Het is nu alweer een tijd geleden dat baby zes uur tussen twee voedingen in wist te krijgen door er vier of zelfs vijf van te blijven slapen 's nachts. Die twee keer maakte ik hem na zes uur wakker omdat ik niet zeker wist of hij al langer zonder voeding kon. Inmiddels schijnt dat te mogen, maar nu gebeurt het niet meer.
Elke nacht is het raak, al wisselt het tijdstip nog steeds. Baby wordt wakker en begint te huilen of piepen. Ik neem aan dat het is omdat hij wil eten en hijs me half slaapdronken overeind om hem aan de borst te leggen. Soms drinkt hij vijf minuten gulzig en daarna zakt het in, op andere momenten zakt hij sneller weg of ben ik drie kwartier bezig om hem vijftien minuten ook echt aan het drinken te krijgen.
In het begin werd zijn vader dan ook nog wakker. Van mijn nachtlampje of van het huilende kind zelf. Helemaal in het begin stond hij zelfs op en verschoonde baby's luier voor hij te drinken kreeg. Dat is nu al verleden tijd. Als papa al iets merkt, dan hoor ik een kreun en hij draait zich om. Soms ronkt hij vrolijk verder zonder een krimp te geven. En daar zit ik dan om half vier of eerder, of met een beetje pech een uur later, rustig een half uur tot drie kwartier met baby in mijn armen, terwijl ik moet proberen hem wakker te houden om te drinken. Je zou denken dat dat automatisch gaat als hij al wakker wordt en huilt omdat hij dorst heeft, maar zo werkt het niet.
Dat niet doorslapen went op zich nog wel. Ik heb het uiteraard voor mijn kleine over, al kost het soms moeite om even echt wakker genoeg te worden midden in de nacht. Het is frustrerend als mijn man dan gewoon doorslaapt en niks merkt, maar het is nog erger als ik te horen krijg: waarom geef je dat kind niet meteen te drinken? Of nog erger, zoals laatst: ben je nu al twee-en-een-half-uur bezig? Dat was niet zo, maar hij werd tijdens twee afzonderlijke voedingen heel even wakker. Het verschonen van de luier schiet er zo midden in de nacht ook steeds vaker bij in, moet ik heel eerlijk toegeven.
Overdag is papa dolgelukkig met zoontje, vooral als de laatste blij lacht, leuke geluidjes maakt en lieve koppies trekt. Zodra baby begint te huilen, vooral als het zo'n onbedaarlijke bui lijkt, krijg ik hem overhandigd. 'Daar ben jij voor' is een van de dingen die ik dan hoor, 'hij heeft zijn mama nodig' een ander. Papa's theorie is namelijk dat de kleine rustig wordt bij mij, maar niet bij hem. Dat ik daar soms ook rustig een half uur voor nodig heb, lijkt niet uit te maken. Daarom gelooft hij ook dat baby alleen in mijn armen in slaap valt en niet bij hem. Al heeft hij hem nooit lang genoeg bij zich om het te proberen.
Ik vind het heerlijk, hoor, dat ik mijn zoontje kan troosten of in elk geval vasthouden als hij het moeilijk heeft en huilt. Maar zo langzamerhand lijkt het erop alsof ik standaard degene ben die op huilen moet reageren. Van het weekend presteerde de paps het zelfs een koptelefoon op te zetten tijdens langduriger gejengel, want hij verstond anders geen woord van de film die hij aan het kijken was. Tja, je leven staat nu eenmaal op zijn kop. Even iets afmaken of baby laten wachten tot het jou beter uitkomt is er niet meer bij.
