De titel van vandaag slaat op de intelligentste opmerking die ik mijn huisarts heb horen maken. Ik ging gisteren naar hem toe met een kindje met een lichaamstemperatuur van steevast boven 39 graden en nadat hij naar zijn longetjes had geluisterd en in zijn oortjes had gekeken, zei de arts: 'Ja, je hebt een ziek kind, dat is duidelijk.' Kan ik ook zo'n diploma krijgen?
Maar goed, het ging mij er vooral om zeker te weten dat er niets ernstigs aan de hand was. Baby's fontanel stond af en toe zo bol voor mijn gevoel dat ik ging twijfelen. En uiteraard was ik zo dom om dat als zoekopdracht in Google te tikken met alle angstaanjagende zoekresultaten vandien. Baby heeft wel eerder koorts gehad, maar dan was altijd de inenting de reden ervoor. En zelfs toen is hij nooit boven de 39 graden uit gekomen. Vandaar mijn extra zorgen. Hij dronk prima, maar wilde niet echt eten. Hij was ook gewoon wel vrolijk, maar dat wisselde af met huilen, jengelen en hangen. En de avond ervoor had hij diarree. (Ik heb me in het spuitluiertijdperk afgevraagd hoe ik in hemelsnaam zou weten wanneer het dan echt diarree was. Nou, geloof me, dat merk je dus echt wel. Vooral na een paar weken 'vaste' ontlasting is het echt wel duidelijk.)
Vandaag gaat het allemaal een stuk beter. Z'n temperatuur ligt binnen het normale bereik met hooguit een tiende of twee erboven. Het hangerige is weg, het huilerige nog niet, maar dat komt vooral ook omdat het kindje hartstikke moe is, maar nauwelijks wil slapen. Hij lag net eventjes in zijn eigen bedje, maar na een half uur vond hij het alweer welletjes. Ach, hij heeft vandaag in elk geval wel z'n fruithap en al een halve boterham op. Gisteren en de dag ervoor op de crèche werd dat niks.
Alle lof in elk geval voor de huisarts for stating the bloody obvious. Maar hij kon me toch ook weer geruststellen dat het voor zulke kleintjes niet heel gek is om zo hoog te schieten met koorts. Er zit wat slijm in zijn luchtwegen. En een van z'n oortjes is een beetje rood vanbinnen, dat zou kunnen uitlopen op een oorontsteking, maar dat is niet gezegd. In elk geval weet ik waar ik op moet letten.
En zo gaat de vrijdag van deze week dan weer voorbij. Ik heb een half hoofdstuk kunnen vertalen tijdens baby's slaapje in de ochtend en de rest van het hoofdstuk 's avonds gedaan rond een uur of tien, toen hij weer sliep. De rest van de dag werd het niets. Maar, ik heb de rest van die dag dus ook niet -weer! - besteed aan werk-werk. Ook al ontbreekt er een volledige, belangrijke rubriek in mijn blad doordat de aanleverende partij totaal geen rekening houdt met mijn deadline. Gisterochtend had ze - als het goed is - de Mystery Shopper dan wel eindelijk naar me toe gemaild, maar ik werk niet op vrijdag. En dat wil ik liever ook zo houden. (Ik heb dus ook niet gecontroleerd of het inderdaad is ingeleverd of weer niet.) Al heb ik geen idee hoe ik alle teksten kan tikken aanstaande maandag als ik ook de rest van het opgemaakte tijdschrift moet nakijken. Dat wordt weer een latertje richting drukker...
Huis bekijken, deel drie
Vandaag zijn we voor de tweede keer met de makelaars erbij naar het huis gaan kijken. Sommige details vergeet je gewoon. Bovendien is het voor de aanbiedende partij ook wel goed als ze denken dat je wel interesse hebt, maar ook een lading twijfels. Dat effect is geloof ik wel bereikt.
Eerlijk gezegd denk ik dat het voor ons budget en de gezinssamenstelling (inclusief een tweede baby die er voorlopig nog niet is) wel een goed huis kan zijn. Er is geen tuin, het balkon stelt niets voor, er is geen fietsenberging of kelder en je kunt beneden achter de deur je kinderwagen niet kwijt. Het is dan toch een goed teken dat geen van die dingen ons afschrikt en laat verder zoeken.
Want met 150 m2 hebben we wel binnen aardig wat extra ruimte. De kleine kan dan vrolijk rondkruipen en stappen straks. We hebben het allebei: we zien het al half ingericht voor ons als we daar rondkijken. Daarom hebben we ook met de makelaar afgesproken voorzichtig te informeren en een eerste bod neer te leggen. Nou maar hopen dat de tegenpartij het huis dolgraag kwijt wil (omdat ze hun nieuwe huis al gekocht hebben) en bereid is te zakken met de prijs. Al hebben wij natuurlijk geen noodzaak om hier te vertrekken. Ja, die ellendige trappen voor je boven bent, maar dat houden we nu ook al zeven maanden vol met baby erbij. Als we er echt niet uit zouden komen, kunnen wij altijd nog verder kijken.
Het zit namelijk zo: enerzijds willen wij natuurlijk zo min mogelijk betalen en zij er zoveel mogelijk voor krijgen. Ze zouden de prijs al hebben aangepast aan het feit dat het dak gedaan moet worden, maar wij zitten met het punt van die onlogisch geplaatste badkamer. Ik wil dolgraag op de slaapverdieping een badkamer hebben, desnoods met alleen een bad en wastafel, zodat de douche alsnog blijft waar hij is. Maar ik zie beneden, vlak naast de ingang, douchen en je aankleden in de kamer ertegenover niet zitten. Bovendien wil ik baby in bad kunnen doen op dezelfde etage.
Zoals ik al zei: we zien het al helemaal voor ons. Wat ik nu dus doodeng vind is dat ik zo weinig weet van alles rondom het kopen en verbouwen van een huis. Waar je op moet letten, wat je zeker moet bedingen en waar je niet omheen kunt. Daarnaast knaagt het nu al aan me dat ik, ondanks alle beloftes en mooie praatjes tot nu toe, bang ben dat ik eigenlijk niet kan stoppen met werken. En dat brengt weer een heel ander pakketje kopzorgen met zich mee.
Want als ik niet kan stoppen met werken (het freelancen even daargelaten), dan zit ik met de huidige situatie. Ik weet niet of ik twee dagen kantoor kan blijven houden vanaf januari. Ik weet ook niet of mijn tijdschrift er nog is in januari (daarover zou binnenkort uitsluitsel moeten zijn). Ik weet ook niet wat ik zou moeten doen als mijn tijdschrift stopt (al geeft me dat een mooie onderhandelpositite). Ik weet echter ook niet of het wel verstandig is te blijven waar ik zit. Een van mijn ex-collega's verklaart me volgens mij allang voor gek dat ik er nu nog ben. Maar ik wil eerst de hypotheek geregeld hebben en dan zie ik wel weer.
Het punt is alleen dat ik ten eerste niet geloof dat er banen zijn voor maar twee of drie dagen per week. En als ik drie of vier dagen ga werken, dan wil ik er maar twee van op kantoor zijn. Ga dat maar eens regelen tijdens een sollicitatiegesprek, dan zijn ze toch meteen klaar met je? Dus als ik dat op mijn huidige werk wel voor elkaar krijg, is me dat ook iets waard - alle chaos, het gebrek aan vakantiegeld en onzekerheid ten spijt.
Kijk, dat ik geen carrièretijger ben, dat weet ik. Dat mijn kindje voor alles komt, weet ik ook. Maar als ik echt niet kan stoppen met werken en ik mag hier blijven onder de omstandigheden zoals ze nu zijn (dus enerzijds de onzekerheid over de toekomst, maar anderzijds maar twee dagen opdraven en de rest thuis doen), dan tipt de balans toch nog steeds wel naar de kant die ervoor zorgt dat ik thuis kan werken en daardoor niet al mijn geld kwijt ben aan een kinderdagverblijf. Want daar blijven we bij: meer dan twee dagen kdv gaat het niet worden. Dat heeft gewoon geen zin.
Eerlijk gezegd denk ik dat het voor ons budget en de gezinssamenstelling (inclusief een tweede baby die er voorlopig nog niet is) wel een goed huis kan zijn. Er is geen tuin, het balkon stelt niets voor, er is geen fietsenberging of kelder en je kunt beneden achter de deur je kinderwagen niet kwijt. Het is dan toch een goed teken dat geen van die dingen ons afschrikt en laat verder zoeken.
Want met 150 m2 hebben we wel binnen aardig wat extra ruimte. De kleine kan dan vrolijk rondkruipen en stappen straks. We hebben het allebei: we zien het al half ingericht voor ons als we daar rondkijken. Daarom hebben we ook met de makelaar afgesproken voorzichtig te informeren en een eerste bod neer te leggen. Nou maar hopen dat de tegenpartij het huis dolgraag kwijt wil (omdat ze hun nieuwe huis al gekocht hebben) en bereid is te zakken met de prijs. Al hebben wij natuurlijk geen noodzaak om hier te vertrekken. Ja, die ellendige trappen voor je boven bent, maar dat houden we nu ook al zeven maanden vol met baby erbij. Als we er echt niet uit zouden komen, kunnen wij altijd nog verder kijken.
Het zit namelijk zo: enerzijds willen wij natuurlijk zo min mogelijk betalen en zij er zoveel mogelijk voor krijgen. Ze zouden de prijs al hebben aangepast aan het feit dat het dak gedaan moet worden, maar wij zitten met het punt van die onlogisch geplaatste badkamer. Ik wil dolgraag op de slaapverdieping een badkamer hebben, desnoods met alleen een bad en wastafel, zodat de douche alsnog blijft waar hij is. Maar ik zie beneden, vlak naast de ingang, douchen en je aankleden in de kamer ertegenover niet zitten. Bovendien wil ik baby in bad kunnen doen op dezelfde etage.
Zoals ik al zei: we zien het al helemaal voor ons. Wat ik nu dus doodeng vind is dat ik zo weinig weet van alles rondom het kopen en verbouwen van een huis. Waar je op moet letten, wat je zeker moet bedingen en waar je niet omheen kunt. Daarnaast knaagt het nu al aan me dat ik, ondanks alle beloftes en mooie praatjes tot nu toe, bang ben dat ik eigenlijk niet kan stoppen met werken. En dat brengt weer een heel ander pakketje kopzorgen met zich mee.
Want als ik niet kan stoppen met werken (het freelancen even daargelaten), dan zit ik met de huidige situatie. Ik weet niet of ik twee dagen kantoor kan blijven houden vanaf januari. Ik weet ook niet of mijn tijdschrift er nog is in januari (daarover zou binnenkort uitsluitsel moeten zijn). Ik weet ook niet wat ik zou moeten doen als mijn tijdschrift stopt (al geeft me dat een mooie onderhandelpositite). Ik weet echter ook niet of het wel verstandig is te blijven waar ik zit. Een van mijn ex-collega's verklaart me volgens mij allang voor gek dat ik er nu nog ben. Maar ik wil eerst de hypotheek geregeld hebben en dan zie ik wel weer.
Het punt is alleen dat ik ten eerste niet geloof dat er banen zijn voor maar twee of drie dagen per week. En als ik drie of vier dagen ga werken, dan wil ik er maar twee van op kantoor zijn. Ga dat maar eens regelen tijdens een sollicitatiegesprek, dan zijn ze toch meteen klaar met je? Dus als ik dat op mijn huidige werk wel voor elkaar krijg, is me dat ook iets waard - alle chaos, het gebrek aan vakantiegeld en onzekerheid ten spijt.
Kijk, dat ik geen carrièretijger ben, dat weet ik. Dat mijn kindje voor alles komt, weet ik ook. Maar als ik echt niet kan stoppen met werken en ik mag hier blijven onder de omstandigheden zoals ze nu zijn (dus enerzijds de onzekerheid over de toekomst, maar anderzijds maar twee dagen opdraven en de rest thuis doen), dan tipt de balans toch nog steeds wel naar de kant die ervoor zorgt dat ik thuis kan werken en daardoor niet al mijn geld kwijt ben aan een kinderdagverblijf. Want daar blijven we bij: meer dan twee dagen kdv gaat het niet worden. Dat heeft gewoon geen zin.
Zeeën van geduld, maar niet voor iedereen
Het heeft me al die maanden tot nu toe al genoeg verbaasd dat ik ineens zeeën van geduld heb. Maar nu merk ik steeds vaker dat dit geduld zich beperkt tot de baby. Als hij huilt, dan ben ik er voor hem. Al duurt het drie kwartier en tettert hij mijn oor tot suizens toe, ik haal gewoon diep adem en voel met hem mee. Ik vind het al erg genoeg dat ik niet meer voor hem kan doen en hem niet van zijn buikpijn af kan helpen. Vooral 's nachts is het een zeer vervelende bezigheid, voor hem en voor mij.
Ja, en voor zijn vader. Maar dat is nou juist het punt. Die slaapt tegenwoordig meestal vrolijk door terwijl ik weer in de weer ben met de kleine. Vaak is het een kwestie van even een slokje of wat laten drinken, dan is baby weer rustig of valt hij weer in slaap, maar toch. Ik ben dan wel klaarwakker en dat hakt er na al die maanden toch best in. En toch ben ik niet degene die overdag elke keer in slaap stort of die steeds aangespoord moet worden om eens wat (nuttigs) te doen.
Deze week merkte ik al dat ik door mijn geduld heen was. Nee, niet met de baby, maar met mensen om me heen. Ik heb me niet voor niets ziek gemeld. Het begon met een simpele verkoudheid en het sloeg door naar een algehele dip. Heel eventjes zag ik door alle bomen het bos niet meer, mentaal gezien. Hoe erg ik het ook vind om dat toe te geven, trouwens.
Maar woensdag moet toch wel het allerdiepste dipje gepasseerd zijn. Dat was het moment waarop ik me even zo leeg voelde van binnen dat ik dacht: als het zo voelt om overspannen te zijn of een burn-out te hebben, kom dan maar hier met die Dextro Energy, want dat gaan we mooi niet doen. Ik was het na vijf minuten al beu. (De remedie voor die dag was dan ook flink afwassen, me afreageren op de vaat en de was doen.) Het ergste was wel het moment waarop ik met mijn moeder aan de telefoon hing en zij een hap chocolade nam. Je kunt gewoon horen dat het chocolade is, zeg maar. En nou is zij niet bepaald slank, of zo. En dat zeg ik alleen omdat dat dus het punt was waarop ik op de rem trapte. Want ik hoorde het mezelf denken. Zo'n gedachte van 'ga vooral zo door, die extra calorietjes maken nou ook niks meer uit.'
Het feit dat ik me eraan ergerde dat zij lekker chocolade at (en ik niets in huis had, ook al had ik er best trek in), was een soort van wake-up call. Dit kon niet waar zijn, dacht ik. Als ik me daar al aan erger, ben ik wel ver heen. Het echoot namelijk de situatie van pakweg negen jaar geleden toen ik nog thuis woonde. Mijn vader was destijds al redelijk inactief - zonder pensioen, maar met te veel ouwelullendagen en een hoop ziekmeldingen erbovenop - en een van zijn favoriete bezigheden was en is slapen op de bank. Op de manier van 'ik slaap niet, ik rust alleen...' bla bla bla. In elk geval had ik destijds de tic dat ik me doodergerde aan zijn ademhaling. Dus nog niet eens snurken, maar alleen al zijn ademhaling. Destijds besefte ik ook dat er iets moest gebeuren. Maar goed, toen ging ik dus het huis uit.
Vandaag merkte ik dat ik me enerzijds ergerde aan het feit dat manlief zo weinig deed van wat ik hem vroeg en alweer in slaap zakte midden op de dag terwijl ik me een slag in de rondte werkte aan zowel mijn werk als baby. Nog steeds geen letter vertaald in al die tijd, tenslotte. En toch wist ik dat wel weer de kop in te drukken. Ik heb geprobeerd het subtiel duidelijk te maken, maar besloot later dat me er niet aan ergeren makkelijker was. Voor vandaag, althans.
