Meer dan ooit begrijp ik wat ze bedoelen met 'je leert met vallen en opstaan'. De kleine vent is erg goed in zich optrekken aan de spijlen van de box, maar weet nog niet zo goed hoe hij na het staan weer moet gaan zitten. Een of twee keer liet hij zich maar gewoon vallen, maar dat was schrikken en misschien toch ook wat pijnlijk. Zo dik is het boxkleed tenslotte niet en er er zit gewoon een houten plank onder.
Nu heeft hij bedacht dat als hij een gilletje slaakt of op een andere manier kenbaar maakt dat hij door z'n benen dreigt te zakken, mama komt aangesneld om te helpen. Ik laat hem (hopelijk) zien hoe hij moet gaan zitten, zodat hij dat ook onder de knie krijgt. Het grootste probleem voor hem is vaak dat hij al half in een split staat en zijn voetjes alleen maar verder wegglijden tot hij echt geen kant meer op kan.
Maar ook op de grond is het feest van het optrekken begonnen. Aan de salontafel, die dan ondertussen ook even wordt afgelebberd (er staan namelijk ook echt tandschraapafdrukjes op de rand van de box), aan de bank, al is dat lastiger want die kussens geven mee, en natuurlijk aan mama die naast hem op de grond zit en probeert iets te tikken.
Ik heb het idee maar laten varen dat ik overdag heel veel vertaalwerk gedaan krijg. Ik zal het vooral van de avond moeten hebben, de tijd dat baby in bed ligt en hopelijk ook slaapt. Als je zo rekent, met die pakweg maximaal twee uren echt werken per dag, dan vind ik het best goed dat ik met mijn huidige vertaalklus al ongeveer halverwege ben gekomen in twee weken tijd. Aan de andere kant is een pagina of negentig in veertien dagen juist belabberd langzaam. Ach, ja. Gewoon zorgen dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem, dan lukken die paar klussen wel.
Maar vooral niet nog meer uitgevers aanschrijven, al ben ik nog steeds geneigd die paar die ik heb gemaild nog eens te mailen, omdat zij nooit meer iets hebben laten horen. En dat vind ik niet netjes. Zeg dan ten minste: Sorry, we hebben genoeg vertalers in ons bestand. Ik heb in die mails twee links meegestuurd, eentje naar mijn LinkedIn-profiel en de ander naar mijn blog dat dient als e-portfolio. Leek me handiger dan een droog, zwart-wit Word-document met cv en lijst van titels. Zodra mijn eigen website af is stuur ik die gegevens gewoon vrolijk nog eens naar die uitgevers, en dan zorg ik dat er ook een titellijst te vinden is. Mij best als ze geen klus hebben. Dat hoeft ook niet meteen. Maar je weet het voor de toekomst maar nooit.
Klappen, sparen en coupons
Ken je die nieuwe serie op TLC, Extreme Couponing? Die bizarre Amerikanen hebben het vreemdste couponsysteem en kortingenstelsel ooit. Je kunt de ene actie op de ander stapelen en zo de winkel uit lopen met vijf karren vol boodschappen en er maar vijftien dollar voor betalen. Dat werkt in Nederland wel anders. Je kunt een aanbieding nooit combineren met een andere actie en anders zit er wel een maximum aantal aan verbonden. Ja, ze zijn hier wel goed, maar niet gek.
Gek voel ik me zo langzamerhand wel. Albert Heijn heeft een nieuwe spaaractie: handpoppen van de Muppets. Ik zie ze en ik denk: die moeten we hebben. We komen zelf alleen nooit bij Albert Heijn, en ik ga dat zeker niet voor acht poppen van zes zegels per stuk bij vijftien euro of een speciale aanbieding nu opeens wel doen. Dus meteen familie en kennissen mobiliseren. Dat bedoel ik: de gekte begint al. Want bij de appels zitten speciale codes voor een gratis pop van Suske en Wiske. Ik heb er niks mee, maar mijn man heeft een volle verhuisdoos vol S&W-strips, dus het kan best leuk zijn er een of twee poppen van te hebben. Ook maar sparen, dus.
Dat soort dingen deed ik dus bijna nooit. Al moet ik zeggen dat ik de meeste spaaracties ook niet zo zag zitten. Ruilkaarten voor Anubis, rare wormen voor het WK, pluchen megawuppies... Maar ik bekijk nu alles opeens door de ogen van mijn kleine. Dat wil zeggen: ik bekijk dingen nu met de vraag 'zou hij het leuk vinden' en dan is het antwoord meestal ja. Vooral als je niets of maar weinig hoeft bij te betalen. Dan is het vaak ook maar een kleine moeite.
Helemaal eenvoudig is de spaaractie van Nutricia. Streepjescodes van de dozen en potjes halen voor spaarkaarten die korting geven of waarmee je kleine dingen kunt krijgen. Naast de gratis opbergdoos voor de pap en een setje lepeltjes zou ik niet weten waar ik al die streepjescodes voor losweek. Vijftig euro korting op een gereedschapskar (speelgoed) is mooi meegenomen, als je die echt wilt hebben, maar dat is niet het geval. Ik hoef ook geen tassen, jassen, kleren en speelgoed met baby's naam erop - met korting. Als het nou gratis was... denkt de Nederlandse kant van mij dan. Maar ik spaar door, want je weet nooit of ze over een tijd niet nieuwe artikelen hebben en je blij bent met een keukenla vol codes. Weggooien kan altijd nog.
En nu net heb ik twee online formulieren ingevuld en vorige week ook al eentje om geld retour te krijgen van een pak dit en een doosje dat. Er zat ook een actie bij om een gratis T-shirt voor de kleine te ontvangen. Waarom ook niet, denk ik dan. Gek hè, dat je nu opeens dat soort dingen doet. Maar goed, ze zeggen drie pakken pap halen, twee betalen. Dan krijg je het bedrag van een pak terug (een gemiddeld bedrag). De ene keer zat het onder wat ik betaalde, de andere keer erboven. Maar de grap is dat ik die actie dus heb meegedaan en ze nu zeggen: koop drie pakken pap en je krijgt een shirt. Nou ja, die drie pakken heb ik al, dus dat shirt is zo geregeld. Ach ja. Zo blijf je lekker bezig.
O ja, en klappen. Elke keer als de kleine man iets goed doet, dan is het klappen, juichen en een zoen op z'n bolletje. Positive reinforcement. Zo kan hij wel uit zichzelf gaan staan in de box door zich op te hijsen aan de rand en de spijlen, maar is weer gaan zitten een uitdaging voor hem. Hij heeft zich al een paar keer gewoon maar laten vallen met alle gevolgen van dien, en nu klinkt er een kreet als zijn benen te wankel worden en hij het niet meer volhoudt. Dan help ik hem zachtjes en rustig te gaan zitten en als dat lukt dan klap ik en kijkt hij blij en trots op. Of het werkt, geen idee. Maar die stralende lach is het waard. Hoera, ik ben een thuisblijfmama!
Gek voel ik me zo langzamerhand wel. Albert Heijn heeft een nieuwe spaaractie: handpoppen van de Muppets. Ik zie ze en ik denk: die moeten we hebben. We komen zelf alleen nooit bij Albert Heijn, en ik ga dat zeker niet voor acht poppen van zes zegels per stuk bij vijftien euro of een speciale aanbieding nu opeens wel doen. Dus meteen familie en kennissen mobiliseren. Dat bedoel ik: de gekte begint al. Want bij de appels zitten speciale codes voor een gratis pop van Suske en Wiske. Ik heb er niks mee, maar mijn man heeft een volle verhuisdoos vol S&W-strips, dus het kan best leuk zijn er een of twee poppen van te hebben. Ook maar sparen, dus.
Dat soort dingen deed ik dus bijna nooit. Al moet ik zeggen dat ik de meeste spaaracties ook niet zo zag zitten. Ruilkaarten voor Anubis, rare wormen voor het WK, pluchen megawuppies... Maar ik bekijk nu alles opeens door de ogen van mijn kleine. Dat wil zeggen: ik bekijk dingen nu met de vraag 'zou hij het leuk vinden' en dan is het antwoord meestal ja. Vooral als je niets of maar weinig hoeft bij te betalen. Dan is het vaak ook maar een kleine moeite.
Helemaal eenvoudig is de spaaractie van Nutricia. Streepjescodes van de dozen en potjes halen voor spaarkaarten die korting geven of waarmee je kleine dingen kunt krijgen. Naast de gratis opbergdoos voor de pap en een setje lepeltjes zou ik niet weten waar ik al die streepjescodes voor losweek. Vijftig euro korting op een gereedschapskar (speelgoed) is mooi meegenomen, als je die echt wilt hebben, maar dat is niet het geval. Ik hoef ook geen tassen, jassen, kleren en speelgoed met baby's naam erop - met korting. Als het nou gratis was... denkt de Nederlandse kant van mij dan. Maar ik spaar door, want je weet nooit of ze over een tijd niet nieuwe artikelen hebben en je blij bent met een keukenla vol codes. Weggooien kan altijd nog.
En nu net heb ik twee online formulieren ingevuld en vorige week ook al eentje om geld retour te krijgen van een pak dit en een doosje dat. Er zat ook een actie bij om een gratis T-shirt voor de kleine te ontvangen. Waarom ook niet, denk ik dan. Gek hè, dat je nu opeens dat soort dingen doet. Maar goed, ze zeggen drie pakken pap halen, twee betalen. Dan krijg je het bedrag van een pak terug (een gemiddeld bedrag). De ene keer zat het onder wat ik betaalde, de andere keer erboven. Maar de grap is dat ik die actie dus heb meegedaan en ze nu zeggen: koop drie pakken pap en je krijgt een shirt. Nou ja, die drie pakken heb ik al, dus dat shirt is zo geregeld. Ach ja. Zo blijf je lekker bezig.
O ja, en klappen. Elke keer als de kleine man iets goed doet, dan is het klappen, juichen en een zoen op z'n bolletje. Positive reinforcement. Zo kan hij wel uit zichzelf gaan staan in de box door zich op te hijsen aan de rand en de spijlen, maar is weer gaan zitten een uitdaging voor hem. Hij heeft zich al een paar keer gewoon maar laten vallen met alle gevolgen van dien, en nu klinkt er een kreet als zijn benen te wankel worden en hij het niet meer volhoudt. Dan help ik hem zachtjes en rustig te gaan zitten en als dat lukt dan klap ik en kijkt hij blij en trots op. Of het werkt, geen idee. Maar die stralende lach is het waard. Hoera, ik ben een thuisblijfmama!
Laat papa maar boekje zien
Ik kijk nu uit op het schattige schouwspel van baby die bovenop zijn papa's buik zit, beentjes naar voren, met een knisperboekje te spelen. 'Laat papa maar boekje zien', zeg ik nog, in de hoop dat papa interesse toont in het boekje en misschien wil uitleggen welke diertjes je ziet. Je moet toch ergens beginnen met voorlezen.
Zelf heb ik het even gehad. Net de was van dit weekend opgehangen. Ik ben voor mijn gevoel al de hele dag in de weer. Oud papier bij elkaar rapen en klaarzetten om weg te brengen. Alle glazen potjes in een tas doen voor de glasbak er vlak naast. Volle zak uit de afvalemmer in de keuken halen en er een lege voor in de plaats hangen. Hetzelfde geldt voor de luieremmer, want die zit ook vol en hij stinkt. Ik heb overdag aan het eind van de ochtend een half uurtje mijn ogen dicht gehad en geslapen. Met baby op mijn buik. Want ergens anders wilde hij niet gaan slapen.
