Vandaag maar weer eens in tranen uitgebarsten. Als ik het me wil herinneren, was dat een van de laatste tekenen van overspannenheid die de dokter opnoemde. Dus steek ik m'n kop in het zand (ik verberg mijn gezicht in een zachte Pooh) en vertel mezelf dat ik gewoon even wat kwijt moest en het nu wel weer gaat. Maar ergens vraag ik het me af.
De dokter had het over 'huilen om niks'. Ik heb genoeg aan m'n hoofd, maar het was ook nu een druppel die de emmer deed overlopen. Ik heb een schoonzus die - net als haar ouders - er een handje van heeft zichzelf maar plompverloren uit te nodigen. Je krijgt gewoon te horen dat ze langs komen, zonder dat er ook maar iets bij zit van 'komt het uit', 'schikt het' of 'vind je het leuk als...' Iedereen die mij kent, weet dat de kans zeer klein is dat ik dan nee zeg. Zelfs al zou ik het willen.
Het punt is dat ik dat dan eventjes niet ook nog kan hebben. Ze belt al een dag na mijn verjaardag op en dan volgt de mededeling via haar broertje dat ze 'toch in de buurt moeten zijn' (slag 1) en dan wel even langskomen (slag 2) die volgende middag nog (slag 3 en uit) en o ja, ze moeten rond half acht ergens zijn dus als ze nou rond etenstijd hier zijn, dan komt dat helemaal mooi uit (extra lang op de bank zitten). Kortom: een avond van tevoren krijg ik te horen dat ze hier komen eten. Wij moeten dus ook maar voor eten zorgen, want dat greintje fatsoen om iets mee te nemen is er dan ook al niet.
En dan ligt het zeker aan mij. Ammehoela. Ik haat het om me zo overrompeld te voelen. Zo opzijgeschoven. Zo onder de voet gelopen. Ja, ik ben een control freak en dat maakt het niet makkelijker. Ja, ik heb genoeg aan m'n hoofd en als ik al op de laatste uiteindes van mijn zenuwen loop, dan is dit helemaal niet wenselijk. Als mijn man dan ook nog eens schouderophalend zegt dat er alleen maar meer gezeik van komt als hij er iets van zegt tegen ze, dan heb ik het helemaal gehad. Moet ik dat dan ook maar zelf doen? Want dan is er geen garantie dat het er nog netjes uitkomt...
Het vervelende is dus dat mijn man na mijn tranen vanochtend half vaststelde dat ik al overspannen ben. Ik krijg het gevoel dat hij alles op mijn werk afschuift alsof dat de enige bron van al die stress is. Dat zoiets stoms als zijn zus heel zwaar weegt, lijkt hij niet te beseffen. Zelfs al zeg ik het. Want dat gebeurt al jaren zo, ook zijn ouders doen het zo. Daar erger ik me dus al langer aan dan dat ik die baan heb! En ik zou graag willen dat hij daar dan iets aan deed. Zijn familie, dus zijn taak.
Maar nu tik ik nog om de hete brij heen. Als ik heel eerlijk ben, dan huil ik dus inderdaad om... nou ja, 'niets' wil ik het niet noemen. En dat gebeurt ook echt wel vaker als het me allemaal overspoelt en teveel wordt. Maar dat is ook de definitie van overspannen zijn. Dat je echt het idee hebt dat de muren op je af komen en je gewoon niet meer in staat bent alles op een rijtje te zetten en te overzien, laat staan op te lossen wat er mis is. Met die definitie zit ik er al tot over m'n oren in.
Ik had juist besloten maandag weer te gaan werken. Rustig aan en langzaam. Desnoods mijn nieuwe pad hakkend met een machete. Als mijn baas niet begint over mijn mail of vraagt hoe het gaat, moet ik dan zelf maar iets aankaarten? Of gewoon bepaalde dingen niet doen en als iemand vragen heeft, zeggen: o, dat had ik toch doorgegeven? Zo ben ik dus niet. Ik heb dus ook geen flauw idee wat ik maandag moet doen (en niet moet doen) of moet zeggen. Waarschijnlijk zit ik eind van de ochtend alweer precies te doen waarvan ik me had voorgenomen het af te stoten. Ook omdat er ondertussen niets voor geregeld is, het gedaan moet worden en ik het zelf ook niet wil regelen. Een stagiair, bijvoorbeeld. Dat is toch niet mijn taak?
Maar ja, als ik het niet doe en ik zeg verder niets meer - dan gebeurt er geheid ook niets ook. Moet ik dan toch maar m'n spullen pakken en me na deze week of na dit nummer helemaal ziek melden? Dan weet ik zeker dat ik niet terugga. Dan kan het blad dus wel blijven, maar ben ik weg. Wil ik dat? Kunnen we dan nog een huis kopen? En over een paar jaar - als we weer een stapje groter willen wonen? Of moet ik dan gaan rondkijken en solliciteren? Daar heb ik dus ook geen zin in.
Ik zei het vanmiddag tegen mijn ouders: zelfs al is het waar en ben ik al zo goed als overspannen, dan nog wil ik vechten. Ik moet het zien op te ruimen, op te lossen, af te ronden. Nog een poging het onder controle te krijgen, het aan te kaarten, het anders aan te pakken. Ja, hoeveel pogingen moet ik het nog geven? Maar als ik eerlijk ben, dan kan ik ook niet zeggen dat ik tot nu toe nou zo heel erg de boel op de schop heb gegooid om het daadwerkelijk anders aan te pakken. Daar klamp ik me nu dus aan vast: dat ik het nog kan veranderen. Want zo op bed zitten in tranen, stilletjes en alleen met mijn gedachten, dat is het ook niet. Al zal ik toch vooral bezig zijn met baby als ik thuis zit en is er weinig tijd voor navelstaren.
Waar ik bang voor ben is dat ik alle hoop ga vestigen op stoppen met werken en dat dan blijkt dat dat niet het antwoord is. Wat als ik gillend gek wordt van afwassen, stofzuigen en wassen en we dan ook nog eens niet in staat zijn een degelijke woning te bemachtigen? Die last is me ook te zwaar - dan verruil ik de ene last voor de andere.
Mijn grootste probleem is dat ik het gewoon allemaal even niet meer weet. Ik word blij van baby, ik wil mijn best doen qua werk en ik vind het vertalen (wel) leuk, zelfs al is dat in de avonduurtjes als baby naar bed is. Maar alles bij elkaar weegt dat werk en alle onzekerheden, stress en ellende eromheen wel heel zwaar op mijn schouders. Ik heb niet het gevoel dat ik er echt met iemand over kan praten op een manier dat het wat oplevert. Ik val in herhaling, mijn moeder kent de tekst al bijna uit haar hoofd en mijn man stopt halverwege met luisteren. En nog is er geen oplossing, geen antwoord, geen alternatief, geen echte beslissing waar ik iets mee kan.
En zo voel ik me dus alweer redelijk alleen met alle gedachten in mijn hoofd. Ik moet erdoorheen, maar ik weet niet meer welke kant op. Het is een doolhof en ik ben m'n draadje kwijt. Help?