Ja, en voor zijn vader. Maar dat is nou juist het punt. Die slaapt tegenwoordig meestal vrolijk door terwijl ik weer in de weer ben met de kleine. Vaak is het een kwestie van even een slokje of wat laten drinken, dan is baby weer rustig of valt hij weer in slaap, maar toch. Ik ben dan wel klaarwakker en dat hakt er na al die maanden toch best in. En toch ben ik niet degene die overdag elke keer in slaap stort of die steeds aangespoord moet worden om eens wat (nuttigs) te doen.
Deze week merkte ik al dat ik door mijn geduld heen was. Nee, niet met de baby, maar met mensen om me heen. Ik heb me niet voor niets ziek gemeld. Het begon met een simpele verkoudheid en het sloeg door naar een algehele dip. Heel eventjes zag ik door alle bomen het bos niet meer, mentaal gezien. Hoe erg ik het ook vind om dat toe te geven, trouwens.
Maar woensdag moet toch wel het allerdiepste dipje gepasseerd zijn. Dat was het moment waarop ik me even zo leeg voelde van binnen dat ik dacht: als het zo voelt om overspannen te zijn of een burn-out te hebben, kom dan maar hier met die Dextro Energy, want dat gaan we mooi niet doen. Ik was het na vijf minuten al beu. (De remedie voor die dag was dan ook flink afwassen, me afreageren op de vaat en de was doen.) Het ergste was wel het moment waarop ik met mijn moeder aan de telefoon hing en zij een hap chocolade nam. Je kunt gewoon horen dat het chocolade is, zeg maar. En nou is zij niet bepaald slank, of zo. En dat zeg ik alleen omdat dat dus het punt was waarop ik op de rem trapte. Want ik hoorde het mezelf denken. Zo'n gedachte van 'ga vooral zo door, die extra calorietjes maken nou ook niks meer uit.'
Het feit dat ik me eraan ergerde dat zij lekker chocolade at (en ik niets in huis had, ook al had ik er best trek in), was een soort van wake-up call. Dit kon niet waar zijn, dacht ik. Als ik me daar al aan erger, ben ik wel ver heen. Het echoot namelijk de situatie van pakweg negen jaar geleden toen ik nog thuis woonde. Mijn vader was destijds al redelijk inactief - zonder pensioen, maar met te veel ouwelullendagen en een hoop ziekmeldingen erbovenop - en een van zijn favoriete bezigheden was en is slapen op de bank. Op de manier van 'ik slaap niet, ik rust alleen...' bla bla bla. In elk geval had ik destijds de tic dat ik me doodergerde aan zijn ademhaling. Dus nog niet eens snurken, maar alleen al zijn ademhaling. Destijds besefte ik ook dat er iets moest gebeuren. Maar goed, toen ging ik dus het huis uit.
Vandaag merkte ik dat ik me enerzijds ergerde aan het feit dat manlief zo weinig deed van wat ik hem vroeg en alweer in slaap zakte midden op de dag terwijl ik me een slag in de rondte werkte aan zowel mijn werk als baby. Nog steeds geen letter vertaald in al die tijd, tenslotte. En toch wist ik dat wel weer de kop in te drukken. Ik heb geprobeerd het subtiel duidelijk te maken, maar besloot later dat me er niet aan ergeren makkelijker was. Voor vandaag, althans.
Nog even snel voor het slapen gaan
Vandaag heb ik wel weer contact gehad met collega's via de mail. Ik heb zelfs m'n baas geantwoord, al heeft hij niet de moeite genomen daar weer op te reageren. En dat terwijl de grote vraag 'Weet je al wat er met mijn blad gebeurt' erin zat. Of hij was er weer eens niet, of hij heeft echt niet door dat dat voor mij een extra stressfactor is.
Maar goed, we hebben het over iemand die waarschijnlijk denkt dat ik een griepje heb. Als hij al doorheeft dat ik me ziek gemeld heb. Dus waarom ik me vandaag zo druk zat te maken over de deadline en al het werk, ik weet het niet zo goed. Ja, voor mezelf en mijn eigen gevoel om alles toch netjes te doen en op orde te hebben. Al ben ik wel zo slim geweest niet te reageren op het verzoek vandaag de website bij te werken. Daarop gaf ik maar niet thuis, dat leek me handig.
Verder heb ik wel geprobeerd werk te verzetten, maar in woordaantallen viel dat aardig tegen. Moest vooral bezig met de mail die ik via een collega deels terug heb gekregen - op een ander mailadres, inclusief mail van de tweede account die ik wel had. Het ging me om een handjevol belangrijke mails en een paar nuttige qua nieuws. Maar nog heb ik niet heel veel pagina's kunnen afmaken vandaag.
Al leek het me dus raadzaam die pagina's nog maar even op te sparen en niet alles vandaag in bulk door te mailen naar het werk. Dan denken ze echt dat ik kantoorziek ben. Waar wel wat in zit, trouwens.
Volgens mij hoor ik baby jammeren. Dus ik laat het hierbij.
Maar goed, we hebben het over iemand die waarschijnlijk denkt dat ik een griepje heb. Als hij al doorheeft dat ik me ziek gemeld heb. Dus waarom ik me vandaag zo druk zat te maken over de deadline en al het werk, ik weet het niet zo goed. Ja, voor mezelf en mijn eigen gevoel om alles toch netjes te doen en op orde te hebben. Al ben ik wel zo slim geweest niet te reageren op het verzoek vandaag de website bij te werken. Daarop gaf ik maar niet thuis, dat leek me handig.
Verder heb ik wel geprobeerd werk te verzetten, maar in woordaantallen viel dat aardig tegen. Moest vooral bezig met de mail die ik via een collega deels terug heb gekregen - op een ander mailadres, inclusief mail van de tweede account die ik wel had. Het ging me om een handjevol belangrijke mails en een paar nuttige qua nieuws. Maar nog heb ik niet heel veel pagina's kunnen afmaken vandaag.
Al leek het me dus raadzaam die pagina's nog maar even op te sparen en niet alles vandaag in bulk door te mailen naar het werk. Dan denken ze echt dat ik kantoorziek ben. Waar wel wat in zit, trouwens.
Volgens mij hoor ik baby jammeren. Dus ik laat het hierbij.
Baaldag ingelast
Woensdag, nog steeds ziek gemeld. Niet dat mijn baas dat door lijkt te hebben, want op een van de mailaccounts ontvang ik weer eens een tekst die vertaald moet worden. Ja, met de vraag of ik dat wel of niet kan. Niet omdat ik ziek ben, maar omdat het hier en daar wat technisch is. Mooi is dat. Niet eens een regeltje van 'hoe gaat het' of 'wat is er mis'.
Ik zat dus te twijfelen. Moet ik reageren en laten merken dat ik ziek en wel mijn mail check? (Andere collega's beantwoord ik ook, tenslotte.) Moet ik reageren en erbij zetten dat ik me niet goed genoeg voel om naar kantoor te gaan, maar me verplicht voel toch te doen wat ik kan in verband met de deadline? Moet ik reageren en uitleggen dat ik me niet zo zeer grieperig voel, maar dat alles me teveel is geworden? Of moet ik gewoon maar niks zeggen, dat komt volgende week wel weer?
En zelfs al adverteer ik het niet en loop ik er niet mee te koop dat ik gewoon doorwerk ondanks hoe ik me voel, dan nog is het waardeloos dat ik er toch geen extra waardering voor krijg. Je zult hooguit een opmerking kunnen verwachten in de richting van: nou, dan zal ze niet erg ziek zijn.
Ben ik ook niet. Niet op de standaardmanier van wat ik ziek zijn noem. Ja, ik ben verkouden, maar ik heb geen koorts. Ik ben wel wat wankel en af en toe besluipt me de duizeligheid nog steeds. Kan ook komen doordat ik nog te vaak niet netjes op tijd iets eet of niet voldoende. Maar ik had vandaag toch wel een dieptepunt dat ook valt onder ziek zijn.
De kleine was wat druk - heeft nogal last van zijn buikje de laatste dagen en is, surprise surprise, ook verkouden - en de borst geven is niet altijd de oplossing. Meestal probeer ik dat als ik al het andere heb gehad, maar langer dan vijf minuten per kant lukt niet echt. Ondertussen dacht ik dus aan al het werk dat zich opstapelt, zowel qua blad als thuis qua vertaling en huishoudelijke dingen. Opeens had ik het gehad. Ik voelde me gewoon wegzakken in een soort dipje waar ik even niet meer uitkwam. Als ik daarvoor dacht dat ik moe was, dan vergiste ik me, want er bekroop me een overweldigend gevoel van moeheid en leegte.
En toen dacht ik dus: als dit ook maar een milde versie is van overspannen zijn of een burn-out hebben, dan moet ik alles doen om dat te voorkomen en tegen te gaan. Niks voor mij, zo ellendig en wrakkig zitten wezen dat je er niet uitkomt in je hoofd. Dus heb ik vanaf dat moment vandaag uitgeroepen tot officiële baaldag. Ik heb me afgereageerd op de enorme berg afwas in de keuken, heb een was gedraaid en opgehangen en de oude was opgevouwen en voor ik het wist, was de dag voorbij.
Het is een rare manier van ziek zijn, maar ik ben de uitputting nog niet te boven. Helaas heeft de kleine een nogal huilerige bui en dat helpt ook niet om even bij te komen. Maar of hij nu wel wil drinken of het er weer na vijf minuten bij laat zitten?
Ik zat dus te twijfelen. Moet ik reageren en laten merken dat ik ziek en wel mijn mail check? (Andere collega's beantwoord ik ook, tenslotte.) Moet ik reageren en erbij zetten dat ik me niet goed genoeg voel om naar kantoor te gaan, maar me verplicht voel toch te doen wat ik kan in verband met de deadline? Moet ik reageren en uitleggen dat ik me niet zo zeer grieperig voel, maar dat alles me teveel is geworden? Of moet ik gewoon maar niks zeggen, dat komt volgende week wel weer?
En zelfs al adverteer ik het niet en loop ik er niet mee te koop dat ik gewoon doorwerk ondanks hoe ik me voel, dan nog is het waardeloos dat ik er toch geen extra waardering voor krijg. Je zult hooguit een opmerking kunnen verwachten in de richting van: nou, dan zal ze niet erg ziek zijn.
Ben ik ook niet. Niet op de standaardmanier van wat ik ziek zijn noem. Ja, ik ben verkouden, maar ik heb geen koorts. Ik ben wel wat wankel en af en toe besluipt me de duizeligheid nog steeds. Kan ook komen doordat ik nog te vaak niet netjes op tijd iets eet of niet voldoende. Maar ik had vandaag toch wel een dieptepunt dat ook valt onder ziek zijn.
De kleine was wat druk - heeft nogal last van zijn buikje de laatste dagen en is, surprise surprise, ook verkouden - en de borst geven is niet altijd de oplossing. Meestal probeer ik dat als ik al het andere heb gehad, maar langer dan vijf minuten per kant lukt niet echt. Ondertussen dacht ik dus aan al het werk dat zich opstapelt, zowel qua blad als thuis qua vertaling en huishoudelijke dingen. Opeens had ik het gehad. Ik voelde me gewoon wegzakken in een soort dipje waar ik even niet meer uitkwam. Als ik daarvoor dacht dat ik moe was, dan vergiste ik me, want er bekroop me een overweldigend gevoel van moeheid en leegte.
En toen dacht ik dus: als dit ook maar een milde versie is van overspannen zijn of een burn-out hebben, dan moet ik alles doen om dat te voorkomen en tegen te gaan. Niks voor mij, zo ellendig en wrakkig zitten wezen dat je er niet uitkomt in je hoofd. Dus heb ik vanaf dat moment vandaag uitgeroepen tot officiële baaldag. Ik heb me afgereageerd op de enorme berg afwas in de keuken, heb een was gedraaid en opgehangen en de oude was opgevouwen en voor ik het wist, was de dag voorbij.
Het is een rare manier van ziek zijn, maar ik ben de uitputting nog niet te boven. Helaas heeft de kleine een nogal huilerige bui en dat helpt ook niet om even bij te komen. Maar of hij nu wel wil drinken of het er weer na vijf minuten bij laat zitten?
Ziek en toch werken
Afgelopen vrijdag begon het gelazer met het gesnotter en gehoest. Het weekend lang geplaagd door een loopneus op de onmogelijkste momenten (tijdens voeden, luier verschonen en badje, bijvoorbeeld). Zondagavond wist ik me dan nog ertoe te zetten twee artikelen te tikken die ik al dagen in mijn hoofd had en gedaan had willen hebben voor maandag.
De combinatie van het felle beeldscherm en de verder vrij donkere woonkamer hebben me echter geen goed gedaan. Zodra ik wilde opstaan, begon de kamer te draaien en daar hield hij mooi niet meer mee op. Baby optillen en naar bed brengen ging nog goed - niet te wankel met een kind op je arm - maar de was ophangen is me gelukkig grotendeels bespaard gebleven doordat mijn lieve man zich daarop stortte.
Maar goed, met de fikse verkoudheid en nu het duizelen was het voor maandag vrij snel besloten: ik meldde me ziek. Ik voelde me ook rot en helemaal niet tot veel in staat. Maar ja, die domme deadlines gaan wel aan je knagen, of je nou thuiszit of niet. Dus heb ik maandag zoveel mogelijk gedaan aan artikelen en dingen, voor zover dat ging. Of dat verstandig was, is een tweede.
Zo ging ook vandaag voorbij. Ik ben twee, drie artikelen en een goedkeuring verder en het vervelende is dat ik niet totaal beroerd aan de griep zit. Dan ben je tenminste uitgeschakeld, al wil je nog zo graag. De klacht zit dieper. Ik ben ontzettend moe, ik heb gestoorde nachten - en dan bedoel ik meer dan alleen een paar keer wakker worden met de kleine. Als ik wegzak en in slaap val, zit ik binnen de kortste keren in een heftige, drukke droom. Helaas heeft die vaak met de werkdingen te maken. Het thema van het komende nummer is Security, en om een of andere reden komen de aanbieders van antiviruspakketten steeds maar voorbij.
Het is af en toe zelfs zo erg dat ik in een halve slaaptoestand baby hoor piepen en me afvraag waarom die stomme software niet werkt en welk merk ik dan moet nemen. Dan spoort er iets niet, hè?
Dinsdag en woensdag zijn altijd al thuiswerkdagen, maar op dit moment heb ik zo mijn twijfels over donderdag. Ik ben gewoon kapot. Ik mag al blij zijn dat het dit keer zonder veertig graden koorts kan, dat wel, maar ik zou toch achterlijk bezig zijn als ik de signalen nu weer negeer of naast me neerleg. Ik kan blijkbaar even niet verder zo. Het is me teveel. Het huis en alle gedoe enerzijds, maar zeker ook de nieuwe onzekerheid op het werk over of mijn tijdschrift nog wel blijft en hoe dat dan allemaal weer moet... Ik kom er gewoon even niet meer uit in mijn hoofd.
Ik kan alleen nog denken aan de deadlines. Alle stukken die voor het komende nummer nog gedaan moeten worden en die ik ongetwijfeld dus alsnog deze week zoveel mogelijk ga zitten maken thuis. Probleem is wel dat na een herinstallatie van mijn besturingssysteem, ik ontzettend veel mail kwijt ben hier omdat er blijkbaar niets meer op de server staat. Geen idee hoe dat kan, maar er is nu veel waar ik gewoon niet bij kan vanuit huis. Dat is jammer en het zorgt voor extra gedoe en nervositeit.
In elk geval zit ik ook nog met mijn vertaalproject in mijn maag. Tot nu toe is er niet bijster veel van gekomen, ik laat mijn werk elke keer voorgaan. En in het weekend ben ik moe en wil ik even niet meer. Of er moet weer een was worden gedraaid, boodschappen gedaan, met lekker weer toch maar even naar buiten met het kindje want dat is goed voor ons allebei. En nu pas dringt het tot me door dat oktober alweer half voorbij is. En ik dus ook qua vertaling wat meer moet gaan doen, anders red ik het alsnog niet of alleen door mijn kerstvakantie in te zetten en dus weer geen vakantie te hebben.
Zoals ik zei: het wordt me zo af en toe allemaal teveel. De snotneus is weg, maar mijn hoofd zit nog vol en niet alleen met snot, maar ook met zorgen en drukmakerij. Ik ben ontzettend moe, ik slaap niet zo heel best als ik slaap 's nachts en de kleine wordt nog met een onvoorstelbare regelmaat wakker voor een paar tellen drinken of een krijsende huilbui omdat er zoveel pijnlijke windjes in zijn buikje knel zitten. Overdag lijkt het ook net alsof ik nergens aan toe kom. Als hij al slaapt weet ik nooit of dat om twee uur of twintig minuten gaat. En ik moet toch ook eten.
