Vandaag is het dan zo ver. Werk. Crèche. Baby achterlaten, zo mogelijk een hele dag, en aan de slag alsof je nooit bent weggeweest. Het lijkt me erg bizar straks en ook al houd ik mijn hersenen nu volop aan het werk door de meest idiote to-do-lijstjes te bedenken, ik weet niet of ik het trek. Gisteren alweer een huilbui gehad. Vanochtend al geroepen dat ik niet begrijp waarom ik mezelf dit aandoe.
Vannacht natuurlijk in eerste instantie geen oog dichtgedaan. Constant liggen sniffen van een opkomende verkoudheid die nu in de vroege ochtend blijkt te zijn blijven hangen. Mijn keel voelt dik en ik ben doodmoe. Ik heb die kleine om vier uur wakker gemaakt omdat voor zijn doen zes uur slapen en niet drinken wel heel veel is in een keer.
Inmiddels zit hij vrolijk in zijn wipstoeltje geluidjes te maken. Het lijkt wel alsof hij zachtjes zingt. Ik zit hier met een heftig bonkend hart, twee trillende handen die zich nu maar bezighouden met tikken en ik heb het gevoel dat ik me constant moet afleiden om niet weer te gaan huilen. Ik voel me hier echt heel rot bij en ik zie het nut er niet van in. "Je doet het voor die kleine", zeggen ze dan. Ja, heus? Denk je niet dat hij liever in z'n bedje ligt met mij naast hem en de rest van de dag leuke dingen doet in mijn armen of nabijheid? Ikke wel, in elk geval.
Nou ja, tot zover het ochtendbericht. Ik probeer me rationeel te houden en nu aan de koffie te gaan. Alle tassen staan klaar, ik probeer iets te eten, maar ik voel me misselijk. Onbegrepen, wanhopig, boos, half ziek, doodmoe en misselijk. Bah, wat heb ik hier geen zin in. Ze zeggen dat het went, maar wil ik dat wel? Is stoer zijn en geld verdienen echt zo belangrijk? Ik zou de hele dag tegenover mijn kleintje kunnen zitten en naar die geluidjes luisteren en gelukkig zijn.