Daarna was het hup het overvolle winkelcentrum in, de ene winkel na de ander en thuis dus even snel wat eten, rekeningen betalen en de was doen. Ik heb mijn koffie zowaar warm opgedronken. Maar het liefst had ik vandaag al wat vertaald. Een hoofdstukje of twee. Terwijl de kleine slaapt, denk je dan, en ondertussen lig je samen met hem op de bank omdat hij in zo'n rare houding tegen jou aan geknuffeld ligt te slapen dat je hem onmogelijk ongestraft kunt neerleggen.
's Middags was papa de enige die in slaap viel. Althans dat probeerde hij. Daarin ben ik een redelijk loeder, namelijk. Van huis uit meegekregen. Net nog even iets zeggen op het moment dat de ademhaling langzamer wordt. Daar werd mijn vader vroeger knettergek van. Wij ook van hem, met dat eeuwige bankliggen. Dus dat het daar vandaan komt, dat weet ik. We zouden 'samen' baby in de gaten houden, zei manlief nog geen tien minuten daarvoor. Want dan kon ik eventueel aan de slag met vertaalwerk. Ja, vast wel. Dat had ik gedroomd. Baby maakt een herrie - hij kan zich optrekken, maar niet altijd weer netjes ook gaan zitten - en papa hoort het niet eens. Die heeft het te druk met de binnenkant van zijn ogen bestuderen.
Als baby dan ook nog een volle luier produceert - nu wel, drie kwartier geleden toen hij verschoond werd door zijn papa was het alleen een plasluier - dan vraag ik nota bene of papa dat nog eventjes regelt. Dan krijg ik een 'ik heb de vorige al gedaan'. En als ik daarover begin te mekkeren dan volgt 'ik heb alle luiers vandaag al gedaan'. Ja, nou en. Zeg ik dat de rest van de week ook soms?
Het voelt zo raar als ik dan ineens diezelfde gedachten krijg die al die getrouwde stellen in films lijken te hebben. 'Hij kan toch ook wel eens dit doen of dat doen zonder te klagen' of 'Moet ik dan alles zelf doen' of 'Ga jij soms de was ophangen, dan? Nee, dat dacht ik al'. Zo wil ik niet zijn. Ik heb ook nog geen woord gezegd over het feit dat ik vanochtend maar even de schouders onder de afwas heb gegooid. Er stonden nog schotels en glazen tussen van het bezoek een week geleden. Niet dat er tussentijds geen afwas is gedaan, maar alleen selectief. En vooral al die plastic bakjes niet. Die zijn stom, namelijk.
Ik heb ondertussen met de dag iets meer last van mijn onderrug. Ik zal mijn zoontje ongetwijfeld verkeerd optillen. Althans, vasthouden. Ik zak een beetje door mijn rug als ik hem voor me houd en dat is niet goed. Nu zit ik heel even bij te komen en mijn frustratie weg te tikken terwijl het kindje bezig gehouden wordt door zijn vader die nu wel weer wakker is. Ik denk dat ik zo in de keuken de afwas van vanochtend nog even moet opruimen. Maar eerst even een potje uitzoeken en baby avondeten geven. Het mag ietsje later van mij, omdat de fruithap vrij laat was, maar zo te merken is baby moe. Hij heeft eind van de ochtend bijna anderhalf uur geslapen, maar sindsdien niet meer. Dus ik mag ook weer niet te lang wachten.
Zijn papa tilt hem nu op en probeert hem rustig te krijgen. Als ik vraag of ze vast een maaltijd willen uitkiezen, zegt hij: 'Ik dacht ik laat hem moe worden en in slaap vallen.' Zucht. Het is bijna bedtijd - je kan zo'n kind nu toch niet een hele maaltijd laten overslaan? Al is het maar voor het dagrimte. Als hij maar een half potje eet, eet hij maar een half potje. Als hij maar weet dat dit het avondeten was en dat hij dan - dus - zo meteen naar bed gaat.
Mijn lijf voelt stram en stijf. Mijn spieren zitten op slot. Mijn rug doet zeer. Ik ben moe. En ik wilde zo graag een paar hoofdstukjes verder komen vandaag met de vertaling. Op dit moment ben ik al tevreden met een paar pagina's verder. Alle beetjes helpen, denk ik elke dag weer als ik pas rond een uur of negen 's avonds mijn laptop op schoot trek en de bestanden open. Al is het maar voor een uurtje, of twee. Toch knap dat het wel elke keer lijkt alsof baby's papa wel alles gedaan krijgt dat hij zou willen. Of in elk geval aan vanalles begint, en het dan weer een tijdje blijft staan. Maar dat heeft niets met baby te maken.
Zelf heb ik het even gehad. Net de was van dit weekend opgehangen. Ik ben voor mijn gevoel al de hele dag in de weer. Oud papier bij elkaar rapen en klaarzetten om weg te brengen. Alle glazen potjes in een tas doen voor de glasbak er vlak naast. Volle zak uit de afvalemmer in de keuken halen en er een lege voor in de plaats hangen. Hetzelfde geldt voor de luieremmer, want die zit ook vol en hij stinkt. Ik heb overdag aan het eind van de ochtend een half uurtje mijn ogen dicht gehad en geslapen. Met baby op mijn buik. Want ergens anders wilde hij niet gaan slapen.
Daarna was het hup het overvolle winkelcentrum in, de ene winkel na de ander en thuis dus even snel wat eten, rekeningen betalen en de was doen. Ik heb mijn koffie zowaar warm opgedronken. Maar het liefst had ik vandaag al wat vertaald. Een hoofdstukje of twee. Terwijl de kleine slaapt, denk je dan, en ondertussen lig je samen met hem op de bank omdat hij in zo'n rare houding tegen jou aan geknuffeld ligt te slapen dat je hem onmogelijk ongestraft kunt neerleggen.
's Middags was papa de enige die in slaap viel. Althans dat probeerde hij. Daarin ben ik een redelijk loeder, namelijk. Van huis uit meegekregen. Net nog even iets zeggen op het moment dat de ademhaling langzamer wordt. Daar werd mijn vader vroeger knettergek van. Wij ook van hem, met dat eeuwige bankliggen. Dus dat het daar vandaan komt, dat weet ik. We zouden 'samen' baby in de gaten houden, zei manlief nog geen tien minuten daarvoor. Want dan kon ik eventueel aan de slag met vertaalwerk. Ja, vast wel. Dat had ik gedroomd. Baby maakt een herrie - hij kan zich optrekken, maar niet altijd weer netjes ook gaan zitten - en papa hoort het niet eens. Die heeft het te druk met de binnenkant van zijn ogen bestuderen.
Als baby dan ook nog een volle luier produceert - nu wel, drie kwartier geleden toen hij verschoond werd door zijn papa was het alleen een plasluier - dan vraag ik nota bene of papa dat nog eventjes regelt. Dan krijg ik een 'ik heb de vorige al gedaan'. En als ik daarover begin te mekkeren dan volgt 'ik heb alle luiers vandaag al gedaan'. Ja, nou en. Zeg ik dat de rest van de week ook soms?
Het voelt zo raar als ik dan ineens diezelfde gedachten krijg die al die getrouwde stellen in films lijken te hebben. 'Hij kan toch ook wel eens dit doen of dat doen zonder te klagen' of 'Moet ik dan alles zelf doen' of 'Ga jij soms de was ophangen, dan? Nee, dat dacht ik al'. Zo wil ik niet zijn. Ik heb ook nog geen woord gezegd over het feit dat ik vanochtend maar even de schouders onder de afwas heb gegooid. Er stonden nog schotels en glazen tussen van het bezoek een week geleden. Niet dat er tussentijds geen afwas is gedaan, maar alleen selectief. En vooral al die plastic bakjes niet. Die zijn stom, namelijk.
Ik heb ondertussen met de dag iets meer last van mijn onderrug. Ik zal mijn zoontje ongetwijfeld verkeerd optillen. Althans, vasthouden. Ik zak een beetje door mijn rug als ik hem voor me houd en dat is niet goed. Nu zit ik heel even bij te komen en mijn frustratie weg te tikken terwijl het kindje bezig gehouden wordt door zijn vader die nu wel weer wakker is. Ik denk dat ik zo in de keuken de afwas van vanochtend nog even moet opruimen. Maar eerst even een potje uitzoeken en baby avondeten geven. Het mag ietsje later van mij, omdat de fruithap vrij laat was, maar zo te merken is baby moe. Hij heeft eind van de ochtend bijna anderhalf uur geslapen, maar sindsdien niet meer. Dus ik mag ook weer niet te lang wachten.
Zijn papa tilt hem nu op en probeert hem rustig te krijgen. Als ik vraag of ze vast een maaltijd willen uitkiezen, zegt hij: 'Ik dacht ik laat hem moe worden en in slaap vallen.' Zucht. Het is bijna bedtijd - je kan zo'n kind nu toch niet een hele maaltijd laten overslaan? Al is het maar voor het dagrimte. Als hij maar een half potje eet, eet hij maar een half potje. Als hij maar weet dat dit het avondeten was en dat hij dan - dus - zo meteen naar bed gaat.
Mijn lijf voelt stram en stijf. Mijn spieren zitten op slot. Mijn rug doet zeer. Ik ben moe. En ik wilde zo graag een paar hoofdstukjes verder komen vandaag met de vertaling. Op dit moment ben ik al tevreden met een paar pagina's verder. Alle beetjes helpen, denk ik elke dag weer als ik pas rond een uur of negen 's avonds mijn laptop op schoot trek en de bestanden open. Al is het maar voor een uurtje, of twee. Toch knap dat het wel elke keer lijkt alsof baby's papa wel alles gedaan krijgt dat hij zou willen. Of in elk geval aan vanalles begint, en het dan weer een tijdje blijft staan. Maar dat heeft niets met baby te maken.
Oma komt oppassen (voor het eerst als zodanig)
Er gaat geen dag voorbij of er staat wel iets over die tandartstarieven bij het nieuws op internet. En terecht. Ik moet zeggen dat gisteren die hele begroting - die ik geloof ik verplicht ben te krijgen als de behandeling boven 150 euro uitkomt - niet ter sprake is gekomen. Ik heb me er van tevoren vreselijk over opgewonden, maar uiteindelijk dacht ik toch ook: dit moet gebeuren, daar valt niks aan te doen. En betalen moet ik het toch deels zelf. Tenzij de minister ineens het licht ziet en de hele proef stopzet of in elk geval zorgverzekeraars verplicht het allemaal te vergoeden zolang haar domme experiment loopt.
Maar goed, wat ik eigenlijk wilde zeggen was: ik heb het overleefd. En dan bedoel ik vooral die anderhalf uur waarin ik mijn zoontje alleen thuis heb gelaten met mijn moeder als oppas, niet zozeer de tandarts zelf. Zul je net zien dat de kleine dus iets nieuws kan en dat als eerst aan haar laat zien, hè? Ja, het optrekken - waarvan ik al voorspelde dat het niet lang meer zou duren - dat had hij gisteren ineens onder de knie, precies in die anderhalf uur dat ik even niet thuis was. Ja, mooi.
