Gisteren was het maandag. Na een weekend met een ziek kindje met koorts boven 39 graden heb ik ondanks het ontbreken van zulke hoge cijfers toch besloten thuis te blijven met hem. Mijn baas sms'te vrij snel terug dat het in orde was, maar ik voelde me er van tevoren wel beroerd over. Ergens ben ik bang dat ik mijn laatste restje goodwill aan het verspelen ben op deze manier. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat ik eigenlijk geen keus heb. Kind gaat voor. Kind gaat altijd voor.
En als ik hem vandaag hoor hoesten in de box, dan ben ik des te blijer dat hij gisteren niet op het kinderdagverblijf nog veel meer bacteriën heeft ontmoet. Hij heeft net bijna twee uur geslapen, wat op zich ook een record is tegenwoordig. Nu nog wat steviger en langer drinken, dan ben ik echt tevreden.
Ondertussen moet er een blad naar de drukker. Mits ze een drukker hebben gevonden ervoor, uiteraard. Maar ik blijf me verantwoordelijk voelen, zelfs voor de vertraging die anderen veroorzaken. Maar waar het gisteren nog eventjes aanvoelde als een soort van geoorloofd spijbelen, voel ik me vandaag zelf weer eens niet al te best. Ik heb net gegeten, maar ik blijf misselijk. Ik voel me gammel, verkouden en doodop. Erg veel energie zit er niet meer in en mijn weerstand is naar de knoppen. Ik kan het dit keer nog bewijzen ook, in de vorm van twee aften.
Achter de schermen loopt nu ook het verhaal van het huis. Wij hebben een openingsbod gedaan dat naar mijn idee nog best lager had gemogen, maar dat deden we niet om vooral niet de verkopers tegen ons in het harnas te jaren. Komen ze na het weekend terug met een tegenbod dat maar 3000 euro lager is dan hun vraagprijs. Zijn ze nou helemaal belatafeld? Met alles wat er nog aan moet gebeuren? Ik verwacht toch dat je steeds zakt met bedragen van 5000 per keer of op z'n minst 4000, zodat je op 225 eindigt. Maar 226 gaat nergens over. Opeens wordt het een spelletje.
Ik kan wel opsommen wat de voors en tegens zijn en hoe zij ervoor staan (zij hebben per december een nieuw huis gekocht) en hoe wij ervoor staan (wij hebben in theorie geen haast), maar ik probeer het van me af te zetten. Juist nu het een spelletje wordt. Wij moeten gewoon bepalen wat de bovengrens is. Willen we het huis toch wel en kijken we waar het schip strandt of stellen we een bedrag vast en daarboven doen we het gewoon niet?
Al is dat ook een van de redenen waardoor ik me nu voel inzakken. Het is me allemaal te veel. Ik wil dolgraag dat het huis geregeld is, vooral omdat het dan geregeld is. Pas dan durf ik me uit te laten over wel of niet willen doorwerken. Nu hang ik dat nog steeds op aan allerlei andere omstandigheden (wat gebeurt er met het blad, mag ik mijn weekindeling zo houden, krijg ik ooit nog vakantiegeld) en ik sta niet zozeer stil bij wat ik diep vanbinnen wil. Ergens ook omdat ik bang ben dat ik mijn zin krijg en thuis mag blijven en we daardoor ten eerste erg op de centen moeten gaan letten en ik ten tweede binnen de kortste keren gek word van de huishoudklusjes die mij echt niet op het lijf geschreven zijn.
Een hoop kopzorgen en nog steeds gebroken nachten. Vandaag voel ik mijn gezondheid zachtjes wegzakken. Ik ben moe en ik heb het laatste, grootste, deel van het blad vanmorgen zitten tikken terwijl baby sliep. Dus nu valt die last van mijn schouders en nu voel ik pas echt hoe moe ik ben. Ik weet ook dat ik nu moet uitkijken, anders word ik weer ziek. En ik was net een week terug van ziek zijn op m'n werk. Ik kan het niet van me af zetten dat ik bang ben hoe het lijkt als ik me straks weer ziek moet melden. Tegelijkertijd is het ook zo dat ik meer van mezelf had verwacht. Ik had wel gedacht dat ik alles aan zou kunnen. Schoorvoetend, misschien, maar toch kop op en borst vooruit.
Blijkbaar overschat ik mezelf. En dat is pijnlijk om toe te geven als je perfectionistisch bent ingesteld. Want wat ik een paar maanden geleden zei - liever alles rondom het kindje perfect doen en het werk minder goed - is nog steeds wel waar, maar ik baal ervan dat ik dat werk niet stiekem ook perfect kan doen. Ik baal ervan dat het zo zwaar is af en toe en dat ik mijn draai nog steeds niet goed kan vinden. En dan heb ik het nog niet over de vertaling die ook slechts gestaag vordert. Ze vordert tenminste nog, dat is alweer wat. Maar ondertussen is het al wel november.
Misschien zou ik vanmiddag dop moeten nemen. Op de bank gaan zitten met baby en/of een boek en me helemaal zien te ontspannen. Dat gaat natuurlijk niet met al die deadlines om me heen, alles wat er in mijn hoofd spookt en alle kleine en onbenullige dingen die ik ook nog gedaan wil hebben. Van stofzuigen tot portfolio's bijwerken. Ik kan me gewoon niet ontspannen. Wat ik wel kan is vanavond als mijn man thuis is weer als een blok in slaap vallen met baby in mijn armen op de bank. En me vervolgens schuldig voelen over het halve uur of uur dat ik daarmee weer kwijt ben...
