mee of ben ik zo'n softie? Of maak ik het mezelf nou zo moeilijk door me vast te klampen aan dat roze filter dat ik over de werkelijkheid heb gelegd? Ik wil zo graag alles. Als ik werk en een baby heb, dan wil ik allebei perfect doen (zelfs al gaat het ten koste van mijn eigen gezondheid, blijkbaar). En zelfs als ik thuisblijf, dan nog wil ik een huis. En me ondertussen maar afvragen waarom het maar niet stil wordt in die bovenkamer... Gek hè?
Onderweg naar mijn werk zie ik al die andere moeders met kleine, ingepakte kindjes - grote speen erin - die allemaal onderweg zijn naar hun eigen kinderdagverblijf en vervolgens hun kantoorbaan. Ze doen het allemaal en ze kijken er lang niet zo ellendig bij als ik vandaag. Zoveel andere moeders doen het, maar voor mij wordt het elke weer moeilijker. Op maandag nog wel het meest.
Ik weet niet wat het is. Ik ben moe, maar dat is niks nieuws. Maar vandaag merkte ik dat ik met het ritme van mijn pas in mijn hoofd een motto liep op te dreunen: ik wil naar huis, ik wil naar huis, ik wil te-rug naar huis. En zo begint het - dat je gaat opzien tegen alles, omdat die interne dialoog je niet met rust laat. Maar hoe ik die kan stopzetten of tenminste het geluid moet dimmen, geen idee.
Met de kleine gaat alles goed, hoor. Ik maak me niet zozeer zorgen over hoe hij het vindt op het kinderdagverblijf, want dat gaat tot nu toe allemaal prima. Ja, tuurlijk, af en toe huilt hij, maar dat hoort erbij. Vooral als er lucht vastzit in zijn buikje of hij honger heeft.
Vandaag was echter voor het eerst in lange tijd dat ik op de maandagochtend het gevoel had zelf ook te willen huilen. Ik zat wat later dan gebruikelijk te voeden, al aangekleed en op de bank. Opeens overspoelde een vlaag van misselijkheid me en ik twijfelde even of ik baby moest neerleggen in de box om naar de wc te rennen. Zo ver kwam het gelukkig niet, maar het is een slecht teken. Zo erg zie ik dus op tegen naar mijn werk gaan.
De lol is eraf. Het werk is (te)veel, de deadlines volgen elkaar op zonder adempauze, ik moet thuis vanalles doen om het bij te benen en er is geen tijd meer om even rustig te zitten en niks te doen. Als ik dat al doe - bijvoorbeeld wanneer de kleine in mijn armen ligt te slapen - dan voelt dat op het moment zelf heerlijk, maar na afloop voel ik me schuldig dat ik een uur of twee niets heb uitgevoerd.
Ik erger me aan kleine dingen op het werk waarvan ik weet dat ze nooit zullen veranderen. Bijna alsof ik alvast een mapje maak van redenen om ermee te stoppen. En dan zie ik dus al die andere moeders 's ochtends op de fiets of lopend en ik vraag me af hoe zij het doen. Hebben zij zo'n leuke baan of zulke zware hypotheeklasten dat ze zich eroverheen kunnen zetten? Zijn er moeders die net als ik aanhikken tegen alles en ermee stoppen om thuis te kunnen zijn?
Het lijkt wel een soort taboe. Ik zou niet weten met wie ik erover kan praten. Met mijn moeder, ja, dat wel. Maar die zat vroeger altijd thuis bij mij. Ze werkte niet anders dan als huisvrouw en die keuze heeft ze ook nooit hoeven maken. Ze zouden geen huis mislopen doordat er nog maar een verdiener in het gezin is. Wij wel. En tuurlijk, in dat huurhuisje zitten we goed - op die trap naar vier hoog na - maar zoals gebruikelijk heb ik allerlei ambities en wensen en ik voel me dan wel weer daarover schuldig dat ik/wij die door mijn eigenwijze houding niet kunnen vervullen. Want als ik wel blijf werken en mezelf gewoon een trap onder m'n kont geef, dan redden we dat wel. Makkelijk genoeg, mits het huis niet te duur is.
En dus denk ik nu al veel meer dan anders aan mijn kleine ventje. Het lachebekje dat op de crèche stuurs voor zich uit kijkt en alles maar tolereert als de leidster hem oppakt en in een box legt. Hij mag haar niet zo, weet je. (Dat heeft hij van mij.) Nou weet ik niet of het makkelijker gaat als hij blij lachend achterblijft - want dan voel ik me daar vast weer jaloers over - maar ik weet wel dat ik de fase waarin hij huilend met uitgestrekte armpjes 'mama!' roept als ik hem wegbreng, niet ga overleven.
Nog zoiets. Ik heb er nooit bij stilgestaan hoe dat moet als hij ziek zou zijn op mijn werkdag. Ik ga geen oppas regelen - mens, ik laat hem al niet eens alleen bij mijn moeder achter. En als hij groot genoeg is om naar school te gaan, dan nog wil ik hem zelf kunnen ophalen op het plein. Niet van de buitenschoolse opvang uren later. En in alle jaren tussenin wil ik met hem spelen, hem leren lezen en schrijven, woordjes leren, leren tellen, samen in een oefenboekje door een doolhof gaan en zoeken waar het touwtje eindigt in een wirwar van getekende lijntjes.
Maakt iedereen dit mee of ben ik zo'n softie? Of maak ik het mezelf nou zo moeilijk door me vast te klampen aan dat roze filter dat ik over de werkelijkheid heb gelegd? Ik wil zo graag alles. Als ik werk en een baby heb, dan wil ik allebei perfect doen (zelfs al gaat het ten koste van mijn eigen gezondheid, blijkbaar). En zelfs als ik thuisblijf, dan nog wil ik een huis. En me ondertussen maar afvragen waarom het maar niet stil wordt in die bovenkamer... Gek hè?
Niet 'eerst nog even dit'
Het went zo snel, zo'n kindje. Al vijf maanden oud en ik weet amper meer hoe het was zonder hem. Ik kan me ook geen leven zonder hem meer voorstellen. Het geeft totaal niet dat ik 's nachts steeds wakker moet worden om te voeden. Anders had ik toch wel naar de wc gemoeten. De luiers, de huilbuien, de boze buien... het is allemaal een blessing. Vooral aangezien die allemaal afgewisseld worden met de lachjes, de schaters, de giechels, het sabbelen op teentjes, de brede grijns en het naar me toe rollen in de ochtend, de oogjes die je volgen als je rond de box loopt en het allerschattigste gepruttel van de hele wereld als hij zich vermaakt.
Ik werk nu ongeveer twee maanden en het gaat steeds iets beter. Ik krijg wat meer werk gedaan op de dagen dat ik op kantoor zit. Ik krijg wat meer werk gedaan op dagen dat ik thuiswerk. Ik raak gewend aan het ritme dat inhoudt dat ik ook 's nachts een of meerdere keren wakker ben. Ik heb een voorraad geduld waar je u tegen zegt - wat baby betreft. Geen probleem om een hele dag niks anders te doen dan met baby bezig te zijn. Geen probleem om op die momenten aan helemaal niks anders te denken.
Vandaag nog heb ik twee uur op de bank gezeten nadat hij na een fikse - maar redelijk korte - huilbui op mijn arm in slaap viel. In mijn andere hand hield ik een boek vast en ik heb heerlijk gelezen in die tijd. Ik had het langer vol kunnen houden als ik niet met alle geweld naar de wc had gemoeten. Al zat hij al een uur over etenstijd heen en veel langer mag geloof ik nog steeds niet.
Van dat lezen komt ook steeds meer terecht. De stoptrein tussen mijn werk en hier rijdt nu weer nu de vakantie officieel voorbij is. Dat betekent dat ik een half uurtje per dag in een boek kan duiken - aan een stuk - op weg naar huis. Mits ik me ertoe kan zetten die stoptrein te nemen en niet alsnog de overvolle intercity induik omdat die me tien minuten eerder thuisbrengt (als ik de overstap haal). De eerste keer dat ik de stoptrein nam, moest ik mezelf een kwartier overtuigen dat het helemaal niet erg is, tien minuutjes later aankomen bij het kinderdagverblijf. Bovendien was die dag de intercity ruim te laat, dus had daarop wachten geen zin. Dan had ik hooguit mijn eigen stoptrein ingehaald, of erger nog: zelfs die gemist. Dus die keer had ik er vrede mee.
Verder kost dat nog wel moeite. Zelfs als het gaat om slechts tien minuutjes, dan nog denk ik: het zijn wel tien minuten die ik eerder bij mijn zoontje ben, tien minuten dat we eerder thuis zijn en lekker kunnen knuffelen. Ja, ik hoor mezelf ook wel. Het klinkt waanzinnig en ik zal het ook vast wel afleren, maar ik heb geleerd dat ik dit soort dingen alleen met babystapjes kan bereiken. Dus een intercity met vertraging helpt enorm.
Het is dat ik verder weer aan een vertaling moet/wil werken. Een deadline heb ik nog niet, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere - anders zit ik straks in mijn kerstvakantie alsnog alleen maar te werken. Of het moet stiekem toch ineens begin oktober af zijn. Dat lijkt me geen leuke verrassing. Maar goed, het gaat langzaam. Vandaag deed ik mijn best, maar zelfs in het weekend ben ik vooral op baby aan het letten.
Want baby's papa heeft nog wat tijd nodig om te acclimatiseren. Dat wil zeggen: hij is dolgelukkig en supertrots met baby, maar is nog erg gehecht aan doen waar hij zelf zin in heeft. Dat heb ik lang geleden al opgegeven, maar niet met tegenzin. Voor hem is het blijkbaar wat lastiger om alles te laten vallen en baby centraal te stellen. Tuurlijk verschoont hij luiers en zo. Maar hij speelt ook graag spelletjes, gaat slapen als hij uit z'n werk komt en klooit eindeloos met zijn smartphone, laptop en tegenwoordig ook de theorie-oefeningen in verband met rijlessen.
Daar is niet per se iets mis mee, maar met een baby werkt het niet meer zo. Je kunt niet 'nog even dit' of 'wacht even' of 'ja zo...' doen met een kleine baby. Als baby huilt, dan kun je niet nog even de afwas afmaken of een keertje opstaan en gaan kijken wanneer het jou uitkomt. Niet eerst een level uitspelen. Of gewoon blijven pitten. Ik irriteer me er niet altijd aan, hoor. Eigenlijk vooral als ik eens even iets moet afmaken of wil doen en er dan niets gebeurt. Het maakt nogal uit of je voor de lol gamet of bezig bent met een betaalde vertaling. Dan wil ik aan het eind van een dag, als paps thuis is, ook wel eens even door kunnen werken. Dan is het dus vervelend als paps als een blok in slaap valt en niet op- of omkijkt terwijl baby kermt, huilt, trappelt of perst.
Is dat nou het verschil tussen vrouwen en mannen, of beter gezegd, mama's en papa's? Dat de een elke kik hoort, ook midden in de nacht, en de ander helemaal niets meekrijgt? Dat de een automatisch en zonder moeite alles laat vallen voor de kleine terwijl de ander vasthoudt aan zoveel mogelijk voor zichzelf doen? Dat de een wel haar leven compleet anders inricht met andere prioriteiten en de ander het vooral doet door een en ander - maar liefst niet te veel - aan te passen?
Wat dat betreft helpt dat zielige verlof voor nieuwbakken papa's ook niet. Wat heb je nou aan twee tot vier dagen? Voor je het weet, zit je weer op het werk alsof er nooit iets is gebeurd. Je hebt je werkdag, je komt thuis en dan is er ook een baby. Die toch grotendeels door mama wordt opgevangen en ge-entertaind. Dus dan hoef je er alleen iets mee als je zelf zin hebt om even te kroelen of te kiekeboeën. Gelukkig krijgen mama's er drie maanden voor, al is dat nog lang niet genoeg om echt je hele leven anders in te richten. Nog voor je goed en wel gewend bent, krijg je je oude baan er ook nog eens bovenop. Heb je alles net een beetje op een rijtje, valt dat nog even rauw op je dak en moet je weer alles anders doen.
Terugkijkend kan ik wel zeggen dat de eerste week weer werken me zwaar is tegengevallen. Het was veel zwaarder dan ik had gedacht, vooral ook lichamelijk. De eerste maand was sowieso erg lastig, vooral qua werkdruk en uiteraard het tegenvallende gesprek toen ik dat eenmaal naar voren bracht. De tweede maand gaat het iets beter. Ik weet het voor mezelf allemaal net iets meer een plekje te geven, maar tegelijkertijd hebben al die gebeurtenissen er ook voor gezorgd dat ik stiekem toeleef naar het moment waarop ik mijn baan vaarwel zeg en lekker thuis blijf.
Zo leuk als ik het grootste deel van mijn baan vind - het schrijven en testen, het maken van het blad, het onderhouden van de contacten - zo moeilijk als het eerst leek om dat allemaal uit handen te geven en achter me te laten, zo belangrijk vind ik het nu dat zowel mijn zoontje als ik (in die volgorde) niet tekort gedaan worden. De baan is niet onbelangrijk, maar de lol gaat er wel vanaf als je constant geconfronteerd wordt met allerlei kleine irritaties en onzekerheden. Als je met zenuwen zit en moet vechten voor een vrij eenvoudige oplossing voor een groot probleem en stuit op onbegrip en gekonkel achter je rug om. Zo langzamerhand kijk ik gewoon de kat uit de boom. Zolang het gaat, gaat het. Zodra het niet meer gaat... Nou maar duimen dat we snel een huis vinden en een hypotheek kunnen regelen. Dat maakt die beslissing te zijner tijd een stuk makkelijker.
Ik werk nu ongeveer twee maanden en het gaat steeds iets beter. Ik krijg wat meer werk gedaan op de dagen dat ik op kantoor zit. Ik krijg wat meer werk gedaan op dagen dat ik thuiswerk. Ik raak gewend aan het ritme dat inhoudt dat ik ook 's nachts een of meerdere keren wakker ben. Ik heb een voorraad geduld waar je u tegen zegt - wat baby betreft. Geen probleem om een hele dag niks anders te doen dan met baby bezig te zijn. Geen probleem om op die momenten aan helemaal niks anders te denken.
