De eerste week werken zit erop. Het was een puinhoop. Maandagavond te moe om na half negen nog op m'n benen te staan. Dinsdag de halve dag nodig om me weer een beetje normaal te voelen en de rest van die dag getracht me door e-mails van vier maanden heen te slaan. Woensdag verder met de mail en met bedenken wat ik ook alweer allemaal moet doen om een blad te maken. Donderdag weer terug naar kantoor, dit keer wel op tijd en zonder tranen, maar weer met een kolfritme en -duur die echt iets zinnigs tussendoor doen onmogelijk maken. Vrijdag is standaard mijn vrije dag en dat is nu nog steeds zo. Eindelijk weer even naar buiten met de wandelwagen.
Vandaag is het zondag. Gisteren heb ik vooral met baby in mijn armen gezeten omdat hij ten eerste om de haverklap wilde drinken - of het nou regelen is of stiekem gewoon fijn weet ik nog niet heel zeker - en ten tweede omdat hij anders wel aan het miespelen was en zijn papa hem dan toch liever in mijn armen drukt. Zo ook tijdens een huilbui rond een uur of acht. Ja, gek hè? Kind had sinds een uur 's middags niet meer geslapen.
Maar zo gaat een zaterdag vlug voorbij. Wel een was kunnen draaien overdag. 's Avonds rond tien uur port mijn man me en zegt: joh, er staat nog een wasmand met was die opgehangen moet worden. Was ik al mooi weer vergeten. Die klusjes geschieden nu opeens op ontijden, want eigenlijk wil je dan wel naar bed. Vandaag hetzelfde verhaal. Stofzuigen moest echt gebeuren, maar de vraag wie doet wat komt nu steeds vaker naar boven. 'Moet ik dan alles doen' denkt zowel hij als ik af en toe. Ik moet eigenlijk aan de slag met mijn vertaling, maar hij vindt het niks om zijn vrije weekend alleen maar aan het poetsen te zijn. Kan ik inkomen, maar ik kan niet heksen. Weekenden zullen er nooit meer zo uitzien als een half jaar of een jaar geleden, vol luieren, niks doen, chips eten en games spelen.
De wasmachine draait vandaag nu voor de derde keer. Mijn kussen zit erin en ik ben benieuwd hoe dat eruit komt. De babywas hangt - het is me gelukt om die op te hangen twee uur nadat ik hem uit de machine heb gehaald. Na het gepiep van de kleine die weer niet wilde slapen, besloot ik hem niet meteen uit de wipstoel te halen toen hij begon te huilen. In plaats daarvan de wipstoel meegenomen naar de gang, zodat de kleine naar mama kan kijken terwijl ze de was ophangt. Ja, klinkt vast idioot, maar het werkte dus wel. Hij zat rustig te kijken en op z'n dekentje te sabbelen en die was hangt.
Maar het is tegenwoordig dus vooral een logistiek probleem, naast het grote vergiet in mijn hoofd waardoor ik nog wel eens vergeet dat er een was is die opgehangen moet worden. Ik zal straks rond elf uur ook ongetwijfeld de slaapkamer in lopen en tot de ontdekking komen dat er nog geen nieuw bedgoed om de matras en dekbedden heen zit. Want wie van ons moet dat doen? En nou zit ik nog te tikken op mijn blog ook. Shame on me. Ik verwacht wel een kleine pruttel te horen elk moment. Hij is dit keer namelijk wel in slaap gevallen, een kwartiertje voor hij - volgens zijn oude, drie-uursschema - moest eten en we zijn nu al een dik uur verder. Dus die wordt zometeen hongerig wakker...
Maar goed, ondanks alle klusjes die ik wil doen en moet doen en die weer blijven liggen, kan ik me nu het best maar met die vertaling bezighouden, dan kan dat pakket papier deze week weer retour. Ik moet ook in de gaten houden dat ik stukken ga schrijven en maken voor mijn werk; maakt niet uit op welke dag ik dat verzin. Daarnaast heb ik nog een nieuwe vertaling liggen (maar nog zonder contract), twee facturen te maken, een stapeltje kinderboeken in te voeren, een fotoalbum te maken zolang de actiecode nog geldig is, artikelen in mijn portfolio te plakken en de kaarten voor baby's geboorte moeten ook nog een fotoalbum in. Er ligt nog een agenda die ik moet bijwerken vanaf januari tot nu. En zodra de foto's van onze trouwerij afgedrukt zijn, wacht ook daarvoor nog een album. En ik moet nog een afspraak maken bij de kinderfysio, want ondanks een informatieve mail waarin ik vroeg naar eventuele plek om te kunnen voeden, moet ik toch het webformulier gebruiken om mijn kind aan te melden. Blijkbaar konden ze niet meteen even een datum prikken. Bureaucraten.
