Gisterochtend heb ik meteen maar een pow-wow aangevraagd zodra ik op kantoor was. De baas was al drie keer langs het bureau en het koffiezetapparaat gelopen, maar had mij nog niet gezien. Mooi is dat.
In een mail had ik hem vorige week dus al gewaarschuwd dat het zo niet meer gaat. Dus hij wist wat er ging komen. Ik helaas niet helemaal. Want ook al verliep het gesprek heel kalm en rustig, er is uiteraard geen oplossing voorhanden. Sterker nog, ik krijg ook ineens te horen dat de eigenaar van de titel die ik maak (want we hebben hem nog steeds niet afbetaald en we lopen fors achter) 'niet blij is met hoe het de laatste tijd gaat.'
Dat voelt als een steek onder water, zal ik je zeggen. Wel aangezien ik nu al vijf maanden werk, al vier tijdschriften weer zo goed als helemaal in mijn eentje uit de grond gestampt en grotendeels volgeschreven heb en ik daar nooit, maar dan ook nooit, een compliment over heb gekregen. Nee, nu ineens is het inhoudelijk niet goed en ergert de eigenaar zich aan het feit dat de website zo slecht wordt bijgewerkt. Ja, m'n neus. Ik was net twee weken ziek. In die tijd ga ik inderdaad geen website updaten, dat valt dan automatisch bij collega's op het bureau die zich er blijkbaar niks van aantrekken. Moet ik dat met m'n zieke hoofd dan ook nog helemaal aanvragen en plannen? Dacht het niet.
Dat het inhoudelijk rammelt, daar ben ik het slechts een heel klein beetje mee eens. De man bedoelt dat er teveel productnieuws in staat en hij wil meer achtergronden en ook informatie over verkopers (voor en door, zeg maar) zien. Ja, die discussie heb ik al eens gehad. Als er meer mankracht was, zouden we het land in kunnen trekken, zouden we een panel kunnen opzetten (niet dat daar bij de lezers ook maar enig animo voor is) en die constant achter de broek aan zitten. Maar er is geen extra mankracht en ik kan maar een ding tegelijk.
Mijn baas onderstreept bijvoorbeeld hoe belangrijk het is dat ons blad gezien wordt. Dat we overal naartoe gaan als er wat georganiseerd wordt. Ten eerste, zal ik je vertellen, zijn niet alle evenementen interessant of relevant. Sommige zijn ronduit zonde van je tijd. Ten tweede kan ik zelfs als ik vier dagen op kantoor was niet overal naartoe, want er moet toch ook nog een blad gemaakt en vol geschreven worden elke maand. Dat kan niet tegelijkertijd. Maar ook dat schijnt hij niet te beseffen. Ik heb m'n best gedaan dit aan te kaarten - dat het allemaal goede ideëen zijn, maar dat we ook al eerder tot de conclusie zijn gekomen dat al die dingen niet kunnen zolang er geen hulp is. En die mag ik nog steeds niet inschakelen (dus meer uitbesteden is ook al uit den boze) en hij gaat zelf niet achter een stagiair aan (die nog redelijk goedkoop of zelfs gratis zou kunnen zijn).
Nee, dan zijn vriendinnetje. Hij beweert dat ze op een nul-urencontract werkt (al geloven 'we' daar niet veel van dat ze ook maar anderhalf uur krijgt als ze er maar anderhalf uur is) en dat ze binnenkort toch ergens anders zal werken. Dus zij neemt nu een plek in, doet eigenlijk nog maar weinig (dat geeft hij wel toe) en ik mag me krom werken en de baan van minimaal drie mensen tegelijk uitvoeren?
Het is heel simpel: ik liep al op mijn tenen met dit blad voor de zwangerschap. Nu, erna en met een kind thuis, is dat gewoon niet meer haalbaar. Hij kan het ook niet van me verlangen dat ik doorga tot ik erbij neerval. Maar, zoals ik al eerder zei, nu dit bij hem is neergelegd, kan ik niet meer terug. Wat ook betekent dat ik het laatste nummer van dit jaar wel moet maken, maar er toch niet op dezelfde manier tegenaan moet als tot nu toe. Niet gewoon doorgaan, dus.
Het lastige is dat mijn baas dan begint te zuchten en zegt: 'Ik weet het niet. Ik sta met mijn rug tegen de muur.' Ja, en ik dan? Bij mij brokkelt de grond onder mijn voeten weg terwijl ik met m'n rug tegen een muur sta, want opeens is al mijn harde werk ook nog eens niet goed genoeg. De eigenaar wil het blad misschien zelfs terug hebben omdat wij 'afbreken wat hij in vijftien jaar heeft opgebouwd'. Nee, zo'n opmerking kan ik ook nog wel even hebben. Rotzakken.
En dan voegt de baas eraan toe dat als het blad verdwijnt, hij ook niet weet hoe hij de afdeling vormgeving aan het werk moet houden. Tja, man, doe je werk eens en zorg dat er meer en nieuwe opdrachten binnenkomen! God, dat is ook pas vier jaar de bedoeling. Doe er wat aan! Nee, zadel mij nog even op met een extra lading schuldgevoel dat alles straks helemaal omdondert door mij. Daar trap ik mooi niet in. Enige kritiek op de inhoud had aan mij gemeld moeten worden en dat is nooit gebeurd. Wat ik niet weet, kan ik ook niet doorvoeren.