Vandaag nog heb ik twee uur op de bank gezeten nadat hij na een fikse - maar redelijk korte - huilbui op mijn arm in slaap viel. In mijn andere hand hield ik een boek vast en ik heb heerlijk gelezen in die tijd. Ik had het langer vol kunnen houden als ik niet met alle geweld naar de wc had gemoeten. Al zat hij al een uur over etenstijd heen en veel langer mag geloof ik nog steeds niet.
Van dat lezen komt ook steeds meer terecht. De stoptrein tussen mijn werk en hier rijdt nu weer nu de vakantie officieel voorbij is. Dat betekent dat ik een half uurtje per dag in een boek kan duiken - aan een stuk - op weg naar huis. Mits ik me ertoe kan zetten die stoptrein te nemen en niet alsnog de overvolle intercity induik omdat die me tien minuten eerder thuisbrengt (als ik de overstap haal). De eerste keer dat ik de stoptrein nam, moest ik mezelf een kwartier overtuigen dat het helemaal niet erg is, tien minuutjes later aankomen bij het kinderdagverblijf. Bovendien was die dag de intercity ruim te laat, dus had daarop wachten geen zin. Dan had ik hooguit mijn eigen stoptrein ingehaald, of erger nog: zelfs die gemist. Dus die keer had ik er vrede mee.
Verder kost dat nog wel moeite. Zelfs als het gaat om slechts tien minuutjes, dan nog denk ik: het zijn wel tien minuten die ik eerder bij mijn zoontje ben, tien minuten dat we eerder thuis zijn en lekker kunnen knuffelen. Ja, ik hoor mezelf ook wel. Het klinkt waanzinnig en ik zal het ook vast wel afleren, maar ik heb geleerd dat ik dit soort dingen alleen met babystapjes kan bereiken. Dus een intercity met vertraging helpt enorm.
Het is dat ik verder weer aan een vertaling moet/wil werken. Een deadline heb ik nog niet, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere - anders zit ik straks in mijn kerstvakantie alsnog alleen maar te werken. Of het moet stiekem toch ineens begin oktober af zijn. Dat lijkt me geen leuke verrassing. Maar goed, het gaat langzaam. Vandaag deed ik mijn best, maar zelfs in het weekend ben ik vooral op baby aan het letten.
Want baby's papa heeft nog wat tijd nodig om te acclimatiseren. Dat wil zeggen: hij is dolgelukkig en supertrots met baby, maar is nog erg gehecht aan doen waar hij zelf zin in heeft. Dat heb ik lang geleden al opgegeven, maar niet met tegenzin. Voor hem is het blijkbaar wat lastiger om alles te laten vallen en baby centraal te stellen. Tuurlijk verschoont hij luiers en zo. Maar hij speelt ook graag spelletjes, gaat slapen als hij uit z'n werk komt en klooit eindeloos met zijn smartphone, laptop en tegenwoordig ook de theorie-oefeningen in verband met rijlessen.
Daar is niet per se iets mis mee, maar met een baby werkt het niet meer zo. Je kunt niet 'nog even dit' of 'wacht even' of 'ja zo...' doen met een kleine baby. Als baby huilt, dan kun je niet nog even de afwas afmaken of een keertje opstaan en gaan kijken wanneer het jou uitkomt. Niet eerst een level uitspelen. Of gewoon blijven pitten. Ik irriteer me er niet altijd aan, hoor. Eigenlijk vooral als ik eens even iets moet afmaken of wil doen en er dan niets gebeurt. Het maakt nogal uit of je voor de lol gamet of bezig bent met een betaalde vertaling. Dan wil ik aan het eind van een dag, als paps thuis is, ook wel eens even door kunnen werken. Dan is het dus vervelend als paps als een blok in slaap valt en niet op- of omkijkt terwijl baby kermt, huilt, trappelt of perst.
Is dat nou het verschil tussen vrouwen en mannen, of beter gezegd, mama's en papa's? Dat de een elke kik hoort, ook midden in de nacht, en de ander helemaal niets meekrijgt? Dat de een automatisch en zonder moeite alles laat vallen voor de kleine terwijl de ander vasthoudt aan zoveel mogelijk voor zichzelf doen? Dat de een wel haar leven compleet anders inricht met andere prioriteiten en de ander het vooral doet door een en ander - maar liefst niet te veel - aan te passen?
Wat dat betreft helpt dat zielige verlof voor nieuwbakken papa's ook niet. Wat heb je nou aan twee tot vier dagen? Voor je het weet, zit je weer op het werk alsof er nooit iets is gebeurd. Je hebt je werkdag, je komt thuis en dan is er ook een baby. Die toch grotendeels door mama wordt opgevangen en ge-entertaind. Dus dan hoef je er alleen iets mee als je zelf zin hebt om even te kroelen of te kiekeboeën. Gelukkig krijgen mama's er drie maanden voor, al is dat nog lang niet genoeg om echt je hele leven anders in te richten. Nog voor je goed en wel gewend bent, krijg je je oude baan er ook nog eens bovenop. Heb je alles net een beetje op een rijtje, valt dat nog even rauw op je dak en moet je weer alles anders doen.
Terugkijkend kan ik wel zeggen dat de eerste week weer werken me zwaar is tegengevallen. Het was veel zwaarder dan ik had gedacht, vooral ook lichamelijk. De eerste maand was sowieso erg lastig, vooral qua werkdruk en uiteraard het tegenvallende gesprek toen ik dat eenmaal naar voren bracht. De tweede maand gaat het iets beter. Ik weet het voor mezelf allemaal net iets meer een plekje te geven, maar tegelijkertijd hebben al die gebeurtenissen er ook voor gezorgd dat ik stiekem toeleef naar het moment waarop ik mijn baan vaarwel zeg en lekker thuis blijf.
Zo leuk als ik het grootste deel van mijn baan vind - het schrijven en testen, het maken van het blad, het onderhouden van de contacten - zo moeilijk als het eerst leek om dat allemaal uit handen te geven en achter me te laten, zo belangrijk vind ik het nu dat zowel mijn zoontje als ik (in die volgorde) niet tekort gedaan worden. De baan is niet onbelangrijk, maar de lol gaat er wel vanaf als je constant geconfronteerd wordt met allerlei kleine irritaties en onzekerheden. Als je met zenuwen zit en moet vechten voor een vrij eenvoudige oplossing voor een groot probleem en stuit op onbegrip en gekonkel achter je rug om. Zo langzamerhand kijk ik gewoon de kat uit de boom. Zolang het gaat, gaat het. Zodra het niet meer gaat... Nou maar duimen dat we snel een huis vinden en een hypotheek kunnen regelen. Dat maakt die beslissing te zijner tijd een stuk makkelijker.
Moe
Het is vrijdag. Mijn vaste vrije dag. Ik had me al voorgenomen vandaag eens lekker rustig aan te doen. Ja, ik kan voor mijn werk nog wat printjes nakijken en dan maandag de wijzigingen vanaf het papier zo doorvoeren. Ik kan het ook niet doen.
Een ander idee was om vandaag eens flink een start te maken met de vertaling, aangezien ik nog steeds niet weet wanneer die af moet zijn en ik eigenlijk als de dood ben dat iemand straks komt met een deadline van 1 oktober voor een compleet boek. Maar ook dat komt er niet van.
Vandaag ben ik moe. Ja, altijd wel, maar vandaag geef ik het gewoon eens toe. Ik geef er ook aan toe. Geen strenge eisen aan mezelf stellen, gewoon kijken hoe het gaat. De laatste paar dagen loop ik met een opgezette, rode keel (alweer) en met het gevoel bijna door mijn weerstand heen te zijn. Dus vandaar dat ik het vandaag eens rustig aan wil doen met leuke dingen. Boek lezen. Beetje bloggen. Misschien wel tv-kijken of gewoon kindje knuffelen, maar vooral relaxen. Ook dat lukt niet helemaal zoals ik gehoopt had.
Nee, ik ben vanaf 's ochtends vijf uur heerlijk in de weer met de kleine man. Na een voeding rond een uurtje of negen gisteravond duurde het tot een uur of twee voor hij weer wakker werd. Die voeding verliep nog redelijk qua hoeveelheid en ik hoef hem niet wakker te houden tot hij vol zit - des te eerder leert hij die nachtvoeding af en neemt hij 's avonds meer. Dat schijnt de theorie te zijn, in elk geval.
Maar rond vijf uur is het kleintje dan toch echt wakker voor een volgende dosis. Het is bijna ochtend en na de vorige voeding verwacht ik dat hij nu dan toch echt reuzedorst moet hebben. Aan het huilen te horen - boos met gilletjes - klopt dat ook wel, maar hij is zo boos en onrustig dat het drinken niet van een leien dakje gaat. Uiteindelijk valt hij tijdens het drinken tegen me aan in slaap en zo liggen we tot een uurtje of acht.
De rest van de ochtend zijn we ook onafscheidelijk. De kleine wil het liefst alle aandacht van de wereld en heeft volgens mij ontdekt dat als hij een gilletje slaakt, er meteen wordt opgekeken. Wat niet wil zeggen dat hij constant aandacht nodig heeft, hoor. Want hij vermaakt zich prima in de box met zijn speelgoed of het dekentje onder hem en anders houden zijn duim en voetjes hem wel zoet. Maar deze ochtend lijkt hij last te hebben van het rare weer en hij is wat zeurderig en hangerig. Niet naar bedoeld, hoor.
Al knuffelend en wiegend brengen we zo het grootste deel van de dag samen door. Ik probeer hem te overtuigen dat hij moet slapen, dat lukt eerst een half uurtje, zowaar in bed (nadat hij in mijn armen in slaap viel) en daarna bijna drie kwartier, helemaal in mijn armen. Dan ben ik zo stom om hem neer te willen leggen zodat ik mijn laptop erbij kan pakken. Hij dus wakker, maar hij ligt nu lief in de box te spelen en geluidjes te maken. En vooral mijn kant op te kijken of ik alles wel hoor en gadesla.
En mocht dat niet gebeuren of is het liggen in de box niet meer fijn, dan slaan die lieve geluidjes automatisch om in luidere kreetjes, een ongeduldig gepruttel en af en toe een typisch soort van babygemopper met hier en daar een uithaal.
Van alle plannen voor vandaag is er geen enkele geslaagd behalve lekker bij mijn ventje zijn. En toch irriteert het me niet. Het is een vrije dag, dus als ik niet werk, werk ik niet. En al die aandacht en tijd en moeite volledig op die kleine richten kost me geen enkele energie die ik niet heb. Hij is het zo waard. En als hij me nodig heeft, zeg ik toch ook geen nee.
Gek genoeg geeft het ook wel energie om lekker rustig op de bank te zitten toe te kijken hoe hij slaapt. Dat is nou een van de zeldzame momenten dat mijn gedachten niet ondertussen alle kanten op gaan. Het is heerlijk rustig in de bovenkamer, alsof er een liveopname gemaakt wordt van alles en gedachten die alleen maar verstoren. Zulke momenten moet ik meer hebben.
Een ander idee was om vandaag eens flink een start te maken met de vertaling, aangezien ik nog steeds niet weet wanneer die af moet zijn en ik eigenlijk als de dood ben dat iemand straks komt met een deadline van 1 oktober voor een compleet boek. Maar ook dat komt er niet van.
Vandaag ben ik moe. Ja, altijd wel, maar vandaag geef ik het gewoon eens toe. Ik geef er ook aan toe. Geen strenge eisen aan mezelf stellen, gewoon kijken hoe het gaat. De laatste paar dagen loop ik met een opgezette, rode keel (alweer) en met het gevoel bijna door mijn weerstand heen te zijn. Dus vandaar dat ik het vandaag eens rustig aan wil doen met leuke dingen. Boek lezen. Beetje bloggen. Misschien wel tv-kijken of gewoon kindje knuffelen, maar vooral relaxen. Ook dat lukt niet helemaal zoals ik gehoopt had.
Nee, ik ben vanaf 's ochtends vijf uur heerlijk in de weer met de kleine man. Na een voeding rond een uurtje of negen gisteravond duurde het tot een uur of twee voor hij weer wakker werd. Die voeding verliep nog redelijk qua hoeveelheid en ik hoef hem niet wakker te houden tot hij vol zit - des te eerder leert hij die nachtvoeding af en neemt hij 's avonds meer. Dat schijnt de theorie te zijn, in elk geval.
Maar rond vijf uur is het kleintje dan toch echt wakker voor een volgende dosis. Het is bijna ochtend en na de vorige voeding verwacht ik dat hij nu dan toch echt reuzedorst moet hebben. Aan het huilen te horen - boos met gilletjes - klopt dat ook wel, maar hij is zo boos en onrustig dat het drinken niet van een leien dakje gaat. Uiteindelijk valt hij tijdens het drinken tegen me aan in slaap en zo liggen we tot een uurtje of acht.
De rest van de ochtend zijn we ook onafscheidelijk. De kleine wil het liefst alle aandacht van de wereld en heeft volgens mij ontdekt dat als hij een gilletje slaakt, er meteen wordt opgekeken. Wat niet wil zeggen dat hij constant aandacht nodig heeft, hoor. Want hij vermaakt zich prima in de box met zijn speelgoed of het dekentje onder hem en anders houden zijn duim en voetjes hem wel zoet. Maar deze ochtend lijkt hij last te hebben van het rare weer en hij is wat zeurderig en hangerig. Niet naar bedoeld, hoor.
Al knuffelend en wiegend brengen we zo het grootste deel van de dag samen door. Ik probeer hem te overtuigen dat hij moet slapen, dat lukt eerst een half uurtje, zowaar in bed (nadat hij in mijn armen in slaap viel) en daarna bijna drie kwartier, helemaal in mijn armen. Dan ben ik zo stom om hem neer te willen leggen zodat ik mijn laptop erbij kan pakken. Hij dus wakker, maar hij ligt nu lief in de box te spelen en geluidjes te maken. En vooral mijn kant op te kijken of ik alles wel hoor en gadesla.
