Tot mijn grote ontsteltenis bleek vorige week dat de afspraak die mijn baas geregeld had met een belangrijke business partner niet bij ons, maar bij hen zou plaatshebben. Ja, leuk. Of ik even meeging naar Alkmaar. Ik zag het niet zitten, niet met dat beetje tijd tussen de kolfbeurten door en eigenlijk ook niet omdat ik liever om half vijf naar huis wil.
Afijn, de afspraak was te belangrijk en ik moest mee. Hij had daar om drie uur afgesproken en wij zouden dan stipt om twee uur vertrekken en ook om vier uur stipt daar de deur achter ons dicht laten vallen. Dus moest ik het zo plannen dat ik om een uur ging kolven. Ja, dat werd dus tien voor half twee, liep door tot tien over twee en toen zat ik onder druk en liep de melkproductie niet helemaal. En de boel moest nog afgewassen worden ook. Haastwerk, dus.
Toch op tijd in Alkmaar. Van tevoren had mijn baas al gezegd dat we een uur hadden en niet meer. Hij begon het gesprek zeer voortvarend - vooral voor zijn doen, want die man weet een introductie te rekken tot een aparte novelle - en het leek zo goed te gaan. Wel heel algemeen nog, dus om tien over half vier zei de gesprekspartner nog: laten we even concreter te werk gaan, want je hebt nog maar twintig minuten.
En daarna zakte het gesprek in. Rond kwart over vier begon ik alvast een en ander in mijn handtas terug te stoppen. Rond half vijf keek ik mijn baas (en mijn lift naar huis) aan en zei: zullen we langzamerhand? Helaas is zijn gehoor niet helemaal honderd, dus dat kon ik vier keer zeggen - zodanig dat de business partner het natuurlijk ook kon horen. Awkward! Maar goed, ze wisten ervan en waren gewaarschuwd.
Al met al om kwart voor zes bij de crèche weten te zijn. Wel bijna een uur later dan vorige week. En stiekem meer de normale tijd die het zou zijn als ik tot vijf uur werk en de stoptrein naar huis neem. Maar het voelde wel erg laat en er waren nog maar weinig kindjes (het is dan ook wel zomervakantie, natuurlijk). Mijn kleintje zat al tegen zijn volgende eetmoment aan en begon ook wat te snikken, maar eenmaal in de draagzak was hij na drie stappen buiten in slaap.
Terugkijkend kan ik alleen niet zeggen dat het een supernuttig gesprek was. Hadden we net zo goed in Leiden kunnen doen, maar ook dan was het uitgelopen, want zo gaat dat. Het bedrijf zal voor ons de inhoud van een vaste (en niet onbelangrijke) rubriek gaan verzorgen, maar ik had niet verwacht dat we nog helemaal het wiel moesten uitvinden over de punten waarop die shopper dan moet letten. Dat hadden ze wat mij betreft al fijn tijdens mijn verlof mogen regelen.
Ik was ook niet heel scherp daar. Mijn gedachten dwaalden vaak af en die paar keer dat ik iets wilde zeggen, kwam ik er nauwelijks tussen of ze hoorden me niet. Zo af en toe betrapte ik me erop dat ik met mijn ogen rolde bij een opmerking als 'we moeten het zo doen', want het gebeurt nu al op die manier. Ik hoop maar dat ze dat niet zagen. In feite zijn we voor mijn gevoel geen steek opgeschoten, want er komt nu nog een heel geheenenweer via de mail. Dat hadden we ook meteen kunnen doen.