Maar goed, het probleem is dus dat ik in mijn eentje niet alles kan blijven doen. En dagelijks de website (wat me makkelijk een volledige dag per week kost bij elkaar), en alle tests en artikelen schrijven, nakijken en nummers plannen, mailcontacten onderhouden en zooi aanvragen. Er is geen geld, dus hulp komt er niet. Zelfs niet als ik minder zou gaan werken - dat voorstel werd meteen afgeketst als 'heeft toch geen zin'. Want voor dat kleine beetje minder geld kan hij niemand extra aannemen. Dat is hooguit een halve kracht (die ik dus best kan gebruiken, verdorie!).
Hij vindt het o, zo belangrijk dat ons blad 'zijn neus laat zien' overal. Hij zei zelfs dat mijn verkoopcollega (van de advertenties) heel veel van me heeft overgenomen tijdens en na de zwangerschap aan dergelijke bezoekjes. Waarop mijn reactie was dat ik met al die leuke bezoekjes van hem anders nog mooi geen pagina tekst had en ik er voor het blad dus weinig mee opschoot. Dat is ook zoiets, hij lijkt niet te beseffen dat dat blad niet uit de lucht komt vallen. Tuurlijk kun je naar allerlei persevents en dealershows, maar dat zijn geen pagina's die je er constant in wilt hebben. 'Ik ben nu in de Efteling, waar fabrikant x de nieuwe lijn y laat zien...'
Maar zoals het nu gaat, is het dus in elk geval ook niet goed (zegt hij dan). Dat snap ik ook wel - alleen al als ik naar mijn eigen gezondheid kijk. Dit kan zo niet verder en die extra stress en het gezeur eromheen (nog steeds geen vooruitzichten op vakantiegeld, geen flauw idee of het bedrijf 2012 overleeft, geen idee of de inkomsten nog aantrekken of niet) kan ik best missen. Eventjes werd ik dus ook baldadig tijdens het gesprek. Ik zei: 'Het klinkt bijna alsof ik mijn baan moet opzeggen.' Stilte. 'Dat was ik eigenlijk niet van plan.' De baas zei nog wel: 'Dat zeg ik niet.' Nee, kunst. Hij kan mij niet zomaar ontslaan, dat weet ik ook wel. Daarom bied ik dat voorlopig ook niet aan. Hij zei zelfs even: 'Ja, dan heb je zo gauw nog geen nieuwe baan.' Waarop mij ontviel: dat is nauwelijks jouw probleem, maar inderdaad.
Al raadt iedereen me aan de ziektewet in te gaan als puntje bij paaltje komt. Dat scheelt een paar maanden salaris, en dan kan ik echt niets doen. Hij in de knel en misschien beseft hij het dan een keer. Maar ondertussen ligt het blad stil, kost het extra om dat alsnog gedaan te krijgen en ik ben vanaf dat moment persona non grata. Zo gaat dat, ik heb het zelf gezien. En dan mag ik duimen dat het bedrijf door die extra uitgaven niet net de afgrond in stort, want dan heb ik dat ook nog op mijn geweten.
Wat ik me dus afvraag, is of ik er zelf, qua gezondheid, goed aan doe om me ziek te melden voor langere tijd en niet meer terug te komen. Ik ben bang dat ik liever een clean break heb en van alles en iedereen af ben (en m'n vakantiegeld kan opeisen), dan dat ik maandenlang nog aan ze verbonden ben en met gezeur moet omgaan. Want dan komt er vast ook een mediator en weet ik wat niet. Nou vind ik het niet erg om de baas op kosten te jagen, maar ik zit niet op zo'n mannetje te wachten.
Om het lange verhaal nog een alinea of wat langer te maken: het gesprek op zich verliep goed. Het was allemaal rustig en kalm en de baas toonde zelfs inzicht in de zin dat hij zei: Ik zie jou niet vanaf januari weer fulltime (vier dagen) op kantoor werken. Wat ik beaamde. Hij gaf zelfs toe dat ik dat natuurlijk al meer dan een jaar geleden al had aangegeven. Ook weer iets waar hij destijds nooit op ingespeeld heeft. Ja, ik kan ook niet meer doen dan waarschuwen. Maar ik houd me er wel aan.
Ik ga mijn kind niet een dag of zelfs twee meer in het kdv stoppen, zodat ik hem helemaal alleen nog maar in het weekend meemaak - niet voor zo'n baas, voor deze situatie en voor dat luttele beetje salaris, waar dan ook nog eens nauwelijks wat van over blijft. Want hij kan wel zeggen dat ik veel geld kost en dat mijn vervanger in de zomer 20.000 euro heeft gekost (die afspraak heeft hij anders mooi zelf gemaakt), maar ik wacht als sinds oktober 2009 op een toegezegde salarisverhoging. Om over vakantiegeld nog maar niet te spreken. Op de loonstrook die ik gisteren kreeg, staat een verzameld bedrag van meer dan 4800 euro aan vakantiegeld. Mijn collega moet haar drie kinderen dit jaar gaan vertellen dat de Sint ook crisis heeft. Of kijken of ze nog een jaar weg kan komen met cadeautjes van Action en Wibra.
Al met al is er dus geen oplossing gevonden gisteren. Had ik ook niet verwacht. Maar ik heb gezegd dat we donderdag dan maar weer even gaan zitten, zodra de bladeigenaar is geweest en zijn nieuwste zegje gedaan heeft. Kijk, als hij het blad meeneemt en we in 2012 zonder zitten, dan ziet het er heel anders uit. Dan kan ik me bijvoorbeeld storten op eindredactie en bureauklussen met hier en daar een event voor de grafische bladen, vooral omdat die eerste dingen heel goed thuis te doen zijn. Aan de andere kant vraag ik me af of ik daar wel moet blijven werken. Ik kan er maar beter weg, wat er ook met 'mijn' titel gebeurt. Ze zoeken het maar uit. Maar dan heb ik dus geen vast inkomen meer...