Hij had natuurlijk vlak voor ze kwam geslapen, dus de kans dat hij die tijd slapend doorbracht was al verkeken. Alles ging verder goed, alleen was hij ontzettend druk, zei ze. Ze wist niet of dat kwam doordat ik zo lang weg was of dat hij misschien altijd zo is? Ik grijnsde alleen maar. Ze heeft hem ook maar uit de box gehaald toen hij zo druk bleef met optrekken en ze liet hem op de grond kruipen en scharrelen. Ja, die kurken pannenonderzetters blijven leuk, net als zo'n beetje alles waar die kleine vingertjes bij kunnen.
Maar goed, de tandarts heb ik ook overleefd. Het was wel heftig, ik heb thuis 's avonds maar paracetamol gepakt tegen de pijn. De verdoving links, degene waarvoor ik iets eerder moest komen, om half twee al, was pas 's avonds om zeven uur uitgewerkt. De verdoving rechts, die ze later gaf, was veel sneller weer verdwenen. Er komt nu nog een behandeling aan, over drie weken. Ze ziet nog meer 'vlekjes', oftewel potentiële gaatjes. Een daarvan zit tussen mijn achterste kies en de verstandskies. Ze stelde voor die laatste maar te trekken, dan kon ze er beter bij. Ja-haa. Ik weet ook wel dat het daar krap is, maar dit vind ik geen optie.
Het zou echter kunnen zijn dat het gaatje in die kies ook al een beetje in de verstandskies aanwezig is, omdat het daar zo krap is en moeilijk bereikbaar voor het schoonmaken. Dan zit ik dus ten eerste met gedoe omdat ze er slecht bij kan en ten tweede kan het zijn dat ze ontdekt dat die verstandskies dus ook een vulling nodig heeft. Ik snap dat twee vullingen duurder zijn dan eentje, maar om nou een goede verstandskies te trekken zodat je er beter bij kunt en omdat er misschien ook wel een gaatje zit, nou nee. Hij was juist zo mooi achter het rijtje naar beneden gekomen, waar hij niet in de weg zat en mijn gebit niet in de vernieling drukte. Nee, dan maar een nog wat hogere rekening. Alsof dat nu nog uitmaakt.
Maar goed, wat ik eigenlijk wilde zeggen was: ik heb het overleefd. En dan bedoel ik vooral die anderhalf uur waarin ik mijn zoontje alleen thuis heb gelaten met mijn moeder als oppas, niet zozeer de tandarts zelf. Zul je net zien dat de kleine dus iets nieuws kan en dat als eerst aan haar laat zien, hè? Ja, het optrekken - waarvan ik al voorspelde dat het niet lang meer zou duren - dat had hij gisteren ineens onder de knie, precies in die anderhalf uur dat ik even niet thuis was. Ja, mooi.
Hij had natuurlijk vlak voor ze kwam geslapen, dus de kans dat hij die tijd slapend doorbracht was al verkeken. Alles ging verder goed, alleen was hij ontzettend druk, zei ze. Ze wist niet of dat kwam doordat ik zo lang weg was of dat hij misschien altijd zo is? Ik grijnsde alleen maar. Ze heeft hem ook maar uit de box gehaald toen hij zo druk bleef met optrekken en ze liet hem op de grond kruipen en scharrelen. Ja, die kurken pannenonderzetters blijven leuk, net als zo'n beetje alles waar die kleine vingertjes bij kunnen.
Maar goed, de tandarts heb ik ook overleefd. Het was wel heftig, ik heb thuis 's avonds maar paracetamol gepakt tegen de pijn. De verdoving links, degene waarvoor ik iets eerder moest komen, om half twee al, was pas 's avonds om zeven uur uitgewerkt. De verdoving rechts, die ze later gaf, was veel sneller weer verdwenen. Er komt nu nog een behandeling aan, over drie weken. Ze ziet nog meer 'vlekjes', oftewel potentiële gaatjes. Een daarvan zit tussen mijn achterste kies en de verstandskies. Ze stelde voor die laatste maar te trekken, dan kon ze er beter bij. Ja-haa. Ik weet ook wel dat het daar krap is, maar dit vind ik geen optie.
Het zou echter kunnen zijn dat het gaatje in die kies ook al een beetje in de verstandskies aanwezig is, omdat het daar zo krap is en moeilijk bereikbaar voor het schoonmaken. Dan zit ik dus ten eerste met gedoe omdat ze er slecht bij kan en ten tweede kan het zijn dat ze ontdekt dat die verstandskies dus ook een vulling nodig heeft. Ik snap dat twee vullingen duurder zijn dan eentje, maar om nou een goede verstandskies te trekken zodat je er beter bij kunt en omdat er misschien ook wel een gaatje zit, nou nee. Hij was juist zo mooi achter het rijtje naar beneden gekomen, waar hij niet in de weg zat en mijn gebit niet in de vernieling drukte. Nee, dan maar een nog wat hogere rekening. Alsof dat nu nog uitmaakt.
Wat ik niet zie, is er niet
In het weekend heb ik niet meer gedacht aan de paar opdrachten die ik voor mijn oude blad moet maken. De Mystery Shopper was al af, het andere artikel ook. Alleen de last-minute ingeving van mijn baas om vijf vragen rond te mailen naar vijf verkopers ligt er nog. Voornamelijk omdat geen van de vijf erg veel haast heeft met reageren. Ik heb er wel eentje binnen, met wat summiere antwoorden. Ja, dat wordt een toprubriek!
Maar het rare is, dat ik me gestresst en opgejaagd voel zodra ik er weer mee bezig ben - ook al is de bulk ervan al af. Ik vraag al een week wanneer de deadline is en vanochtend krijg ik wel ineens antwoord. 'Kun je dit en dat vandaag inleveren' en de rest deze week in elk geval. Natuurlijk kan dat, mits ik de antwoorden maar ontvang, anders zoeken ze het maar uit met dat stuk.
Ik heb mijn collega's (hé, het is nog januari, tenslotte) gevraagd om de indeling van dit nummer. Dat wil zeggen, ik vroeg eigenlijk naar de complete planning, maar goed. Ik weet dus nu welke artikelen er gepland staan voor het eerste nummer met als thema Office (thuiskantoor), of zoals zij het nu noemen Small Office, Home Office. Moeten zij weten. Maar als ik de indeling zie, krijg ik niet het gevoel dat er erg veel vanuit dat thema gewerkt wordt. Nogmaals, dat moeten zij helemaal zelf weten.
Maar waar ik dus wel kriegel van werd, is het zien van een nieuwe rubriek die gevuld gaat worden door Het Vriendinnetje Van. Ik weet niet waarom, maar het irriteert me. Weer zo iemand die tot nu toe nooit een vinger kon uitsteken als het nodig was, maar die nu een eigen rubriek te vullen krijgt? Ja, van je collega's moet je het hebben. Vervolgens levert mijn baas zogenaamd een 'column' aan van drie pagina's. Althans, die naam is eraan gegeven. Alsof iemand drie pagina's lang een mening wil lezen. Zo doet de concurrent het overigens ook. Als je dan toch al creatief gaat jatten, neem dan de goede dingen over, niet de slechte.
Om een mogelijk lang verhaal kort te maken: ik merk dat ik het vrij lastig van me af kan zetten hoe alles nu loopt. Hoera, hoera, ze lopen een week of twee uit de planning - daar schep ik dan wel weer genoegen in. Want ook dat werd mij natuurlijk het afgelopen half jaar kwalijk genomen. Mooi dat ze het zelf ook niet voor elkaar krijgen nu ik als 'blok aan het been' toch echt weg ben. Dat is nou humor.
Maar ik kan er niet tegen dat alles zo halfzacht wordt geregeld - want ook dat werd mij voor de voeten gegooid tijdens mijn eindgesprek. Dat ik die vijf nummers maar een beetje makkelijk in elkaar flanste. Nee, want nu gaat het zo lekker georganiseerd en gestructureerd. Als ik mijn bloed voel koken en mijn hartslag zich versnelt denk ik nu dus ook: misschien moet ik maar niets meer voor ze doen. Ik moet het gewoon niet willen doen. Als ik het zo slecht van me af kan zetten, dan moet ik misschien maar stoppen. Gewoon denken met de logica van mijn zoontje: wat ik niet zie, is er niet.
Begrijp me goed, het maakt mij niet uit als ze er een potje van maken, maar wat aanrommelen en de boel met wat gehaast en natte-vingerwerk in elkaar draaien. Het maakt mij uit dat mij precies werd nagedragen wat ze nu dus zelf aan het doen zijn. En gebaseerd op de indeling en de rubrieken ga je mij niet wijsmaken dat het blad er zo op vooruitgaat. Stiekem mag ik dan ook lijden dat er adverteerders gaan klagen. Laat alsjeblieft iemand zeggen dat het blad na mijn vertrek er niet beter op geworden is. Alsjeblieft?
Maar het rare is, dat ik me gestresst en opgejaagd voel zodra ik er weer mee bezig ben - ook al is de bulk ervan al af. Ik vraag al een week wanneer de deadline is en vanochtend krijg ik wel ineens antwoord. 'Kun je dit en dat vandaag inleveren' en de rest deze week in elk geval. Natuurlijk kan dat, mits ik de antwoorden maar ontvang, anders zoeken ze het maar uit met dat stuk.
Ik heb mijn collega's (hé, het is nog januari, tenslotte) gevraagd om de indeling van dit nummer. Dat wil zeggen, ik vroeg eigenlijk naar de complete planning, maar goed. Ik weet dus nu welke artikelen er gepland staan voor het eerste nummer met als thema Office (thuiskantoor), of zoals zij het nu noemen Small Office, Home Office. Moeten zij weten. Maar als ik de indeling zie, krijg ik niet het gevoel dat er erg veel vanuit dat thema gewerkt wordt. Nogmaals, dat moeten zij helemaal zelf weten.
Maar waar ik dus wel kriegel van werd, is het zien van een nieuwe rubriek die gevuld gaat worden door Het Vriendinnetje Van. Ik weet niet waarom, maar het irriteert me. Weer zo iemand die tot nu toe nooit een vinger kon uitsteken als het nodig was, maar die nu een eigen rubriek te vullen krijgt? Ja, van je collega's moet je het hebben. Vervolgens levert mijn baas zogenaamd een 'column' aan van drie pagina's. Althans, die naam is eraan gegeven. Alsof iemand drie pagina's lang een mening wil lezen. Zo doet de concurrent het overigens ook. Als je dan toch al creatief gaat jatten, neem dan de goede dingen over, niet de slechte.
Om een mogelijk lang verhaal kort te maken: ik merk dat ik het vrij lastig van me af kan zetten hoe alles nu loopt. Hoera, hoera, ze lopen een week of twee uit de planning - daar schep ik dan wel weer genoegen in. Want ook dat werd mij natuurlijk het afgelopen half jaar kwalijk genomen. Mooi dat ze het zelf ook niet voor elkaar krijgen nu ik als 'blok aan het been' toch echt weg ben. Dat is nou humor.
