Oké (numlock doet het na een poging of acht nu opeens wel). Deel een van mijn onbegrepen verhaal bestaat dus uit - hoe voorspelbaar ook - het werk. Ik weet ook wel dat ik een fikse griep heb opgelopen en dat ik dat rond deze tijd van het jaar niet zelden heb. Maar ik weet net zo goed dat de stress en de onzekerheden van het werk er niet los van staan dat mijn weerstand zo laag was dat ik zo ziek kon worden.
Nou is het de bedoeling dat ik deze week niet aan werk denk. Maar ik zie alleen maar de stapel voor me die zich omhoogwerkt op mijn bureau. Zowel letterlijk aan post als figuurlijk aan werk dat niemand anders doet. Ik ga niet checken of iemand aan de website denkt, dat zal me een zorg zijn. Waar ik vooral mee zit is de vraag: als nu duidelijk is dat het zo niet door kan gaan, dat de werkdruk me nu gewoon te hoog is met kind en alles erbij, wat moet ik dan doen?
We hebben het al lang over stoppen met werken gehad, mijn man en ik. Natuurlijk zou ik dat dolgraag willen. Enerzijds. Anderzijds denk ik dat ik de leuke dingen van het werk wel ga missen. Niet alleen de apparaatjes die te 'regelen' zijn, maar ook de tests, de stukken schrijven, het blad maken en bedenken. Het is alleen te veel met de website er nog bovenop en alle plannen die ze daarmee zouden hebben. Het feit ook dat bijna elke pagina in dat blad van mij afkomstig is, dat telt zo zwaar. Die nieuwspagina's en verkooptips, je ziet het er niet aan af, maar ook daar gaat een hoop tijd in zitten. Dat is niet iets wat mijn baas zich realiseert.
Dat ik met thuiswerken een goede regeling heb getroffen, besef ik ook ten zeerste. Alleen is het wel een stuk zwaarder dan ik had gedacht. Zo ben ik de godganse tijd in de weer met dat blad en kom ik ook op weekenddagen aan bijna niets anders meer toe. Dat is ook niet goed, want zo schiet het ontspannen er telkens weer bij in. En ik weet al niet hoe ik dat moet doen.
Het probleem is alleen dat ik al sinds mijn zwangerschapsverlof zeg dat het allemaal best zwaar is zo. Destijds heb ik het aangekaart. Toen mocht ik een freelancer inschakelen, dus daarmee is het probleem voor mijn baas natuurlijk opgelost. Maar dat is het dus niet. Niet voor mij. Ik verwacht van mezelf ook dat ik alles doe wat er gedaan moet worden, maar ik moet die verwachting een keertje naar beneden bijstellen. Alles is nu anders. Ik slaap minder stevig 's nachts, mijn kind wil aandacht en heeft die ook nodig. Hij heeft vandaag een hele boterham gegeten - maar ik was er wel een uur mee bezig. En dan wil ik me niet schuldig hoeven voelen over werk dat in die tijd niet is gedaan en dat maar doorschuift naar een volgend vrij moment.
De enige oplossing - behalve dus ontslag nemen - is volgens mij dat er iemand bij komt. Er moet iemand worden aangenomen voor mijn blad die de website kan doen, die ook fijn in het hele sociale netwerkgebeuren kan duiken, want daar heb ik toch nog steeds niets mee, die daarmee ook de nieuwspagina's en de verkooptips kan maken zonder hulp en die ik ook fijn die domme groene rubriek in zijn of haar maag kan splitsen, met artikel en case en al. Hij/zij kan dan ook fijn naar evenementen op dagen dat ik niet werk of wanneer de tijden buiten werktijd vallen.
Maar goed, dat kost dus geld. Iemand aannemen kost geld. En ik word niet goedkoper. Want ik ga niet minder werken en minder betaald krijgen als ik ondertussen gewoon hetzelfde aantal uur bezig ben. Twee weken geleden vroeg ik mijn baas vrij terloops nog naar het vakantiegeld. Het is tenslotte bijna december en iedereen kan het geld goed gebruiken. Het is immers geen extraatje, maar zuurverdiend onderdeel van je salaris en eigenlijk heeft hij het recht niet het zo lang achter te houden. Maar goed, de reactie die ik kreeg was: ik ben al blij dat ik deze maand de salarissen kan uitbetalen.
Dus dan moet ik zeker naar kantoor gaan als ik beter ben en zeggen: ik red het niet meer zo, neem maar iemand extra aan? Dan is hij toch goedkoper uit als hij mij loost en daar iemand voor in de plaats neerzet? Niet dat ik nou vanuit zijn ogen kijk, hooguit om mezelf te behoeden voor een domme zet. Want het werkt dus niet zoals mijn moeder denkt. Zij zegt: leg het probleem bij je baas neer, dan zorgt hij toch wel voor een oplossing. Dan herinner ik haar aan de vorige ronde, in juli, toen ik zei dat ik het niet trok en zijn reactie luidde: 'Ja, maar onder de streep is dat niet mijn probleem.'
Wat zou het wat dat betreft mooi zijn als er deze week iets belangrijks liep of te doen viel, zeg. Helaas is het blad vorige week afgemaakt - nog steeds met mijn hulp vanuit hier, ziek of niet. Misschien had ik dat niet moeten doen, maar dan had Domme Doos zich zogenaamd ontfermd over het blad en was het helemaal weer mis gegaan. Moet ik ook niet te hard zeggen, want DD'tje is wel het liefje van de baas, natuurlijk. Geld om haar echt aan te nemen was er gelukkig wel.
Maar ik weet dus niet wat ik moet doen. Het zou struisvogelig van me zijn om te denken: ach, het is maar een griepje, straks gewoon weer verder. Ik weet toch best dat ik moe en zwak ben omdat die baan alles uit me haalt wat er nog in zit. Ik heb geen reserves meer. En ik vind het vreselijk ziek te zijn en daardoor maar ten dele inzetbaar te zijn voor zoontjelief.
Ik kan me niet voorstellen dat mijn baas zich actief gaat bekommeren om een oplossing, namelijk. Ik weet al niet eens hoe ik dit moet aankaarten. Hij snapt toch al niet waarom het nu zo zwaar is als dat voorheen niet zo was. 'Er is toch niets veranderd?' krijg je dan. Ja, natuurlijk is er iets veranderd! Ik!
Thuis weet ik het allemaal zo goed.
Maar ik durf het risico dus niet te lopen dat ik hem alleen een probleem (zonder oplossing) voorschotel en hij dan zegt: stap jij dan maar op, dan vervang ik jou wel. Ten eerste wil ik dat het mijn eigen beslissing is als ik daar stop. Want ik wil er dolgraag vrede mee hebben dat het gebeurt. Ook al ben ik nu al maanden op zoek naar een excuus dat goed genoeg is om me achter te verschuilen. Maar nu we met dat huis bezig zijn. En ik had willen tikken: nu we er zo dichtbij zijn... maar dat is deel 3.