De combinatie van het felle beeldscherm en de verder vrij donkere woonkamer hebben me echter geen goed gedaan. Zodra ik wilde opstaan, begon de kamer te draaien en daar hield hij mooi niet meer mee op. Baby optillen en naar bed brengen ging nog goed - niet te wankel met een kind op je arm - maar de was ophangen is me gelukkig grotendeels bespaard gebleven doordat mijn lieve man zich daarop stortte.
Maar goed, met de fikse verkoudheid en nu het duizelen was het voor maandag vrij snel besloten: ik meldde me ziek. Ik voelde me ook rot en helemaal niet tot veel in staat. Maar ja, die domme deadlines gaan wel aan je knagen, of je nou thuiszit of niet. Dus heb ik maandag zoveel mogelijk gedaan aan artikelen en dingen, voor zover dat ging. Of dat verstandig was, is een tweede.
Zo ging ook vandaag voorbij. Ik ben twee, drie artikelen en een goedkeuring verder en het vervelende is dat ik niet totaal beroerd aan de griep zit. Dan ben je tenminste uitgeschakeld, al wil je nog zo graag. De klacht zit dieper. Ik ben ontzettend moe, ik heb gestoorde nachten - en dan bedoel ik meer dan alleen een paar keer wakker worden met de kleine. Als ik wegzak en in slaap val, zit ik binnen de kortste keren in een heftige, drukke droom. Helaas heeft die vaak met de werkdingen te maken. Het thema van het komende nummer is Security, en om een of andere reden komen de aanbieders van antiviruspakketten steeds maar voorbij.
Het is af en toe zelfs zo erg dat ik in een halve slaaptoestand baby hoor piepen en me afvraag waarom die stomme software niet werkt en welk merk ik dan moet nemen. Dan spoort er iets niet, hè?
Dinsdag en woensdag zijn altijd al thuiswerkdagen, maar op dit moment heb ik zo mijn twijfels over donderdag. Ik ben gewoon kapot. Ik mag al blij zijn dat het dit keer zonder veertig graden koorts kan, dat wel, maar ik zou toch achterlijk bezig zijn als ik de signalen nu weer negeer of naast me neerleg. Ik kan blijkbaar even niet verder zo. Het is me teveel. Het huis en alle gedoe enerzijds, maar zeker ook de nieuwe onzekerheid op het werk over of mijn tijdschrift nog wel blijft en hoe dat dan allemaal weer moet... Ik kom er gewoon even niet meer uit in mijn hoofd.
Ik kan alleen nog denken aan de deadlines. Alle stukken die voor het komende nummer nog gedaan moeten worden en die ik ongetwijfeld dus alsnog deze week zoveel mogelijk ga zitten maken thuis. Probleem is wel dat na een herinstallatie van mijn besturingssysteem, ik ontzettend veel mail kwijt ben hier omdat er blijkbaar niets meer op de server staat. Geen idee hoe dat kan, maar er is nu veel waar ik gewoon niet bij kan vanuit huis. Dat is jammer en het zorgt voor extra gedoe en nervositeit.
In elk geval zit ik ook nog met mijn vertaalproject in mijn maag. Tot nu toe is er niet bijster veel van gekomen, ik laat mijn werk elke keer voorgaan. En in het weekend ben ik moe en wil ik even niet meer. Of er moet weer een was worden gedraaid, boodschappen gedaan, met lekker weer toch maar even naar buiten met het kindje want dat is goed voor ons allebei. En nu pas dringt het tot me door dat oktober alweer half voorbij is. En ik dus ook qua vertaling wat meer moet gaan doen, anders red ik het alsnog niet of alleen door mijn kerstvakantie in te zetten en dus weer geen vakantie te hebben.
Zoals ik zei: het wordt me zo af en toe allemaal teveel. De snotneus is weg, maar mijn hoofd zit nog vol en niet alleen met snot, maar ook met zorgen en drukmakerij. Ik ben ontzettend moe, ik slaap niet zo heel best als ik slaap 's nachts en de kleine wordt nog met een onvoorstelbare regelmaat wakker voor een paar tellen drinken of een krijsende huilbui omdat er zoveel pijnlijke windjes in zijn buikje knel zitten. Overdag lijkt het ook net alsof ik nergens aan toe kom. Als hij al slaapt weet ik nooit of dat om twee uur of twintig minuten gaat. En ik moet toch ook eten.
The Saga Continues...
Volgens mij heb ik vorige keer juist gepost dat ik wel genoeg aan m'n hoofd heb. En toch - dat zul je net zien - komt er dan net weer iets bij dat zwaar genoeg weegt om de hele weegschaal te laten kantelen. Het laatste nieuws is namelijk dat mijn baas naar eigen zeggen zijn bedenkingen heeft over het tijdschrift dat ik maak. Het is niet lucratief genoeg en daarbij komt ook de huidige eigenaar die een enorm blok aan ons been is. Alles bij elkaar misschien wel reden om afscheid te nemen...
Ja, mooi. Dat tijdschrift is juist het werk waaraan ik me nu vastklamp, waaraan ik werk ondanks de druk, de stress en de deadlines. Waarvoor ik nog steeds mijn best doe iets moois, iets goeds en iets met toegevoegde waarde af te leveren. Al had ik kunnen weten dat er uitsluitend gekeken wordt naar de sec opbrengsten 'onder de streep' en die vallen tegen.
Koud kunstje, dat. Van alle vier de bladen doet de mijne het echt niet het slechtst qua advertentie-inkomsten en het is ook al veel erger geweest. Maar ja, als je van die opbrengst elke keer een enorme portie moet doorstorten naar de eigenaar omdat je nog constant werkt met een veel te hoge license fee, dan heb je toch ergens een domme afspraak gemaakt. In my humble opinion, uiteraard.
Volgens mij heb ik het al eerder uitgelegd, dat voor zover ik wist we juist bezig waren met afbetalen van de eigenaar, waardoor het blad op termijn onze eigen titel zou worden. Vorige week kwam een collega met een heel ander verhaal aan zetten, dat hij van de baas had gehoord. Namelijk dat we slechts een fee betalen, het blad dus van die ander is en we aan het eind een optie hebben tot kopen. Ja, als dat alleen maar nog meer geld kost, dan zie ik het ook somber in.
Toch vind ik mezelf er nog redelijk vrolijk onder. Kogels gaan bij ons bedrijf immers verdomd langzaam door de kerk, dus ik wacht wel af. We hebben in elk geval een contract tot eind dit jaar, dus die twee nummers zijn er. En had ik mezelf niet ooit voorgenomen te stoppen na december? Wie weet hoe mooi het uitkomt als dit zo doorgaat. Maar goed, het is geen wishful thinking, want als we voor dat huis ontdekken dat ik wel moet blijven werken, dan zou ik dat het liefst aan dit blad doen. Denk ik.
Ik weet dus totaal niet wat er speelt. Of er onenigheid is en zo ja, waarover of dat mijn baas die andere vent gewoon zo zat is (en daar kan ik inkomen) dat hij het liefst overal meteen vanaf is (daar kan ik dus weer niet inkomen). Hopelijk weet hij komende week meer, zegt hij - al gaf hij in die mail totaal geen hoop. 'Het kan alle kanten op', schreef hij. Nou, is dat even een mooi begin van je weekend!
Ik zie het zo: er zijn straks drie opties - en twee daarvan zijn niet nieuw. Dat is nog daargelaten dat ik het liefst helemaal stop met werken, die doet even niet mee (ik wil het mezelf niet aandoen me daar teveel aan vast te klampen, dan is de klap weer te hard als blijkt dat het niet haalbaar is). Maar goed, optie 1 is blijven zitten waar ik zit. Als mijn blad verdwijnt, dan ben ik benieuwd hoe mijn baas mij aan het werk wil houden - mits hij het niet als argument kan gebruiken om juist mij eruit te werken (want daar zijn totaal geen garanties voor, ook al ben ik tig keer beter dan die scharrel van hem die kolossale tik- en spelfouten laat staan in de door haar eindgeredigeerde stukken, en die dan nog wel arrogant rondloopt met een 'kijk mij eens even' attitude waar je misselijk van wordt.)
Optie 2 is uiteraard m'n spullen pakken en wegwezen. Met alle onzekerheden van dien, maar goed, zo veel zekerheid heb ik hier ook weer niet. Dezelfde collega wist namelijk gisteren te vertellen wat het standpunt van onze grote leider is met betrekking tot het (18 maanden) achterstallige vakantiegeld. Hij is niet van plan dat binnenkort uit te keren, en 'wie het wil hebben, kan ontslag nemen, dan reken ik met ze af.' Ja ja, ik weet van een ontslagen collega dat hij het daar anders ook niet zo nauw mee neemt.
Optie 3 is niet zeker, maar wie weet dat de eigenaar van het blad dan toch een doorstart maakt om de titel in de lucht te houden en me daarvoor wil inschakelen op wat voor manier dan ook. Ach, het kan ook zijn dat hij een andere koper weet en ik er niets meer van zie of hoor, dat weet ik dus niet.
Mijn voornemen is in elk geval om me er niet druk over te maken voor ik zeker weet dat daar een reden voor is. Ik heb al genoeg aan m'n hoofd en zo veel energie heb ik ook niet over. Ik voel me al half ziek vandaag - ik nies me gek, m'n keel doet zeer en ik heb een snotneus - dus wieweet ben ik dat maandag wel. Maar in ieder geval heeft me druk maken totaal geen zin. Ik hoef alle ins en outs dan ook niet te weten, want niemand wil mijn mening horen. Ik zal totaal niets kunnen doen of veranderen, wat het besluit ook mag zijn.
Dus ga ik stilletjes peinzen wat ik zou doen als het zover is. Als ik blijf, dan ben ik benieuwd wat mijn takenpakket wordt. Vast alle rotklusjes en de eindredactie van alles wat los en vast zit. Eigenlijk is het in ieder geval een demotie, dus dat mag hij mooi goedmaken. Zeg door me vooral veel thuis te laten doen. Zonder mijn blad hoef ik namelijk ook nauwelijks de deur meer uit naar afspraken, tenslotte. En ik zal nog zeker informeren naar de opslag die ik twee jaar geleden zou krijgen...
Weggaan kan altijd nog. Ik weet dat sommigen me voor gestoord zullen verklaren dat ik niet meteen mijn conclusies trek en mijn spullen pak, maar ik wil nu echt eerst denken aan huis en hypotheek. Zonder vast contract wordt dat alleen maar moeilijker, dus ik kan slechts hopen dat we eruit komen en dat dat allemaal geregeld is. Dan volgt de rest wel weer.
Zie je nou? Ik leer ook nog wel eens wat.
Ja, mooi. Dat tijdschrift is juist het werk waaraan ik me nu vastklamp, waaraan ik werk ondanks de druk, de stress en de deadlines. Waarvoor ik nog steeds mijn best doe iets moois, iets goeds en iets met toegevoegde waarde af te leveren. Al had ik kunnen weten dat er uitsluitend gekeken wordt naar de sec opbrengsten 'onder de streep' en die vallen tegen.
Koud kunstje, dat. Van alle vier de bladen doet de mijne het echt niet het slechtst qua advertentie-inkomsten en het is ook al veel erger geweest. Maar ja, als je van die opbrengst elke keer een enorme portie moet doorstorten naar de eigenaar omdat je nog constant werkt met een veel te hoge license fee, dan heb je toch ergens een domme afspraak gemaakt. In my humble opinion, uiteraard.
Volgens mij heb ik het al eerder uitgelegd, dat voor zover ik wist we juist bezig waren met afbetalen van de eigenaar, waardoor het blad op termijn onze eigen titel zou worden. Vorige week kwam een collega met een heel ander verhaal aan zetten, dat hij van de baas had gehoord. Namelijk dat we slechts een fee betalen, het blad dus van die ander is en we aan het eind een optie hebben tot kopen. Ja, als dat alleen maar nog meer geld kost, dan zie ik het ook somber in.
Toch vind ik mezelf er nog redelijk vrolijk onder. Kogels gaan bij ons bedrijf immers verdomd langzaam door de kerk, dus ik wacht wel af. We hebben in elk geval een contract tot eind dit jaar, dus die twee nummers zijn er. En had ik mezelf niet ooit voorgenomen te stoppen na december? Wie weet hoe mooi het uitkomt als dit zo doorgaat. Maar goed, het is geen wishful thinking, want als we voor dat huis ontdekken dat ik wel moet blijven werken, dan zou ik dat het liefst aan dit blad doen. Denk ik.
Ik weet dus totaal niet wat er speelt. Of er onenigheid is en zo ja, waarover of dat mijn baas die andere vent gewoon zo zat is (en daar kan ik inkomen) dat hij het liefst overal meteen vanaf is (daar kan ik dus weer niet inkomen). Hopelijk weet hij komende week meer, zegt hij - al gaf hij in die mail totaal geen hoop. 'Het kan alle kanten op', schreef hij. Nou, is dat even een mooi begin van je weekend!
Ik zie het zo: er zijn straks drie opties - en twee daarvan zijn niet nieuw. Dat is nog daargelaten dat ik het liefst helemaal stop met werken, die doet even niet mee (ik wil het mezelf niet aandoen me daar teveel aan vast te klampen, dan is de klap weer te hard als blijkt dat het niet haalbaar is). Maar goed, optie 1 is blijven zitten waar ik zit. Als mijn blad verdwijnt, dan ben ik benieuwd hoe mijn baas mij aan het werk wil houden - mits hij het niet als argument kan gebruiken om juist mij eruit te werken (want daar zijn totaal geen garanties voor, ook al ben ik tig keer beter dan die scharrel van hem die kolossale tik- en spelfouten laat staan in de door haar eindgeredigeerde stukken, en die dan nog wel arrogant rondloopt met een 'kijk mij eens even' attitude waar je misselijk van wordt.)
Optie 2 is uiteraard m'n spullen pakken en wegwezen. Met alle onzekerheden van dien, maar goed, zo veel zekerheid heb ik hier ook weer niet. Dezelfde collega wist namelijk gisteren te vertellen wat het standpunt van onze grote leider is met betrekking tot het (18 maanden) achterstallige vakantiegeld. Hij is niet van plan dat binnenkort uit te keren, en 'wie het wil hebben, kan ontslag nemen, dan reken ik met ze af.' Ja ja, ik weet van een ontslagen collega dat hij het daar anders ook niet zo nauw mee neemt.
Optie 3 is niet zeker, maar wie weet dat de eigenaar van het blad dan toch een doorstart maakt om de titel in de lucht te houden en me daarvoor wil inschakelen op wat voor manier dan ook. Ach, het kan ook zijn dat hij een andere koper weet en ik er niets meer van zie of hoor, dat weet ik dus niet.
Mijn voornemen is in elk geval om me er niet druk over te maken voor ik zeker weet dat daar een reden voor is. Ik heb al genoeg aan m'n hoofd en zo veel energie heb ik ook niet over. Ik voel me al half ziek vandaag - ik nies me gek, m'n keel doet zeer en ik heb een snotneus - dus wieweet ben ik dat maandag wel. Maar in ieder geval heeft me druk maken totaal geen zin. Ik hoef alle ins en outs dan ook niet te weten, want niemand wil mijn mening horen. Ik zal totaal niets kunnen doen of veranderen, wat het besluit ook mag zijn.
Dus ga ik stilletjes peinzen wat ik zou doen als het zover is. Als ik blijf, dan ben ik benieuwd wat mijn takenpakket wordt. Vast alle rotklusjes en de eindredactie van alles wat los en vast zit. Eigenlijk is het in ieder geval een demotie, dus dat mag hij mooi goedmaken. Zeg door me vooral veel thuis te laten doen. Zonder mijn blad hoef ik namelijk ook nauwelijks de deur meer uit naar afspraken, tenslotte. En ik zal nog zeker informeren naar de opslag die ik twee jaar geleden zou krijgen...
