De sintstress slaat toe

Lang lang geleden, toen ik nog een klein meisje was, had ik altijd vreselijk de zenuwen rond de sinterklaastijd. Of dat kwam doordat mijn vader me wijsmaakte dat stoute kindjes mee moesten naar Spanje, en dat hij het hele jaar door klaagde dat ik zo slecht luisterde (en dat viel best mee, red.) of doordat ik gewoon een gevoelig meisje ben (dat zeker, red.) wist mijn moeder niet zo goed, maar ik was bijna jaarlijks rond de feestelijkheden ziek.

Ik kan me dan ook een keer herinneren dat Sint en Piet bij ons thuis kwamen, met de kleuterjuf mee. Dat was geweldig. Ik zie nog die mijter van z'n hoofd vallen omdat hij niet ver genoeg bukte bij de woonkamerdeur.

Maar goed, mijn lieve zoontje heeft dus ook de zenuwen. We hebben hem de afgelopen twee, drie weken al twee keer thuis moeten houden van school. Als we naar een winkelcentrum gaan waar Pieten zijn, verklappen we het ook niet van tevoren. Al wil hij vandaag dolgraag weer op pad 'om te kijken waar Sinterklaas is'. Wacht maar af, jochie...

Ondertussen is de sintstress ook bij mij toegeslagen. Aan pakjes voor de avond geen gebrek, maar ik moest toch eventjes de kast leeghalen om te kijken wat ik nou precies had, of broer en zus ongeveer een gelijkwaardig hoopje hadden (even daargelaten of dat wel zin heeft, gezien het feit dat zus nog geen anderhalf jaar is en broer haar schoencadeautjes ook bijna allemaal netjes inpikt als ze niet te baby-achtig zijn). En dan heb je ook kerst nog, en welke cadeautjes doe je dan wanneer en wat moeten we toch voor oma kopen?

Ik betrapte me er net op dat ik die dingen dus eigenlijk al half oktober uitgestippeld wil hebben. Onzin, maar vanaf dat moment begint het krantjes-kijken-en-alvast-opzij-leggen-voor-straks. Net iets later dan de eerste kruidnoten in de winkel liggen - maar met chocoladeletters mag je er tegenwoordig ook niet veel later bij zijn dan september, anders moet je weer zo creatief zijn met de uitleg van de letter, want degene die jij wilt, is dan altijd net op, of alleen in de verkeerde smaak te vinden. Bij mijn naam is dat altijd geluk hebben, bij de rest van het gezin juist niet.

Tegelijkertijd denk je dan even aan alle belangrijker dingen die er zijn in het leven. Wat maak je je druk om wie er wat, wanneer in z'n schoen krijgt als... Maar weet je? Het gewone leven gaat door. Sinterklaas is in het land, je kind gaat er zoals dat hoort helemaal in op, en je doet mee. Lang leve Zwarte Piet (in welke kleurschakering dan ook) en als je Sint en de Kerstman dan toch iets moois mag vragen blijft vrede op aarde wel een fijne wens. En dat geef je je kinderen dan ook meteen mee.