En mocht dat niet gebeuren of is het liggen in de box niet meer fijn, dan slaan die lieve geluidjes automatisch om in luidere kreetjes, een ongeduldig gepruttel en af en toe een typisch soort van babygemopper met hier en daar een uithaal.
Van alle plannen voor vandaag is er geen enkele geslaagd behalve lekker bij mijn ventje zijn. En toch irriteert het me niet. Het is een vrije dag, dus als ik niet werk, werk ik niet. En al die aandacht en tijd en moeite volledig op die kleine richten kost me geen enkele energie die ik niet heb. Hij is het zo waard. En als hij me nodig heeft, zeg ik toch ook geen nee.
Gek genoeg geeft het ook wel energie om lekker rustig op de bank te zitten toe te kijken hoe hij slaapt. Dat is nou een van de zeldzame momenten dat mijn gedachten niet ondertussen alle kanten op gaan. Het is heerlijk rustig in de bovenkamer, alsof er een liveopname gemaakt wordt van alles en gedachten die alleen maar verstoren. Zulke momenten moet ik meer hebben.
Geen tien dingen tegelijk
Het is niet allemaal kommer en kwel, hoor. Ik vermaak me prima met mijn ventje, hij is echt alles voor me. Het voelt alsof hij er altijd al geweest is en het besef dat ik nu mama ben en een zoon heb begint eindelijk door te sijpelen in alle cellen. Als ik met hem bezig ben, heb ik geen enkele moeite de rest van de wereld te vergeten en alles te laten voor wat het is.
Andersom is het lastiger. Als ik werk, voel ik me soms schuldig dat ik niet de hele tijd aan hem denk. Opvallend genoeg is dat juist goed volgens mijn huisarts. 'Je moet je steeds bewust bezighouden met wat je op dat moment aan het doen bent,' zei ze. 'En niet daaromheen nog tien dingen tegelijk aan je hoofd hebben.' Dat klinkt logisch, maar het is lastig in de praktijk brengen voor iemand die tijdens het tandenpoetsen allerlei scenario's en discussies in haar hoofd heeft, en op z'n minst achtervolgd wordt door een irritant deuntje als ze niks omhanden heeft. Helemaal stil is het nooit in die bovenkamer. Daar moet je een man voor zijn. Heb ik me laten vertellen.
Thuis helemaal opgaan in je kind en op je werk helemaal met werk bezig zijn is op zich nog wel te doen. Het zijn de dagen waarop ik thuiswerk dat mijn persoonlijkheid zich dreigt te splijten. Dan zit je namelijk aan een artikel te werken terwijl de kleine achter je om aandacht vraagt. Je moet midden in een alinea je toetsenbord loslaten als het voedertijd is. Je kunt niet even speakers testen op vol volume als de kleine slaapt. En je zit niet lekker te plannen en mails te beantwoorden als je net het geluid hebt gehoord dat betekent: 'Mammie, bij deze zit mijn luier vol tot ver boven mijn stuitje.'
Je kent ze vast wel, die mensen die zeggen: 'Ach, baby's doen maar drie dingen: eten, slapen en poepen.' Gelukkig niet in even grote delen, moet ik daarbij zeggen. Maar het is niet waar. Baby's slapen niet alleen maar. De mijne niet in elk geval. Dagelijks sprokkelt hij zo'n tien, elf uur slaap bij elkaar. Als dat overdag een slaapje van anderhalf tot twee uur is, dan is dat een wonder. Alhoewel het erop lijkt dat hij dat nu vaker gaat doen. Maar tot nu toe was hij meer van de hazenslaapjes en wilde hij liever overdag zo min mogelijk missen van wat er om hem heen gebeurt.
Ga dan maar fijn achter je laptop zitten met nog tig pagina's te gaan en een deadline voor de deur. Met in je achterhoofd ook het feit dat je toch echt eens moet stoppen met bloggen en aan je vertaling moet beginnen, want het zou zo maar kunnen dat hij toch begin oktober al af moet zijn en augustus is al bijna voorbij dus dat red je al bijna niet meer. Dat bedoel ik dus: er spookt altijd wel iets door mijn hoofd als ik bezig ben. Maar goed, je kunt dus geen hele lappen tekst tikken als je kind het daar niet mee eens is.
Slaapt of speelt hij, dan moet je het ervan nemen. De kraamzorg adviseerde in het begin al dat ik moest gaan slapen, liggen of rusten zodra hij sliep. Dat gebeurde toen al niet. Nee zeg, dan heb je eindelijk even een uurtje de tijd voor jezelf. Kun je je haar eindelijk eens uitborstelen. Of een boterham eten - en niet alleen maar eierkoeken. Of de was doen, ook zo'n favoriet. Of diezelfde was ophangen, want dat moet het liefst wel samen op een dag gebeuren. Vaak is zo'n 'pauze' tijdens zijn slaapje alweer voorbij voor ik er erg in heb.
Toch ga ik het gedaan krijgen. Met de vertaling erbij. Het gaat me lukken - baby, werken, vertalen en met een beetje mazzel nog een restje huishouden. Er is dan geen tijd meer over voor mij, maar zolang ik af en toe kan douchen en mijn haar wassen ben ik tevreden. Iets vaker tandenpoetsen zou wel een uitkomst zijn, maar daar is vast aan te werken. Je moet toch altijd iets van een ambitie hebben. Die lat net weer iets hoger leggen. Het heeft alleen allemaal wat meer tijd nodig om echt te lukken. En een beetje hulp op het werk - die kan ik al heel lang gebruiken. Nu is het ook vooral voor evenementen waar ik zelf niet naartoe kan. Of artikelen die ik zelf niet kan schrijven omdat ik er geen verstand van heb. Al houdt dat me normaal gesproken ook niet tegen...
Andersom is het lastiger. Als ik werk, voel ik me soms schuldig dat ik niet de hele tijd aan hem denk. Opvallend genoeg is dat juist goed volgens mijn huisarts. 'Je moet je steeds bewust bezighouden met wat je op dat moment aan het doen bent,' zei ze. 'En niet daaromheen nog tien dingen tegelijk aan je hoofd hebben.' Dat klinkt logisch, maar het is lastig in de praktijk brengen voor iemand die tijdens het tandenpoetsen allerlei scenario's en discussies in haar hoofd heeft, en op z'n minst achtervolgd wordt door een irritant deuntje als ze niks omhanden heeft. Helemaal stil is het nooit in die bovenkamer. Daar moet je een man voor zijn. Heb ik me laten vertellen.
Thuis helemaal opgaan in je kind en op je werk helemaal met werk bezig zijn is op zich nog wel te doen. Het zijn de dagen waarop ik thuiswerk dat mijn persoonlijkheid zich dreigt te splijten. Dan zit je namelijk aan een artikel te werken terwijl de kleine achter je om aandacht vraagt. Je moet midden in een alinea je toetsenbord loslaten als het voedertijd is. Je kunt niet even speakers testen op vol volume als de kleine slaapt. En je zit niet lekker te plannen en mails te beantwoorden als je net het geluid hebt gehoord dat betekent: 'Mammie, bij deze zit mijn luier vol tot ver boven mijn stuitje.'
Je kent ze vast wel, die mensen die zeggen: 'Ach, baby's doen maar drie dingen: eten, slapen en poepen.' Gelukkig niet in even grote delen, moet ik daarbij zeggen. Maar het is niet waar. Baby's slapen niet alleen maar. De mijne niet in elk geval. Dagelijks sprokkelt hij zo'n tien, elf uur slaap bij elkaar. Als dat overdag een slaapje van anderhalf tot twee uur is, dan is dat een wonder. Alhoewel het erop lijkt dat hij dat nu vaker gaat doen. Maar tot nu toe was hij meer van de hazenslaapjes en wilde hij liever overdag zo min mogelijk missen van wat er om hem heen gebeurt.
Ga dan maar fijn achter je laptop zitten met nog tig pagina's te gaan en een deadline voor de deur. Met in je achterhoofd ook het feit dat je toch echt eens moet stoppen met bloggen en aan je vertaling moet beginnen, want het zou zo maar kunnen dat hij toch begin oktober al af moet zijn en augustus is al bijna voorbij dus dat red je al bijna niet meer. Dat bedoel ik dus: er spookt altijd wel iets door mijn hoofd als ik bezig ben. Maar goed, je kunt dus geen hele lappen tekst tikken als je kind het daar niet mee eens is.
Slaapt of speelt hij, dan moet je het ervan nemen. De kraamzorg adviseerde in het begin al dat ik moest gaan slapen, liggen of rusten zodra hij sliep. Dat gebeurde toen al niet. Nee zeg, dan heb je eindelijk even een uurtje de tijd voor jezelf. Kun je je haar eindelijk eens uitborstelen. Of een boterham eten - en niet alleen maar eierkoeken. Of de was doen, ook zo'n favoriet. Of diezelfde was ophangen, want dat moet het liefst wel samen op een dag gebeuren. Vaak is zo'n 'pauze' tijdens zijn slaapje alweer voorbij voor ik er erg in heb.
Toch ga ik het gedaan krijgen. Met de vertaling erbij. Het gaat me lukken - baby, werken, vertalen en met een beetje mazzel nog een restje huishouden. Er is dan geen tijd meer over voor mij, maar zolang ik af en toe kan douchen en mijn haar wassen ben ik tevreden. Iets vaker tandenpoetsen zou wel een uitkomst zijn, maar daar is vast aan te werken. Je moet toch altijd iets van een ambitie hebben. Die lat net weer iets hoger leggen. Het heeft alleen allemaal wat meer tijd nodig om echt te lukken. En een beetje hulp op het werk - die kan ik al heel lang gebruiken. Nu is het ook vooral voor evenementen waar ik zelf niet naartoe kan. Of artikelen die ik zelf niet kan schrijven omdat ik er geen verstand van heb. Al houdt dat me normaal gesproken ook niet tegen...
In je recht staan is niet genoeg
Mijn kleintje heeft een raar bobbeltje naast zijn oogkas zitten. Het leek kleiner te worden, tot zijn vader droogjes opmerkte dat dat ook kon zijn doordat zijn gezichtje wat voller wordt. Dus toch een keer naar de dokter ermee. En nu met al die heisa op het werk is dat mooi te combineren met een klacht van mama, dus woensdagochtend om acht uur zitten we in de wachtkamer.
Om kort te gaan verbaast de reactie van mijn huisarts me een beetje. Ik voel me heus wel begrepen en serieus genomen, maar ze kiest iets teveel een middenweg tussen mij en mijn baas. Zij begrijpt namelijk ook wel dat hij - vanuit zijn oogpunt - geen boodschap heeft aan die weggevallen uren van het kolven. Dat hij alleen maar wil dat het blad af is op tijd en zich er niet druk om maakt wanneer ik die uren moet inhalen om dat gedaan te krijgen. Want, zo zegt ze, je hebt er uiteraard recht op en het staat zo in de wet, maar een baas moet nog steeds wel meewerken. Ik sta in mijn recht, maar dat is niet altijd genoeg.
Ook merkt ze op dat zij mijn baas niet kent en hem niet kan dwingen. De situatie zal dus toch door middel van een dialoog opgelost moeten worden. Mijn schouders zakken al in bij het idee, al heb ik op dit moment niet veel meer te klagen nu ik de freelancer krijg die ik wil. Zo af en toe. Wanneer nodig.
Maar goed, ik ging ook niet naar de huisarts om mijn baas te laten onderzoeken. Ik wilde gewoon weten waar ik op moet letten bij mezelf. Moe zijn, dat is zeker sinds de zwangerschap geen bijzonder signaal meer, dus daar kan ik niets mee. Wel wil ik dolgraag weten welke signalen erop duiden dat het heel hard misgaat. Want ik wil echt niet nog een keer ziek worden van de stress of de uitputting en ik wil al helemaal niet straks overspannen zijn en terugkijken naar momenten waarop ik had kunnen ingrijpen, als ik geweten had waarnaar ik op zoek was.
Misselijk worden als je aan je werk denkt in je vrije week is in elk geval een sterke aanwijzing, beaamde de huisarts. In de trein op weg ernaartoe zuchten en uitvluchten bedenken ook. Dus dat zijn er vast twee. De andere tekenen zijn veel heftiger: niet meer kunnen slapen nadat je wakker bent geworden voor een nachtvoeding, huilbuien bij het minste of geringste. Kortom, er zit nog rek in. Maar ik ben tegenwoordig helemaal van de voorzichtigheid. Ik heb er niets aan als het misgaat en ik echt aan het eind van mijn Latijn ben. Mijn zoontje nog minder. Dat mag ook niet gebeuren. Dus indien nodig - of zodra de hypotheek akkoord is - zeg ik die baan alsnog vaarwel, maar wel dik voor die ziektewet komt aankloppen.
Om kort te gaan verbaast de reactie van mijn huisarts me een beetje. Ik voel me heus wel begrepen en serieus genomen, maar ze kiest iets teveel een middenweg tussen mij en mijn baas. Zij begrijpt namelijk ook wel dat hij - vanuit zijn oogpunt - geen boodschap heeft aan die weggevallen uren van het kolven. Dat hij alleen maar wil dat het blad af is op tijd en zich er niet druk om maakt wanneer ik die uren moet inhalen om dat gedaan te krijgen. Want, zo zegt ze, je hebt er uiteraard recht op en het staat zo in de wet, maar een baas moet nog steeds wel meewerken. Ik sta in mijn recht, maar dat is niet altijd genoeg.
Ook merkt ze op dat zij mijn baas niet kent en hem niet kan dwingen. De situatie zal dus toch door middel van een dialoog opgelost moeten worden. Mijn schouders zakken al in bij het idee, al heb ik op dit moment niet veel meer te klagen nu ik de freelancer krijg die ik wil. Zo af en toe. Wanneer nodig.
Maar goed, ik ging ook niet naar de huisarts om mijn baas te laten onderzoeken. Ik wilde gewoon weten waar ik op moet letten bij mezelf. Moe zijn, dat is zeker sinds de zwangerschap geen bijzonder signaal meer, dus daar kan ik niets mee. Wel wil ik dolgraag weten welke signalen erop duiden dat het heel hard misgaat. Want ik wil echt niet nog een keer ziek worden van de stress of de uitputting en ik wil al helemaal niet straks overspannen zijn en terugkijken naar momenten waarop ik had kunnen ingrijpen, als ik geweten had waarnaar ik op zoek was.