Weggaan kan altijd nog. Ik weet dat sommigen me voor gestoord zullen verklaren dat ik niet meteen mijn conclusies trek en mijn spullen pak, maar ik wil nu echt eerst denken aan huis en hypotheek. Zonder vast contract wordt dat alleen maar moeilijker, dus ik kan slechts hopen dat we eruit komen en dat dat allemaal geregeld is. Dan volgt de rest wel weer.
Zie je nou? Ik leer ook nog wel eens wat.
Hoofdpijn, storm en chaos
Ik zou nu moeten werken. De hele dag al, maar nu is de kleine ook net in slaap gevallen, wat altijd even de tijd en rust geeft om kilometers te maken, zeg maar. En toch grijp ik weer in eerste instantie naar dit blog en niet naar een leeg Word-document. Ik moet nog zo veel schrijven en het komende nummer moet eigenlijk ook alweer zo snel af, ik word er knettergek van.
Waarschijnlijk heb ik hem ook weer dikker gemaakt dan strikt noodzakelijk, maar er is zoveel dat er eigenlijk in moet en dat ik niet langer wil of kan laten liggen. Ja, hooguit het stukje over de nieuwe muizen van Microsoft, maar die verschijnen deze maand en dan staat er tenminste nog iets in het blad dat niet direct met security te maken heeft. Verder moet ik gewoon nog een hele hoop zelf maken en zoals altijd staat me dat tegen. Vooral nu ik barst van de koppijn.
We hebben namelijk ook de makelaar gebeld. We willen toch voorlopig doorzetten en kijken of we dit huis kunnen krijgen. Er zijn gelukkig geen andere gegadigden - dat verwachtte ik ook niet - dus we hoeven niet echt haast te hebben. Maar over twee weken gaan we dus eens kijken hoe het zit en wat we kunnen doen qua afdingen en financiering en wat de daadwerkelijke staat van onderhoud is.
Het grote punt is alleen dat ik de afgelopen week steeds meer ga opzien tegen mijn werk. Het misschien wel verkeerd doorgesijpelde nieuwtje dat mijn baas graag van de opziener van 'mijn' blad af wil en er zelfs over denkt te stoppen met de titel gaat me niet in de koude kleren zitten. Heeft het zin om daar te blijven als ik dit blad niet meer mag/kan maken? Het zijn juist deze werkzaamheden die het nog een beetje leuk maken - afgezien dan van de eeuwige tijdsdruk waarbinnen alles af moet zijn.
Als ik zo over straat loop met mijn kindje in de draagzak, dicht tegen me aan, rustig alles om zich heen bekijkend en liefst met een handje zijn mama vasthoudend, dan klap ik dicht. Ik wil niet meer werken, nooit meer. Niks kinderdagverblijf, geen ellende straks met buitenschoolse opvang of grootouders die zich steeds meer afvragen waarom ze niks met het kind mogen doen zonder dat ik erbij ben. Mijn moeder bood vandaag nog aan volgende week even op hem te passen als ik mijn inlegzolen moet ophalen. Dan hoeft hij niet helemaal mee, zoals we vandaag dus wel hebben gedaan. Op zich was dat niet heel vervelend en hij heeft het zowaar tot thuis gered met weer willen drinken.
Ik heb er moeite mee hem achter te laten bij iemand anders. Het KDV, daar ben ik nou wel aan gewend, al maak ik me nu weer druk om alles sinds die keer dat ze 225 ml naar binnen goten in plaats van 150 ml. Nu zie ik vlekken op een slabbetje en meteen vraag ik me af of ze stom genoeg zijn de baby volkorenbrood te geven, want volgens het CB mag dat nog niet.
Ook bij mijn ouders achterlaten is geen optie - juist daarom hebben we voor een KDV gekozen met de best mogelijke smoesjes richting de grootouders. Ik had er vanochtend ook niet over na hoeven denken: als ik een lift had gekregen met de auto, had ik de kleine alsnog mee naar binnen gezeuld en niet achtergelaten in de auto bij zijn opa. Ik kan het niet. Ik weet hoe opa is, of beter gezegd, hoe hij kan zijn en ik wil mijn kindje daar geen moment aan blootstellen. Als ik er bij ben, kan ik tenminste nog ingrijpen, maar zelfs dat kwartiertje dat het gekost zou hebben vandaag, daar kon ik me niet toe zetten. Waarschijnlijk ga ik dus ook gewoon naar de tandarts op een echte werkdag, jammer dan voor de baas.
Het voelt dus heel dubbel. Ik wil dolgraag een eigen huis met meer ruimte. Liefst nog voor mijn kleintje gaat kruipen, want opnieuw inrichten en rekening daarmee houden lijkt mij een stuk fijner en makkelijker dan nu alle snoeren en punten en hoeken te moeten wegwerken. Nou nog hopen dat ik aan stofzuigen toekom, dat is ook wel handig. Maar goed, tegenover dat huis staat dus de grote vraag of ik dan wel zal moeten blijven werken om dat allemaal te kunnen bekostigen. En op dit moment voelt dat als een baksteen in mijn maag. Niet dat ik al klaar genoeg was om op te stappen op mijn werk, maar het idee dat ik die illusie - stoppen met werken - moet opgeven, dat valt zwaar.
Ik wil zo graag geloven dat de maatschappij van tegenwoordig moedervriendelijk is. Ik wil zo graag geloven dat ik een tijd thuis kan blijven en me kan wijden aan de kleine, zoals mijn moeder dat ook heeft gedaan toen dat nog normaal en standaard was. Ik wil die druk niet voelen van mezelf opsplitsen tussen alles en iedereen die wat van me wil en er elk weekend weer achterkomen dat ik geen enkel moment voor mezelf heb gehad die week. Ik wil me niet ergeren als baby er langer over doet met drinken of een jengelbui heeft omdat ik denk: ik moet opschieten, ik moet nog zoveel doen!
Uiteraard is het waar. Kijk naar dit moment: ik moet nog een boek vertalen voor het einde van het jaar en ik moet voor het komende nummer van mijn tijdschrift - deadline over anderhalve week ongeveer - nog zo'n beetje alles schrijven, waaronder enkele tests. De wasmachine staat net aan, dus straks ook weer twee rekken vol spul. Ik trek het weer niet helemaal. Ik heb hoofdpijn en ik kan niet meer rondkrijgen. Inspiratie is er niet en ik zou het liefst ook even willen slapen nu de kleine dat doet. Gisteravond sliep hij anderhalf uur in mijn armen op de bank. Een uur van die tijd gingen bij mij ook de lichten uit - niet eens zozeer als bewuste actie. Mijn ogen zakten gewoon dicht en weg was ik. Een uur later keek ik knipperend naar de klok.
Waar ik de meeste moeite mee heb is dat alles tegelijk komt. Het huis, de vernieuwde onzekerheid qua baan, een goede en voor mij belangrijke collega die vertrekt (en geen idee of en hoe dat wordt opgevangen), de wetenschap dat het boek op tijd af moet als ik niet de hele kerstvakantie wil werken, de planning van volgend jaar voor het blad (terwijl ik niet weet welke eisen er aan mij gesteld worden qua dagen vanaf die tijd - en een planning die nauwelijks ruimte laat voor vakantie).
Ik wil het liefst ver vooruit kunnen kijken en wat minder ver vooruit kunnen plannen. Alles moet gestroomlijnd en soepel lopen - wat met een baby natuurlijk al helemaal in het water valt - maar al die chaos in mijn hoofd maakt het er voor mij niet beter op. Ik ben moe en ik heb het gevoel dat ik niet moe mag zijn. Alsof ik mijn kind tekort doe door dat toe te geven. Alsof ik mezelf teleurstel en in de steek laat als ik mijn schouders ophaal en zeg: ik trek het niet meer, ik ben te moe. Een perfectionist kan toch niet moe zijn? Die heeft alles toch tot in de puntjes toe verzorgd, gepland en uitgestippeld? Tja, dan ben ik er dus toch echt eentje van dat slag. Vandaar de koppijn. Misschien dat verse koffie helpt.
Waarschijnlijk heb ik hem ook weer dikker gemaakt dan strikt noodzakelijk, maar er is zoveel dat er eigenlijk in moet en dat ik niet langer wil of kan laten liggen. Ja, hooguit het stukje over de nieuwe muizen van Microsoft, maar die verschijnen deze maand en dan staat er tenminste nog iets in het blad dat niet direct met security te maken heeft. Verder moet ik gewoon nog een hele hoop zelf maken en zoals altijd staat me dat tegen. Vooral nu ik barst van de koppijn.
We hebben namelijk ook de makelaar gebeld. We willen toch voorlopig doorzetten en kijken of we dit huis kunnen krijgen. Er zijn gelukkig geen andere gegadigden - dat verwachtte ik ook niet - dus we hoeven niet echt haast te hebben. Maar over twee weken gaan we dus eens kijken hoe het zit en wat we kunnen doen qua afdingen en financiering en wat de daadwerkelijke staat van onderhoud is.
Het grote punt is alleen dat ik de afgelopen week steeds meer ga opzien tegen mijn werk. Het misschien wel verkeerd doorgesijpelde nieuwtje dat mijn baas graag van de opziener van 'mijn' blad af wil en er zelfs over denkt te stoppen met de titel gaat me niet in de koude kleren zitten. Heeft het zin om daar te blijven als ik dit blad niet meer mag/kan maken? Het zijn juist deze werkzaamheden die het nog een beetje leuk maken - afgezien dan van de eeuwige tijdsdruk waarbinnen alles af moet zijn.
Als ik zo over straat loop met mijn kindje in de draagzak, dicht tegen me aan, rustig alles om zich heen bekijkend en liefst met een handje zijn mama vasthoudend, dan klap ik dicht. Ik wil niet meer werken, nooit meer. Niks kinderdagverblijf, geen ellende straks met buitenschoolse opvang of grootouders die zich steeds meer afvragen waarom ze niks met het kind mogen doen zonder dat ik erbij ben. Mijn moeder bood vandaag nog aan volgende week even op hem te passen als ik mijn inlegzolen moet ophalen. Dan hoeft hij niet helemaal mee, zoals we vandaag dus wel hebben gedaan. Op zich was dat niet heel vervelend en hij heeft het zowaar tot thuis gered met weer willen drinken.
Ik heb er moeite mee hem achter te laten bij iemand anders. Het KDV, daar ben ik nou wel aan gewend, al maak ik me nu weer druk om alles sinds die keer dat ze 225 ml naar binnen goten in plaats van 150 ml. Nu zie ik vlekken op een slabbetje en meteen vraag ik me af of ze stom genoeg zijn de baby volkorenbrood te geven, want volgens het CB mag dat nog niet.
Ook bij mijn ouders achterlaten is geen optie - juist daarom hebben we voor een KDV gekozen met de best mogelijke smoesjes richting de grootouders. Ik had er vanochtend ook niet over na hoeven denken: als ik een lift had gekregen met de auto, had ik de kleine alsnog mee naar binnen gezeuld en niet achtergelaten in de auto bij zijn opa. Ik kan het niet. Ik weet hoe opa is, of beter gezegd, hoe hij kan zijn en ik wil mijn kindje daar geen moment aan blootstellen. Als ik er bij ben, kan ik tenminste nog ingrijpen, maar zelfs dat kwartiertje dat het gekost zou hebben vandaag, daar kon ik me niet toe zetten. Waarschijnlijk ga ik dus ook gewoon naar de tandarts op een echte werkdag, jammer dan voor de baas.
Het voelt dus heel dubbel. Ik wil dolgraag een eigen huis met meer ruimte. Liefst nog voor mijn kleintje gaat kruipen, want opnieuw inrichten en rekening daarmee houden lijkt mij een stuk fijner en makkelijker dan nu alle snoeren en punten en hoeken te moeten wegwerken. Nou nog hopen dat ik aan stofzuigen toekom, dat is ook wel handig. Maar goed, tegenover dat huis staat dus de grote vraag of ik dan wel zal moeten blijven werken om dat allemaal te kunnen bekostigen. En op dit moment voelt dat als een baksteen in mijn maag. Niet dat ik al klaar genoeg was om op te stappen op mijn werk, maar het idee dat ik die illusie - stoppen met werken - moet opgeven, dat valt zwaar.
Ik wil zo graag geloven dat de maatschappij van tegenwoordig moedervriendelijk is. Ik wil zo graag geloven dat ik een tijd thuis kan blijven en me kan wijden aan de kleine, zoals mijn moeder dat ook heeft gedaan toen dat nog normaal en standaard was. Ik wil die druk niet voelen van mezelf opsplitsen tussen alles en iedereen die wat van me wil en er elk weekend weer achterkomen dat ik geen enkel moment voor mezelf heb gehad die week. Ik wil me niet ergeren als baby er langer over doet met drinken of een jengelbui heeft omdat ik denk: ik moet opschieten, ik moet nog zoveel doen!
Uiteraard is het waar. Kijk naar dit moment: ik moet nog een boek vertalen voor het einde van het jaar en ik moet voor het komende nummer van mijn tijdschrift - deadline over anderhalve week ongeveer - nog zo'n beetje alles schrijven, waaronder enkele tests. De wasmachine staat net aan, dus straks ook weer twee rekken vol spul. Ik trek het weer niet helemaal. Ik heb hoofdpijn en ik kan niet meer rondkrijgen. Inspiratie is er niet en ik zou het liefst ook even willen slapen nu de kleine dat doet. Gisteravond sliep hij anderhalf uur in mijn armen op de bank. Een uur van die tijd gingen bij mij ook de lichten uit - niet eens zozeer als bewuste actie. Mijn ogen zakten gewoon dicht en weg was ik. Een uur later keek ik knipperend naar de klok.
Waar ik de meeste moeite mee heb is dat alles tegelijk komt. Het huis, de vernieuwde onzekerheid qua baan, een goede en voor mij belangrijke collega die vertrekt (en geen idee of en hoe dat wordt opgevangen), de wetenschap dat het boek op tijd af moet als ik niet de hele kerstvakantie wil werken, de planning van volgend jaar voor het blad (terwijl ik niet weet welke eisen er aan mij gesteld worden qua dagen vanaf die tijd - en een planning die nauwelijks ruimte laat voor vakantie).
Ik wil het liefst ver vooruit kunnen kijken en wat minder ver vooruit kunnen plannen. Alles moet gestroomlijnd en soepel lopen - wat met een baby natuurlijk al helemaal in het water valt - maar al die chaos in mijn hoofd maakt het er voor mij niet beter op. Ik ben moe en ik heb het gevoel dat ik niet moe mag zijn. Alsof ik mijn kind tekort doe door dat toe te geven. Alsof ik mezelf teleurstel en in de steek laat als ik mijn schouders ophaal en zeg: ik trek het niet meer, ik ben te moe. Een perfectionist kan toch niet moe zijn? Die heeft alles toch tot in de puntjes toe verzorgd, gepland en uitgestippeld? Tja, dan ben ik er dus toch echt eentje van dat slag. Vandaar de koppijn. Misschien dat verse koffie helpt.
Ik krijg er de kriebels van
Nooit gedacht dat ik nog intolerant zou zijn bij een andere vrouw (ja, oké, meid) die zwanger is, zeg. Maar als het het vriendinnetje van de baas is (hij 57, zij dertig jaar eronder ongeveer) en ze ook nog eens gedetailleerd vertelt dat ze last heeft van ochtendmisselijkheid, dan zit ik toch vrij snel door m'n geduld heen. Vraagt ze mij of ik last had van misselijkheid. Het antwoord doet er op zich niet toe, want ze wil gewoon vertellen dat zij al wel helemaal vier weken heel misselijk is 's ochtends, al is het niet erg heftig, hoor, alleen wat water dat terugkomt. Mijn advies: Ik zou iets eten - is dat een idee?
Soms komt de grote baas naar beneden vanachter zijn bureau vandaan en bij haar staan, om te lunchen of iets te vragen. Meteen gaat zijn stem omlaag tot het een nog steeds verstaanbaar gefluister is. Dat is ongeveer nog irritanter dan een normaal gesprek of juist helemaal fluisteren. Ze solliciteert namelijk nog steeds - die gesprekken heeft ze volgens mij nog staan of zo - en volgens mij en een andere collega ziet ze de consequenties van nu zwanger zijn totaal niet in. Maar goed, daar hoef ik me natuurlijk niet druk om te maken, ze komt er wel achter. Bovendien is de aanstaande papa al vader van twee - eentje van 17 en eentje van 19 die nu zelf volgende maand vader wordt, dus aan ervaring geen gebrek. Of hij destijds heeft opgelet is een andere vraag.
