Hoera, baby doet het weer!

Ik bedacht het gisteren opeens toen we in de wachtkamer van de huisarts stonden. Ik had mijn kleintje in mijn armen en hij viel langzaam in slaap terwijl ik hem heen en weer wiegde. Opeens besefte ik dat ik wel vaker zo sta - ook als baby niet in de buurt is. Die ochtend nog op het station, wachtend op de trein, betrapte ik me erop dat ik heen en weer stond te schommelen. Suf, hoor.

Aan de andere kant is het wel fijn te weten dat zoiets zo heerlijk diep vanbinnen zit dat je het zo volautomatisch doet en er geen erg meer in hebt. Ik was al bang te vervallen in het oude patroon en een kantoorrobot te worden op maan- en donderdagen, maar dat valt dan wel mee, denk ik.

Maar weet je wat nou ook zo typisch was aan gisteren? Dat ik prompt gebeld werd door het kinderdagverblijf op de ochtend dat ik eindelijk heel stilletjes bij mezelf dacht: ik ben toch wel blij dat ik mijn baan nog heb. En dat bedoel ik AB-SO-LUUT NIET op de manier dat sommige moeders dat uit hun strot krijgen, zo van 'eventjes weer eens iets op niveau kunnen doen en niet alleen maar omgeven zijn door luiers'. Nogmaals: dat is het absoluut niet. Ik vind luiers nog steeds niet erg. Je had me vanochtend weer trots en blij moeten zien kijken naar een volle poepluier. Hoera, baby doet het weer!

Anyway, wat ik bedoelde is: als ik dan toch al moet blijven werken, dan ben ik blij dat ik deze baan niet heb opgezegd. Het lijkt me een hel om na zo'n heftige verandering in je leven ook opeens aan een andere baan met andere mensen te moeten beginnen. Dan toch liever werk dat je leuk vindt doen met mensen om je heen die je inmiddels ook wel kunt tolereren waarderen.

Want op zich vind ik het werk dat ik doe wel leuk. Ik heb altijd iets gehad met schrijven, al zijn dit geen boeken en is het geen fictie, maar ik heb zeker het leukste tijdschrift van de titels die wij uitgeven. Apparaatjes testen en er stukken over schrijven, hier en daar een interview... het kan zoveel erger. Daarom dacht ik dat dus. Dat als ik al de deur uit moet en mijn kindje naar een crèche moet brengen, ik blij ben dat het voor deze baan is en niet iets waar ik een grondige hekel aan heb.

Maar goed, net op die ochtend belt het kinderdagverblijf dus dat baby wel erg onrustig en huilerig is. En ja, ik had natuurlijk ook gezegd dat ze kon bellen als het niet meer ging, dan zou ik eerder naar huis komen en hem halen. Uiteraard - ik heb hem liever huilend in mijn armen dan met leidsters die 'm langzamerhand wel achter het behang willen plakken. Al zou ik dus niet weten of het echt zo erg was of dat ze zelf niet zo'n zin meer had.