Om kwart voor tien, tien uur gaat de 'visite' ook eens weg. Tante en oom van mijn kleintje kwamen rond kwart over acht 'even' langs om hem te zien. Ze hadden zich al een week geleden aangekondigd, maar belden pas onderweg dat ze er over twee uur zouden zijn. Net op het moment dat ik met een zucht van verlichting had besloten aan te nemen dat het niet meer doorging. Wat een ontijd, zeg.
Acht uur: Ik werk nog snel mijn koud geworden avondeten naar binnen terwijl ik mijn zoontje op schoot in slaap schommel. Zo kunnen ze hem wel zien, maar niet vasthouden. Het lijkt een briljant idee, maar ik vergeet te beseffen wie ik voor me heb. Die familie heeft er namelijk een handje van niks te snappen van baby's. Ze praten op hun eigen, harde toon en houden geen rekening met een slapend kindje. Sterker nog, een beweging van hem en er klinkt hard: 'Ja, hij lacht!' Waarop ik denk: nou, dat duurt dan bij deze niet lang meer.
Het is een stuiptrekking in zijn slaap, denk ik dan. Alles wat ik zeg doe ik op een zachte toon, maar die boodschap komt niet over. Tetterend gaat het wezen naast me door over hoe moe zij eigenlijk zijn. Het opstapje daarvoor was de openingszin: je bent zeker wel moe. Ik knik en dan is het: ja, wij ook. Vanaf dat moment weet ik ook niks zinnigs meer te zeggen. Ik kan beter mijn mond houden voor er iets erg onaardigs uit floept.
Het duurt inderdaad niet lang voor baby wakker wordt uit zijn slaapje. Veel te vroeg, natuurlijk. Bovendien houdt baby er totaal niet van wakker te worden door andermans schuld - door een raar geluid, bijvoorbeeld. Dus als zijn gezichtje vertrekt en hij al slapend huilt, klinkt het naast me vrij hard en matter-of-factly: 'Ja. Toch een schattig huiltje.' En dan denk ik: mens, houd je kop toch eens. Gooi dat volume omlaag en zit hem niet wakker te maken. Baby gaat niet opeens leuk doen omdat jij er nu toevallig bent. DAAR IS HIJ NIET VOOR!
Gek dat zoveel mensen die fout maken. Want een collega van me vond het verhaal over de oma die zonodig het kind wil vasthouden voor ze naar huis gaat - ook al is hij diep in slaap en ben ik niet van plan hem te overhandigen - heel herkenbaar. Bij haar was het een oma die baby steeds wakker wist te maken door net even aan het dekentje te trekken. Of die de kinderen bij zich roept om 'leuk te doen' als ze net lekker spelen en zich prima vermaken.
Met de huilbui die volgt, sta ik op en wieg hem in de kamer hiernaast. Hij probeerde nog twee of drie keer verder te slapen, maar het gekwetter weerhield hem ervan en dat maakte hem niet vrolijker. Zelfs als ik zeg dat hij moet slapen of nog niet helemaal wakker is, lijkt dat geen indruk te maken. Want: tante en oom zijn er, dus dan moet je wakker zijn. Wat denk je wel niet, zomaar verder te slapen met zulk belangrijk bezoek over de vloer!
Knettergek word ik van dat soort bezoek. Dat zich ten eerste altijd aankondigt zonder te vragen of het ons schikt. Dat ook nog eens verzint na achten te komen en te blijven hangen tot rond een uur of tien terwijl wij zichtbaar in slaap storten en zij zelf natuurlijk ook 'zo moe' zijn. Dat niet snapt dat ze met een zachtere stem moeten praten in bijzijn van de kleine, vooral als hij wil slapen. Waarschijnlijk had zijn tante hem graag vastgehouden, maar ja, als je hem wakker maakt en hij huilt, krijg je hem al helemaal niet. Vooral niet omdat het jouw schuld is, verdulleme.
Tijdens het voeden zijn we al helemaal in de slaapkamer gaan zitten. Baby valt als een blok in slaap na afloop en ik twijfel of ik hem meteen in zijn ledikant moet leggen of hem toch nog even voor een soort afscheidstournee moet meenemen naar de woonkamer. Ik besluit tot het laatste - heel even vlug welterusten zeggen met een slapend kind in mijn armen - want anders gaan ze nog mijn slaapkamer binnen straks. Kun je het al raden? Dat deed ze dus toch.