Waar ik me wel een beetje druk om maak qua werk is hoezeer diezelfde baas zijn hoofd er nog bij kan houden. Diverse opties tot klanten werven blijven liggen en hij lijkt er nauwelijks naar te malen. Alsof hij alleen af en toe met zijn eigen kennissen gaat golfen in de hoop dat er iets uit rolt. Er gebeurt niet veel om het bedrijf weer op stoom te krijgen - al zal hij ongetwijfeld denken dat het aantrekken van die geldschieter voorlopig weer even genoeg is. Alsof we daardoor opeens extra werke hebben. Nou, nee.
Sterker nog, het aanstaande vertrek van mijn salescollega voor mijn blad is ook iets dat extra aandacht verdient, maar denk maar niet dat er een vacature is uitgeschreven. Hij neemt toevallig een vriend van hem mee, misschien dat die zijn plek overneemt - dus ik vrees dat de baas meteen al denkt: makkie, ik hoef dus niks te regelen. Maar het is totaal niet gezegd dat die vriend wel bij ons wil werken en tegen welk salaris. Ergens hoop ik dat het niet zo makkelijk gaat, want tot nu toe heeft mijn baas bijna nooit erg veel moeite hoeven doen om zelfs op het allerlaatste moment nog iets geregeld te krijgen. Dus het zou eens tijd worden voor een belangrijke levensles.
Van een andere collega, die wel vaker met de baas praat over van alles en nog wat, hoorde ik echter gisteren ten eerste dat de constructie rond het blad dat ik maak heel anders zou zijn dan wij dachten en ons al die jaren is verteld en ten tweede dat hij er misschien over denkt de stekker eruit te trekken. Om met dat laatste te beginnen: ja, mooi, stop met het blad dat nog een beetje advertentiegelden weet op te leveren. Debiel. Maar goed, wat ik ga doen als ze deze klus stopzetten is mij dus een raadsel. Het enige wat me tot nu toe motiveert om door te werken in loondienst hier is juist het merendeel van de taken die bij dit specifieke blad horen, en de mensen met wie ik te maken heb.
En wat het eerste punt betreft: wij dachten dus dat we al die tijd al bezig waren met kleine beetjes dit blad, de titel, over te kopen van de eigenaar. Nu liet de baas opeens vallen dat hij een licence fee betaalt om het blad te mogen uitgeven en dat er slechts een optie tot kopen is na een bepaalde tijd. En daarover twijfelt hij volgens mij nu. Ik weet ook niet wanneer die termijn erop zit, trouwens, maar leuk dat hij zoiets ook even met mij bespreekt, zeg. Komt dan ook weer zo rauw op je dak vallen.
Over dak gesproken, mijn oom en tante waren er zondag en hij is met mijn man even langs het huis gelopen uit nieuwsgierigheid. Op zich vond hij het dak er niet eens heel rampzalig uitzien, dus wie weet is het niet een heel grote ramp. Ik denk maar zo: we zijn er per toeval naar binnen gegaan en daar moet een reden voor geweest zijn. Plus, ik weet niet hoe het gaat met mijn werk, het bedrijf en de omstandigheden. Ik neem liever het zekere voor het onzekere en probeer nu - met een vast contract op zak - iets te bereiken, want geldschieter of niet, er is nog helemaal niets zeker.
Soms komt de grote baas naar beneden vanachter zijn bureau vandaan en bij haar staan, om te lunchen of iets te vragen. Meteen gaat zijn stem omlaag tot het een nog steeds verstaanbaar gefluister is. Dat is ongeveer nog irritanter dan een normaal gesprek of juist helemaal fluisteren. Ze solliciteert namelijk nog steeds - die gesprekken heeft ze volgens mij nog staan of zo - en volgens mij en een andere collega ziet ze de consequenties van nu zwanger zijn totaal niet in. Maar goed, daar hoef ik me natuurlijk niet druk om te maken, ze komt er wel achter. Bovendien is de aanstaande papa al vader van twee - eentje van 17 en eentje van 19 die nu zelf volgende maand vader wordt, dus aan ervaring geen gebrek. Of hij destijds heeft opgelet is een andere vraag.
Waar ik me wel een beetje druk om maak qua werk is hoezeer diezelfde baas zijn hoofd er nog bij kan houden. Diverse opties tot klanten werven blijven liggen en hij lijkt er nauwelijks naar te malen. Alsof hij alleen af en toe met zijn eigen kennissen gaat golfen in de hoop dat er iets uit rolt. Er gebeurt niet veel om het bedrijf weer op stoom te krijgen - al zal hij ongetwijfeld denken dat het aantrekken van die geldschieter voorlopig weer even genoeg is. Alsof we daardoor opeens extra werke hebben. Nou, nee.
Sterker nog, het aanstaande vertrek van mijn salescollega voor mijn blad is ook iets dat extra aandacht verdient, maar denk maar niet dat er een vacature is uitgeschreven. Hij neemt toevallig een vriend van hem mee, misschien dat die zijn plek overneemt - dus ik vrees dat de baas meteen al denkt: makkie, ik hoef dus niks te regelen. Maar het is totaal niet gezegd dat die vriend wel bij ons wil werken en tegen welk salaris. Ergens hoop ik dat het niet zo makkelijk gaat, want tot nu toe heeft mijn baas bijna nooit erg veel moeite hoeven doen om zelfs op het allerlaatste moment nog iets geregeld te krijgen. Dus het zou eens tijd worden voor een belangrijke levensles.
Van een andere collega, die wel vaker met de baas praat over van alles en nog wat, hoorde ik echter gisteren ten eerste dat de constructie rond het blad dat ik maak heel anders zou zijn dan wij dachten en ons al die jaren is verteld en ten tweede dat hij er misschien over denkt de stekker eruit te trekken. Om met dat laatste te beginnen: ja, mooi, stop met het blad dat nog een beetje advertentiegelden weet op te leveren. Debiel. Maar goed, wat ik ga doen als ze deze klus stopzetten is mij dus een raadsel. Het enige wat me tot nu toe motiveert om door te werken in loondienst hier is juist het merendeel van de taken die bij dit specifieke blad horen, en de mensen met wie ik te maken heb.
En wat het eerste punt betreft: wij dachten dus dat we al die tijd al bezig waren met kleine beetjes dit blad, de titel, over te kopen van de eigenaar. Nu liet de baas opeens vallen dat hij een licence fee betaalt om het blad te mogen uitgeven en dat er slechts een optie tot kopen is na een bepaalde tijd. En daarover twijfelt hij volgens mij nu. Ik weet ook niet wanneer die termijn erop zit, trouwens, maar leuk dat hij zoiets ook even met mij bespreekt, zeg. Komt dan ook weer zo rauw op je dak vallen.
Over dak gesproken, mijn oom en tante waren er zondag en hij is met mijn man even langs het huis gelopen uit nieuwsgierigheid. Op zich vond hij het dak er niet eens heel rampzalig uitzien, dus wie weet is het niet een heel grote ramp. Ik denk maar zo: we zijn er per toeval naar binnen gegaan en daar moet een reden voor geweest zijn. Plus, ik weet niet hoe het gaat met mijn werk, het bedrijf en de omstandigheden. Ik neem liever het zekere voor het onzekere en probeer nu - met een vast contract op zak - iets te bereiken, want geldschieter of niet, er is nog helemaal niets zeker.
Soms is het CB zo erg nog niet
Het consultatiebureau - CB voor intimi - heeft een vrij slechte reputatie. Ik ken nog niemand die echt een goed woord voor ze overheeft. Ze werken met statistieken en houden de ontwikkeling van jouw baby altijd tegen het licht van een cijfermatig gemiddelde. Daarbij weten ze jou vanalles aan te praten en kom je er onzekerder vandaan dan je erheen ging. Sommigen noemen het zelfs het 'consternatiebureau', want dat is toch o, zo grappig.
Ik heb al diverse keren eigenlijk best een goede ervaring met het CB gehad. Ja, wel afhankelijk van degene die ons te zien krijgt. Dat was de eerste drie keer steeds iemand anders, maar dat is gereguleerd met precies de wijkverpleegkundige die ik wilde - eentje die al weet wat je zal gaan vragen en die dus al vertelt wat je wilt weten zonder dat je je hele waslijst hoeft te overhandigen. Zelfs de zogenaamde kinderarts valt mee. Ze is jong, maar geeft over het algemeen geen slecht advies en ze wil de kleine even wat extra in de gaten houden omdat hij best wat meer babyvet mag kweken.
Nee, waar het deze week echt mis ging was het kinderdagverblijf. Die tuthola die wel eens even drie flesjes combineert tot twee en mijn kind dus anderhalf keer zijn normale portie in een keer naar binnen giet. En hier dus weer een sterretje voor het CB. Ik belde de informatielijn om erachter te komen hoe het zit qua hoeveelheden melk en andere hapjes. De verpleegkundige noemde de anderhalf-keer-zoveel-portie belachelijk en zei ook stellig dat ik de enige ben die bepaal hoeveel baby binnenkrijgt, niet het KDV. En ze vroeg hoe de KDV-leidster wel even dacht te weten dat baby niet genoeg had aan zijn 150 ml. Het antwoord daarop overtuigde ook al niet. Dus maandag aan mij de glorieuze rol om duidelijk te maken dat we het volgens mijn regels doen en anders niet, of tenminste bellen als ze wat stoms van plan zijn.
Maar goed, het CB kwam dus weer vrij goed voor de dag wat mij betreft. De dame in kwestie belde al een uur eerder dan was aangekondigd en ze wist me vrij snel en zeer overtuigend gerust te stellen en mijn beschadigde zelfvertrouwen weer te herstellen. Ik geef haar nu heus niet alleen een pluim omdat ze mij gelijk gaf en zei dat ik zo te horen alles eigenlijk juist heel goed deed. Maar het hielp me wel.
Het stomme is dus dat mijn moeder - een van de mensen die me altijd weer onzeker weet te krijgen met haar goedbedoelde maar misplaatste opmerkingen - dus wel gerustgesteld is als ik haar vertel dat het CB het met me eens is en ik het goed doe. Dat ik dan wel eigenwijs mag zijn, maar in het gelijk gesteld wordt door het consultatiebureau. Dan is het opeens wel goed. Dat alleen al frustreert me af en toe.
Ik heb nog te vaak het gevoel dat ik me moet verdedigen over alles wat ik met baby doe. Als hij loslaat tijdens het voeden en mijn moeder is er ook, dan begint ze steevast met een opmerking als 'krijgt hij wel genoeg' of 'als er nou niet genoeg uitkomt, waarom ga je dan niet...' Ik kan bij hoog en bij laag volhouden dat het geen gebrek aan melk is, maar een gebrek aan doorzettingsvermogen van de kleine (hij hapt te kort om de toeschietreflex te laten werken), maar het is net alsof ze dat niet gelooft. Zelf heeft ze er geen ervaring mee (en het zou toch te lang geleden zijn), maar ze is er standaard van overtuigd dat ik alleen maar eigenwijs ben en alles beter weet. Dat dat laatste ook zo is, gaat er bij haar dus pas in als ik vertel dat het CB me gelijk geeft en ik inderdaad alles doe zoals het hoort.
En zo gaat het met wel meer dingen. Geef ik hem kleine plukjes brood, dan vindt ze die veel te klein of geeft ze hem niet alleen het liefst een broodkorst, maar meteen maar een harde brezel. Hebben we het over het zelf klaarmaken van fruit- en groentehapjes, dan vindt ze potjes goed genoeg - zo heeft zij het tenslotte ook gedaan (en ziehier, ik ben er toch ook groot van geworden) en waarom koop ik dan niet een pak spinazie of maak ik er niet meteen een flinke maaltijd van? Ik kan oplepelen aan bronnen wat ik wil, zelfs boeken en folders laten zien met de voorschriften - zeker in gevallen waarbij allergie op de loer ligt - en volhouden dat ik alles rustig moet opbouwen en dat de darmpjes dan rustig mee kunnen ontwikkelen (want die krijgen nu ook opeens hapjes voor hun kiezen die ze nog niet eerder hebben hoeven verwerken), maar vaak valt het gesprek dan stil. Gelijk krijg ik niet, ook al heb ik het wel en de kans is groot dat dezelfde discussie dezelfde week weer voorbijkomt.
Natuurlijk weet ik dat ze het goed bedoelt, maar soms word ik er knettergek van. Goed advies is prima, maar als ik het weerleg of tegenspreek - of zelfs vraag of ze er alsjeblieft mee wil ophouden - dan nog gaat ze een volgende keer weer vrolijk verder. We moeten naar buiten (op een dag dat er onvoorspelbare, heftige regenbuien vallen en het stormt), ik moet hem minder blootstellen aan prikkels (omdat hij toevallig piept en ze de muziekmobiel hoort door de telefoon), hij moet misschien wat meer slapen (alsof ik dat met een toverspreuk voor elkaar kan krijgen maar te lui ben het rijmpje op te zoeken) of toch wat meer eten (haar oplossing voor zo'n beetje alles).
Dan waardeer ik dus die mevrouw aan de andere kant van de lijn wel. De wijkverpleegkundige die beaamt dat mijn gevoel klopt en dat ik me daardoor moet laten leiden en niet door verhalen en raad van mensen om me heen. Dat ik degene ben die bepaalt hoe en wat, niet het kinderdagverblijf. Dat het kan gebeuren dat baby tijdens het drinken onrustig is en te snel stopt, dat het bij de ontwikkeling hoort dat hij zich snel laat afleiden, dat dit ook weer over kan gaan en dat ik opnieuw gelijk heb met de theorie dat baby het wel weer inhaalt als hij echt te weinig zou drinken. Zo werkt het namelijk met borstvoeding: je hoeft je niet druk te maken over het aantal ml, want dat regelt baby zelf. En wat zeker in mijn geval ook klopt: ik heb toch ook niet elke maaltijd elke dag even veel honger?
Ik heb al diverse keren eigenlijk best een goede ervaring met het CB gehad. Ja, wel afhankelijk van degene die ons te zien krijgt. Dat was de eerste drie keer steeds iemand anders, maar dat is gereguleerd met precies de wijkverpleegkundige die ik wilde - eentje die al weet wat je zal gaan vragen en die dus al vertelt wat je wilt weten zonder dat je je hele waslijst hoeft te overhandigen. Zelfs de zogenaamde kinderarts valt mee. Ze is jong, maar geeft over het algemeen geen slecht advies en ze wil de kleine even wat extra in de gaten houden omdat hij best wat meer babyvet mag kweken.
Nee, waar het deze week echt mis ging was het kinderdagverblijf. Die tuthola die wel eens even drie flesjes combineert tot twee en mijn kind dus anderhalf keer zijn normale portie in een keer naar binnen giet. En hier dus weer een sterretje voor het CB. Ik belde de informatielijn om erachter te komen hoe het zit qua hoeveelheden melk en andere hapjes. De verpleegkundige noemde de anderhalf-keer-zoveel-portie belachelijk en zei ook stellig dat ik de enige ben die bepaal hoeveel baby binnenkrijgt, niet het KDV. En ze vroeg hoe de KDV-leidster wel even dacht te weten dat baby niet genoeg had aan zijn 150 ml. Het antwoord daarop overtuigde ook al niet. Dus maandag aan mij de glorieuze rol om duidelijk te maken dat we het volgens mijn regels doen en anders niet, of tenminste bellen als ze wat stoms van plan zijn.
Maar goed, het CB kwam dus weer vrij goed voor de dag wat mij betreft. De dame in kwestie belde al een uur eerder dan was aangekondigd en ze wist me vrij snel en zeer overtuigend gerust te stellen en mijn beschadigde zelfvertrouwen weer te herstellen. Ik geef haar nu heus niet alleen een pluim omdat ze mij gelijk gaf en zei dat ik zo te horen alles eigenlijk juist heel goed deed. Maar het hielp me wel.
Het stomme is dus dat mijn moeder - een van de mensen die me altijd weer onzeker weet te krijgen met haar goedbedoelde maar misplaatste opmerkingen - dus wel gerustgesteld is als ik haar vertel dat het CB het met me eens is en ik het goed doe. Dat ik dan wel eigenwijs mag zijn, maar in het gelijk gesteld wordt door het consultatiebureau. Dan is het opeens wel goed. Dat alleen al frustreert me af en toe.