Maar ik kan er niet tegen dat alles zo halfzacht wordt geregeld - want ook dat werd mij voor de voeten gegooid tijdens mijn eindgesprek. Dat ik die vijf nummers maar een beetje makkelijk in elkaar flanste. Nee, want nu gaat het zo lekker georganiseerd en gestructureerd. Als ik mijn bloed voel koken en mijn hartslag zich versnelt denk ik nu dus ook: misschien moet ik maar niets meer voor ze doen. Ik moet het gewoon niet willen doen. Als ik het zo slecht van me af kan zetten, dan moet ik misschien maar stoppen. Gewoon denken met de logica van mijn zoontje: wat ik niet zie, is er niet.
Begrijp me goed, het maakt mij niet uit als ze er een potje van maken, maar wat aanrommelen en de boel met wat gehaast en natte-vingerwerk in elkaar draaien. Het maakt mij uit dat mij precies werd nagedragen wat ze nu dus zelf aan het doen zijn. En gebaseerd op de indeling en de rubrieken ga je mij niet wijsmaken dat het blad er zo op vooruitgaat. Stiekem mag ik dan ook lijden dat er adverteerders gaan klagen. Laat alsjeblieft iemand zeggen dat het blad na mijn vertrek er niet beter op geworden is. Alsjeblieft?
Bijna hyperventileren
Ik weet het - ik ben erg. Als mama, bedoel ik. Overprotective is het woord al niet eens meer. Maar gek genoeg heb ik er niet zo'n moeite (meer) mee om mijn zoontje naar het kinderdagverblijf te brengen, terwijl mijn hart al begint te racen bij het idee dat ik hem bij mijn moeder achterlaat, zelfs al zou dat maar een half uurtje zijn - en nog wel in mijn eigen huis.
Morgen moet ik naar de tandarts. Dit is een controleafspraak, dus die duurt niet erg lang. De kans is geloof ik ook niet enorm dat ik lang in de wachtkamer moet zitten, want volgens mij zit ik vlak na de lunchpauze. Na een 'uitje' naar het Boekenfestijn afgelopen donderdag, leek het me voor morgen wel weer heel erg overdreven om mijn ventje naar de crèche te brengen het grootste deel van de dag alleen maar omdat ik eventjes naar de tandarts moet. Ik weet dat ik voor het KDV gewoon betaal, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem weg te brengen als dat nergens voor nodig is. Niet alleen maar omdat het geld kost, dat vind ik onzin. Bovendien kan ik hem niet zo lang missen, zonder goede reden.
De enige goede reden die ik nog kon bedenken was de tandarts. Ik vrees namelijk dat ik binnenkort, na deze eerste controle, terug moet komen voor een uitgebreide behandeling. Het is makkelijk anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst ben gegaan (zwanger, want er mochten geen röntgenfoto's gemaakt worden) en volgens mij zag ze (vrouwelijke tandarts) toen al een beginnend gaatje. Nou ja, als ik eerlijk terugkijk op de zwangerschap, vlak na de bevalling en al die maanden sindsdien, dan kan ik niet zeggen dat ik heel goed bezig ben geweest qua tandenpoetsen. Meestal schoot het erbij in - te moe, te laat, geen zin, geen tijd.
Dus ja, ik vrees dat ik binnenkort terug moet komen voor een langere afspraak en dan kan het KDV nog net even handig zijn nu ik hem er nog naartoe mag brengen. Maar dus niet voor een half uurtje morgenmiddag. Nou wil mijn moeder dolgraag oppassen. Ze wil ook dolgraag met hem wandelen zodat ik even kan werken, maar die boot weet ik al bijna tien maanden succesvol af te houden. Alleen is het zo moeilijk uitleggen waarom dan wel.
Ik heb al eens eerder gezegd dat er iets aan mijn moeder is - een spanning, een uitstraling, een stressmosfeer - waarvan ik niet wil dat ze die overdraagt op mijn zoontje. Mijn vader heeft het namelijk ook wel eens gehad over eventjes of wat langer oppassen, maar die wil ik al niet eens in de buurt hebben zonder dat ik erbij ben. Ik ga er niet over uitwijden, maar ik heb zo mijn redenen. (Denk: de spanning, de uitstraling, de stressmosfeer plus een bepaald type karakter en pas er een algoritme op toe.) Daarbij komt dat mijn moeder soms rare dingen zegt. Zoals 'mag hij al een stukje van die boterham' (en dat is dan zuurdesembrood met leverworst, nota bene) of 'ik heb hem een klein plukje poedersuiker laten proeven'. Dan knalt er bij mij dus ergens een stop door.
Ik ben ook bang dat ze niet weet wat ze moet doen als hij huilt. En dan bedoel ik: echt huilen. Huilen van pijn of omdat mama er niet lijkt te zijn. Ik weet nog goed dat hij heel erg klein was en in de wandelwagen lag en ik Zeeman in wilde om wat kleertjes voor hem te kopen. Ze hebben daar geen lift, dus ik kon niet met wagen en al naar boven, dus mijn moeder bleef met hem buiten, want ik was toch zo terug. Opeens, terwijl ik winkelde, hoorde ik mijn kind huilen. Vrij dichtbij. Je pikt het er meteen uit als het je eigen kind is. Ze was met hem bij de deur van de winkel gaan staan - in de hoop dat ik hem hoorde - want ze wist niet wat hij nou had of wat ze dan moest doen.
Zo gaat het heel vaak. Ze is vaak bij ons, en dat is dus wel gezellig, maar elke keer als hij een geluidje maakt dan klinkt het: wat heeft hij, wat is er, waarom doet hij zo? En dan slaak ik dus stilletjes een diepe zucht en ik neem me voor eigenlijk gewoon altijd bij hem te zijn.
Maar goed, daardoor durf ik het eigenlijk niet eens aan om hem ook maar eventjes bij haar te laten. Alleen. Hier thuis. Het enige wat ik kan verzinnen voor morgen is de schade beperken door hem en haar mee te nemen naar de wachtkamer van de tandarts, en dan kan ze daar even die tien minuten bij hem blijven die ik nodig heb om bekeken en ongetwijfeld doorgelicht te worden. Ik doe het onder het motto 'ik wil de tandarts meteen even vragen hoe het zit met tandenpoetsen bij een baby' en 'misschien kan ik hem meteen laten inschrijven.' Gaat nergens over, dat weet ik ook wel, alhoewel ik die vraag van het poetsen wel meen.
Ergens vind ik het vreselijk dat ik bijna ga hyperventileren bij de gedachte dat mijn eigen moeder op mijn kind pas als ik er even niet ben. Aan de andere kant denk ik: al die maanden lang roept iedereen dat ik wat mijn kind betreft moet afgaan op mijn gevoel. Tja, dat gevoel schreeuwt dus: niet doen! niet doen! niet doen!
Zo zaten we laatst met z'n allen in de auto, op weg naar een supermarkt voor de kerstboodschappen. Mijn man ging namens ons naar binnen, want de kleine was in de Maxi Cosi in slaap gevallen. Anders waren we allemaal de winkel in gegaan. Mijn vader stelde al voor dat ik gerust mee kon gaan, zij (of hij, want mijn moeder moest toch ook nog 'even' iets hebben) passen wel op hem. Hij slaapt toch, dus wat kan er nou gebeuren? Ah, breek me de bek niet open, denk ik dan. Je aanwezigheid alleen al... Maar zoiets zeg je niet. Mijn versie was dat het nooit zeker is hoe lang baby blijft slapen - dat kan twee uur zijn, maar ook tien minuten - en ik wilde niet dat hij wakker werd en me dan niet zag, in een redelijk vreemde omgeving. Ja, die zuigduim groeit wel, maar er komen blijkbaar geloofwaardige dingen uit.
Ik vraag me alleen af of ik nou echt zo hyper ben. Zo overdreven beschermend, of zelfs bang. Of dat er toch genoeg anderen zijn die dat gevoel delen. Ik heb zo mijn redenen. Want ik kan mijn kind dus wel aan de leidsters geven van het KDV (na die ene eerste keer) en dan vertrouw ik er ook op dat het goed gaat. Maar dat is het dus, dat vertrouwen heb ik in hen wel. Ik ben helemaal niet slecht terecht gekomen met die twee ouders van mij, maar ik blijf erbij dat ik dat vooral aan mezelf en mijn eigen instelling te danken heb. En ik wil gewoon niet dat mijn kind ook maar een moment die spanning om zich heen voelt - niet zonder dat ik erbij ben om die voor hem op te heffen. Dat kan toch nooit heel erg zijn?
Morgen moet ik naar de tandarts. Dit is een controleafspraak, dus die duurt niet erg lang. De kans is geloof ik ook niet enorm dat ik lang in de wachtkamer moet zitten, want volgens mij zit ik vlak na de lunchpauze. Na een 'uitje' naar het Boekenfestijn afgelopen donderdag, leek het me voor morgen wel weer heel erg overdreven om mijn ventje naar de crèche te brengen het grootste deel van de dag alleen maar omdat ik eventjes naar de tandarts moet. Ik weet dat ik voor het KDV gewoon betaal, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem weg te brengen als dat nergens voor nodig is. Niet alleen maar omdat het geld kost, dat vind ik onzin. Bovendien kan ik hem niet zo lang missen, zonder goede reden.
De enige goede reden die ik nog kon bedenken was de tandarts. Ik vrees namelijk dat ik binnenkort, na deze eerste controle, terug moet komen voor een uitgebreide behandeling. Het is makkelijk anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst ben gegaan (zwanger, want er mochten geen röntgenfoto's gemaakt worden) en volgens mij zag ze (vrouwelijke tandarts) toen al een beginnend gaatje. Nou ja, als ik eerlijk terugkijk op de zwangerschap, vlak na de bevalling en al die maanden sindsdien, dan kan ik niet zeggen dat ik heel goed bezig ben geweest qua tandenpoetsen. Meestal schoot het erbij in - te moe, te laat, geen zin, geen tijd.
Dus ja, ik vrees dat ik binnenkort terug moet komen voor een langere afspraak en dan kan het KDV nog net even handig zijn nu ik hem er nog naartoe mag brengen. Maar dus niet voor een half uurtje morgenmiddag. Nou wil mijn moeder dolgraag oppassen. Ze wil ook dolgraag met hem wandelen zodat ik even kan werken, maar die boot weet ik al bijna tien maanden succesvol af te houden. Alleen is het zo moeilijk uitleggen waarom dan wel.
Ik heb al eens eerder gezegd dat er iets aan mijn moeder is - een spanning, een uitstraling, een stressmosfeer - waarvan ik niet wil dat ze die overdraagt op mijn zoontje. Mijn vader heeft het namelijk ook wel eens gehad over eventjes of wat langer oppassen, maar die wil ik al niet eens in de buurt hebben zonder dat ik erbij ben. Ik ga er niet over uitwijden, maar ik heb zo mijn redenen. (Denk: de spanning, de uitstraling, de stressmosfeer plus een bepaald type karakter en pas er een algoritme op toe.) Daarbij komt dat mijn moeder soms rare dingen zegt. Zoals 'mag hij al een stukje van die boterham' (en dat is dan zuurdesembrood met leverworst, nota bene) of 'ik heb hem een klein plukje poedersuiker laten proeven'. Dan knalt er bij mij dus ergens een stop door.