Misselijk worden als je aan je werk denkt in je vrije week is in elk geval een sterke aanwijzing, beaamde de huisarts. In de trein op weg ernaartoe zuchten en uitvluchten bedenken ook. Dus dat zijn er vast twee. De andere tekenen zijn veel heftiger: niet meer kunnen slapen nadat je wakker bent geworden voor een nachtvoeding, huilbuien bij het minste of geringste. Kortom, er zit nog rek in. Maar ik ben tegenwoordig helemaal van de voorzichtigheid. Ik heb er niets aan als het misgaat en ik echt aan het eind van mijn Latijn ben. Mijn zoontje nog minder. Dat mag ook niet gebeuren. Dus indien nodig - of zodra de hypotheek akkoord is - zeg ik die baan alsnog vaarwel, maar wel dik voor die ziektewet komt aankloppen.
Dat was me het weekend wel
De gesprekken met De Baas verliepen vorige week niet echt denderend. Vandaar ook dat ik met trillende handen en een sterk teruggelopen melkopbrengst tijdens het kolven deze maandag maar weer met zware schoenen de trap beklim om nog eens mijn punt aan te kaarten. Zodra hij me ziet - en dat is pas als ik vlak naast hem sta - glijdt die meewarige blik weer over zijn gezicht tot hij op zijn plek vastklikt.
Ik heb geen idee hoe ik moet beginnen. Thuis heb ik me suf gepiekerd, onderweg heb ik het geprobeerd te oefenen, maar zoals gewoonlijk heb ik besloten dat ik het gewoon moet laten gebeuren. Een last-minute actie, gewoon zeggen wat er in me opkomt. Nou hielp het ook niet dat mijn collega kort daarvoor liet merken dat De Baas het met hem over mijn situatie gehad heeft. Hij heeft dus serieus lopen klagen over het feit dat ik zei het allemaal niet te kunnen bolwerken. En dan voornamelijk omdat hij bang is dat het hem euro's gaat kosten. Dat te weten, maakt me alleen nog zenuwachtiger.
Daarom verwacht ik ook vooral tegenstand, onbegrip en een discussie die wederom op niets uitloopt. Ik breng netjes naar voren dat ik niet acht, maar zes uur per dag heb en dat ik het echt niet kan opbrengen om standaard elke week mijn hele weekend kwijt te zijn aan extra werk. Ik noem ook eventjes dat de kolfopbrengst op werkdagen nogal te wensen overlaat. Geen idee of hij de arbowet nou wel of niet kent - mijn collega zette in op 'niet' - maar die dingen zijn daarin in elk geval terug te vinden.Wie weet helpt het.
Tweede tactiek - deels ook ingefluisterd door die collega die bang is anders zelf een stap harder te moeten lopen - is zelf met een mogelijkheid komen. Of het een oplossing is moet nog blijken, maar het is een idee, een voorstel, een deal. Als ik nou bepaalde vertalingen verzorg, dan kunnen we de kosten van diegene besparen en in mijn blad steken. Het gaat zeker niet om duizenden euro's en ook alleen om gevallen waarbij ik echt een extra paar handen nodig heb.
Dat lijkt opeens wel een optie. De uitweg. De gulden middenweg. De manier om wel het probleem op te lossen, zonder extra geld kwijt te zijn. Gek genoeg probeerde ik hier al eerder op aan te sturen, maar ik werd onderweg al neergesabeld. Het klinkt met deze deal wel alsof ik nog meer werk mijn kant op haal, of er zelf nauwelijks beter van wordt omdat ik nu moet vertalen terwijl ik een artikel van mijn eigen werk uitbesteed, maar eigenlijk liep die afspraak allang dat ik de vertaling zou doen. Dus in die optiek is het geen extra werk en had ik het toch gekregen. Bovenop een tijdtekort. Dus nu heb ik in elk geval de mogelijkheid sporadisch hulp in te schakelen. Voor 50 euro per pagina.Dat moest ik nog bijna zwart-op-wit van die freelancer zien te krijgen. Ware het niet dat er uit de tijd van mijn verlof nog een factuur lag met daarop die prijs.
Toch blijft het bijzonder als je bedenkt dat mijn collega's gemiddels 150 euro per pagina betalen aan een freelancer. Aan een goede fotograaf ben je voor een grote openingsfoto makkelijk al meer kwijt. En toch moet ik me met hand en tand verzetten om zoiets kleins gedaan te krijgen. Bijna dreigen met de ziektewet. Maar goed, als dan tenminste maar duidelijk is dat ik niet (meer) over me heen laat lopen. Mijn werk is echt niet het belangrijkste in mijn leven. Nu zeker niet meer.
Ik heb geen idee hoe ik moet beginnen. Thuis heb ik me suf gepiekerd, onderweg heb ik het geprobeerd te oefenen, maar zoals gewoonlijk heb ik besloten dat ik het gewoon moet laten gebeuren. Een last-minute actie, gewoon zeggen wat er in me opkomt. Nou hielp het ook niet dat mijn collega kort daarvoor liet merken dat De Baas het met hem over mijn situatie gehad heeft. Hij heeft dus serieus lopen klagen over het feit dat ik zei het allemaal niet te kunnen bolwerken. En dan voornamelijk omdat hij bang is dat het hem euro's gaat kosten. Dat te weten, maakt me alleen nog zenuwachtiger.
Daarom verwacht ik ook vooral tegenstand, onbegrip en een discussie die wederom op niets uitloopt. Ik breng netjes naar voren dat ik niet acht, maar zes uur per dag heb en dat ik het echt niet kan opbrengen om standaard elke week mijn hele weekend kwijt te zijn aan extra werk. Ik noem ook eventjes dat de kolfopbrengst op werkdagen nogal te wensen overlaat. Geen idee of hij de arbowet nou wel of niet kent - mijn collega zette in op 'niet' - maar die dingen zijn daarin in elk geval terug te vinden.Wie weet helpt het.
Tweede tactiek - deels ook ingefluisterd door die collega die bang is anders zelf een stap harder te moeten lopen - is zelf met een mogelijkheid komen. Of het een oplossing is moet nog blijken, maar het is een idee, een voorstel, een deal. Als ik nou bepaalde vertalingen verzorg, dan kunnen we de kosten van diegene besparen en in mijn blad steken. Het gaat zeker niet om duizenden euro's en ook alleen om gevallen waarbij ik echt een extra paar handen nodig heb.
Dat lijkt opeens wel een optie. De uitweg. De gulden middenweg. De manier om wel het probleem op te lossen, zonder extra geld kwijt te zijn. Gek genoeg probeerde ik hier al eerder op aan te sturen, maar ik werd onderweg al neergesabeld. Het klinkt met deze deal wel alsof ik nog meer werk mijn kant op haal, of er zelf nauwelijks beter van wordt omdat ik nu moet vertalen terwijl ik een artikel van mijn eigen werk uitbesteed, maar eigenlijk liep die afspraak allang dat ik de vertaling zou doen. Dus in die optiek is het geen extra werk en had ik het toch gekregen. Bovenop een tijdtekort. Dus nu heb ik in elk geval de mogelijkheid sporadisch hulp in te schakelen. Voor 50 euro per pagina.Dat moest ik nog bijna zwart-op-wit van die freelancer zien te krijgen. Ware het niet dat er uit de tijd van mijn verlof nog een factuur lag met daarop die prijs.
Toch blijft het bijzonder als je bedenkt dat mijn collega's gemiddels 150 euro per pagina betalen aan een freelancer. Aan een goede fotograaf ben je voor een grote openingsfoto makkelijk al meer kwijt. En toch moet ik me met hand en tand verzetten om zoiets kleins gedaan te krijgen. Bijna dreigen met de ziektewet. Maar goed, als dan tenminste maar duidelijk is dat ik niet (meer) over me heen laat lopen. Mijn werk is echt niet het belangrijkste in mijn leven. Nu zeker niet meer.
Start de countdown. Of niet?
Waarom is dat toch? Thuis weet ik het allemaal zo goed en dan kom ik op mijn werk en binnen de kortste keren gaat het allemaal a) niet zoals ik had gepland en b) begin ik toch weer te bedenken hoe ik alles kan doen wat er van me verwacht wordt. Ook al wind ik me er tegelijkertijd over op dat die verwachtingen volslagen onredelijk zijn.
Een van mijn collega's heeft verteld dat zijn blad van twintig keer per jaar naar een verschijning van een keer per maand gaat. Hij kan op die manier kosten besparen in de verzending, maar zeker ook op zijn freelancebudget, omdat hij hetzelfde budget per nummer aanhoudt, maar dus wel acht nummers minder maakt per jaar, al zijn ze dan dikker. Dat bewijst voor mij dus a) dat hij wel degelijk tijd over heeft, want nu kan hij opeens meer zelf schrijven en b) dat er dus geld 'overblijft'. Ik hoef er maar een klein percentage van voor de rest van dit jaar en dat zou al een wereld van verschil maken.
Maar goed, voor ik het wist, zat ik dus alweer allerlei redeneringen te bedenken hoe we mijn probleem - een tijd- en energiegebrek - kunnen oplossen. Ja, het gaat wel geld kosten, maar relatief gezien is het helemaal niet veel geld, er komt straks bovendien geld vrij door de besparing op het andere tijdschrift, we hebben een geldschieter en bovendien verwachten ze juist van mijn blad een enorme financiële injectie uit advertentie-inkomsten. Dan kunnen ze toch per nummer wel de opbrengst van een halve pagina aan mij doneren voor freelance-inzet?
Dit heb ik niet zo tegen mijn baas gezegd. Mijn moeder vindt dat wel een goed idee. Kom dan maar bij hem met het rekensommetje en dit soort voorstellen, zegt ze. Want zo klinkt het helder en helemaal niet als een enorme investering. Net als die rekensom van die uren. Als ik hem voorreken dat ik per week nu maar 24 heb waar dat er voorheen 32 waren, dan snapt hij misschien wel waarom dezelfde klussen als destijds nu relatief meer tijd in beslag nemen. Want het is niet dat ik thuis niet af en toe wat meer wil doen zonder al die uren meteen te noteren, maar dat moet ook weer niet te gek gaan worden. Ik moet ook uitrusten en met baby spelen en het liefst ook vertalen, al heeft mijn baas aan dat laatste totaal geen boodschap. Maar ik wel.
De grote vraag is nu dus: krijg ik mijn huidige situatie duidelijk gemaakt aan hem en doe ik dat door met al deze punten te komen (wat ik zelf nogal betuttelend vind overkomen, al is dat in deze situatie gerechtvaardigd omdat hij het zelf niet zonder meer lijkt te begrijpen)? Als ik niets meer zeg erover, dan werk ik me ten eerste een slag in de rondte en ten tweede hoor ik er van hem vast ook geen woord meer over. Zo begaan is hij niet.
Het gekke is dat ik dus een kalmte voelde vorige week, toen ik eigenlijk had besloten dat deze baan binnenkort eindigt. Het idee thuis te kunnen zijn en altijd alles samen met mijn zoontje te doen, in elk geval tot hij naar school gaat, maakt me blij. Het idee dan geen hypotheek te krijgen, houdt me echter tegen die stap meteen te nemen. Dat, en het feit dat ik het artikelen schrijven en producten testen en het contact met mijn netwerk dus nog steeds wel leuk vind om te doen. Ik voel me nog redelijk op mijn plek op mijn werk, sommige collega's doen hun best en denken mee, andere helemaal niet.
Het is gewoon een enorme stap. Ik heb nooit ergens anders gewerkt - dat halve jaar als vertaler ergens telt nauwelijks want ik voelde me daar totaal niet opgenomen in de groep of op m'n plek zitten. Straks ergens anders solliciteren en dat na een pauze van een paar jaar - liefst ook tijdens een tweede zwangerschap en eerste jaren van die kleine - lijkt me best pittig. Maar niet iets waarover ik nu al wakker hoef te liggen.
Toch kan ik geen knoop doorhakken op dit moment. Als ik het nog even volhoud, hebben we nog even de tijd een huis te vinden. De grote vraag is alleen hoelang 'even' duurt. Wat weer afhangt van de mate waarin mijn baas van plan is me (nog meer) tegemoet te komen. Weggaan zal moeite kosten, vanwege de leuke punten, maar als het me onmogelijk gemaakt wordt en er teveel gezeur bij komt, is die beslissing iets minder zwaar. Wat dat betreft zal ik me de volgende dingen moeten blijven inpeperen en ze ook aan mijn baas moeten duidelijk maken:
- ik prop nu 32 (meer!) uur werk in 24 (meer!) uur, vanwege het kolven en voeden (waar ik recht op heb), wat ook betekent dat een klus die voorheen twee uur tijd kostte nu niet 25%, maar opeens 33% van een dag in beslag neemt
- ik ben best bereid meer dan 24 uur per week te draaien om het blad af te krijgen, maar daar zit wel een bovengrens aan (er moet ook tijd overblijven voor mijn kind, gezin en mezelf)
- het blad maken is een ding (ook al ben ik zowel hoofdredacteur en werk ik aan alle planning en het regelwerk en ben ik degene die ook alles moet schrijven, verzamelen, uitzoeken), maar er komen nog zoveel kleine klussen bij (website, enorme mailboxen, mailcontact onderhouden, producten aanvragen en retour sturen, plannen, nummers vooruit zien te denken)
- ik kan voorlopig tot het eind van dit jaar niet goed zelf naar afspraken tenzij ze dichtbij zijn en niet te lang duren (een beetje schipperen met kolven kan, maar overslaan is geen optie)
- voor verslaggeving en het laten zien van de 'neus' zal ik iemand anders naar bepaalde events moeten kunnen sturen (en die iemand moet in staat zijn er een leuk verhaal over te schrijven)
- de dagen waarop ik thuiswerk heb ik geen kinderdagverblijf en dat wil ik ook niet (als ik al een uitzondering zou moeten maken, dan wil ik daar hooguit over nadenken als ik die extra kosten dan kan declareren), dus in principe kan ik op die dagen nergens heen (en moet ik ook dan iemand kunnen sturen die dat van mij overneemt)
- ook als de officiële periode van het kolven voorbij is (eind dit jaar), ben ik absoluut niet van plan meer dan twee dagen kinderdagverblijf te gebruiken (dus mocht dat alsnog per volgend jaar in de lijn der verwachting liggen en we komen er niet uit, dan stap ik alsnog op)
- iemand inschakelen hoeft geen bom duiten te kosten; ik ken iemand die het voor een zeer schappelijke prijs doet, die kan schrijven en bovendien is de advertentieverkoop van het blad niet heel dramatisch en kan het daarvan komen, anders wel van het andere blad dat een slag naar kostenbesparing doet
Zo klinkt het vrij helder. Of ik dat ooit ook zo kan aankaarten bij mijn baas is een tweede. Hij moet zijn gedachten er lang genoeg bij kunnen houden en ergens een greintje sympathie vandaan kunnen schrapen, anders lukt het nooit. Maar goed - zonder hulp blijven er gaten over die ik dan niet kan vullen. Als hij dan nog blijft volhouden dat het niet zijn probleem is, prima, maar mijn probleem is het ook niet als ik heb meegedeeld dat het zo niet gaat.