Ik heb nog te vaak het gevoel dat ik me moet verdedigen over alles wat ik met baby doe. Als hij loslaat tijdens het voeden en mijn moeder is er ook, dan begint ze steevast met een opmerking als 'krijgt hij wel genoeg' of 'als er nou niet genoeg uitkomt, waarom ga je dan niet...' Ik kan bij hoog en bij laag volhouden dat het geen gebrek aan melk is, maar een gebrek aan doorzettingsvermogen van de kleine (hij hapt te kort om de toeschietreflex te laten werken), maar het is net alsof ze dat niet gelooft. Zelf heeft ze er geen ervaring mee (en het zou toch te lang geleden zijn), maar ze is er standaard van overtuigd dat ik alleen maar eigenwijs ben en alles beter weet. Dat dat laatste ook zo is, gaat er bij haar dus pas in als ik vertel dat het CB me gelijk geeft en ik inderdaad alles doe zoals het hoort.
En zo gaat het met wel meer dingen. Geef ik hem kleine plukjes brood, dan vindt ze die veel te klein of geeft ze hem niet alleen het liefst een broodkorst, maar meteen maar een harde brezel. Hebben we het over het zelf klaarmaken van fruit- en groentehapjes, dan vindt ze potjes goed genoeg - zo heeft zij het tenslotte ook gedaan (en ziehier, ik ben er toch ook groot van geworden) en waarom koop ik dan niet een pak spinazie of maak ik er niet meteen een flinke maaltijd van? Ik kan oplepelen aan bronnen wat ik wil, zelfs boeken en folders laten zien met de voorschriften - zeker in gevallen waarbij allergie op de loer ligt - en volhouden dat ik alles rustig moet opbouwen en dat de darmpjes dan rustig mee kunnen ontwikkelen (want die krijgen nu ook opeens hapjes voor hun kiezen die ze nog niet eerder hebben hoeven verwerken), maar vaak valt het gesprek dan stil. Gelijk krijg ik niet, ook al heb ik het wel en de kans is groot dat dezelfde discussie dezelfde week weer voorbijkomt.
Natuurlijk weet ik dat ze het goed bedoelt, maar soms word ik er knettergek van. Goed advies is prima, maar als ik het weerleg of tegenspreek - of zelfs vraag of ze er alsjeblieft mee wil ophouden - dan nog gaat ze een volgende keer weer vrolijk verder. We moeten naar buiten (op een dag dat er onvoorspelbare, heftige regenbuien vallen en het stormt), ik moet hem minder blootstellen aan prikkels (omdat hij toevallig piept en ze de muziekmobiel hoort door de telefoon), hij moet misschien wat meer slapen (alsof ik dat met een toverspreuk voor elkaar kan krijgen maar te lui ben het rijmpje op te zoeken) of toch wat meer eten (haar oplossing voor zo'n beetje alles).
Dan waardeer ik dus die mevrouw aan de andere kant van de lijn wel. De wijkverpleegkundige die beaamt dat mijn gevoel klopt en dat ik me daardoor moet laten leiden en niet door verhalen en raad van mensen om me heen. Dat ik degene ben die bepaalt hoe en wat, niet het kinderdagverblijf. Dat het kan gebeuren dat baby tijdens het drinken onrustig is en te snel stopt, dat het bij de ontwikkeling hoort dat hij zich snel laat afleiden, dat dit ook weer over kan gaan en dat ik opnieuw gelijk heb met de theorie dat baby het wel weer inhaalt als hij echt te weinig zou drinken. Zo werkt het namelijk met borstvoeding: je hoeft je niet druk te maken over het aantal ml, want dat regelt baby zelf. En wat zeker in mijn geval ook klopt: ik heb toch ook niet elke maaltijd elke dag even veel honger?
P.S. Kraamtranen
Net weer een huilbui gehad. Er gebeurt teveel tegelijk en ik kan het allemaal niet meer ordenen en een plaatsje geven zo snel als ik zou willen. Ik voel me onzeker als het gaat om baby's voeding en dat komt eigenlijk vooral door mensen om me heen. Waarom heeft wat zij zeggen toch altijd zo'n impact?
Ze zeggen dat je op je gevoel moet afgaan. Als ik dat doe, denk ik dat mijn kleintje nog steeds genoeg binnenkrijgt. Ja, hij laat vaak los en begint dan te huilen tijdens het voeden. Maar ik kan die tepel in z'n gezicht houden of zelfs in z'n mond duwen en hij wordt er niet warm of koud van. Vaak is hij moe als hij gaat drinken en is het een strijd tussen drinken en slapen. Soms is het buikpijn die hem net tijdens het drinken parten speelt.
Hij drinkt tegenwoordig onrustiger en niet meer zo ontzettend lang achter elkaar, dat is wel zo. Maar ik dacht eerder dat dat kwam doordat hij nu ook fruit- en groentehapjes krijgt en af en toe een beetje gewoon drinken. Nu heeft mevrouw muts op de crèche gisteren uit eigen beweging van zijn drie flesjes er twee gemaakt. Kortom, ze heeft hem in een voeding opeens 50% meer gegeven. Enerzijds zegt ze: 'je hoort hem meteen een paar uur niet meer' en daarna 'hij heeft alleen wel flink gespuugd.' En dat heeft daar dan dus een diploma voor, hè?
Ik ben van het geleidelijke veranderen. Als hij met zjin 150 ml niet genoeg heeft - volgens tuthola omdat hij zuigbewegingen maakt - dan kun je hem wat meer geven uit flesje twee. Speen erop en kijk maar hoe ver hij komt, zou ik zeggen. Niet voor hem beslissen dat de helft van de fles er dan ook maar meteen in moet. Vooral niet als hij een groot deel daarvan dan weer mooi over zijn kleren laat gaan. Die je dan trouwens ook best mag verschonen, hoor. Ze heeft hem wel een andere broek aangetrokken, maar zijn shirt zag er werkelijk smerig uit doen we hem kwamen halen. Of zijn slab gebruikt is weet ik niet, want die zat niet in de tas. Maar zijn extra truitje uit de tas en het tweede extra truitje dat op het KDV ligt, zijn dus niet gebruikt. En dat terwijl ik al heb aangegeven dat zijn halsje droog moet blijven als we ooit van die smetplekken af willen komen.
Het lijkt wel alsof ze daar slecht communiceren. Je vertelt het aan leidster een en als je hem gaat halen is die weg en is de ander er, die of geen idee heeft van de instructies, of niet van plan was er iets mee te doen. Hoe dan ook, ik was er behoorlijk kwaad over thuis. En dan is het ontbreken van de vieze broek in de tas ook al een reden om te ontploffen.
Helaas heb ik er daarvan nu meerdere - redenen om te ontploffen. Het bijna-droomhuis brengt een hoop last en kosten met zich mee doordat het dak vernieuwd zal moeten worden tijdens ons regime (anders zie je bij de verkoop later echt geen cent meer terug) en er moet intern een hoop worden aangepast om aan te sluiten bij wat ik wil (badkamer én wasmachine/droger op de verdieping van de slaapkamers).
Op het werk is er nu de zwangerschap van de min-of-meer-collega. Ze zou aanvankelijk tijdelijk bijspringen, maar die hoeft nu natuurlijk nergens meer te gaan solliciteren. Als ze al wordt aangenomen omdat er nu niets zichtbaar is, dan staat ze na een contract van zes maanden met bolle buik en al op straat en als ze bij ons blijft, kunnen ze mooi het UWV laten opdraaien voor die maanden verlof. Alsof ze het hebben uitgekiend. Wat heel goed mogelijk is.
Maar goed, ook dat brengt frustraties met zich mee, al kan ik niet goed uitleggen waarom. Zij mag vanalles (als nu zwanger vriendinnetje van de baas) en ik had de grootste moeite om iets uitgepraat te krijgen toen ik rondliep met een babybuik. Zelfs twee weken voor mijn verlof moest ik zelf nog haastig een vervanger regelen (waarvan ik sindsdien alleen maar te horen heb gekregen hoe duur hij wel niet was - omdat de baas toestemde hem per uur te betalen. Eigen schuld, dus...)
Toch ben ik bang dat ik tussen nu en Kerst erg gefrustreerd raak over hoe er met haar zwangerschap omgegaan zal worden. Ze komt nu al binnen 's ochtends wanneer ze maar wil 'omdat ze zo moe is'. Waarop mijn collega zei: dat had jij moeten flikken vorig jaar. Was je echt niet mee weggekomen! Wat ik dus nu even niet kan inschatten is of die zwangerschap juist gunstig of eerder ongunstig is voor mijn situatie vanaf januari. In principe geldt de deal van twee dagen kantoor en twee thuis tot en met december, maar ik weet dus niet of ik nu makkelijker op verlenging daarvan kan rekenen of juist niet. Zou hij er meer begrip voor hebben en mij niet ook nog kwijt willen of is hem dat allemaal een zorg en ben ik zo makkelijk te vervangen dat hij kan eisen wat hij wil? En wat doe ik als hij meer dagen kantoor van me verlangt?
Momenteel denk ik nog steeds: ammehoela, ik ga niet meer dan twee dagen mijn kind naar het KDV brengen. Dat ik als hoofdredacteur daardoor met twee dagen thuiswerken alleen via mail bereikbaar ben en faliekant weiger naar evenementen te gaan, dat is wat mij betreft een gegeven. Als we freelancers of meer collega's hadden, zou dat ook veel eenvoudiger opgevangen kunnen worden. Ik kan in minder dan vier dagen geen heel blad afleveren elke maand weer, zelfs al zou ik minder dagen willen werken. Maar ik ga niet minder dagen werken en laten uitbetalen terwijl ik hetzelfde aantal uur (en in de praktijk dus meer tijd) eraan kwijt ben. Ik zou wel gek zijn. Vooral met een potentieel geldverslindend iets als een dak dat vervangen moet worden. Want zelfs als we dit huis laten gaan, dan zal een volgende iets vergelijkbaars hebben wil het binnen ons budget vallen. Kan niet missen.
Ze zeggen dat je op je gevoel moet afgaan. Als ik dat doe, denk ik dat mijn kleintje nog steeds genoeg binnenkrijgt. Ja, hij laat vaak los en begint dan te huilen tijdens het voeden. Maar ik kan die tepel in z'n gezicht houden of zelfs in z'n mond duwen en hij wordt er niet warm of koud van. Vaak is hij moe als hij gaat drinken en is het een strijd tussen drinken en slapen. Soms is het buikpijn die hem net tijdens het drinken parten speelt.
Hij drinkt tegenwoordig onrustiger en niet meer zo ontzettend lang achter elkaar, dat is wel zo. Maar ik dacht eerder dat dat kwam doordat hij nu ook fruit- en groentehapjes krijgt en af en toe een beetje gewoon drinken. Nu heeft mevrouw muts op de crèche gisteren uit eigen beweging van zijn drie flesjes er twee gemaakt. Kortom, ze heeft hem in een voeding opeens 50% meer gegeven. Enerzijds zegt ze: 'je hoort hem meteen een paar uur niet meer' en daarna 'hij heeft alleen wel flink gespuugd.' En dat heeft daar dan dus een diploma voor, hè?
Ik ben van het geleidelijke veranderen. Als hij met zjin 150 ml niet genoeg heeft - volgens tuthola omdat hij zuigbewegingen maakt - dan kun je hem wat meer geven uit flesje twee. Speen erop en kijk maar hoe ver hij komt, zou ik zeggen. Niet voor hem beslissen dat de helft van de fles er dan ook maar meteen in moet. Vooral niet als hij een groot deel daarvan dan weer mooi over zijn kleren laat gaan. Die je dan trouwens ook best mag verschonen, hoor. Ze heeft hem wel een andere broek aangetrokken, maar zijn shirt zag er werkelijk smerig uit doen we hem kwamen halen. Of zijn slab gebruikt is weet ik niet, want die zat niet in de tas. Maar zijn extra truitje uit de tas en het tweede extra truitje dat op het KDV ligt, zijn dus niet gebruikt. En dat terwijl ik al heb aangegeven dat zijn halsje droog moet blijven als we ooit van die smetplekken af willen komen.
Het lijkt wel alsof ze daar slecht communiceren. Je vertelt het aan leidster een en als je hem gaat halen is die weg en is de ander er, die of geen idee heeft van de instructies, of niet van plan was er iets mee te doen. Hoe dan ook, ik was er behoorlijk kwaad over thuis. En dan is het ontbreken van de vieze broek in de tas ook al een reden om te ontploffen.
Helaas heb ik er daarvan nu meerdere - redenen om te ontploffen. Het bijna-droomhuis brengt een hoop last en kosten met zich mee doordat het dak vernieuwd zal moeten worden tijdens ons regime (anders zie je bij de verkoop later echt geen cent meer terug) en er moet intern een hoop worden aangepast om aan te sluiten bij wat ik wil (badkamer én wasmachine/droger op de verdieping van de slaapkamers).
Op het werk is er nu de zwangerschap van de min-of-meer-collega. Ze zou aanvankelijk tijdelijk bijspringen, maar die hoeft nu natuurlijk nergens meer te gaan solliciteren. Als ze al wordt aangenomen omdat er nu niets zichtbaar is, dan staat ze na een contract van zes maanden met bolle buik en al op straat en als ze bij ons blijft, kunnen ze mooi het UWV laten opdraaien voor die maanden verlof. Alsof ze het hebben uitgekiend. Wat heel goed mogelijk is.
Maar goed, ook dat brengt frustraties met zich mee, al kan ik niet goed uitleggen waarom. Zij mag vanalles (als nu zwanger vriendinnetje van de baas) en ik had de grootste moeite om iets uitgepraat te krijgen toen ik rondliep met een babybuik. Zelfs twee weken voor mijn verlof moest ik zelf nog haastig een vervanger regelen (waarvan ik sindsdien alleen maar te horen heb gekregen hoe duur hij wel niet was - omdat de baas toestemde hem per uur te betalen. Eigen schuld, dus...)
Toch ben ik bang dat ik tussen nu en Kerst erg gefrustreerd raak over hoe er met haar zwangerschap omgegaan zal worden. Ze komt nu al binnen 's ochtends wanneer ze maar wil 'omdat ze zo moe is'. Waarop mijn collega zei: dat had jij moeten flikken vorig jaar. Was je echt niet mee weggekomen! Wat ik dus nu even niet kan inschatten is of die zwangerschap juist gunstig of eerder ongunstig is voor mijn situatie vanaf januari. In principe geldt de deal van twee dagen kantoor en twee thuis tot en met december, maar ik weet dus niet of ik nu makkelijker op verlenging daarvan kan rekenen of juist niet. Zou hij er meer begrip voor hebben en mij niet ook nog kwijt willen of is hem dat allemaal een zorg en ben ik zo makkelijk te vervangen dat hij kan eisen wat hij wil? En wat doe ik als hij meer dagen kantoor van me verlangt?
Momenteel denk ik nog steeds: ammehoela, ik ga niet meer dan twee dagen mijn kind naar het KDV brengen. Dat ik als hoofdredacteur daardoor met twee dagen thuiswerken alleen via mail bereikbaar ben en faliekant weiger naar evenementen te gaan, dat is wat mij betreft een gegeven. Als we freelancers of meer collega's hadden, zou dat ook veel eenvoudiger opgevangen kunnen worden. Ik kan in minder dan vier dagen geen heel blad afleveren elke maand weer, zelfs al zou ik minder dagen willen werken. Maar ik ga niet minder dagen werken en laten uitbetalen terwijl ik hetzelfde aantal uur (en in de praktijk dus meer tijd) eraan kwijt ben. Ik zou wel gek zijn. Vooral met een potentieel geldverslindend iets als een dak dat vervangen moet worden. Want zelfs als we dit huis laten gaan, dan zal een volgende iets vergelijkbaars hebben wil het binnen ons budget vallen. Kan niet missen.