Ik ben ook bang dat ze niet weet wat ze moet doen als hij huilt. En dan bedoel ik: echt huilen. Huilen van pijn of omdat mama er niet lijkt te zijn. Ik weet nog goed dat hij heel erg klein was en in de wandelwagen lag en ik Zeeman in wilde om wat kleertjes voor hem te kopen. Ze hebben daar geen lift, dus ik kon niet met wagen en al naar boven, dus mijn moeder bleef met hem buiten, want ik was toch zo terug. Opeens, terwijl ik winkelde, hoorde ik mijn kind huilen. Vrij dichtbij. Je pikt het er meteen uit als het je eigen kind is. Ze was met hem bij de deur van de winkel gaan staan - in de hoop dat ik hem hoorde - want ze wist niet wat hij nou had of wat ze dan moest doen.
Zo gaat het heel vaak. Ze is vaak bij ons, en dat is dus wel gezellig, maar elke keer als hij een geluidje maakt dan klinkt het: wat heeft hij, wat is er, waarom doet hij zo? En dan slaak ik dus stilletjes een diepe zucht en ik neem me voor eigenlijk gewoon altijd bij hem te zijn.
Maar goed, daardoor durf ik het eigenlijk niet eens aan om hem ook maar eventjes bij haar te laten. Alleen. Hier thuis. Het enige wat ik kan verzinnen voor morgen is de schade beperken door hem en haar mee te nemen naar de wachtkamer van de tandarts, en dan kan ze daar even die tien minuten bij hem blijven die ik nodig heb om bekeken en ongetwijfeld doorgelicht te worden. Ik doe het onder het motto 'ik wil de tandarts meteen even vragen hoe het zit met tandenpoetsen bij een baby' en 'misschien kan ik hem meteen laten inschrijven.' Gaat nergens over, dat weet ik ook wel, alhoewel ik die vraag van het poetsen wel meen.
Ergens vind ik het vreselijk dat ik bijna ga hyperventileren bij de gedachte dat mijn eigen moeder op mijn kind pas als ik er even niet ben. Aan de andere kant denk ik: al die maanden lang roept iedereen dat ik wat mijn kind betreft moet afgaan op mijn gevoel. Tja, dat gevoel schreeuwt dus: niet doen! niet doen! niet doen!
Zo zaten we laatst met z'n allen in de auto, op weg naar een supermarkt voor de kerstboodschappen. Mijn man ging namens ons naar binnen, want de kleine was in de Maxi Cosi in slaap gevallen. Anders waren we allemaal de winkel in gegaan. Mijn vader stelde al voor dat ik gerust mee kon gaan, zij (of hij, want mijn moeder moest toch ook nog 'even' iets hebben) passen wel op hem. Hij slaapt toch, dus wat kan er nou gebeuren? Ah, breek me de bek niet open, denk ik dan. Je aanwezigheid alleen al... Maar zoiets zeg je niet. Mijn versie was dat het nooit zeker is hoe lang baby blijft slapen - dat kan twee uur zijn, maar ook tien minuten - en ik wilde niet dat hij wakker werd en me dan niet zag, in een redelijk vreemde omgeving. Ja, die zuigduim groeit wel, maar er komen blijkbaar geloofwaardige dingen uit.
Ik vraag me alleen af of ik nou echt zo hyper ben. Zo overdreven beschermend, of zelfs bang. Of dat er toch genoeg anderen zijn die dat gevoel delen. Ik heb zo mijn redenen. Want ik kan mijn kind dus wel aan de leidsters geven van het KDV (na die ene eerste keer) en dan vertrouw ik er ook op dat het goed gaat. Maar dat is het dus, dat vertrouwen heb ik in hen wel. Ik ben helemaal niet slecht terecht gekomen met die twee ouders van mij, maar ik blijf erbij dat ik dat vooral aan mezelf en mijn eigen instelling te danken heb. En ik wil gewoon niet dat mijn kind ook maar een moment die spanning om zich heen voelt - niet zonder dat ik erbij ben om die voor hem op te heffen. Dat kan toch nooit heel erg zijn?
Als ik ergens een hekel aan heb...
Gisteren kwam 'de andere oma' op bezoek, samen met de vriendin bij wie ze logeert. Dat is over het algemeen best gezellig, al kan het een tikje druk zijn voor een baby van negen maanden. Ze waren koud binnen, stonden over de box gebogen - met mij en zijn vader er ook nog omheen - en opeens vertrok het gezichtje en de kleine barstte in tranen uit. Echt met zo'n huiltje erbij van 'help, papa, mama, wie zijn dit, wat gebeurt er?'
Na enige tijd kalmeerde hij wel weer en op de grond spelend en kruipend kwam hij voorzichtig uit zijn schulp. Letterlijk de kat (nou ja, oma) uit de boom kijkend vanaf een afstandje en dan voorzichtig om de rand van de box heen. Maar de rest van de avond was hij erg druk en opgewonden. Ik heb er nog nooit zo lang over gedaan om maar een half potje avondeten naar binnen te krijgen. En toen was hij ook nog eens zo moe, dat hij daarom aan de kokhalsneigingen ging. Maar ja, zullen die mensen 'm dan even met rust laten of rust gunnen? Nee, want baby moet in principe kunstjes blijven vertonen. Al is het maar lief lachen.
Waar ik al achter was, maar wat gisteren nog eens extra werd bevestigd, is dat ik dus echt een gloeiende bloedhekel heb aan mensen die mij gaan vertellen wat mijn kind doet, denkt of leuk vindt. Het zijn namelijk altijd mensen die hem nauwelijks zien en die dan op basis van een foto, een verhaal (van mij) of drie minuten 'live' een heel betoog weten te houden over baby's karaktertrekjes, voorkeuren en weet ik wat niet meer. O, ik kan niet uitleggen hoe snel mijn nekharen dan overeind gaan staan. 'Hij vindt dit, hij denkt dat... o, kijk nou, hij kan dit al - wist je dat?' Vooral dat laatste. Natuurlijk wist ik dat. Duh.
Vandaag is baby dan ook bijzonder uitgeput. Hij slaapt nu al voor de tweede keer en het is maar goed dat hij borstvoeding krijgt, want de pap van vanochtend ging er maar deels in - hij stortte zowat aan zijn tafeltje in slaap - en daarnet had ik hem een boterham willen geven, maar hij was gewoon te moe. Drinken lukte nog net en dat was na een warm badje genoeg om hem dromenland in te jagen. De kleine knuffel.
Afgelopen donderdag was de kleine man weer eventjes op het KDV, terwijl ik me uitleefde op het Boekenfestijn. Dat had ik mezelf in december beloofd als traktatie. Het was ook leuk, en vermoeiend, maar ik heb voor de kleine aardig wat gescoord. Leuke dingen, niet duur, en zo kan ik echt dagen en weken voorlezen zonder in herhaling te vallen. Dat wil hij straks natuurlijk graag, maar momenteel hou ik wel van wat afwisseling. Toch miste ik hem wel en ik moest heel veel aan hem denken. Steeds maar de mobiel controleren, of het KDV niet had gebeld. En me een tikje schuldig voelen dat ik deze constructie had bedacht en er 'lekker op los shopte' en hem maar naar de crèche 'deed'. Maar goed, als ik hem mee had genomen was hij er niet vrolijk van geworden. Daar is hij dus echt nog veel te klein voor. Volgend jaar beter, dan gaat zijn oma vast ook mee.
En nu maar weer aan de slag. Dit is dus precies wat ik eigenlijk moet afleren: als de kleine al slaapt, moet ik me niet laten verleiden tot het posten van blogverhalen, rondsurfen zonder doel op internet of andere onnodige tijdverdrijfjes. De was doen is nog tot daar aan toe, maar daar heb ik nu even geen zin in. Ik moet juist aan de slag, even wat pagina's opschieten. Dus dat ga ik maar doen. Zodra ik m'n koffie op heb.
Na enige tijd kalmeerde hij wel weer en op de grond spelend en kruipend kwam hij voorzichtig uit zijn schulp. Letterlijk de kat (nou ja, oma) uit de boom kijkend vanaf een afstandje en dan voorzichtig om de rand van de box heen. Maar de rest van de avond was hij erg druk en opgewonden. Ik heb er nog nooit zo lang over gedaan om maar een half potje avondeten naar binnen te krijgen. En toen was hij ook nog eens zo moe, dat hij daarom aan de kokhalsneigingen ging. Maar ja, zullen die mensen 'm dan even met rust laten of rust gunnen? Nee, want baby moet in principe kunstjes blijven vertonen. Al is het maar lief lachen.
Waar ik al achter was, maar wat gisteren nog eens extra werd bevestigd, is dat ik dus echt een gloeiende bloedhekel heb aan mensen die mij gaan vertellen wat mijn kind doet, denkt of leuk vindt. Het zijn namelijk altijd mensen die hem nauwelijks zien en die dan op basis van een foto, een verhaal (van mij) of drie minuten 'live' een heel betoog weten te houden over baby's karaktertrekjes, voorkeuren en weet ik wat niet meer. O, ik kan niet uitleggen hoe snel mijn nekharen dan overeind gaan staan. 'Hij vindt dit, hij denkt dat... o, kijk nou, hij kan dit al - wist je dat?' Vooral dat laatste. Natuurlijk wist ik dat. Duh.
Vandaag is baby dan ook bijzonder uitgeput. Hij slaapt nu al voor de tweede keer en het is maar goed dat hij borstvoeding krijgt, want de pap van vanochtend ging er maar deels in - hij stortte zowat aan zijn tafeltje in slaap - en daarnet had ik hem een boterham willen geven, maar hij was gewoon te moe. Drinken lukte nog net en dat was na een warm badje genoeg om hem dromenland in te jagen. De kleine knuffel.
Afgelopen donderdag was de kleine man weer eventjes op het KDV, terwijl ik me uitleefde op het Boekenfestijn. Dat had ik mezelf in december beloofd als traktatie. Het was ook leuk, en vermoeiend, maar ik heb voor de kleine aardig wat gescoord. Leuke dingen, niet duur, en zo kan ik echt dagen en weken voorlezen zonder in herhaling te vallen. Dat wil hij straks natuurlijk graag, maar momenteel hou ik wel van wat afwisseling. Toch miste ik hem wel en ik moest heel veel aan hem denken. Steeds maar de mobiel controleren, of het KDV niet had gebeld. En me een tikje schuldig voelen dat ik deze constructie had bedacht en er 'lekker op los shopte' en hem maar naar de crèche 'deed'. Maar goed, als ik hem mee had genomen was hij er niet vrolijk van geworden. Daar is hij dus echt nog veel te klein voor. Volgend jaar beter, dan gaat zijn oma vast ook mee.
En nu maar weer aan de slag. Dit is dus precies wat ik eigenlijk moet afleren: als de kleine al slaapt, moet ik me niet laten verleiden tot het posten van blogverhalen, rondsurfen zonder doel op internet of andere onnodige tijdverdrijfjes. De was doen is nog tot daar aan toe, maar daar heb ik nu even geen zin in. Ik moet juist aan de slag, even wat pagina's opschieten. Dus dat ga ik maar doen. Zodra ik m'n koffie op heb.