Maar kan ik die laatste stap dan nemen? Afscheid nemen van werk dat ik ergens best leuk vind? Ik zal wel moeten als het werk dat ik doe me inderdaad opnieuw opbreekt. Als ze echt volhouden dat alleen een blad maken niet genoeg is en ik voor die andere activiteiten niemand kan inschakelen, dan heb ik niet heel veel keus. En ik wil ook best wel thuis zijn, al weet ik dat ik het werk en sommige mensen zal missen. Net als de inkomsten, de betalingen aan pensioenfondsen en zo meer. Ik wilde even tikken 'de zekerheid van een vaste baan', maar ik weet in elk geval een ex-collega die vast heel hard gaat lachen als ik ons bedrijf en zekerheid in een adem noem. Want dat is ook nog steeds zo: ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat we de storm al doorstaan hebben. Aandeelhouder of niet.
Een van mijn collega's heeft verteld dat zijn blad van twintig keer per jaar naar een verschijning van een keer per maand gaat. Hij kan op die manier kosten besparen in de verzending, maar zeker ook op zijn freelancebudget, omdat hij hetzelfde budget per nummer aanhoudt, maar dus wel acht nummers minder maakt per jaar, al zijn ze dan dikker. Dat bewijst voor mij dus a) dat hij wel degelijk tijd over heeft, want nu kan hij opeens meer zelf schrijven en b) dat er dus geld 'overblijft'. Ik hoef er maar een klein percentage van voor de rest van dit jaar en dat zou al een wereld van verschil maken.
Maar goed, voor ik het wist, zat ik dus alweer allerlei redeneringen te bedenken hoe we mijn probleem - een tijd- en energiegebrek - kunnen oplossen. Ja, het gaat wel geld kosten, maar relatief gezien is het helemaal niet veel geld, er komt straks bovendien geld vrij door de besparing op het andere tijdschrift, we hebben een geldschieter en bovendien verwachten ze juist van mijn blad een enorme financiële injectie uit advertentie-inkomsten. Dan kunnen ze toch per nummer wel de opbrengst van een halve pagina aan mij doneren voor freelance-inzet?
Dit heb ik niet zo tegen mijn baas gezegd. Mijn moeder vindt dat wel een goed idee. Kom dan maar bij hem met het rekensommetje en dit soort voorstellen, zegt ze. Want zo klinkt het helder en helemaal niet als een enorme investering. Net als die rekensom van die uren. Als ik hem voorreken dat ik per week nu maar 24 heb waar dat er voorheen 32 waren, dan snapt hij misschien wel waarom dezelfde klussen als destijds nu relatief meer tijd in beslag nemen. Want het is niet dat ik thuis niet af en toe wat meer wil doen zonder al die uren meteen te noteren, maar dat moet ook weer niet te gek gaan worden. Ik moet ook uitrusten en met baby spelen en het liefst ook vertalen, al heeft mijn baas aan dat laatste totaal geen boodschap. Maar ik wel.
De grote vraag is nu dus: krijg ik mijn huidige situatie duidelijk gemaakt aan hem en doe ik dat door met al deze punten te komen (wat ik zelf nogal betuttelend vind overkomen, al is dat in deze situatie gerechtvaardigd omdat hij het zelf niet zonder meer lijkt te begrijpen)? Als ik niets meer zeg erover, dan werk ik me ten eerste een slag in de rondte en ten tweede hoor ik er van hem vast ook geen woord meer over. Zo begaan is hij niet.
Het gekke is dat ik dus een kalmte voelde vorige week, toen ik eigenlijk had besloten dat deze baan binnenkort eindigt. Het idee thuis te kunnen zijn en altijd alles samen met mijn zoontje te doen, in elk geval tot hij naar school gaat, maakt me blij. Het idee dan geen hypotheek te krijgen, houdt me echter tegen die stap meteen te nemen. Dat, en het feit dat ik het artikelen schrijven en producten testen en het contact met mijn netwerk dus nog steeds wel leuk vind om te doen. Ik voel me nog redelijk op mijn plek op mijn werk, sommige collega's doen hun best en denken mee, andere helemaal niet.
Het is gewoon een enorme stap. Ik heb nooit ergens anders gewerkt - dat halve jaar als vertaler ergens telt nauwelijks want ik voelde me daar totaal niet opgenomen in de groep of op m'n plek zitten. Straks ergens anders solliciteren en dat na een pauze van een paar jaar - liefst ook tijdens een tweede zwangerschap en eerste jaren van die kleine - lijkt me best pittig. Maar niet iets waarover ik nu al wakker hoef te liggen.
Toch kan ik geen knoop doorhakken op dit moment. Als ik het nog even volhoud, hebben we nog even de tijd een huis te vinden. De grote vraag is alleen hoelang 'even' duurt. Wat weer afhangt van de mate waarin mijn baas van plan is me (nog meer) tegemoet te komen. Weggaan zal moeite kosten, vanwege de leuke punten, maar als het me onmogelijk gemaakt wordt en er teveel gezeur bij komt, is die beslissing iets minder zwaar. Wat dat betreft zal ik me de volgende dingen moeten blijven inpeperen en ze ook aan mijn baas moeten duidelijk maken:
- ik prop nu 32 (meer!) uur werk in 24 (meer!) uur, vanwege het kolven en voeden (waar ik recht op heb), wat ook betekent dat een klus die voorheen twee uur tijd kostte nu niet 25%, maar opeens 33% van een dag in beslag neemt
- ik ben best bereid meer dan 24 uur per week te draaien om het blad af te krijgen, maar daar zit wel een bovengrens aan (er moet ook tijd overblijven voor mijn kind, gezin en mezelf)
- het blad maken is een ding (ook al ben ik zowel hoofdredacteur en werk ik aan alle planning en het regelwerk en ben ik degene die ook alles moet schrijven, verzamelen, uitzoeken), maar er komen nog zoveel kleine klussen bij (website, enorme mailboxen, mailcontact onderhouden, producten aanvragen en retour sturen, plannen, nummers vooruit zien te denken)
- ik kan voorlopig tot het eind van dit jaar niet goed zelf naar afspraken tenzij ze dichtbij zijn en niet te lang duren (een beetje schipperen met kolven kan, maar overslaan is geen optie)
- voor verslaggeving en het laten zien van de 'neus' zal ik iemand anders naar bepaalde events moeten kunnen sturen (en die iemand moet in staat zijn er een leuk verhaal over te schrijven)
- de dagen waarop ik thuiswerk heb ik geen kinderdagverblijf en dat wil ik ook niet (als ik al een uitzondering zou moeten maken, dan wil ik daar hooguit over nadenken als ik die extra kosten dan kan declareren), dus in principe kan ik op die dagen nergens heen (en moet ik ook dan iemand kunnen sturen die dat van mij overneemt)
- ook als de officiële periode van het kolven voorbij is (eind dit jaar), ben ik absoluut niet van plan meer dan twee dagen kinderdagverblijf te gebruiken (dus mocht dat alsnog per volgend jaar in de lijn der verwachting liggen en we komen er niet uit, dan stap ik alsnog op)
- iemand inschakelen hoeft geen bom duiten te kosten; ik ken iemand die het voor een zeer schappelijke prijs doet, die kan schrijven en bovendien is de advertentieverkoop van het blad niet heel dramatisch en kan het daarvan komen, anders wel van het andere blad dat een slag naar kostenbesparing doet
Zo klinkt het vrij helder. Of ik dat ooit ook zo kan aankaarten bij mijn baas is een tweede. Hij moet zijn gedachten er lang genoeg bij kunnen houden en ergens een greintje sympathie vandaan kunnen schrapen, anders lukt het nooit. Maar goed - zonder hulp blijven er gaten over die ik dan niet kan vullen. Als hij dan nog blijft volhouden dat het niet zijn probleem is, prima, maar mijn probleem is het ook niet als ik heb meegedeeld dat het zo niet gaat.
Maar kan ik die laatste stap dan nemen? Afscheid nemen van werk dat ik ergens best leuk vind? Ik zal wel moeten als het werk dat ik doe me inderdaad opnieuw opbreekt. Als ze echt volhouden dat alleen een blad maken niet genoeg is en ik voor die andere activiteiten niemand kan inschakelen, dan heb ik niet heel veel keus. En ik wil ook best wel thuis zijn, al weet ik dat ik het werk en sommige mensen zal missen. Net als de inkomsten, de betalingen aan pensioenfondsen en zo meer. Ik wilde even tikken 'de zekerheid van een vaste baan', maar ik weet in elk geval een ex-collega die vast heel hard gaat lachen als ik ons bedrijf en zekerheid in een adem noem. Want dat is ook nog steeds zo: ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat we de storm al doorstaan hebben. Aandeelhouder of niet.
Een moeder die toevallig ook nog werkt
Mijn man roept het al maanden: desnoods zeg ik mijn baan op. Wat dan nog? Dat is niet het eind van de wereld. Nee, maar wel het eind van een andere droom: een eigen huis. Zonder vast contract kun je een hypotheek wel schudden. En dat gaat heel zwaar aan mij knagen als we die door mij mislopen. Althans... als dat alleen maar voortkomt uit kindje missen en liever bij hem thuis zijn.
Al die maanden hoopte ik stiekem dat het bedrijf ten onder zou gaan. Dat scheelde mij een moeilijke beslissing nemen. Want ik wil best thuis blijven en moederen. (Ik zeg moederen, niet huisvrouwtje spelen.) Maar met de situatie zoals die na het gesprek van gisterochtend is, lijkt het bijna alsof mijn hart zich al heeft neergelegd bij een idee waar mijn hoofd nog aan moet wennen. Deze baan is zo goed als verleden tijd. Ik weet alleen nog niet per wanneer.
Laten we eerlijk zijn: zoals het de afgelopen maand ging, gaat het niet. Ik mag niet zo doorgaan. Ik wil niet straks echt overspannen thuis moeten zitten, want daar heb ik niks aan en mijn kind ook niet. En of hij het nou snapt of niet, mijn baas schiet er toch ook niks mee op als ik helemaal niets meer kan? Dan kan het niet anders of het gaat hem dik geld kosten om dat blad alsnog uit te geven. Want dat is het enige waarom hij geeft - dit najaar moet 'de klapper' gemaakt worden om geld te verdienen met advertenties. Dat hangt blijkbaar vooral op mijn tijdschrift - niet die andere drie. En toch mag ik geen enkele freelancer benutten om datzelfde magische blad vol te krijgen.
In mijn eentje ga ik het niet redden. Niet allemaal. Niet op tijd. Niet als het een dik nummer moet zijn, plus een website met dagelijks vers materiaal, plus al het geregel dat bij de baan van hoofdredacteur hoort. Zeker niet halve of hele dagen kwijt zijn aan een event of interview. Zeker niet het kolven van melk voor baby opgeven omdat dat voor mijn baan makkelijker zou kunnen zijn. Want ik weet nu al dat ik daardoor niet beter ga presteren of opeens zo geweldig veel meer kan doen.
Ten eerste is het mijn recht om te kolven en te voeden onder werktijd. Een kwart daarvan mag ik daaraan besteden per dag. En ik ben heus niet van plan die zes uur per dag strikt te nemen en verder niets uit te voeren. Heb ik nooit gedaan. Dat wil zeggen: zoals de situatie nu is, na de reactie van mijn baas, neig ik er wel toe om ze die extra inzet ook meteen maar te ontzeggen. Ik word er toch niet extra voor betaald als ik me extra inzet. En eerlijk gezegd is er totaal geen extra energie aanwezig om dat klaar te spelen.
Na gisteren werd het me heel duidelijk. Dat blad, dat is niet mijn 'kindje'. Ik heb een kindje en alles draait om hem. Als ik stop, vinden ze zo een ander. Niemand die erom zal treuren. Niemand die geen zaken meer wil doen als iemand anders het roer overneemt. Dat bedrijf valt niet om als ik wegga. Maar als het zo doorgaat, val ik om. En dat mag niet. Ik heb me al eens eerder vergist in een bedrijf en me loyaal willen opstellen waar ze mij op het allerlaatste moment alsnog lieten vallen als een baksteen. Daar trap ik dus geen tweede keer in.
Kortom, heel diep vanbinnen is het besluit al genomen. Dit keer wel. Als er niets verandert en deze maand weer zo loopt, dan stop ik ermee. Als ik weer dreig in te storten, dan is het voorbij. Jammer van het werk zelf, maar ik ga nu met tegenzin erheen en zelfs de leuke klussen zijn niet leuk genoeg meer. Ik voel me misselijk als ik over het werk pieker, ik kan niets uitbesteden en zelfs als ik een collega inschakel dan gebeurt er of helemaal niets of er wordt slecht werk geleverd.
