Mijn kerstfeest is dit jaar roze van kleur. Niet qua kerstboom (nee, zeg), maar vanwege de wolk waarop ik zweef. Na de sinterklaasgedichten die de oma's en opa al een dikke hint gaven van ons goede nieuws, weten nu onze meeste andere familieleden en kennissen ook dat mijn zoontje een grote broer wordt volgend jaar. En net als met die hele kerstsfeer, begint ook dat nieuws nu eindelijk eens goed tot mij door te dringen.
Zwanger zijn is toch heel anders als zzp'er, lijkt het. Dat kan schijn zijn, want volgens mij is elke tweede zwangerschap anders dan de eerste. 'Het gewoon op je af laten komen'-effect is er niet meer bij, want je weet te veel uit eigen ervaring (en met een beetje pech ken je ook alle doemscenario's van je kennissen) en je beleeft het heel anders. Althans, ik wel.
We hebben dit keer drie maanden gewacht voor we het ook maar iemand vertelden. De eerste keer wisten mijn ouders het meteen, ook omdat ik dacht hun steun en hulp wel te kunnen gebruiken in die tijd. De eerste keer moest ik gewoon naar kantoor en doorwerken, en nu heeft mijn planning zich geheel toevallig naar mij weten te schikken met verschuivingen van deadlines en dergelijke. Wat een geluk was dat, want ik had van tevoren nooit gedacht dat ik zo moe en zo misselijk zou zijn dit keer.
Dus mijn voornemens voor 2014 zijn eigenlijk heel eenvoudig: goed voor mezelf en de kinderen (hihi) zorgen, en niet al te eigenwijs mijn agenda volproppen met klusjes die 'nog net even' moeten kunnen of die toch weer x euro opleveren. Ik mag niet vergeten dat we de komende maanden ook te maken hebben met wat verbouwingswerkzaamheden en een verhuizing, want we hebben net een huis gekocht. Perfecte timing. Mits alles een beetje mee zit.
En dat is nog maar de vraag. Een simpele e-mail naar de gemeente over het ja en nee en wel en wee der vergunningen wordt voorlopig niet beantwoord omdat 'die meneer op vakantie is'. Leuk, afdelingen die draaien op één persoon. En zelfs als we een vergunning nodig hebben - en er voorspeld word dat we de krijgen - is het nog maar de vraag hoe lang dat weer duurt. Minimaal acht weken, staat er. En zo'n woordje als 'minimaal' staat er nooit voor niks. Ach ja. Dat deel van het verhaal kan ik dan wel weer op me af laten komen. Het gaat zoals het gaat. Ik probeer me rustig te houden en mijn werk af te maken. En wie weet heb ik straks wel even tijd om eens wat te lezen. Voor de lol. Hoera!