Heel sterk verbonden
Wauw, alweer de honderdste post. Ach, ik ben allang blij dat het nu niet meer zo'n ontzettende hoop drama is. Het is pas de derde week van het nieuwe jaar en ik voel me nu al helemaal gelukkig en een stuk rustiger nu ik niet meer naar kantoor hoef - en ik klusjes heb die leuk zijn. Ik ben nu bezig het boek Lie te lezen dat ik als eerstvolgende ga vertalen. Het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal van een stel tieners dat per ongeluk (al is dat op dit moment nog even de vraag) te ver gaat in een variant op potenrammen. De variant waarbij het geen homo's maar immigranten zijn. Ja, het is een heel ander boek, maar ik vind het heerlijk om niet alleen maar met paranormale verhalen bezig te zijn. Al zijn die ook weer heel leuk en kun je daar je fantasie meer bij gebruiken.
Waar ik over wilde bloggen vandaag zijn twee babygerelateerde onderwerpen. Ten eerste dat het dus echt heel erg waar is wat ik andere mensen al heb horen zeggen: nu je zelf een klein kind hebt, kun je ineens de dramatische, trieste en tragische verhalen over kinderen maar moeilijk verkroppen. En spontaan springen de nieuwsberichten over ongelukken met kinderen in het oog. In Rusland nog zakte de weg in onder een moeder met kinderwagen. Het arme schepsel heeft de wagen nog net weten vast te grijpen, maar het kind viel eruit, zo het kolkende open riool in. En daar sta je dan, opeens moederziel alleen, want je kind is weg. En overlevingskansen had het minimensje absoluut niet. Mijn man zegt precies hetzelfde: je zou je toch zo een kogel door je kop jagen als je dat overkomt. Mijn maag draait zich er nu weer bij om als ik het alleen al tik.
Nu ik mezelf echt begin te zien als thuisblijfmama en de hoop heb dat heel lang te kunnen volhouden, voel ik me ook nog veel sterker verbonden met mijn kleine ventje. We zijn onafscheidelijk en doen alles samen. Ik breng hem donderdag nog een keer naar het KDV omdat ik met een vriendin naar het Boekenfestijn ga - dat had ik voor de Kerst verzonnen als traktatie voor mezelf - maar ik moet me er geestelijk echt toe zetten dat het wel goed is. Dat ik geen 'ontaarde moeder' ben door mijn kleintje nog een dag weg te brengen zonder dat het strikt genomen noodzakelijk is.
Ik moet namelijk ook al heel lang weer eens naar de tandarts. Geen idee hoelang dat briefje met de herinnering er al staat, maar echt al heel lang. Ik bleef het maar voor me uit schuiven. Want tijdens de zwangerschap poetste ik al niet meer dagelijks omdat ik gewoon te moe was aan het eind van de dag. Sinds de baby er is, is het nog erger geworden. Ik kom er niet aan toe, ik heb geen zin of ik denk er serieus niet aan. 's Avonds als hij ligt te slapen wil ik geen herrie maken zo vlakbij met een elektrische borstel of ik ben gewoon zo moe dat ik zelf meteen wil gaan slapen. Of ik moet nog de helft van mijn avondeten verwerken als ik hem net heb neergelegd, dat kan ook.
Het idee nu naar de tandarts te gaan, bezorgt me dus ook schuldgevoelens. Moet ik dan mijn kindje naar het KDV brengen alleen maar omdat ik een half uurtje op controle moet? En hoe doe ik dat dan bij de vervolgafspraak die er gegarandeerd aankomt en waarvoor ik wel langer nodig heb dan een half uur? Ik heb namelijk nog maar een paar weekjes waarin ik de kleine naar het KDV kan brengen. En hem even bij mijn moeder stallen (in mijn eigen huis), dat vind ik voor een half uurtje al niet heel erg leuk - al kunnen ze dan ook in de wachtkamer van de tandarts op me wachten - maar voor een langere tijd zie ik dat al totaal niet zitten.
Je zou kunnen zeggen dat ik en druif ben, of gewoon echt een klap van de molenwiek gehad heb. Maar ik vind mijn moeder te gespannen om haar een langere tijd alleen bij de kleine te laten. Dat heeft ze in principe mijn hele leven lang al, hoor, en ik ben er ook goed uitgekomen. Maar toch, ik hoef de frustraties en de negatieve energie waarmee ik opgegroeid ben niet met alle geweld ook om mijn kind heen te hebben. En bovendien zegt en doet ze af en toe rare dingen. Als ik een cakeje eet, vraagt ze of de kleine er niet van mag proeven. Nee, natuurlijk niet. Ze heeft 'm zelfs eens poedersuiker willen laten proeven. Daar word ik niet erg vrolijk van. Ik vraag me ook af wat ik allemaal te eten heb gekregen toen ik zo klein was.
Maar wat het vooral is, is een combinatie van meerdere dingen. Mijn moeder is nogal gefixeerd op eten - meestal als comfort food. Dat is geen gewoonte die baby moet aanleren. Ik heb haar in al die maanden tot nu toe er ook al te vaak op betrapt dat ze iets over eten roept zodra baby een kik geeft. 'Ach, hij zal wel honger hebben' of 'Krijg je helemaal niks te eten?' of 'Krijgt hij wel genoeg?' Ik wil niet dat ze hem vanalles gaat geven omdat hij toevallig geluid maakt. Bovendien durf ik er niet op te vertrouwen dat ze hem kan troosten of in slaap krijgt als dat nodig is. Dat lukt z'n vader tenslotte al niet altijd, en het idee dat ze dan niet goed weet wat ze moet doen... Nee, dat gaat bij het KDV dan wel beter.
Maar dan nog, ik ga hem geen hele dag wegbrengen als ik met een uurtje of twee klaar ben. Dat zullen ze toch niet erg vinden? Want om nou gedwongen in Den Haag te gaan shoppen 'omdat het kan', dat lijkt me niks. Ik heb niets nodig, niets wat ik niet hier in het winkelcentrum kan halen, en ik zou me er toch niet heel lekker bij voelen. Raar he. Alsof die fantoomnavelstreng zich opeens laat gelden. Ik kan gewoon amper nog zonder mijn mannetje zijn. En elke keer als ik hem zie, vasthoud of knuffel, denk ik weer: wat ben ik toch blij met dit wezentje. Helemaal van mij (van ons).
En nu is het tijd voor een schone luier en een slaapje. Dan kan mama weer verder lezen.
Waar ik over wilde bloggen vandaag zijn twee babygerelateerde onderwerpen. Ten eerste dat het dus echt heel erg waar is wat ik andere mensen al heb horen zeggen: nu je zelf een klein kind hebt, kun je ineens de dramatische, trieste en tragische verhalen over kinderen maar moeilijk verkroppen. En spontaan springen de nieuwsberichten over ongelukken met kinderen in het oog. In Rusland nog zakte de weg in onder een moeder met kinderwagen. Het arme schepsel heeft de wagen nog net weten vast te grijpen, maar het kind viel eruit, zo het kolkende open riool in. En daar sta je dan, opeens moederziel alleen, want je kind is weg. En overlevingskansen had het minimensje absoluut niet. Mijn man zegt precies hetzelfde: je zou je toch zo een kogel door je kop jagen als je dat overkomt. Mijn maag draait zich er nu weer bij om als ik het alleen al tik.
Nu ik mezelf echt begin te zien als thuisblijfmama en de hoop heb dat heel lang te kunnen volhouden, voel ik me ook nog veel sterker verbonden met mijn kleine ventje. We zijn onafscheidelijk en doen alles samen. Ik breng hem donderdag nog een keer naar het KDV omdat ik met een vriendin naar het Boekenfestijn ga - dat had ik voor de Kerst verzonnen als traktatie voor mezelf - maar ik moet me er geestelijk echt toe zetten dat het wel goed is. Dat ik geen 'ontaarde moeder' ben door mijn kleintje nog een dag weg te brengen zonder dat het strikt genomen noodzakelijk is.
Ik moet namelijk ook al heel lang weer eens naar de tandarts. Geen idee hoelang dat briefje met de herinnering er al staat, maar echt al heel lang. Ik bleef het maar voor me uit schuiven. Want tijdens de zwangerschap poetste ik al niet meer dagelijks omdat ik gewoon te moe was aan het eind van de dag. Sinds de baby er is, is het nog erger geworden. Ik kom er niet aan toe, ik heb geen zin of ik denk er serieus niet aan. 's Avonds als hij ligt te slapen wil ik geen herrie maken zo vlakbij met een elektrische borstel of ik ben gewoon zo moe dat ik zelf meteen wil gaan slapen. Of ik moet nog de helft van mijn avondeten verwerken als ik hem net heb neergelegd, dat kan ook.
Het idee nu naar de tandarts te gaan, bezorgt me dus ook schuldgevoelens. Moet ik dan mijn kindje naar het KDV brengen alleen maar omdat ik een half uurtje op controle moet? En hoe doe ik dat dan bij de vervolgafspraak die er gegarandeerd aankomt en waarvoor ik wel langer nodig heb dan een half uur? Ik heb namelijk nog maar een paar weekjes waarin ik de kleine naar het KDV kan brengen. En hem even bij mijn moeder stallen (in mijn eigen huis), dat vind ik voor een half uurtje al niet heel erg leuk - al kunnen ze dan ook in de wachtkamer van de tandarts op me wachten - maar voor een langere tijd zie ik dat al totaal niet zitten.
Je zou kunnen zeggen dat ik en druif ben, of gewoon echt een klap van de molenwiek gehad heb. Maar ik vind mijn moeder te gespannen om haar een langere tijd alleen bij de kleine te laten. Dat heeft ze in principe mijn hele leven lang al, hoor, en ik ben er ook goed uitgekomen. Maar toch, ik hoef de frustraties en de negatieve energie waarmee ik opgegroeid ben niet met alle geweld ook om mijn kind heen te hebben. En bovendien zegt en doet ze af en toe rare dingen. Als ik een cakeje eet, vraagt ze of de kleine er niet van mag proeven. Nee, natuurlijk niet. Ze heeft 'm zelfs eens poedersuiker willen laten proeven. Daar word ik niet erg vrolijk van. Ik vraag me ook af wat ik allemaal te eten heb gekregen toen ik zo klein was.
Maar wat het vooral is, is een combinatie van meerdere dingen. Mijn moeder is nogal gefixeerd op eten - meestal als comfort food. Dat is geen gewoonte die baby moet aanleren. Ik heb haar in al die maanden tot nu toe er ook al te vaak op betrapt dat ze iets over eten roept zodra baby een kik geeft. 'Ach, hij zal wel honger hebben' of 'Krijg je helemaal niks te eten?' of 'Krijgt hij wel genoeg?' Ik wil niet dat ze hem vanalles gaat geven omdat hij toevallig geluid maakt. Bovendien durf ik er niet op te vertrouwen dat ze hem kan troosten of in slaap krijgt als dat nodig is. Dat lukt z'n vader tenslotte al niet altijd, en het idee dat ze dan niet goed weet wat ze moet doen... Nee, dat gaat bij het KDV dan wel beter.
Maar dan nog, ik ga hem geen hele dag wegbrengen als ik met een uurtje of twee klaar ben. Dat zullen ze toch niet erg vinden? Want om nou gedwongen in Den Haag te gaan shoppen 'omdat het kan', dat lijkt me niks. Ik heb niets nodig, niets wat ik niet hier in het winkelcentrum kan halen, en ik zou me er toch niet heel lekker bij voelen. Raar he. Alsof die fantoomnavelstreng zich opeens laat gelden. Ik kan gewoon amper nog zonder mijn mannetje zijn. En elke keer als ik hem zie, vasthoud of knuffel, denk ik weer: wat ben ik toch blij met dit wezentje. Helemaal van mij (van ons).