Voor deze maand is mijn plan wel gewoon mijn best te doen, maar meer zit er niet in. Ik zal het blad maken - dat moet ook kunnen - maar minimaal aan de website werken en nauwelijks de deur uitgaan voor interviews of events (want dat kan gewoon niet met een kolftas onder mijn arm). Ik heb dat toch niet voor niets ruimschoots van tevoren al aangegeven. Toen was het nog: we springen wel bij, dat komt wel goed. Nu is het een schouderophalend 'niet mijn probleem'.
Over die uitspraak heb ik me nu al genoeg opgewonden. Als dat niet verandert en mijn baas niet inziet dat het wel degelijk zijn probleem is als het spaak loopt, dan krijgt hij de hik ook maar. Ik moet voor mezelf kiezen. Voor mijn kindje. Dat is het allerbelangrijkst.
Die baas vroeg zelfs of een kind en een baan wel te combineren was. Alsof ik me dat niet dagelijks afvraag. Maar ik zei eerlijk: als ik minder ga werken, kan ik het al helemaal niet in mijn eentje. Kortom: dan moet hij wel een ander aannemen of er geld in stoppen. Aangezien hij dat niet wil, lijkt minder werken me dus niet voor de hand te liggen. Maar ziek worden van de spanning en te hoge werkdruk betekent dat ik niet eens half werk kan doen. Dat kost hem nog meer geld. Al zag hij dat gisteren nog niet helemaal in, geloof ik.
Dus wat dat betreft vraag ik me nu vooral af of ik rond de Kerst nog een baan heb of aan een heel lange vakantie begin. Wie weet wordt het zelfs een verjaardagscadeautje. Het vereist wel een wonder wil ik er na januari nog zitten. Zoals het er nu uitziet is namelijk zelfs een hypotheek dit gelazer niet waard. En uit redelijk betrouwbare bron heb ik vernomen dat mijn baas in januari denkt me gewoon weer vier dagen op kantoor te hebben. Ik maar denken dat ik duidelijk genoeg geweest ben dat ik nu niet en nooit niet meer dan twee dagen kinderdagverblijf wil regelen. Dus als dat waar is, dan duurt mijn hoofdredacteurschap toch maar tot eind dit jaar. Dan maakt een maandje of wat ook niet meer uit.
Als ik het zo beredeneer, word ik merkwaardig kalm. Tegelijkertijd wil ik - vooral mezelf - bewijzen dat ik wel degelijk kind en blad kan combineren. Blad wel, maar de rest eromheen niet. De rest die opgevangen zou worden en die ik met hulp van buitenaf er ook nog bij zou kunnen doen.
Wat mij betreft was ik duidelijk: ik ben maandag en donderdag op kantoor en dus beschikbaar voor interviews, evenementen, afspraken en eventueel werken met het opmaakprogramma dat ik thuis niet aan de praat krijg. De overige dagen werk ik thuis, zonder uitzondering (want als ik die een keer maakt, ben ik de klos). Ik laat me niet voorschrijven mijn moeder in te schakelen als oppas of een extra crèchedag te regelen (die mag ik vast niet declareren, namelijk) en ik geef al helemaal het kolven en borstvoeden niet op, want dat vind ik nou belangrijk.
Ik ben anders teruggekomen van het verlof. Namelijk als moeder. Een moeder die toevallig ook een baan heeft. Dat snappen ze niet of ze zien het niet zo. Het betekent echter ook dat ik niet meer overal 'ja' op zeg als me wat gevraagd wordt. Ik laat niet meer over me heen lopen. Ik moet aan mezelf denken en me niet meer in bochten wringen om iedereen maar een plezier te doen. En als ze echt volhouden dat een burn-out-op-de-loer niet hun probleem is, dan komen ze er gauw genoeg achter hoezeer ze het mis hebben. Ik ga in elk geval niet afwachten tot het zover is.
Al die maanden hoopte ik stiekem dat het bedrijf ten onder zou gaan. Dat scheelde mij een moeilijke beslissing nemen. Want ik wil best thuis blijven en moederen. (Ik zeg moederen, niet huisvrouwtje spelen.) Maar met de situatie zoals die na het gesprek van gisterochtend is, lijkt het bijna alsof mijn hart zich al heeft neergelegd bij een idee waar mijn hoofd nog aan moet wennen. Deze baan is zo goed als verleden tijd. Ik weet alleen nog niet per wanneer.
Laten we eerlijk zijn: zoals het de afgelopen maand ging, gaat het niet. Ik mag niet zo doorgaan. Ik wil niet straks echt overspannen thuis moeten zitten, want daar heb ik niks aan en mijn kind ook niet. En of hij het nou snapt of niet, mijn baas schiet er toch ook niks mee op als ik helemaal niets meer kan? Dan kan het niet anders of het gaat hem dik geld kosten om dat blad alsnog uit te geven. Want dat is het enige waarom hij geeft - dit najaar moet 'de klapper' gemaakt worden om geld te verdienen met advertenties. Dat hangt blijkbaar vooral op mijn tijdschrift - niet die andere drie. En toch mag ik geen enkele freelancer benutten om datzelfde magische blad vol te krijgen.
In mijn eentje ga ik het niet redden. Niet allemaal. Niet op tijd. Niet als het een dik nummer moet zijn, plus een website met dagelijks vers materiaal, plus al het geregel dat bij de baan van hoofdredacteur hoort. Zeker niet halve of hele dagen kwijt zijn aan een event of interview. Zeker niet het kolven van melk voor baby opgeven omdat dat voor mijn baan makkelijker zou kunnen zijn. Want ik weet nu al dat ik daardoor niet beter ga presteren of opeens zo geweldig veel meer kan doen.
Ten eerste is het mijn recht om te kolven en te voeden onder werktijd. Een kwart daarvan mag ik daaraan besteden per dag. En ik ben heus niet van plan die zes uur per dag strikt te nemen en verder niets uit te voeren. Heb ik nooit gedaan. Dat wil zeggen: zoals de situatie nu is, na de reactie van mijn baas, neig ik er wel toe om ze die extra inzet ook meteen maar te ontzeggen. Ik word er toch niet extra voor betaald als ik me extra inzet. En eerlijk gezegd is er totaal geen extra energie aanwezig om dat klaar te spelen.
Na gisteren werd het me heel duidelijk. Dat blad, dat is niet mijn 'kindje'. Ik heb een kindje en alles draait om hem. Als ik stop, vinden ze zo een ander. Niemand die erom zal treuren. Niemand die geen zaken meer wil doen als iemand anders het roer overneemt. Dat bedrijf valt niet om als ik wegga. Maar als het zo doorgaat, val ik om. En dat mag niet. Ik heb me al eens eerder vergist in een bedrijf en me loyaal willen opstellen waar ze mij op het allerlaatste moment alsnog lieten vallen als een baksteen. Daar trap ik dus geen tweede keer in.
Kortom, heel diep vanbinnen is het besluit al genomen. Dit keer wel. Als er niets verandert en deze maand weer zo loopt, dan stop ik ermee. Als ik weer dreig in te storten, dan is het voorbij. Jammer van het werk zelf, maar ik ga nu met tegenzin erheen en zelfs de leuke klussen zijn niet leuk genoeg meer. Ik voel me misselijk als ik over het werk pieker, ik kan niets uitbesteden en zelfs als ik een collega inschakel dan gebeurt er of helemaal niets of er wordt slecht werk geleverd.
Voor deze maand is mijn plan wel gewoon mijn best te doen, maar meer zit er niet in. Ik zal het blad maken - dat moet ook kunnen - maar minimaal aan de website werken en nauwelijks de deur uitgaan voor interviews of events (want dat kan gewoon niet met een kolftas onder mijn arm). Ik heb dat toch niet voor niets ruimschoots van tevoren al aangegeven. Toen was het nog: we springen wel bij, dat komt wel goed. Nu is het een schouderophalend 'niet mijn probleem'.
Over die uitspraak heb ik me nu al genoeg opgewonden. Als dat niet verandert en mijn baas niet inziet dat het wel degelijk zijn probleem is als het spaak loopt, dan krijgt hij de hik ook maar. Ik moet voor mezelf kiezen. Voor mijn kindje. Dat is het allerbelangrijkst.
Die baas vroeg zelfs of een kind en een baan wel te combineren was. Alsof ik me dat niet dagelijks afvraag. Maar ik zei eerlijk: als ik minder ga werken, kan ik het al helemaal niet in mijn eentje. Kortom: dan moet hij wel een ander aannemen of er geld in stoppen. Aangezien hij dat niet wil, lijkt minder werken me dus niet voor de hand te liggen. Maar ziek worden van de spanning en te hoge werkdruk betekent dat ik niet eens half werk kan doen. Dat kost hem nog meer geld. Al zag hij dat gisteren nog niet helemaal in, geloof ik.
Dus wat dat betreft vraag ik me nu vooral af of ik rond de Kerst nog een baan heb of aan een heel lange vakantie begin. Wie weet wordt het zelfs een verjaardagscadeautje. Het vereist wel een wonder wil ik er na januari nog zitten. Zoals het er nu uitziet is namelijk zelfs een hypotheek dit gelazer niet waard. En uit redelijk betrouwbare bron heb ik vernomen dat mijn baas in januari denkt me gewoon weer vier dagen op kantoor te hebben. Ik maar denken dat ik duidelijk genoeg geweest ben dat ik nu niet en nooit niet meer dan twee dagen kinderdagverblijf wil regelen. Dus als dat waar is, dan duurt mijn hoofdredacteurschap toch maar tot eind dit jaar. Dan maakt een maandje of wat ook niet meer uit.
Als ik het zo beredeneer, word ik merkwaardig kalm. Tegelijkertijd wil ik - vooral mezelf - bewijzen dat ik wel degelijk kind en blad kan combineren. Blad wel, maar de rest eromheen niet. De rest die opgevangen zou worden en die ik met hulp van buitenaf er ook nog bij zou kunnen doen.
Wat mij betreft was ik duidelijk: ik ben maandag en donderdag op kantoor en dus beschikbaar voor interviews, evenementen, afspraken en eventueel werken met het opmaakprogramma dat ik thuis niet aan de praat krijg. De overige dagen werk ik thuis, zonder uitzondering (want als ik die een keer maakt, ben ik de klos). Ik laat me niet voorschrijven mijn moeder in te schakelen als oppas of een extra crèchedag te regelen (die mag ik vast niet declareren, namelijk) en ik geef al helemaal het kolven en borstvoeden niet op, want dat vind ik nou belangrijk.
Ik ben anders teruggekomen van het verlof. Namelijk als moeder. Een moeder die toevallig ook een baan heeft. Dat snappen ze niet of ze zien het niet zo. Het betekent echter ook dat ik niet meer overal 'ja' op zeg als me wat gevraagd wordt. Ik laat niet meer over me heen lopen. Ik moet aan mezelf denken en me niet meer in bochten wringen om iedereen maar een plezier te doen. En als ze echt volhouden dat een burn-out-op-de-loer niet hun probleem is, dan komen ze er gauw genoeg achter hoezeer ze het mis hebben. Ik ga in elk geval niet afwachten tot het zover is.
Ik had het kunnen weten
Het is maandag. Nou ja, het is dinsdagavond, maar ik schrijf over gisteren - bewust een dag later, anders wordt dit bericht drie keer langer dan noodzakelijk. Dus even terug in de tijd. Het is maandagochtend, ik voel me misselijk bij het idee naar mijn werk te gaan, de stress kolkt alweer door mijn aderen en ik zie er toch weer een beetje tegenop mijn baby naar het kinderdagverblijf te brengen na drie keer overgeslagen te hebben (een keer ziek, twee keer omdat we vrij hadden).
Het valt me dus mee dat ik niet in tranen uitbarst zodra de trein nadert. Al voelt het wel wat zwaarder nu, want overdag mis ik mijn kleintje ook meer dan tot nu toe. Het begint ook nu pas echt rationeel door te dringen dat ik de moeder ben van een klein ventje. Ik heb een zoontje! En allemachtig, wat mis ik mijn kindje als ik me toesta daarover na te denken.
Maar goed, het is dus ook de maandag na het ziek zijn en de week vrij en ik moet van mezelf naar mijn baas toe met de conclusie dat ik het niet trek zoals het nu gaat. En dat bij een nummer waarvan een paar artikelen door anderen zijn geschreven, kun je nagaan. In mijn hoofd heb ik een soort van plan: ik informeer naar het budget, naar de mogelijkheid een freelancer of twee in te schakelen voor evenementen en sommige interviews, naar het idee mijn vervanger ook nu nog te gebruiken voor hulp bij het schrijven en was hij niet ook van plan nog iemand aan te nemen als redactiemedewerker?
Op advies van een vriendin en ex-collega stuur ik eerst een mailtje naar boven waarin ik alvast aankondig dat ik moeite heb met hoe alles loopt en ik even wil overleggen. Bericht terug luidt: ja, het loopt inderdaad niet zoals de bedoeling is. Hmm. De eerste rilling loopt al over mijn rug. Dus ik loop naar boven en zeg: 'Shoot.' Krijg ik zo'n schaapachtige grijns, gevolgd door de mededeling dat de website in mijn afwezigheid niet is bijgehouden. Ik kan mijn oren niet geloven. Het klinkt namelijk als een half verwijt naar mij - het is mijn verantwoordelijkheid tenslotte - en dat terwijl ik niet een, maar twee collega's gevraagd heb dat voor me te doen tijdens mijn vakantie. Maar, zegt mijn baas, die twee wisten allebei van niets. Backstabbers! Mijn mond valt open en ik kan mijn verbijstering niet onderdrukken. Gelukkig zeg ik verder nauwelijks wat, want een van die collega's is, geloof het of niet, ook het vriendinnetje van mijn baas. Haar woord tegen het mijne, dat ga ik toch niet winnen. Ook al heb ik gelijk.
Afijn, die hindernis is genomen, maar ik mag me ook meteen nog verdedigen tegen iets anders. Ik had namelijk een belangrijk zakelijk contact nooit mogen voorstellen vragen voor een interview per mail te sturen. Telefonisch is al erg genoeg, want eigenlijk moet ik ernaar toe voor die tekst, zegt de baas dan. Ja, jottem. We zijn er laatst met z'n allen geweest. Toen was er geen tijd voor een interview, liep de hele afspraak ruimschoots uit en hebben we nog een groot deel van de tijd zitten verdoen met onzinnig gezwets. Bovendien heb ik zelf geen auto, zijn zij niet goed per openbaar vervoer te bereiken en - moet ik dit echt nog een keer zeggen? - ik kan niet goed weg van kantoor in verband met kolven.
