Dit weekend had ik een heel slechte nacht. Ik was al ziek en moe, maar die midden had ik bij de supermarkt een deuntje gehoord. Kelly Rowland. Mary's got the same size hands as Marilyn Monroe. She's got her fingers on the imprints at Mann's Chinese Theatre Show...
Dat riedeltje bleef dag en nacht door mijn hoofd gonzen. Nu nog, en we zijn twee dagen verder. In mijn hoofd bleef het die nacht sowieso onrustig. Ik dacht aan het werk, aan de baby naast me, die bovendien om het uur wakker werd met een huiltje, en ik had van die zweetaanvallen die erbij horen als je ziek bent.
Mary's got the same size hands as Marilyn Monroe... Steeds weer wakker, steeds weer die slaapkamer om me heen. Ik stopte zelfs met uitzoeken hoe laat het was. Ook al een opgave zonder bril 's nachts, hoor. Het horloge en de wekker hebben fluorescerende wijzers, maar die houden het nooit erg lang vol. Tegen de tijd dat ik ze nodig heb, werken ze niet meer. Mary's got the same size hands...
En elke keer zeg ik tegen mezelf: kap met dat liedje. Stop dat deuntje. Haal het eruit. Wissel het met een ander, op z'n minst. Maar nee, Mary blijft maar komen met die handjes van d'r. Ook 's nachts. Dan leg je baby neer na een paar korte slokjes - want van iets anders wordt meneer niet rustig - en je ploft op je rug neer. Snel onder de dekens, want het is maar wat koud. Mary's got the same size hands as Marilyn Monroe...She's got her fingers on the imprints...
Frustrerend als het dan opeens ochtend blijkt en baby wakker is en niet meer wil slapen. Ik vroeg me rond een uur of drie 's nachts (want ik moest uiteraard ook maar 's naar het toilet) af of de koffie van die avond er iets mee te maken had. Twee, drie dagen geen koffie gedronken en die avond ineens weer wel. Was ik daarom zo klaarwakker en leek baby er ook last van te hebben? Mary's got the same...
Gelukkig ging het een nacht later al wat beter. Qua vol hoofd en rondspokende gedachten en deuntjes, in elk geval. Want Mary's got the same size hands as Marilyn... De hoestbuien namen dit keer het voetlicht over. Baby werd er niet eens wakker van, maar ik kon bijna niet slapen. Steeds als ik even wist weg te zakken, gleed er weer iets opzij mijn keel in of hoe dat ook werkt en ik moest weer hoesten. Pijnlijk, tot de rode, nog meer opgezette keel en tranen in mijn ogen aan toe.
De hoestbuien lijken minder vaak voor te komen en iets minder heftig. Maar mijn stem doet het nog steeds niet. En het liedje is er ook nog gewoon, ik krijg het er niet uit.
Baby slaapt nu voor het eerst in al die dagen zonder dat ik mee doe. Ik heb het te druk met alle frustraties uitdrukken in woorden en ze via dit toetsenbord van me af schrijven naar dit blog toe onder het motto 'even de Packard Bell testen'. Ik geloof dat ik nu al twee uur aan het tikken ben. Hoop frustraties. Maar dat wisten we al. Mary's got the same size hands as Marilyn Monroe.