En nu is het tijd voor een schone luier en een slaapje. Dan kan mama weer verder lezen.
Hoera, het regent klusjes!
Pas om half elf vandaag kwam ik erachter dat het een vrijdag de dertiende is. Ach ja, zo bijgelovig ben ik dan ook weer niet; en het was een goede dag. Vandaag ging de telefoon en de nummermelder bereidde me voor op het lijzige geluid van mijn baas (ik ben nog tot eind van de maand in dienst, dus noem ik 'm nog even zo). Het duurde meer dan een week, maar hij reageerde nu toch op de mail en het voorstel. De prijs per pagina is akkoord - zelfs hij moest toegeven dat hij die prijs betaalt aan andere freelancers (nou ja, 'betaalt' is misschien een groot woord) en inderdaad bij mij niet ineens een ander tarief kan hanteren (omdat ik beter weet, waarschijnlijk).
Voorlopig kan ik voor het komende nummer rekenen op de Mystery Shopper - al mag ik dan meteen weer zelf achter het bedrijf aan dat de input moet leveren, en ze zijn nu alweer drie dagen te laat - en waarschijnlijk komt er ook wat eindredactie mijn kant op voor twee van de andere bladen. Wat producten testen betreft, daarover hoor ik wel als er wat is. En ik mag uiteraard altijd suggesties doen of voorstellen iets te testen. Waarop ik zei: laat maar weten, je hoort het wel of ik tijd heb.
Ik wil niet de indruk wekken dat ik met m'n duimen zit te draaien en verlegen zit om de kleinste klusjes die ze voor me hebben. Dat is ook niet zo, want sinds gisteren staat de teller voor het aantal te vertalen boeken al op drie in plaats van twee. De uitgever uit België heeft een tweede titel bij me ondergebracht, waarschijnlijk omdat ze die ook nog deze zomer willen uitbrengen en ik kan natuurlijk vrij snel aan de slag met een relatief lege agenda. Dus nu heb ik tot eind juni drie boeken te vertalen, waarvan de eerste half maart af zou moeten zijn (uiterlijk eind maart), de volgende half juni en het nieuwe boek van de schrijfster van mijn huidige serie dan rond eind juni.
Dus dat wordt doorwerken. Daar kan best een Mystery Shoppertje bij zitten, maar heel veel tijd verwacht ik niet over te hebben voor vervelende of tijdrovende klusjes. Het is immers niet zo dat ik een baan van (meer dan) 32 uur per week opgeef en dus 32 uur thuis kan zitten vertalen. Dat werkt niet zo, want de kleine gaat voor en die houdt wel van aandacht. En van eten. En even naar buiten als het weer meezit.
Vandaag was wat dat betreft fantastisch. Hij sliep vanmiddag bijna twee uur, was daarna nog eventjes heel rustig en knuffelig en buiten in de draagzak is hij altijd adorable en heel rustig. Mensen (vooral vrouwen) kijken vaak lachend naar hem of ze merken op dat hij zo stil en schattig is. Ja, die draagzak heeft zijn geld wel opgebracht. Alsof er een magisch knopje in zit om de kleine zoet te houden. Misschien komt het door de houding; hij kan amper een kant op, natuurlijk. Pas na verloop van tijd begon hij een beetje te brabbelen en met z'n speen te spelen. Maar hij is altijd wel tevreden als hij maar wat te kijken heeft. En dat loopt wel los in een winkelcentrum.
Gelukkig heb ik nu mijn portfolio-blog bijgewerkt en heeft de Kamer van Koophandel bevestigt dat mijn naamswijziging akkoord is. We kunnen dus een website gaan bouwen en inrichten die dan de portfoliofunctie overneemt en eventueel uitbreidt. Misschien ook met een blog (al moet ik daar dan geen privéverhalen op plaatsen, natuurlijk) of social media-functies. Niet omdat ik er veel heil in zie (voor mijn doeleinden, dan), maar omdat 'ze' er wel naar vragen als je nog eens ergens wilt solliciteren.
Ik heb in elk geval ook de papieren portfolio up to date - twee verse nieuwe mappen vol knipsels erbij en de stapel oude bladen opgeruimd. Eigenlijk moet ik mijn cv nog bijwerken, maar volgens mij werkt de combinatie van LinkedIn met het portfolio-blog ook prima. Wie wil er nou een zwart-wit cv vol tekst lezen als er een blog is met plaatjes en voorbeelden?
Voorlopig kan ik voor het komende nummer rekenen op de Mystery Shopper - al mag ik dan meteen weer zelf achter het bedrijf aan dat de input moet leveren, en ze zijn nu alweer drie dagen te laat - en waarschijnlijk komt er ook wat eindredactie mijn kant op voor twee van de andere bladen. Wat producten testen betreft, daarover hoor ik wel als er wat is. En ik mag uiteraard altijd suggesties doen of voorstellen iets te testen. Waarop ik zei: laat maar weten, je hoort het wel of ik tijd heb.
Ik wil niet de indruk wekken dat ik met m'n duimen zit te draaien en verlegen zit om de kleinste klusjes die ze voor me hebben. Dat is ook niet zo, want sinds gisteren staat de teller voor het aantal te vertalen boeken al op drie in plaats van twee. De uitgever uit België heeft een tweede titel bij me ondergebracht, waarschijnlijk omdat ze die ook nog deze zomer willen uitbrengen en ik kan natuurlijk vrij snel aan de slag met een relatief lege agenda. Dus nu heb ik tot eind juni drie boeken te vertalen, waarvan de eerste half maart af zou moeten zijn (uiterlijk eind maart), de volgende half juni en het nieuwe boek van de schrijfster van mijn huidige serie dan rond eind juni.
Dus dat wordt doorwerken. Daar kan best een Mystery Shoppertje bij zitten, maar heel veel tijd verwacht ik niet over te hebben voor vervelende of tijdrovende klusjes. Het is immers niet zo dat ik een baan van (meer dan) 32 uur per week opgeef en dus 32 uur thuis kan zitten vertalen. Dat werkt niet zo, want de kleine gaat voor en die houdt wel van aandacht. En van eten. En even naar buiten als het weer meezit.
Vandaag was wat dat betreft fantastisch. Hij sliep vanmiddag bijna twee uur, was daarna nog eventjes heel rustig en knuffelig en buiten in de draagzak is hij altijd adorable en heel rustig. Mensen (vooral vrouwen) kijken vaak lachend naar hem of ze merken op dat hij zo stil en schattig is. Ja, die draagzak heeft zijn geld wel opgebracht. Alsof er een magisch knopje in zit om de kleine zoet te houden. Misschien komt het door de houding; hij kan amper een kant op, natuurlijk. Pas na verloop van tijd begon hij een beetje te brabbelen en met z'n speen te spelen. Maar hij is altijd wel tevreden als hij maar wat te kijken heeft. En dat loopt wel los in een winkelcentrum.
Gelukkig heb ik nu mijn portfolio-blog bijgewerkt en heeft de Kamer van Koophandel bevestigt dat mijn naamswijziging akkoord is. We kunnen dus een website gaan bouwen en inrichten die dan de portfoliofunctie overneemt en eventueel uitbreidt. Misschien ook met een blog (al moet ik daar dan geen privéverhalen op plaatsen, natuurlijk) of social media-functies. Niet omdat ik er veel heil in zie (voor mijn doeleinden, dan), maar omdat 'ze' er wel naar vragen als je nog eens ergens wilt solliciteren.
Ik heb in elk geval ook de papieren portfolio up to date - twee verse nieuwe mappen vol knipsels erbij en de stapel oude bladen opgeruimd. Eigenlijk moet ik mijn cv nog bijwerken, maar volgens mij werkt de combinatie van LinkedIn met het portfolio-blog ook prima. Wie wil er nou een zwart-wit cv vol tekst lezen als er een blog is met plaatjes en voorbeelden?
Twee boeken en een zucht van verlichting
Het is me opeens gelukt niet een, maar twee boeken tegelijk te krijgen als vertaalopdracht. Eentje van dezelfde schrijfster van wie ik net een serie heb afgerond - meteen deel een van een nieuwe serie (dus dat belooft hopelijk veel goeds). En via een andere uitgeverij een andere titel. Ze zochten vrij snel een vertaler en ik had net een week of twee, drie geleden mijn introductiemail gestuurd. Ja, ja. Zo gaat dat. En gelukkig wel!
Het vrolijke is dat mijn baas nog steeds niet gereageerd heeft op mijn voorstel met daarin een paginaprijs. En als hij nog veel langer wacht, heb ik straks niet eens tijd voor hem en mijn oude werk! Zou dat niet leuk zijn om te kunnen zeggen? 'Sorry, geen tijd.' Geweldig lijkt me dat. Maar goed, ik zal morgen wel van hem horen, want hij had de afgelopen drie werkdagen vrij. Ik kan namelijk nog gewoon bij de agenda, en sinds vandaag ook weer bij de mailbox van het redactieadres.
Na ongeveer een week geen toegang, opende ik dus de redactiemail vandaag. Er stroomde wel wat binnen aan berichten - niet erg veel, voor een week - maar terwijl ik alles vluchtig en oppervlakkig doorscrollde, besefte ik opeens dat het me allemaal weinig meer doet. Ik ben die betrokkenheid nu al kwijt. Al die mails doorspitten, nee, dank je. Niet alleen maar om suggesties te kunnen doen (waarmee ze dan mooi zelf aan de haal gaan, zeker). Ik genees snel, dat verbaast me. Ik heb er ook nu alweer helemaal zin in om van alles te doen. Als het maar dingen zijn die ik zelf kan bepalen en uitkiezen. Dat maakt zo'n wereld van verschil.
Ondertussen voel ik me ook echt rustiger. Ik geniet met volle teugen van mijn kleine ventje en ik zie het nog steeds als een voorrecht dat ik nou altijd bij hem mag zijn. 's Ochtends gaat het een stuk ongedwongener en we bepalen de koers voor de rest van de dag gewoon zelf. Bij het afronden van mijn vorige vertaling heb ik dat wel vooral in de avonduurtjes moeten doen, want overdag kom ik nog steeds niet aan heel veel uren werk. Al is dat deels ook mijn eigen schuld; als ik eventjes een moment de tijd heb, raak ik afgeleid met lekker internetten, even iets opruimen of iets anders doen of zoiets leuks doen als de was.
Maar goed, ik heb nu twee deadlines om me op te richten en ik wil niet eerst weer niks doen en me dan op het eind ineens moeten haasten. Bovendien zit er bij die eerste aardig wat haast achter, dus als ik die eerder kan inleveren, maar ik misschien zo'n goede indruk dat ik meer opdrachten krijg. Zou wel leuk zijn, natuurlijk. Dus ik ga morgen maar lezen, voor zover dat uitkomt. Ach, dat kan ik nou weer wel doen terwijl ik mijn kindje op mijn arm in slaap wieg. En dan mag hij nog blijven liggen ook.
Het vrolijke is dat mijn baas nog steeds niet gereageerd heeft op mijn voorstel met daarin een paginaprijs. En als hij nog veel langer wacht, heb ik straks niet eens tijd voor hem en mijn oude werk! Zou dat niet leuk zijn om te kunnen zeggen? 'Sorry, geen tijd.' Geweldig lijkt me dat. Maar goed, ik zal morgen wel van hem horen, want hij had de afgelopen drie werkdagen vrij. Ik kan namelijk nog gewoon bij de agenda, en sinds vandaag ook weer bij de mailbox van het redactieadres.