Ik merk algauw dat het mijn baas allemaal niet interesseert. Hij staart voor zich uit met een uitdrukkingsloos gezicht. Er komt geen enkel woord van sympathie. Alleen een zucht omdat hij niet weet wat hij met de mededeling aan moet dat ik boven mijn krachten bezig ben. Uiteindelijk spreekt hij dan de woorden: 'Weet je, eigenlijk is dat niet mijn probleem.'
Nou had ik het kunnen weten. Stiekem had ik me er ook op voorbereid dat het einde van de goodwill wel bereikt was. Maar toch dacht ik dat er wel iets te doen viel met een freelancer of twee. Gewoon wanneer de nood hoog is en bij specifieke situaties waarin ik zelf gewoon niet op pad kan. Ja, als bedrijf hebben we het moeilijk qua inkomsten en cashflow (ik heb inmiddels een gloeiende bloedhekel aan dat woord), maar er was juist net een investeerder of aandeelhouder gevonden die geld in het laatje brengt. Niet dat we er onze 18 maanden vakantiegeldachterstand eerder door krijgen, hoor. Maar het klonk toch alsof de broekriem wat losser kon.
Dat had ik dus gedroomd. Waar mijn drie medehoofdredacteuren allemaal gebruikmaken van freelancers - voor een bedrag dat drie keer zo hoog is als iemand die voor mij wil schrijven - krijg ik een 'nee' te horen. Nee, ik mag geen freelancers inschakelen. En nee, hij zou ook niet weten of die nietsnut van een collega van me zijn handen niet wat meer kan laten wapperen (ook al vindt het hele bedrijf en op sommige dagen ook de baas zelf van wel).
Als ik aangeef dat klusjes als de website bijhouden zo tijdrovend zijn, klinkt de vraag: kost het nu meer tijd dan voorheen dan? Nee, dat niet - maar ik heb minder uren in de dag, weet je nog wel? Ik moet acht uur werk in zes uur doen als ik het zo hoor. En dat lukt me zelfs met twee keer mijn oude hoeveelheid energie niet, laat staan nu.
Maar goed, het is dus niet zijn probleem, zegt hij dan met zijn wenkbrauwen opgetrokken en zijn handen in de lucht. Ik twijfel maar heel eventjes. Het grote woord - het Z-woord - ligt op het puntje van mijn tong. Zonder het te laten klinken als een dreigement zeg ik het dan ook maar gewoon. 'Nou, dat weet ik niet. Want als ik boven mijn kracht blijf werken dan eindig ik nog in de ziektewet en dan kan ik helemaal niks meer doen.'
Nou heeft hij ervaring met voormalig collega's van mij en de ziektewet. Dat betekent een medewerker die wel betaald krijgt maar niets uitvoert. Niets kan uitvoeren. En omdat hij ook heeft bezuinigd op een arbodienst, kan hij ook niemand langssturen die je komt controleren. Hij schijnt toch wel te begrijpen dat als ik ziek ben, het min of meer wel zijn probleem wordt in die zin dat alles dan helemaal stil ligt. Ik waarschuw nu alleen maar dat ik het wat mij betreft niet zover wil laten komen.
Dat meen ik echt. Niet voor hem, trouwens, maar voor mezelf. Ik wil hier niet aan onderdoor gaan. Dat is het tijdschrift niet waard, het werk niet, de baan niet, mijn baas al helemaal niet en het vaste contract - momenteel qua hypotheek het zwaarst wegende argument - gaat het ook verliezen als puntje bji paaltje komt. Ik weiger te stoppen met borstvoeden en kolven 'omdat dat makkelijker is'. Dat lost nauwelijks iets op, want slapen doe ik dan nog steeds niet en dat energiegebrek heeft geen moer met borstvoeden of kolven te maken. Ja, die dingen nemen wel tijd in beslag, maar de wetgever heeft daarin voorzien en het is me goed recht dat te doen (tot mijn kind negen maanden oud is).
Wat mij het meest tegenvalt is het complete gebrek aan medeleven. Geen woord over 'joh, wat vervelend' of 'we lossen dit wel op'. Nee, gewoon een doodleuk: eigenlijk is dit niet mijn probleem (maar het jouwe). Wat mijn baas van mij verlangt is dat het blad op tijd af is. Meer niet - alsof het zo makkelijk is. Een druk op de knop en er rollen dertig pagina's tekst uit. Nou, zo werkt dat dus niet.
Maar als ik het blad nou niet zo achterlijk dik maak elke keer en tijdvretende klusjes kan uitbesteden of hulp krijg met een artikel of wat per maand... Ach, die zin hoef ik dus niet af te maken. Het enige argument waar hij oren naar heeft is geld - de dikte van het blad mag inderdaad meer in verhouding staan tot het aantal advertenties (en het afgelopen nummer was gewoon te dik). Mag je drie keer raden... voor het volgende nummer zijn er nu al meer advertenties geregeld. Dus zo makkelijk kom ik er ook niet vanaf.
Hulp gaat dus niet lukken, want ik krijg geen euro. Waar collega's dus wel freelancers mogen inschakelen, mag ik dat niet. Ook al is mijn blad minimaal drie keer dikker dan een van die andere drie (en zijn daar twee van de drie hoofdartikelen meestal ingekocht).
Je zou bijna stampvoetend roepen: Het is niet eerlijk! Zo voelt het ook. Tuurlijk, ik weet ook wel dat ik ontzettend bof dat ik die twee dagen thuiswerken erdoor heb gekregen. Maar het is zo jammer dat diezelfde baas dan nu niet snapt dat ik het daarmee nog steeds niet red. Vooral niet als hij er ook op staat dat ik m'n neus weer op diverse plekken laat zien - dat noemde hij ook nog. Ik heb toch duidelijk gezegd dat ik zolang ik kolf niet erg lang de deur uit kan? En als het goed is wordt dat de komende maanden minder vaak op een dag - of ook niet - maar daarom is het belang van een freelancer of twee juist zo groot.
Dovemansoren. Eigenwijs, schouderophalend en moeilijk voor zich uit kijkend met een diepe zucht en de armen over elkaar geslagen. Snel overgaan op een ander onderwerp. En de volgende dag mooi niet reageren op een mail die ik stuur, maar er wel zelf eentje sturen om kwart over negen 's ochtends dat ik snel even iets moet afhandelen. Wat, niet gedacht dat je meteen een mailtje terug zou krijgen? Niet gedacht dat ik dan al braaf achter mijn computer zou zitten? Zonde, hè? Dat ik nu opeens overal iets achter ga zoeken. Dat krijg je dan.
Een heel simpel rekensommetje
Die week vrij is voorbij gevlogen, zal ik je zeggen. Het was heerlijk hoor, bijna elke dag wel even met kindje kunnen wandelen en vaak ook met zijn papa erbij. Lekker even het gezinnetje uithangen en dat met lekker weer, wat wil je nog meer.
Nou, genoeg. Ik heb de hele week niet naar mijn website gekeken en niet meer aan werk gedacht. Althans, dat was de bedoeling. Ik had tot maandag nodig om van de stress af te komen, en toen ik me eenmaal realiseerde dat alles echt anders moet gaan vanaf nu begon de stress meteen alweer voor volgende week.
Want het grote probleem is dat ik voor mezelf nu wel helder heb dat ik iets moet zeggen, maar ik weet domweg niet hoe ik dat nu weer kan brengen. Ik ben bang dat ik met die mooie regeling op zak - twee dagen van de vier thuiswerken - namelijk zo'n beetje alles eruit gehaald heb wat er in zat. Het onderste uit de kan geschraapt, of hoe dat ook heet.
Maar het alternatief is ook niks: gewoon doorgaan en doen alsof m'n neus bloedt of niet gewoon doorgaan en dingen laten versloffen zodat ik straks echt verzuip ik het werk. Ik bedoel, als ik bij mijn baas aankaart dat ik net ziek ben geworden omdat het me allemaal teveel is, dan moet hij daar toch iets mee, of niet? Ik doe echt mijn best, maar ik ben niet meer dezelfde als voor het verlof.
Ik slaap geen nacht helemaal door. De laatste week probeer ik op advies van het consultatiebureau de nachtvoeding af te bouwen door alleen maar te geven tot baby weer uit zichzelf in slaap valt - wat zich vertaalt in vijf tot tien minuten drinken (in plaats van het dubbele). Maar in plaats van helpen, doet het het tegenovergestelde want nu is het twee uurtjes later weer raak en wil hij weer een miniportie, want hij valt net zo hard weer in slaap na een minuut of vijf tot tien.
Daarbij komt een heel simpel rekensommetje. Ik mag per werkdag van acht uur maximaal 25% van mijn werktijd besteden aan kolven danwel borstvoeding. Dat is bij wet geregeld en daar kan geen enkele baas iets tegenin brengen. Kortom, een kwart van die werkdag komt neer op twee uur (en om eerlijk te zijn neemt het kolven vaak rond veertig minuten in beslag en op een dag als vandaag kan ik ook drie kwartier met een voeding bezig zijn als meneertje weer in slaap sukkelt).
Maar goed, uitgaande van de wet hoef ik per werkdag - thuis en op kantoor - dus in feite maar zes uur te werken van de acht en de rest wordt in beslag genomen door kolven en voeden. Dus als ik vier dagen werk van zes uur, dan is dat 24 uur. Wat betekent dat ik dus het werk van voor mijn zwangerschapsverlof - toen ik nog energie had en kon gaan en staan waar ik wilde - niet meer in 32 uur per week, maar in 24 uur per week moet proppen.
Dan is het toch niet heel verbazingwekkend dat het krap wordt als je ook nog met een energiegebrek kampt van hier tot Tokio? Ja, goed, ik ben heus niet zo erg dat ik op mijn horloge kijk en niet meer maak dan die zes uur per dag. Maar in juli leek het er meer op dat ik elke dag, dus zeven dagen per week, wel bezig was met stukken schrijven en producten testen voor mijn blad. En dat wordt me dus iets te gortig - ik krijg er ook niet meer voor betaald en het is wel handig als er ook tijd overblijft om even rustig adem te halen, uit te rusten en bij te komen.
Het allervervelendst zijn dan ook de klusjes die ik op kantoor veel heb - van die onzinnige bezigheden die niet onbelangrijk zijn, maar wel te veel tijd vreten. Producten inpakken en retour sturen, bijvoorbeeld. Daar had ik ooit een collega voor, maar die is ontslagen. De website bijwerken met drie tot vijf berichten per dag legt helemaal beslag op twee ruime ochtenden per week. En zoveel traffic hebben we niet, het levert nauwelijks iets op en ik kan die persberichten niet eenvoudigweg kopiëren en plakken (zoals bepaalde collega's), want ze zitten meestal nogal slecht in elkaar (of ze zijn vijf A4'tjes lang).
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik mijn argument best wel op een rijtje heb. Wat ik nodig heb is hulp. Iemand die die tijdrovende klusjes kan overnemen. Iemand die naar evenementen kan op dagen dat ik niet werk of thuiswerk. Iemand die naar afspraken kan die ver buiten de deur zijn of langer duren dan ik tussen twee kolfbeurten kan proppen. Iemand die geen onredelijk bedrag vraag voor zijn of haar bijdrage, maar die wel iets aanlevert waaraan ik niet nog uren lang moet sleutelen.
Het probleem is alleen: hoe kaart ik dit aan? Hoe gaat die baas van mij reageren en wat moet ik dan? Mijn mond houden is geen optie want het lijkt mij duidelijk dat het zo niet verder kan. Ik wil echt niet nog een keer ziek worden van uitputting, stress of bijna overspannen zijn. Daar heeft niemand wat aan, inclusief mijn werk en het blad. Lijkt me. Toch voel ik me reuze nerveus als ik eraan denk dat ik dit bij m'n baas ter sprake moet brengen. Ook al riep ik het al ruim van tevoren, zou hij het kunnen weten als hij even nadenkt en vraag ik naar mijn gevoel niks onredelijks.
Nou, genoeg. Ik heb de hele week niet naar mijn website gekeken en niet meer aan werk gedacht. Althans, dat was de bedoeling. Ik had tot maandag nodig om van de stress af te komen, en toen ik me eenmaal realiseerde dat alles echt anders moet gaan vanaf nu begon de stress meteen alweer voor volgende week.
Want het grote probleem is dat ik voor mezelf nu wel helder heb dat ik iets moet zeggen, maar ik weet domweg niet hoe ik dat nu weer kan brengen. Ik ben bang dat ik met die mooie regeling op zak - twee dagen van de vier thuiswerken - namelijk zo'n beetje alles eruit gehaald heb wat er in zat. Het onderste uit de kan geschraapt, of hoe dat ook heet.
Maar het alternatief is ook niks: gewoon doorgaan en doen alsof m'n neus bloedt of niet gewoon doorgaan en dingen laten versloffen zodat ik straks echt verzuip ik het werk. Ik bedoel, als ik bij mijn baas aankaart dat ik net ziek ben geworden omdat het me allemaal teveel is, dan moet hij daar toch iets mee, of niet? Ik doe echt mijn best, maar ik ben niet meer dezelfde als voor het verlof.
Ik slaap geen nacht helemaal door. De laatste week probeer ik op advies van het consultatiebureau de nachtvoeding af te bouwen door alleen maar te geven tot baby weer uit zichzelf in slaap valt - wat zich vertaalt in vijf tot tien minuten drinken (in plaats van het dubbele). Maar in plaats van helpen, doet het het tegenovergestelde want nu is het twee uurtjes later weer raak en wil hij weer een miniportie, want hij valt net zo hard weer in slaap na een minuut of vijf tot tien.