Net geen kaartenhuis en een buik-in-wording op het werk
Als ik iets van me af wil schrijven vandaag, dan toch wel de resultaten van de tweede bezichtiging van het koophuis - nu met aankoopmakelaar erbij. Hij wees ons op diverse probleemgebieden die we zelf nog niet hadden gezien. Je bent in eerste instantie vooral aan het rondneuzen en kijken naar de oppervlakte en indeling van kamers en aansluitingen. Wat we daardoor niet meekregen is het feit dat het dak toe is aan onderhoud en dat je schilderwerk aan de buitenkant ook in eeuwen niet is gebeurd.
Dat 'onderhoud' betekent in feite dat er een complete dakvernieuwing plaats moet vinden. Het is een huis uit de jaren dertig dat waarschijnlijk in al die tijd niet onder handen is genomen. Wat dat in de realiteit inhoudt is een kostenplaatje waar je u tegen zegt en waarop wij niet hebben gerekend. 'Even' een nieuw dak kan in de dertig-, veertigduizend euro lopen - dat moet dan samen met de benedenbewoners, maar er is geen VVE en ze zijn er vast niet happig op om dat te doen. (Zo zagen ze er in elk geval niet uit en ze zijn al oud. Althans, hij wel, zij weten we niet helemaal zeker.)
Kijk, dat de badkamer niet logisch geplaatst is en ik eigenlijk wasmachine en toekomstige droger zo dicht mogelijk bij de slaapkamers wil hebben, dat is te overzien en te regelen. Een nieuwe badkamer of bijbadkamer is nog wel te bekostigen als dat het enige is. Net als nieuwe deurtjes voor alle keukenkastjes, dat lijkt me ook geen enorme torenhoge schuld opleveren. Bovendien heb je daarbij direct en zichtbaar resultaat waar je elke dag mee te maken hebt. Dat dak zie je van binnen echt niet. En ik wil niet meteen door m'n spaargeld heen zijn, vooral niet omdat je het misschien nooit meer terug ziet. Dan hebben we weer meer aan een auto (al heb ik dat niet hardop getikt).
Maar achterstallig onderhoud kan niet alleen nadelig zijn als je er woont en opeens last krijgt van lekkages of andere ellende. Het wordt je ook aangerekend als je zelf dat huis weer wilt verkopen over een tijdje. Met daarbij de kanttekening dat je geen idee hebt hoe de markt over dat tijdje in elkaar zit - dus je weet ook niet of jouw investering in die werkzaamheden er weer helemaal uit komt. En we kunnen ook niet heel goed zeggen hoelang we er zouden blijven wonen. Vijf jaar zeker, tien misschien ook wel, maar niet een heel leven lang. Denk ik. Dus dat verandert het hele scenario en gooit alle dromen en halve inrichtingsplannen behoorlijk op de schop.
Een tweede punt dat ik net in een sms ontdekte is dat de vriendin (zeg 'scharrel') van mijn baas (die ook nog eens opnieuw onze collega is geworden momenteel, zogenaamd 'tijdelijk') nu dan toch echt zwanger blijkt te zijn. Dat wil ze al heel lang en ze is vier, vijf jaar jonger dan ik. Hij is dan wel weer een jaartje of twintig, dertig ouder dan zij, maar goed, daar ga ik niet over. Ik kan alleen maar denken: arm kind. Je bent nog niet van de basisschool en papa mag al met pensioen. Komt nog bij dat diezelfde papa over pakweg een maand opa wordt.
Maar goed, dat moeten ze allemaal zelf weten. Ik ben alleen een beetje bang dat die situatie met 'hun' eigen zwangerschap invloed gaat hebben op mijn situatie. Als zij geen klachten heeft, zijn die van mij namelijk ook minder zwaarwegend. Snap je wat ik bedoel? Als zij van plan is zo snel mogelijk weer zo fulltime mogelijk te gaan werken na de geboorte van het kind, dan zal mijn baas mij never nooit meer begrijpen als ik zeg dat ik pertinent weiger meer dan twee dagen per week mijn zoontje naar de crèche te brengen.
Ik vind me daarin niet erg egoïstisch, meer realistisch. Volgens mij werkt het namelijk gewoon zo. Zijn ervaringen worden dan opeens universeel - zij niet misselijk, dan niemand misselijk. Want, laten we eerlijk zijn, hij heeft nu al het inlevingsvermogen van een blok klei. Gek genoeg verwacht ik nauwelijks dat het de andere kant op werkt, dat als hij zelf een kleintje heeft, hij opeens wel snapt dat je je er niet toe kan zetten vier, vijf dagen per week gewoon te gaan werken. (Overigens ben ik benieuwd of dit voor hem een reden is beter met ons bedrijf om te gaan, want een baby kost geld!)
In ieder geval werkt dit weer cirkelvormig - als ik in de problemen kom omdat mijn baas me dus meer op kantoor wil hebben en ik dat niet wil, dan kan ik voor een moment komen te staan waarop ik me nu al maanden probeer voor te bereiden: Hij mag me een goed voorstel doen en als we er niet uitkomen, moet ik misschien maar opstappen. Die cirkel zit hem dan dus daarin, dat als ik dat doe, we zeker geen hypotheek meer krijgen voor dit of een ander huis. En ook niet op korte termijn, omdat geen enkele werkgever meteen met een vast contract over de brug komt. Laat staan dat ik veel kans heb ergens aan de bak te komen met maar twee dagen kantoorwerktijd en een flexibele houding tegenover maximaal twee dagen daarnaast thuiswerken. Ze zien me al aankomen.
Dat 'onderhoud' betekent in feite dat er een complete dakvernieuwing plaats moet vinden. Het is een huis uit de jaren dertig dat waarschijnlijk in al die tijd niet onder handen is genomen. Wat dat in de realiteit inhoudt is een kostenplaatje waar je u tegen zegt en waarop wij niet hebben gerekend. 'Even' een nieuw dak kan in de dertig-, veertigduizend euro lopen - dat moet dan samen met de benedenbewoners, maar er is geen VVE en ze zijn er vast niet happig op om dat te doen. (Zo zagen ze er in elk geval niet uit en ze zijn al oud. Althans, hij wel, zij weten we niet helemaal zeker.)
Kijk, dat de badkamer niet logisch geplaatst is en ik eigenlijk wasmachine en toekomstige droger zo dicht mogelijk bij de slaapkamers wil hebben, dat is te overzien en te regelen. Een nieuwe badkamer of bijbadkamer is nog wel te bekostigen als dat het enige is. Net als nieuwe deurtjes voor alle keukenkastjes, dat lijkt me ook geen enorme torenhoge schuld opleveren. Bovendien heb je daarbij direct en zichtbaar resultaat waar je elke dag mee te maken hebt. Dat dak zie je van binnen echt niet. En ik wil niet meteen door m'n spaargeld heen zijn, vooral niet omdat je het misschien nooit meer terug ziet. Dan hebben we weer meer aan een auto (al heb ik dat niet hardop getikt).
Maar achterstallig onderhoud kan niet alleen nadelig zijn als je er woont en opeens last krijgt van lekkages of andere ellende. Het wordt je ook aangerekend als je zelf dat huis weer wilt verkopen over een tijdje. Met daarbij de kanttekening dat je geen idee hebt hoe de markt over dat tijdje in elkaar zit - dus je weet ook niet of jouw investering in die werkzaamheden er weer helemaal uit komt. En we kunnen ook niet heel goed zeggen hoelang we er zouden blijven wonen. Vijf jaar zeker, tien misschien ook wel, maar niet een heel leven lang. Denk ik. Dus dat verandert het hele scenario en gooit alle dromen en halve inrichtingsplannen behoorlijk op de schop.
Een tweede punt dat ik net in een sms ontdekte is dat de vriendin (zeg 'scharrel') van mijn baas (die ook nog eens opnieuw onze collega is geworden momenteel, zogenaamd 'tijdelijk') nu dan toch echt zwanger blijkt te zijn. Dat wil ze al heel lang en ze is vier, vijf jaar jonger dan ik. Hij is dan wel weer een jaartje of twintig, dertig ouder dan zij, maar goed, daar ga ik niet over. Ik kan alleen maar denken: arm kind. Je bent nog niet van de basisschool en papa mag al met pensioen. Komt nog bij dat diezelfde papa over pakweg een maand opa wordt.
Maar goed, dat moeten ze allemaal zelf weten. Ik ben alleen een beetje bang dat die situatie met 'hun' eigen zwangerschap invloed gaat hebben op mijn situatie. Als zij geen klachten heeft, zijn die van mij namelijk ook minder zwaarwegend. Snap je wat ik bedoel? Als zij van plan is zo snel mogelijk weer zo fulltime mogelijk te gaan werken na de geboorte van het kind, dan zal mijn baas mij never nooit meer begrijpen als ik zeg dat ik pertinent weiger meer dan twee dagen per week mijn zoontje naar de crèche te brengen.
Ik vind me daarin niet erg egoïstisch, meer realistisch. Volgens mij werkt het namelijk gewoon zo. Zijn ervaringen worden dan opeens universeel - zij niet misselijk, dan niemand misselijk. Want, laten we eerlijk zijn, hij heeft nu al het inlevingsvermogen van een blok klei. Gek genoeg verwacht ik nauwelijks dat het de andere kant op werkt, dat als hij zelf een kleintje heeft, hij opeens wel snapt dat je je er niet toe kan zetten vier, vijf dagen per week gewoon te gaan werken. (Overigens ben ik benieuwd of dit voor hem een reden is beter met ons bedrijf om te gaan, want een baby kost geld!)
In ieder geval werkt dit weer cirkelvormig - als ik in de problemen kom omdat mijn baas me dus meer op kantoor wil hebben en ik dat niet wil, dan kan ik voor een moment komen te staan waarop ik me nu al maanden probeer voor te bereiden: Hij mag me een goed voorstel doen en als we er niet uitkomen, moet ik misschien maar opstappen. Die cirkel zit hem dan dus daarin, dat als ik dat doe, we zeker geen hypotheek meer krijgen voor dit of een ander huis. En ook niet op korte termijn, omdat geen enkele werkgever meteen met een vast contract over de brug komt. Laat staan dat ik veel kans heb ergens aan de bak te komen met maar twee dagen kantoorwerktijd en een flexibele houding tegenover maximaal twee dagen daarnaast thuiswerken. Ze zien me al aankomen.
Dat kan er ook nog wel bij
Ken je dat, je hoofd loopt om, je kunt niet genoeg minuten in een dag ontdekken om alles gedaan te krijgen wat je op je to-do-list hebt staan (en dat schrijf ik niet volgens Van Dale want todolijst ziet er niet uit) en eigenlijk vraag je je af of er ooit nog een momentje voor jezelf zal zijn tussen de wassen en voedingen en potjes en luiers en het schrijven, vertalen, redigeren en opzoeken door.
Zo'n moment had ik dit weekend dus weer. Vol plannen en veel te weinig tijd om daar iets mee te doen. Geen fut en misselijk, dat kwam er ook nog eens bij. En ook al is een betaalde vertaling niet onbelangrijk, je kiest er toch voor de was te doen, want die kan echt niet nog een week vies in de mand blijven zitten. Dan gaat je hele schema eraan en meer dan twee wasladingen tegelijk - de gebruikelijke weekendwas - kun je niet kwijt op de wasrekken, want een droger is er niet. Nog niet.
En daar heb je het. Afgelopen weekend was het Open Huis bij diverse te koop staande woningen. Vol goede moed trokken we erop uit en we liepen naar een huis dat gepland was en naar een huis dat niet gepland was. De laatste wint ruimschoots en in gedachten ben ik al bezig met een bestemmingsplan per kamer en kijken welke meubels we eventueel maar moeten verven of dumpen. Erg he. Nog geen bod uitgebracht en ik kies al behangetjes uit in gedachten.
Maar het punt van deze post - en de titel - is dat ik al genoeg in mijn hoofd heb rondtollen om me voorlopig uit mijn slaap te houden en dan komt dit er ook nog eens bij. Toegegeven, dit is wel leuk. Het houdt je bezig, maar op een veel positievere manier dan de beslommeringen op het werk, bijvoorbeeld. Al moet je me even niet vragen waar ik de energie voor een verhuizing vandaan denk te halen. Verkopen ze dat ook in potjes of moet ik toch Red Bull eens een kans geven? Ha, dat zal goed zijn voor de moedermelk. Krijg je meteen een suikerverslaafde stuiterbaby.
Vandaag is het trouwens 3 oktober. Ik zit eerder thuis, al sinds kwart voor een, omdat de receptie van ons pand vrij is vandaag tijdens het Leidens Ontzet. Receptie dicht = geen sleutel van de kolfruimte = zeer pijnlijke knobbels aan het eind van de ochtend = hup naar huis. Met dit weer is dat helemaal niet erg, al heb ik er weinig meer aan dan een briesje door een open deur, maar toch geeft het nog eventjes een zomers gevoel.
Het gekke van die extra kopzorgen over een huis is dat het tot nu toe inderdaad kopzorgen waren. Hoe kom je aan een betaalbaar huis op een goede locatie dat je ook nog eens echt ziet zitten? Want je moet het niet doen als het niet meteen goed voelt, zei ook makelaar nummer twee. Nu voelt er eentje goed en hoop ik maar dat we geen concurrentie hebben en flink kunnen afdingen op de prijs. Elke euro is mooi meegenomen, zeker als het een paar duizend scheelt. Maar dit is leuk nieuws. Je krijgt er blijkbaar energie van als het leuk is, ook al brengt het veel meer werk met zich mee en lukken de dagelijkse dingen nu al bijna niet. Alles is beter dan meer onzekerheid en zorgen.
Zou je nou via LinkedIn ook een oproep kunnen plaatsen zodat je kennissen komen klussen, vraag ik me dan af. Ik weet zo gauw niemand die ik kan inschakelen om een badkamer te maken op de plek waar ik 'm wil hebben. En ik ga mooi niet de trap op vanuit de keuken elke keer als ik iets uit de koelkast wil hebben, zoals de bewoners dat nu hebben geregeld. Wat een idee. O en de wasmachine en tegen die tijd ook droger moeten wel op de slaapkamerverdieping staan.
Ja, dat is veel leuker om je gedachten aan te wijden dan de zorgen over hoeveel milligram voedsel het kleintje eigenlijk naar binnen mag of moet werken deze week en maand en hoe dat volgende maand weer moet en zo. Ik weet dat ik op m'n gevoel af moet gaan, maar enerzijds wil ik hem natuurlijk niets tekort doen, en anderzijds wil ik hem ook niet binnen een recordtijd vetmesten. Tuurlijk mag hij best een beetje meer babyvet, maar ik kleed hem net zo lief warmer aan met de winter, hoor.
En het is zeker fijner om over de inrichting na te denken (het verhuizen zelf sla ik met liefde even over) en niet over vakantiegeld, de toekomst van het bedrijf, het gebrek aan interne communicatie en de gebruikelijke perikelen die bij mijn baan horen tegenwoordig. Ik wil ook niet nadenken over het vertrek van mijn collega en hoe lang het duurt voor ze een ander hebben en wie dan wel. Of wat voor gevolgen het heeft als die vacature niet meteen gevuld wordt. Of hij wel gevuld wordt maar ik diegene niet kan uitstaan. Huh, dat wordt nog wat.
Zo'n moment had ik dit weekend dus weer. Vol plannen en veel te weinig tijd om daar iets mee te doen. Geen fut en misselijk, dat kwam er ook nog eens bij. En ook al is een betaalde vertaling niet onbelangrijk, je kiest er toch voor de was te doen, want die kan echt niet nog een week vies in de mand blijven zitten. Dan gaat je hele schema eraan en meer dan twee wasladingen tegelijk - de gebruikelijke weekendwas - kun je niet kwijt op de wasrekken, want een droger is er niet. Nog niet.
En daar heb je het. Afgelopen weekend was het Open Huis bij diverse te koop staande woningen. Vol goede moed trokken we erop uit en we liepen naar een huis dat gepland was en naar een huis dat niet gepland was. De laatste wint ruimschoots en in gedachten ben ik al bezig met een bestemmingsplan per kamer en kijken welke meubels we eventueel maar moeten verven of dumpen. Erg he. Nog geen bod uitgebracht en ik kies al behangetjes uit in gedachten.