Na ongeveer een week geen toegang, opende ik dus de redactiemail vandaag. Er stroomde wel wat binnen aan berichten - niet erg veel, voor een week - maar terwijl ik alles vluchtig en oppervlakkig doorscrollde, besefte ik opeens dat het me allemaal weinig meer doet. Ik ben die betrokkenheid nu al kwijt. Al die mails doorspitten, nee, dank je. Niet alleen maar om suggesties te kunnen doen (waarmee ze dan mooi zelf aan de haal gaan, zeker). Ik genees snel, dat verbaast me. Ik heb er ook nu alweer helemaal zin in om van alles te doen. Als het maar dingen zijn die ik zelf kan bepalen en uitkiezen. Dat maakt zo'n wereld van verschil.
Ondertussen voel ik me ook echt rustiger. Ik geniet met volle teugen van mijn kleine ventje en ik zie het nog steeds als een voorrecht dat ik nou altijd bij hem mag zijn. 's Ochtends gaat het een stuk ongedwongener en we bepalen de koers voor de rest van de dag gewoon zelf. Bij het afronden van mijn vorige vertaling heb ik dat wel vooral in de avonduurtjes moeten doen, want overdag kom ik nog steeds niet aan heel veel uren werk. Al is dat deels ook mijn eigen schuld; als ik eventjes een moment de tijd heb, raak ik afgeleid met lekker internetten, even iets opruimen of iets anders doen of zoiets leuks doen als de was.
Maar goed, ik heb nu twee deadlines om me op te richten en ik wil niet eerst weer niks doen en me dan op het eind ineens moeten haasten. Bovendien zit er bij die eerste aardig wat haast achter, dus als ik die eerder kan inleveren, maar ik misschien zo'n goede indruk dat ik meer opdrachten krijg. Zou wel leuk zijn, natuurlijk. Dus ik ga morgen maar lezen, voor zover dat uitkomt. Ach, dat kan ik nou weer wel doen terwijl ik mijn kindje op mijn arm in slaap wieg. En dan mag hij nog blijven liggen ook.
En ineens heb je een Twitter-account
Normaal gesproken houd ik me nooit erg bezig met het maken van goede voornemens. Ik kan er altijd wel een paar verzinnen, maar ik houd me er niet streng aan. Tot nu toe was het altijd iets als 'minder chocolade eten' of 'minder snoepen'. Of zoals vorig jaar 'ik wil een huis' of het jaar daarvoor 'ik wil een kindje'. Soms lukt het, soms niet.
Voor dit jaar staat een huis ook vrij hoog in de lijst, hoor. Maar het losweken van mijn oude werksituatie heeft een ietwat hogere positie verworven. Ik begin nu een beetje tot rust en tot mezelf te komen en in te zien dat ik nu veel meer zelf kan bepalen wat ik wil doen. Ik weet dat er duizenden freelancers zijn en ook in de vertaalbranche zit ik niet zonder concurrentie, maar ik heb een indrukwekkend cv en dat is ook iets waard. Bovendien heb ik een ontzettend lief en schattig ventje die al mijn tijd verdient, dus als het niet meteen storm loopt is dat echt geen enkel probleem.
In een vlaag zijn we nu ook vanalles aan het regelen geslagen. Een brief naar de KvK en nog eentje die naar de Belastingdienst moet om te vertellen dat ik als freelancer en eenmanszaak nog wat activiteiten erbij wil (kunnen) doen en dat ik niet meer mijn eigen naam gebruik als handelsnaam maar daar iets nieuws voor heb bedacht. Opeens kwam het bij me binnen: Creative Difference. Enkelvoud, expres, want het heeft niets te maken met de meest geciteerde reden voor scheidingen in Amerika. Wel met het maken van een creatief verschil: Making A Creative Difference.
De domeinnaam was nog vrij, er was zelfs nog geen Twitter-account (mijn god, ik heb ineens een Twitter-account) en in het handelsregister kon ik 'm ook niet ontdekken, dus ik neem zo aan dat de naam nog vrij is. Dat hoop ik maar, want we hebben nu al zoveel geregeld. Ik krijg er ineens wel energie van, zo'n heel nieuw idee en een project dat je helemaal uit de grond kunt stampen naar eigen inzicht en met alle vrijheid en creativiteit die je maar kunt bedenken.
Alleen moet er wel eerst een boek af. Ik neem nu heel even pauze bij het nalezen ervan - dat heen en weer tussen het Adobe-scherm links en de Word-tekst rechts bezorgt me tennisogen - en dan moet ik weer verder. Maar ik zie het op zich wel zitten. Eens kijken of ik meer opdrachtgevers kan vinden en meer leuk werk kan scoren. Het voelt nu wel veel meer als een bedrijfje, ook al verandert er eigenlijk niets.
Deze week kan het ook zijn dat mijn bijna ex-baas me opdrachten gaat geven. Ik heb vorige week een voorstel gemaild over prijzen waarop hij nog niet heeft gereageerd. De tijd begint voor hen te dringen, dus wie weet werkt dat in mijn voordeel. Het kan ook zijn dat hij met zo'n relatief hoge prijs het liefst zo snel mogelijk ook weer van me af is, maar dat merk ik dan wel. Voor mij is het voorstel een openingsbod, want ik verwacht wel een onderhandelingsfase. Aan de andere kant ben ik heel eerlijk geweest. Ik heb gezegd: luister, ik weet wat je de freelancers over het algemeen betaalt en voor die prijs doe ik het ook. Dus ik ben heel benieuwd hoe dat afloopt.
Ik merk wel dat ik er niet heel erg mee kan zitten. Ik maak me meer zorgen over de afrekening straks, als januari voorbij is. Van een andere ex-collega, die per half november stopte, heb ik begrepen dat hij zijn vakantiegeld nog steeds niet heeft gezien, zelfs niet een deel ervan. Ik denk dat ik toch heel stoer moet doen als het zover komt en dat ik moet gaan zeggen dat ik als freelancer niet vanalles ga zitten doen voor ze zonder dat ik betaald krijg. Zowel voor die klussen als openstaande bedragen van mijn dienstverband. Maar goed, dat is weer zo'n nu-weet-ik-het-allemaal-zo-goed voornemen. Ik wacht gewoon af en kijk wat er gebeurt.
Ondertussen heb ik gehoord dat de goedkope freelancer die ik had nu op kantoor is verschenen en daar af en toe de coördinerende taken op zich zal nemen. Het moet eigenlijk niet gekker worden; ik heb daar specifiek om gevraagd als hulp voor mij, maar toen werd het afgeketst. Zo gaat dat. Straks is hij hoofdredacteur en ben ik de freelancer die mag hopen op niet al te last-minute opdrachten. Maar niet voor zijn paginaprijs. Ach ja, ik zie het wel. (Zie je, ik leer het best!)
Voor dit jaar staat een huis ook vrij hoog in de lijst, hoor. Maar het losweken van mijn oude werksituatie heeft een ietwat hogere positie verworven. Ik begin nu een beetje tot rust en tot mezelf te komen en in te zien dat ik nu veel meer zelf kan bepalen wat ik wil doen. Ik weet dat er duizenden freelancers zijn en ook in de vertaalbranche zit ik niet zonder concurrentie, maar ik heb een indrukwekkend cv en dat is ook iets waard. Bovendien heb ik een ontzettend lief en schattig ventje die al mijn tijd verdient, dus als het niet meteen storm loopt is dat echt geen enkel probleem.
In een vlaag zijn we nu ook vanalles aan het regelen geslagen. Een brief naar de KvK en nog eentje die naar de Belastingdienst moet om te vertellen dat ik als freelancer en eenmanszaak nog wat activiteiten erbij wil (kunnen) doen en dat ik niet meer mijn eigen naam gebruik als handelsnaam maar daar iets nieuws voor heb bedacht. Opeens kwam het bij me binnen: Creative Difference. Enkelvoud, expres, want het heeft niets te maken met de meest geciteerde reden voor scheidingen in Amerika. Wel met het maken van een creatief verschil: Making A Creative Difference.
De domeinnaam was nog vrij, er was zelfs nog geen Twitter-account (mijn god, ik heb ineens een Twitter-account) en in het handelsregister kon ik 'm ook niet ontdekken, dus ik neem zo aan dat de naam nog vrij is. Dat hoop ik maar, want we hebben nu al zoveel geregeld. Ik krijg er ineens wel energie van, zo'n heel nieuw idee en een project dat je helemaal uit de grond kunt stampen naar eigen inzicht en met alle vrijheid en creativiteit die je maar kunt bedenken.
Alleen moet er wel eerst een boek af. Ik neem nu heel even pauze bij het nalezen ervan - dat heen en weer tussen het Adobe-scherm links en de Word-tekst rechts bezorgt me tennisogen - en dan moet ik weer verder. Maar ik zie het op zich wel zitten. Eens kijken of ik meer opdrachtgevers kan vinden en meer leuk werk kan scoren. Het voelt nu wel veel meer als een bedrijfje, ook al verandert er eigenlijk niets.
Deze week kan het ook zijn dat mijn bijna ex-baas me opdrachten gaat geven. Ik heb vorige week een voorstel gemaild over prijzen waarop hij nog niet heeft gereageerd. De tijd begint voor hen te dringen, dus wie weet werkt dat in mijn voordeel. Het kan ook zijn dat hij met zo'n relatief hoge prijs het liefst zo snel mogelijk ook weer van me af is, maar dat merk ik dan wel. Voor mij is het voorstel een openingsbod, want ik verwacht wel een onderhandelingsfase. Aan de andere kant ben ik heel eerlijk geweest. Ik heb gezegd: luister, ik weet wat je de freelancers over het algemeen betaalt en voor die prijs doe ik het ook. Dus ik ben heel benieuwd hoe dat afloopt.
Ik merk wel dat ik er niet heel erg mee kan zitten. Ik maak me meer zorgen over de afrekening straks, als januari voorbij is. Van een andere ex-collega, die per half november stopte, heb ik begrepen dat hij zijn vakantiegeld nog steeds niet heeft gezien, zelfs niet een deel ervan. Ik denk dat ik toch heel stoer moet doen als het zover komt en dat ik moet gaan zeggen dat ik als freelancer niet vanalles ga zitten doen voor ze zonder dat ik betaald krijg. Zowel voor die klussen als openstaande bedragen van mijn dienstverband. Maar goed, dat is weer zo'n nu-weet-ik-het-allemaal-zo-goed voornemen. Ik wacht gewoon af en kijk wat er gebeurt.
Ondertussen heb ik gehoord dat de goedkope freelancer die ik had nu op kantoor is verschenen en daar af en toe de coördinerende taken op zich zal nemen. Het moet eigenlijk niet gekker worden; ik heb daar specifiek om gevraagd als hulp voor mij, maar toen werd het afgeketst. Zo gaat dat. Straks is hij hoofdredacteur en ben ik de freelancer die mag hopen op niet al te last-minute opdrachten. Maar niet voor zijn paginaprijs. Ach ja, ik zie het wel. (Zie je, ik leer het best!)
Subscribe to:
Posts (Atom)