Daarbij komt een heel simpel rekensommetje. Ik mag per werkdag van acht uur maximaal 25% van mijn werktijd besteden aan kolven danwel borstvoeding. Dat is bij wet geregeld en daar kan geen enkele baas iets tegenin brengen. Kortom, een kwart van die werkdag komt neer op twee uur (en om eerlijk te zijn neemt het kolven vaak rond veertig minuten in beslag en op een dag als vandaag kan ik ook drie kwartier met een voeding bezig zijn als meneertje weer in slaap sukkelt).
Maar goed, uitgaande van de wet hoef ik per werkdag - thuis en op kantoor - dus in feite maar zes uur te werken van de acht en de rest wordt in beslag genomen door kolven en voeden. Dus als ik vier dagen werk van zes uur, dan is dat 24 uur. Wat betekent dat ik dus het werk van voor mijn zwangerschapsverlof - toen ik nog energie had en kon gaan en staan waar ik wilde - niet meer in 32 uur per week, maar in 24 uur per week moet proppen.
Dan is het toch niet heel verbazingwekkend dat het krap wordt als je ook nog met een energiegebrek kampt van hier tot Tokio? Ja, goed, ik ben heus niet zo erg dat ik op mijn horloge kijk en niet meer maak dan die zes uur per dag. Maar in juli leek het er meer op dat ik elke dag, dus zeven dagen per week, wel bezig was met stukken schrijven en producten testen voor mijn blad. En dat wordt me dus iets te gortig - ik krijg er ook niet meer voor betaald en het is wel handig als er ook tijd overblijft om even rustig adem te halen, uit te rusten en bij te komen.
Het allervervelendst zijn dan ook de klusjes die ik op kantoor veel heb - van die onzinnige bezigheden die niet onbelangrijk zijn, maar wel te veel tijd vreten. Producten inpakken en retour sturen, bijvoorbeeld. Daar had ik ooit een collega voor, maar die is ontslagen. De website bijwerken met drie tot vijf berichten per dag legt helemaal beslag op twee ruime ochtenden per week. En zoveel traffic hebben we niet, het levert nauwelijks iets op en ik kan die persberichten niet eenvoudigweg kopiëren en plakken (zoals bepaalde collega's), want ze zitten meestal nogal slecht in elkaar (of ze zijn vijf A4'tjes lang).
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik mijn argument best wel op een rijtje heb. Wat ik nodig heb is hulp. Iemand die die tijdrovende klusjes kan overnemen. Iemand die naar evenementen kan op dagen dat ik niet werk of thuiswerk. Iemand die naar afspraken kan die ver buiten de deur zijn of langer duren dan ik tussen twee kolfbeurten kan proppen. Iemand die geen onredelijk bedrag vraag voor zijn of haar bijdrage, maar die wel iets aanlevert waaraan ik niet nog uren lang moet sleutelen.
Het probleem is alleen: hoe kaart ik dit aan? Hoe gaat die baas van mij reageren en wat moet ik dan? Mijn mond houden is geen optie want het lijkt mij duidelijk dat het zo niet verder kan. Ik wil echt niet nog een keer ziek worden van uitputting, stress of bijna overspannen zijn. Daar heeft niemand wat aan, inclusief mijn werk en het blad. Lijkt me. Toch voel ik me reuze nerveus als ik eraan denk dat ik dit bij m'n baas ter sprake moet brengen. Ook al riep ik het al ruim van tevoren, zou hij het kunnen weten als hij even nadenkt en vraag ik naar mijn gevoel niks onredelijks.
Mammie moet even bijkomen
Het lijkt nu alweer zo lang geleden dat ik met hoge koorts slap in bed lag en me amper kon verroeren. Ik nam me afgelopen donderdag vanalles voor en zou het allemaal anders gaan doen. Niet dat die voornemens nu al het raam uit zijn, hoor. Maar ik heb werkelijk geen idee hoe ik het moet aanpakken strakjes. Ik bedoel, ik heb tot nu toe toch al maanden geroepen dat het allemaal anders zou gaan en moest gaan na mijn verlof? En moet je nu kijken - ziek van uitputting kom ik ook eens tot inkeer dat het totaal niet anders gaat dan voorheen. Dat ik te snel weer in mijn oude ritme ben gevallen en zo dom was om te denken dat ik het stiekem toch wel zou redden op die manier. En dat dus niet het geval is.
Een van mijn collega's - vrouwelijk, drie of vier jaar jonger dan ik - zegt dat niemand verwacht dat ik alles weer even snel oppak. Althans, dat zei ze in de eerste week, toen het misschien ook wel waar was. Maar na een maand heb ik het idee dat iedereen denkt: ze is er weer, we gaan er weer voor. En dat ik dan met m'n eigenwijze hoofd denk: ik probeer het wel gewoon en zie wel waar het schip strandt. (Nou, bij vloed met 39,5 graden koorts en overgeven, dus.)
Zo geleidelijk aan pak ik alles weer op en even geleidelijk schiet ik weer in diezelfde modus waarin ik alles zo snel mogelijk, zo perfect mogelijk op tijd af wil hebben. Met als mankement dat nu de kolf- en voedingstijden er nog bij komen, dus ik eigenlijk probeer hetzelfde werk in nog net wat minder tijd te doen. Vorige week kon ik 's nachts na een voeding niet meteen slapen en ik ging uitzoeken hoeveel pagina's ik precies volgepend heb van het komende nummer van ons vakblad. Toch maar weer de helft - en dat in twee, drie weken tijd.
Als dat me al zo sloopt, hoe moet het dan met het komende nummer - nu ik een week vrij heb en dus echt niets werkigs uitvoer - en de nummers erna, waarvoor nog helemaal niets in de steigers staat? Het gaat niet om een gebrek aan ideetjes, hoor. Maar wel om een gebrek aan uitvoerende kracht. Zo klinkt het logisch en duidelijk, maar of mijn baas me ziet aankomen... Hij heeft net een deel van de aandelen aan iemand weten te verkopen, heeft eindelijk weer wat cash in de la en nog krijgen we het vakantiegeld niet met sneltreinvaart uitgekeerd omdat meneer liever even wat reserves opbouwt. Van geld dat hij bij ons gezamenlijk dik en dik rood staat. Ja, kom daar maar eens aan met een mededeling dat je budget nodig hebt en van diverse freelancers gebruik zult gaan maken om zelf een maandelijkse fysieke instorting te voorkomen en een geestelijke variant van hetzelfde voor te blijven.
En toch zal het moeten. Het kan niet anders. Ik hoef toch niet nog een keer ziek te worden om het te snappen? Dan maar moed veramelen deze week nu ik vrij ben. Een plan van aanpak bedenken. En uitleggen dat ik dan ook meteen een Macbook nodig heb om vanuit huis echt goed aan de slag te kunnen want nu is het heen en weer met pdf's uit wanhoop omdat het opmaakprogramma aan hun kant te oud is en aan mijn kant te nieuw en het niet kruislings te installeren valt omdat ik geen Mac heb.
Maar nu ben ik vrij. Het is al wel dinsdag en de week vliegt voorbij, maar ik heb nog een paar dagen om even rustig aan te doen en bij te komen. Jammer genoeg wordt zo'n week dan net weer afgesloten met een bezoekje van 'die andere oma' om het even oneerbiedig te zeggen. Was weer zo'n aankondiging, onder voorwaarde 'dat zij niet te moe was' (ja, breek me de bek niet open), want ze moest toch in de buurt zijn. Je voelt je zo gewaardeerd op zo'n moment, niet?
Ze belde vrijdag dat ze misschien afgelopen zaterdag ook nog wel even kon komen buurten op de heenweg naar haar schildersretraite en dan aankomend weekend nog even goed de eigenlijke visite doen. Ik was dus net m'n koorts kwijt en toch klonk het even alsof manlief dat allemaal een goed idee vond. Goed, ze ziet haar kleinzoon nauwelijks - eigen schuld, dikke bult (lang verhaal, maar dat is de samenvatting) - maar op dat moment knapte er bij mij iets. Ik zei: Ja, dat dacht ik dus niet. Opflikkeren. Niet tegen haar, maar tegen hem. Ik ben net zwaar beroerd geweest, instorting nabij, ben nog steeds draaierig en misselijk en dan komt zij ons even verblijden met een extra bliksembezoek? Dank je de koekkoek, zeg.
Maar dat bedoel ik dus. Ik voel het soms alsof ik geleefd word. Iedereen wil iets van me - mijn werk nog wel het meest. En stom genoeg probeer ik aan ieders verlangen te voldoen, ook iets wat ik moet afleren, eigenlijk. Dus dit momentje van me af bijten was een goed begin. Nou nog komend weekend me aan mijn belofte houden om te waken over mijn kleintje: hij wordt niet gestoord tijdens zijn slaap, anders zwaait er wat, je wacht maar tot hij tijd voor je heeft en ik hoop zo erg dat ik geen kattenharen tegenkom tijdens of na het bezoek, of erger nog: in het cadeautje. De zelfgehaakte knuffels van oma staan nog op de schoorsteenmantel omdat ik ze een keer letterlijk moet uitpluizen met een pincet. Maar nadat ik dat tijdens de zwangerschap met een kinderdekentje van mijn man heb gedaan, moet ik er niet aan denken zo'n klus nog een keer uit te voeren. Jasses.
Een van mijn collega's - vrouwelijk, drie of vier jaar jonger dan ik - zegt dat niemand verwacht dat ik alles weer even snel oppak. Althans, dat zei ze in de eerste week, toen het misschien ook wel waar was. Maar na een maand heb ik het idee dat iedereen denkt: ze is er weer, we gaan er weer voor. En dat ik dan met m'n eigenwijze hoofd denk: ik probeer het wel gewoon en zie wel waar het schip strandt. (Nou, bij vloed met 39,5 graden koorts en overgeven, dus.)
Zo geleidelijk aan pak ik alles weer op en even geleidelijk schiet ik weer in diezelfde modus waarin ik alles zo snel mogelijk, zo perfect mogelijk op tijd af wil hebben. Met als mankement dat nu de kolf- en voedingstijden er nog bij komen, dus ik eigenlijk probeer hetzelfde werk in nog net wat minder tijd te doen. Vorige week kon ik 's nachts na een voeding niet meteen slapen en ik ging uitzoeken hoeveel pagina's ik precies volgepend heb van het komende nummer van ons vakblad. Toch maar weer de helft - en dat in twee, drie weken tijd.
Als dat me al zo sloopt, hoe moet het dan met het komende nummer - nu ik een week vrij heb en dus echt niets werkigs uitvoer - en de nummers erna, waarvoor nog helemaal niets in de steigers staat? Het gaat niet om een gebrek aan ideetjes, hoor. Maar wel om een gebrek aan uitvoerende kracht. Zo klinkt het logisch en duidelijk, maar of mijn baas me ziet aankomen... Hij heeft net een deel van de aandelen aan iemand weten te verkopen, heeft eindelijk weer wat cash in de la en nog krijgen we het vakantiegeld niet met sneltreinvaart uitgekeerd omdat meneer liever even wat reserves opbouwt. Van geld dat hij bij ons gezamenlijk dik en dik rood staat. Ja, kom daar maar eens aan met een mededeling dat je budget nodig hebt en van diverse freelancers gebruik zult gaan maken om zelf een maandelijkse fysieke instorting te voorkomen en een geestelijke variant van hetzelfde voor te blijven.
En toch zal het moeten. Het kan niet anders. Ik hoef toch niet nog een keer ziek te worden om het te snappen? Dan maar moed veramelen deze week nu ik vrij ben. Een plan van aanpak bedenken. En uitleggen dat ik dan ook meteen een Macbook nodig heb om vanuit huis echt goed aan de slag te kunnen want nu is het heen en weer met pdf's uit wanhoop omdat het opmaakprogramma aan hun kant te oud is en aan mijn kant te nieuw en het niet kruislings te installeren valt omdat ik geen Mac heb.
Maar nu ben ik vrij. Het is al wel dinsdag en de week vliegt voorbij, maar ik heb nog een paar dagen om even rustig aan te doen en bij te komen. Jammer genoeg wordt zo'n week dan net weer afgesloten met een bezoekje van 'die andere oma' om het even oneerbiedig te zeggen. Was weer zo'n aankondiging, onder voorwaarde 'dat zij niet te moe was' (ja, breek me de bek niet open), want ze moest toch in de buurt zijn. Je voelt je zo gewaardeerd op zo'n moment, niet?
Ze belde vrijdag dat ze misschien afgelopen zaterdag ook nog wel even kon komen buurten op de heenweg naar haar schildersretraite en dan aankomend weekend nog even goed de eigenlijke visite doen. Ik was dus net m'n koorts kwijt en toch klonk het even alsof manlief dat allemaal een goed idee vond. Goed, ze ziet haar kleinzoon nauwelijks - eigen schuld, dikke bult (lang verhaal, maar dat is de samenvatting) - maar op dat moment knapte er bij mij iets. Ik zei: Ja, dat dacht ik dus niet. Opflikkeren. Niet tegen haar, maar tegen hem. Ik ben net zwaar beroerd geweest, instorting nabij, ben nog steeds draaierig en misselijk en dan komt zij ons even verblijden met een extra bliksembezoek? Dank je de koekkoek, zeg.
Maar dat bedoel ik dus. Ik voel het soms alsof ik geleefd word. Iedereen wil iets van me - mijn werk nog wel het meest. En stom genoeg probeer ik aan ieders verlangen te voldoen, ook iets wat ik moet afleren, eigenlijk. Dus dit momentje van me af bijten was een goed begin. Nou nog komend weekend me aan mijn belofte houden om te waken over mijn kleintje: hij wordt niet gestoord tijdens zijn slaap, anders zwaait er wat, je wacht maar tot hij tijd voor je heeft en ik hoop zo erg dat ik geen kattenharen tegenkom tijdens of na het bezoek, of erger nog: in het cadeautje. De zelfgehaakte knuffels van oma staan nog op de schoorsteenmantel omdat ik ze een keer letterlijk moet uitpluizen met een pincet. Maar nadat ik dat tijdens de zwangerschap met een kinderdekentje van mijn man heb gedaan, moet ik er niet aan denken zo'n klus nog een keer uit te voeren. Jasses.
Subscribe to:
Posts (Atom)