Na vier posts over de stand van zaken op elk gebied nu de slotsom. Ik kom er niet uit. Niet in mijn eentje. En dat is het stomme ervan, want het lijkt erop alsof ik dit juist allemaal in mijn eentje zal moeten oplossen. Dan wordt het dus eerder weer zo'n situatie waarin ik me in alle bochten wring om iedereen om me heen zoveel mogelijk van mij te geven en zoveel mogelijk tegemoet te komen. Behalve mezelf.
Hoe veel zieker dan dit kan ik nou nog worden voor het kwartje valt? Ik weet het allemaal best, maar ik durf die laatste stap niet te nemen. Ik durf geen ontslag te nemen - niet voor ik weet wat de gevolgen daarvan zijn. Want als ik stop met werken en dat bevalt, dan weet ik niet hoelang het duurt voor ik weer op zoek wil naar een baan. Misschien wel nooit of pas als de kleine op school zit.
Ik wil liever ook niet gezien worden als de nieuwe Tuinslang (een niet bepaald koosnaampje voor een collega die ooit met ziekteverlof ging en nooit meer terugkwam) die al begint te jengelen om een aanpassing voor er iets mis is. Alhoewel, er is natuurlijk al wat mis. En hoe langer ik wacht, hoe groter de klap wordt voor mij als ik straks weer ga werken en doe alsof alles koek en ei is.
Jammer is het dus wel dat ik niet zo'n baas heb die zelf nadenkt. Die informeert hoe het gaat met me, wat er aan de hand is. Of het iets met werk is en of we er iets aan kunnen doen. Zou hij wel merken dat ik niet op mijn plek zit vandaag? Dat ik nog steeds ziek ben? Mijn ziekmelding staat niet eens in de agenda dit keer.
Vorige keer (twee weken geleden) maakte ik dus de fout door me wel ziek te melden (ik dacht: als voorzorgsmaatregel) en dan wel thuis nog door te werken, koortsachtig, aan de vele artikelen die allemaal nog geschreven moesten worden. Eind van de week was ik niet veel meer uitgerust, was het een drukte van jewelste in mijn hoofd en twee weken later heb ik het pas echt te pakken.
En elke keer denk ik: ja, ik heb m'n lesje nu wel geleerd. Ik zal het niet meer doen. Ik zal voor mezelf opkomen. Ik zal er iets aan doen.
Dan komt de praktische kant omhoog: hoe dan? Wat kan ik nou veranderen aan de situatie, behalve door eruit te stappen? Ik kan mijn baas niet dwingen nog iemand aan te nemen als hij dat niet van plan is (en dat is hij niet). Ik hoef geen hulp van zijn liefje, want dan kan ik het net zo lief alleen doen. Ik wil liever niet thuis blijven zitten, ziek gemeld en wel - maar dat is wel de optie die ook de dokter adviseerde. Maar wat schiet ik daarmee op? We hebben toch geen arbo. Ja, het werk zou zich opstapelen tot iemand een keer aan de bel trekt en zegt: hoe moet het eigenlijk met dat blad dan? Maar of ik het zover kan loslaten... Dan kan ik beter vertrekken. Niet ziek melden, want dan blijft dat stomme verantwoordelijkheidsgevoel kleven.
Maar goed, dat hangt dus weer samen met dit of een ander huis, met de hypotheek, met de inkomsten, met toekomstplannen en zo meer.
