Mijn nek, mijn schouders en de hele bovenkant van m'n rug zijn stram en zitten op slot. Ik kan me niet ontspannen. Ik heb de hele week al af en aan hoofdpijn - en dat terwijl ik daar sinds mijn nieuwe bril vorig jaar zomer helemaal van genezen was, op een enkele uitzondering na.
Mijn stem is af en toe weer weg, ik zit met een vreselijk nare hoest (zo eentje waarbij je tegen wil en dank dubbelvouwt en kleine baby's wakker maakt) en mijn hoofdhuid zit vol met schilfers, waarschijnlijk eczeem. Dus nee, ik kan niet zeggen dat het goed gaat momenteel.
Ik ben bekaf na een uurtje collega's helpen met een map insteken (ik ga gewoon niet eens uitleggen hoe ze aan die domme klus zijn gekomen en hoeveel geld het in verhouding kost door zo'n klus vooral niet uit te besteden aan een gevangenis of sociale werkplaats, maar dat je dure personeel zelf te laten doen), en ook na even met kind op de buik booschappen doen en de trap weer op, moet ik echt even bijkomen.
Het ergste vind ik nog wel dat ik mijn hoofd niet stil krijg. Dat schijnt een typische vrouwenafwijking te zijn, maar ik zit er maar mooi mee. Vooral tijdens het wassen/aankleden, tandenpoetsen (als ik daar al aan toe kom), flossen en van die andere momentjes tussendoor dat mijn hersenen even de kans hebben weer door te malen omdat niets anders hun directe aandacht opeist. Er gaan scenario's door mijn hoofd: alles wat ik zou willen doen en zeggen op mijn werk en hoe het zou kunnen gaan of hoe het zou zijn als ik mijn baas eens flink de waarheid vertel (en aangezien het toch fantasie is, staan alle collega's me bij en doen vrolijk mee).
Ik voer op die manier hele gesprekken in mijn hoofd. Hoe vaak ik mijn baas niet al eens heb verteld hoe belangrijk respect en waardering is, hoe ontzettend dom hij bezig is, hoe hij al jaren niet doet wat hij zou moeten doen om zijn bedrijf te redden, hoe veel ik eigenlijk waard ben zonder daar ooit ook maar een compliment voor te krijgen, hoe hij zakenpartners moet aanpakken, hoe hij domweg het recht niet heeft op ons vakantiegeld te blijven zitten zo lang...
Er komt geen eind aan. En als dat wel zo zou zijn, dan begint alles weer van voor af aan, want ik ga het toch niet in de praktijk brengen. Niet zolang ik niet weet wat ik ga doen of wat er gaat gebeuren.
Uiteraard is er gisteren (vrijdag) op mijn mail totaal geen reactie gekomen. Ongetwijfeld heeft hij het bericht wel gelezen, heeft hij een flinke zucht geslaakt en zich afgevraagd of hij het moet bewaren of meteen op 'delete' moet drukken. Hij zal er nauwelijks woorden aan vuil maken, maar al helemaal niet zwart op wit. Ik krijg echt geen mail van drie kantjes, maar niet eens drie zinnen, die ik later zou kunnen gebruiken als het ooit zo ver mocht gaan dat ik een advocaat in de arm moet nemen.
Heel misschien begint hij maandag zelf erover. Al verwacht ik wel dat hij dan klaagt dat hij 'het hele weekend wakker heeft gelegen' of dat ik 'best mag weten dat...' en dan komt er weer een klaagzang. Hij heeft meer zelfmedelijden dan goed voor hem is. Het bedrijf houdt nauwelijks de neus boven water - er is een printer verdwenen (verkocht, zijn de geruchten) en naast de dikke Nespresso-machine staat nu een nederig Senseo-apparaat. Nou ja, nederig. het was niet het simpelste modelletje.. - en hij denkt alleen maar aan zichzelf. Ook qua uitbetaling, durf ik zo te wedden. Ach, hij heeft een kind op komst (en de moeder daarvan is er zelf ook nog een, maar hij is ook niet veel verder gevorderd met zijn 56 jaar), en moest zo te zien wel een nieuwe jas. Terwijl mijn collega van gekkigheid niet meer weet hoe ze haar boodschappen moet betalen of waar ze Sint-cadeaus vandaan moet toveren.
Ik dwaal geloof ik af. Het punt is vooral dat ik nu op diverse manieren op slot zit. Gelukkig wel, denk ik ergens, want ik word nu constant met mijn neus op de pijnlijke feiten gedrukt dat ik echt niet langer zo kan doorgaan. Thuis maak ik me dan ook druk om wat er tegen me gezegd is, wanneer en hoe. Hier weet ik alles zo goed en bedenk ik wat ik had moeten zeggen als reactie. Als ik weer daar ben, dan kan ik alleen maar zo vriendelijk en voorzichtig mogelijk zo'n gesprek in gaan en kijken wat er gebeurt. Maar er gebeurt dus niks.
Eng, hoor, zo'n situatie. Ik ben inmiddels heel stoer af en toe aan het kijken bij vacatures, maar dan voel ik opeens de onmogelijkheid van het jobhoppen in mijn geval. Twee dagen op kantoor en meer niet? Je vindt geen vacatures voor 16 uur per week. En ik wil ook niet te ver en te lang hoeven reizen, trouwens. Thuiswerken vind ik niet zo'n probleem, als ik maar niet omkom in het werk dat hier dan opeens allemaal gedaan moet worden met weekenden erbij. Maar ga maar eens solliciteren voor twee dagen kantoor en een optie op een of twee dagen thuis erbij. Zo'n vacature heb ik nog nergens kunnen ontdekken, in elk geval.
Ik hoop maar dat het me lukt met morgen erbij om toch een beetje tot rust te komen. Anders ben ik maandag wel erg door m'n zenuwen heen als ik weer moet gaan werken. Dat is geen goede basis om weer zo'n gesprek aan te gaan - al moet ik maar kijken of het ervan komt. De vorige keer wimpelde hij me af (is een leuke woordspeling, maar ik kan niet uitleggen waarom) door achter zijn pc te blijven zitten en te zeggen: 'ik moet even wat brandjes blussen'. Ook al zo'n uitspraak die vertrouwen wekt. Hij zou wel naar me toe komen. Deed hij niet; maar hij stond bij de frankeermachine toen ik terug kwam van het kolven. Ik schoot hem aan, werd nauwelijks iets wijzer over de situatie met de bladeigenaar en over mij kwamen we al helemaal niet te spreken. Hij liep haastig weer weg met de mededeling: 'we gaan voorlopig maar gewoon zo door'. Tja, een beter bewijs dat hij het niet snapt, heb ik niet, hoor.
Ik had trouwens wel dit bedacht: ik ga het mijn baas heerlijk moeilijk maken, zolang ik dat zelf trek. Ik ga geen oplossingen verzinnen, geen uitwegen aanbieden en wat ik ook gezegd heb over minder werken, dat is nu gewoon weer van tafel. Ik zal zelf ook niet beginnen over opstappen. Laat hem maar puzzelen en iets bedenken, dat is hij verplicht. Lukt het hem niet of is hij niet vooruit te branden, dan kom ik na het volgende nummer toch gewoon niet meer? Dan ben ik echt op - en zonder vooruitzichten op verbetering heb ik daar niets te zoeken. Misschien dat hij na een maand salaris betalen voor niets dan toch eens overeind komt uit zijn stoel. Want dan is er niemand die het blad daarna voorbereidt of maakt, bedenkt of uitzet. Zou hij het dan snappen? Moet het echt zo ver komen?