Maar het punt van deze post - en de titel - is dat ik al genoeg in mijn hoofd heb rondtollen om me voorlopig uit mijn slaap te houden en dan komt dit er ook nog eens bij. Toegegeven, dit is wel leuk. Het houdt je bezig, maar op een veel positievere manier dan de beslommeringen op het werk, bijvoorbeeld. Al moet je me even niet vragen waar ik de energie voor een verhuizing vandaan denk te halen. Verkopen ze dat ook in potjes of moet ik toch Red Bull eens een kans geven? Ha, dat zal goed zijn voor de moedermelk. Krijg je meteen een suikerverslaafde stuiterbaby.
Vandaag is het trouwens 3 oktober. Ik zit eerder thuis, al sinds kwart voor een, omdat de receptie van ons pand vrij is vandaag tijdens het Leidens Ontzet. Receptie dicht = geen sleutel van de kolfruimte = zeer pijnlijke knobbels aan het eind van de ochtend = hup naar huis. Met dit weer is dat helemaal niet erg, al heb ik er weinig meer aan dan een briesje door een open deur, maar toch geeft het nog eventjes een zomers gevoel.
Het gekke van die extra kopzorgen over een huis is dat het tot nu toe inderdaad kopzorgen waren. Hoe kom je aan een betaalbaar huis op een goede locatie dat je ook nog eens echt ziet zitten? Want je moet het niet doen als het niet meteen goed voelt, zei ook makelaar nummer twee. Nu voelt er eentje goed en hoop ik maar dat we geen concurrentie hebben en flink kunnen afdingen op de prijs. Elke euro is mooi meegenomen, zeker als het een paar duizend scheelt. Maar dit is leuk nieuws. Je krijgt er blijkbaar energie van als het leuk is, ook al brengt het veel meer werk met zich mee en lukken de dagelijkse dingen nu al bijna niet. Alles is beter dan meer onzekerheid en zorgen.
Zou je nou via LinkedIn ook een oproep kunnen plaatsen zodat je kennissen komen klussen, vraag ik me dan af. Ik weet zo gauw niemand die ik kan inschakelen om een badkamer te maken op de plek waar ik 'm wil hebben. En ik ga mooi niet de trap op vanuit de keuken elke keer als ik iets uit de koelkast wil hebben, zoals de bewoners dat nu hebben geregeld. Wat een idee. O en de wasmachine en tegen die tijd ook droger moeten wel op de slaapkamerverdieping staan.
Ja, dat is veel leuker om je gedachten aan te wijden dan de zorgen over hoeveel milligram voedsel het kleintje eigenlijk naar binnen mag of moet werken deze week en maand en hoe dat volgende maand weer moet en zo. Ik weet dat ik op m'n gevoel af moet gaan, maar enerzijds wil ik hem natuurlijk niets tekort doen, en anderzijds wil ik hem ook niet binnen een recordtijd vetmesten. Tuurlijk mag hij best een beetje meer babyvet, maar ik kleed hem net zo lief warmer aan met de winter, hoor.
En het is zeker fijner om over de inrichting na te denken (het verhuizen zelf sla ik met liefde even over) en niet over vakantiegeld, de toekomst van het bedrijf, het gebrek aan interne communicatie en de gebruikelijke perikelen die bij mijn baan horen tegenwoordig. Ik wil ook niet nadenken over het vertrek van mijn collega en hoe lang het duurt voor ze een ander hebben en wie dan wel. Of wat voor gevolgen het heeft als die vacature niet meteen gevuld wordt. Of hij wel gevuld wordt maar ik diegene niet kan uitstaan. Huh, dat wordt nog wat.
Halfjaardag en een hoop meer
Ik wist wel dat ik al een tijdje niets had gepost, maar twee weken! Die tijd vliegt voorbij. Mijn kleintje is ondertussen al helemaal zes maandjes oud geworden, begint nu groente- en fruithapjes te eten, rolt uit zichzelf op zijn buik en zou het liefst al zelf willen zitten als het hem lukte. De afgelopen twee weken zaten ook weer vol deadlines, afspraken, thuiswerken en huizen kijken.
In mijn hoofd is het dan ook een rommeltje. Ik ben ontzettend moe en die hitte opeens - een hele Nederlandse zomer wordt nu in drie dagen tijd ingehaald, geloof ik - helpt ook niet. Ik ben een paar dagen al weeïg, op het randje van misselijk. Brood eten is een redelijke uitdaging: ik weet dat het moet, maar ik krijg het maar lastig weg. En op dagen dat ik thuis ben vergeet ik nog wel eens regelmatig te eten. Hetzij omdat baby wil eten, aandacht wil of omdat ik eindelijk even een moment de tijd heb en er zoveel andere dingen gedaan moeten worden.
Vandaag was het in elk geval Open Huis in makelaarland. We hebben een week geleden ongeveer al twee huizen bekeken - twee maal een dubbele bovenwoning in een portiek op drie hoog - en vandaag daar nog eentje aan toegevoegd. Uit nieuwsgierigheid liepen we verder naar een huis dat ik al eens eerder had zien staan, en aangezien ook daar Open Huis was, hebben we aangebeld. Stiekem waren we meteen verkocht. Het heeft een heel aparte indeling, maar zeer ruime kamers en een hoop opbergruimte als je het een beetje netjes inricht. De bewoonster deed de deur open en stelde zich voor met mijn voornaam - als dat geen teken is!
Maar goed, nou kunnen/moeten we ons daar dus ook weer even vol overgave in storten. Het helpt wel dat het iets is wat ik heel graag wil, dat het een huis is waar ik me wel thuis kan voelen en dat de kleine daar genoeg ruimte heeft om lekker te kunnen kruipen (in tegenstelling tot hier). Maar aan de andere kant ben ik dus echt ontzettend moe de laatste tijd. En misselijk, had ik dat al gezegd? (Ja, ik heb die gedachte ook heel even toegelaten, maar ik zie niet in hoe dat mogelijk is en ga er dus ook vanuit dat het met de stress, drukte, hitte en de verwaarlozing van mezelf te maken heeft.)
Qua baan is er weinig veranderd. Gek dat ik dat zeg, want het grote nieuws is wel geweest: de geldschieter heeft het contract getekend. Mijn baas schijnt dat donderdag meegedeeld te hebben. Wat vreemd is, want ik was er toch echt en ik heb die speech dus mooi niet meegekregen. Leuk dat hij even wacht tot iedereen er is, hè? Een ander (en ik weet ook wie) zou dit tekenend noemen. Dat is het ook wel. Zo schijnt de mededeling zelf ook weer als vanouds eigengereid geweest te zijn. Een van mijn collega's noemde het ronduit raar. 'Ja, vertelt hij dat er getekend is en dat de eerste pluk geld binnenkort wordt overgemaakt, zegt hij meteen - maar we zijn er nog niet uit.' Uit de problemen, dus.
Het gebrek aan openheid irriteert me op zich wel. Niemand die weet hoe het bedrijf er precies voor staat. Niemand die precies weet wat deze deal inhoudt. Een tijd geleden werd deze deal gepresenteerd in feite als het erop of eronder van onze uitgeverij. En nu lijkt het er steeds meer op dat we met die kapitaalinjectie nauwelijks de schulden kunnen aflossen, laat staan dat er wat overblijft. En wanneer we ons achterstallige vakantiegeld krijgen weet dus ook niemand. De belastingdienst en de bank zijn natuurlijk veel intimiderender dan wij met z'n allen. We wachten al zo lang, die paar maanden kunnen er ook nog wel bij - zal ongetwijfeld zijn redenering zijn.
Het punt is wel dat ik nu met dit huis in zicht - want wat zou het mooi zijn als dit 'm wordt - heel erg twijfel wat ik nou moet doen. Ik weet nog niet of het financieel haalbaar is te stoppen met werken. Waarschijnlijk niet of het wordt heel krap. Nou vind ik - sinds deze week - het niet zo heel erg om te werken, zolang het bij deze regeling blijft met twee dagen op kantoor. Of ik dan een of twee dagen thuiswerk is mij redelijk om het even - voor dit werk heb ik die extra dag meer dan nodig, dus laat ik me echt niet voor maar drie dagen betalen. Maar wie weet hoe dat met een heel andere baan zou zijn.
Want de collega met wie ik mijn blad maak - degene die verantwoordelijk is voor de verkoop van advertenties in het tijdschrift - die pakt dus mooi wel zijn biezen. Heeft via LinkedIn een aanbod gekregen. Tot solliciteren, weliswaar, maar ze willen hem hebben en hij heeft er een leuke deal van kunnen maken. Hij gaat er financieel al wat op vooruit, maar vooral ook qua kansen en mogelijkheden. Hij wil graag trainingen volgen, zich ontwikkelen en hogerop komen. Dat kan bij ons niet, dus dit was een kwestie van tijd. Daarom verbaasde het me ook niet. Waar ik dan weer wel m'n hart voor vasthoud is wie ervoor in de plaats komt - en wanneer.
Het lijkt er bijna op alsof omstandigheden me steeds meer in de kaart spelen. Als dit huis gaat lukken, ben ik wat het afsluiten van een hypotheek op basis van ook mijn vaste contract betreft, vrij om eveneens mijn baan op te zeggen. Al is het qua werkzaamheden op zich een leuke baan. Collega's gaan ook nog steeds wel. En ik zal elders niet zo gauw meer hoofdredacteur kunnen zijn. Al vind ik dat dus ook niet heel erg belangrijk. Het gaat mij meer om de zekerheid van een inkomen, werken op de dagen die ik wil en een beetje minder geestelijke belasting is ook niet erg...
Maar goed, dat is dus de korte samenvatting van de afgelopen twee weken. Baby mag wat meer naar binnen krijgen om een beetje meer spek te kweken voor de winter. Ik moet op m'n tellen passen want gisteravond vreesde ik toch even voor een tweede dip met koorts. En tegelijkertijd moet ik aan de slag met mijn vertaling wil ik daarmee niet op het laatste moment in de problemen komen. Ik zou dan nu ook eigenlijk daarmee bezig moeten zijn. En dan wil ik ook graag het boekje met baby's belevenissen nog bijwerken en er foto's voor uitzoeken en die printen en inplakken en boekje twee beginnen omdat het nu oktober is en hij nu naar maand zeven gaat. Zoveel te doen, zo weinig tijd!
In mijn hoofd is het dan ook een rommeltje. Ik ben ontzettend moe en die hitte opeens - een hele Nederlandse zomer wordt nu in drie dagen tijd ingehaald, geloof ik - helpt ook niet. Ik ben een paar dagen al weeïg, op het randje van misselijk. Brood eten is een redelijke uitdaging: ik weet dat het moet, maar ik krijg het maar lastig weg. En op dagen dat ik thuis ben vergeet ik nog wel eens regelmatig te eten. Hetzij omdat baby wil eten, aandacht wil of omdat ik eindelijk even een moment de tijd heb en er zoveel andere dingen gedaan moeten worden.
Vandaag was het in elk geval Open Huis in makelaarland. We hebben een week geleden ongeveer al twee huizen bekeken - twee maal een dubbele bovenwoning in een portiek op drie hoog - en vandaag daar nog eentje aan toegevoegd. Uit nieuwsgierigheid liepen we verder naar een huis dat ik al eens eerder had zien staan, en aangezien ook daar Open Huis was, hebben we aangebeld. Stiekem waren we meteen verkocht. Het heeft een heel aparte indeling, maar zeer ruime kamers en een hoop opbergruimte als je het een beetje netjes inricht. De bewoonster deed de deur open en stelde zich voor met mijn voornaam - als dat geen teken is!
Maar goed, nou kunnen/moeten we ons daar dus ook weer even vol overgave in storten. Het helpt wel dat het iets is wat ik heel graag wil, dat het een huis is waar ik me wel thuis kan voelen en dat de kleine daar genoeg ruimte heeft om lekker te kunnen kruipen (in tegenstelling tot hier). Maar aan de andere kant ben ik dus echt ontzettend moe de laatste tijd. En misselijk, had ik dat al gezegd? (Ja, ik heb die gedachte ook heel even toegelaten, maar ik zie niet in hoe dat mogelijk is en ga er dus ook vanuit dat het met de stress, drukte, hitte en de verwaarlozing van mezelf te maken heeft.)
Qua baan is er weinig veranderd. Gek dat ik dat zeg, want het grote nieuws is wel geweest: de geldschieter heeft het contract getekend. Mijn baas schijnt dat donderdag meegedeeld te hebben. Wat vreemd is, want ik was er toch echt en ik heb die speech dus mooi niet meegekregen. Leuk dat hij even wacht tot iedereen er is, hè? Een ander (en ik weet ook wie) zou dit tekenend noemen. Dat is het ook wel. Zo schijnt de mededeling zelf ook weer als vanouds eigengereid geweest te zijn. Een van mijn collega's noemde het ronduit raar. 'Ja, vertelt hij dat er getekend is en dat de eerste pluk geld binnenkort wordt overgemaakt, zegt hij meteen - maar we zijn er nog niet uit.' Uit de problemen, dus.
Het gebrek aan openheid irriteert me op zich wel. Niemand die weet hoe het bedrijf er precies voor staat. Niemand die precies weet wat deze deal inhoudt. Een tijd geleden werd deze deal gepresenteerd in feite als het erop of eronder van onze uitgeverij. En nu lijkt het er steeds meer op dat we met die kapitaalinjectie nauwelijks de schulden kunnen aflossen, laat staan dat er wat overblijft. En wanneer we ons achterstallige vakantiegeld krijgen weet dus ook niemand. De belastingdienst en de bank zijn natuurlijk veel intimiderender dan wij met z'n allen. We wachten al zo lang, die paar maanden kunnen er ook nog wel bij - zal ongetwijfeld zijn redenering zijn.
Het punt is wel dat ik nu met dit huis in zicht - want wat zou het mooi zijn als dit 'm wordt - heel erg twijfel wat ik nou moet doen. Ik weet nog niet of het financieel haalbaar is te stoppen met werken. Waarschijnlijk niet of het wordt heel krap. Nou vind ik - sinds deze week - het niet zo heel erg om te werken, zolang het bij deze regeling blijft met twee dagen op kantoor. Of ik dan een of twee dagen thuiswerk is mij redelijk om het even - voor dit werk heb ik die extra dag meer dan nodig, dus laat ik me echt niet voor maar drie dagen betalen. Maar wie weet hoe dat met een heel andere baan zou zijn.
Want de collega met wie ik mijn blad maak - degene die verantwoordelijk is voor de verkoop van advertenties in het tijdschrift - die pakt dus mooi wel zijn biezen. Heeft via LinkedIn een aanbod gekregen. Tot solliciteren, weliswaar, maar ze willen hem hebben en hij heeft er een leuke deal van kunnen maken. Hij gaat er financieel al wat op vooruit, maar vooral ook qua kansen en mogelijkheden. Hij wil graag trainingen volgen, zich ontwikkelen en hogerop komen. Dat kan bij ons niet, dus dit was een kwestie van tijd. Daarom verbaasde het me ook niet. Waar ik dan weer wel m'n hart voor vasthoud is wie ervoor in de plaats komt - en wanneer.
Het lijkt er bijna op alsof omstandigheden me steeds meer in de kaart spelen. Als dit huis gaat lukken, ben ik wat het afsluiten van een hypotheek op basis van ook mijn vaste contract betreft, vrij om eveneens mijn baan op te zeggen. Al is het qua werkzaamheden op zich een leuke baan. Collega's gaan ook nog steeds wel. En ik zal elders niet zo gauw meer hoofdredacteur kunnen zijn. Al vind ik dat dus ook niet heel erg belangrijk. Het gaat mij meer om de zekerheid van een inkomen, werken op de dagen die ik wil en een beetje minder geestelijke belasting is ook niet erg...
Maar goed, dat is dus de korte samenvatting van de afgelopen twee weken. Baby mag wat meer naar binnen krijgen om een beetje meer spek te kweken voor de winter. Ik moet op m'n tellen passen want gisteravond vreesde ik toch even voor een tweede dip met koorts. En tegelijkertijd moet ik aan de slag met mijn vertaling wil ik daarmee niet op het laatste moment in de problemen komen. Ik zou dan nu ook eigenlijk daarmee bezig moeten zijn. En dan wil ik ook graag het boekje met baby's belevenissen nog bijwerken en er foto's voor uitzoeken en die printen en inplakken en boekje twee beginnen omdat het nu oktober is en hij nu naar maand zeven gaat. Zoveel te doen, zo weinig tijd!
Subscribe to:
Posts (Atom)