Tot slot is er nog het onderdeel baby in dit alles. Als ik hem zo in mijn armen heb en hij valt daar wel in slaap en verder niet, dan voel ik me gelukkig. Hij voelt zich fijn, knus en veilig bij mij, zoals het hoort. Natuurlijk wil ik alles voor hem doen. Zelfs mijn baan opgeven. Maar zo eenvoudig ligt het dus niet.
Dat brengt weer een ander stuk van mijn baan naar voren: de regeling. Tot het einde van dit jaar mag ik kolven onder werktijd (wettelijk), eerder weg (half vijf in plaats van vijf uur) en twee dagen van de vier thuiswerken. Ik heb werkelijk geen flauw idee of ik dat stilzwijgend kan volhouden vanaf januari. Ik ga er zelf maar niet over beginnen, maar ik zweet elke keer weer peentjes dat mijn baas dat misschien wel zal doen. Daarom was ik er strategisch gezien niet helemaal van ondersteboven geweest als hij mijn blad aan de kant had geschoven. Dan had ik een mooie onderhandelpositie gehad. Die heb ik nu niet, want volgens mij gaat alles dus toch door. Fijn al die extra stress voor niets, dus.
Ik roep al even veel maanden dat ik niet meer dan twee dagen naar kantoor wil. Niet meer dan twee dagen kdv per week. Dus als mijn baas me drie of vier dagen op kantoor wil hebben, dan is er al weinig ruimte om te onderhandelen over. Als ik dan ook nog eens zeg dat ik het niet kan bolwerken in de huidige opzet (met dus twee dagen thuis), dan verwacht ik een ogenrollende blik ten hemel, een diepe zucht en een zoektocht naar ontslagformulieren.
Toch is dat niet hetgeen waarover ik me zo onbegrepen voelde. Nee, dat was weer eens mijn moeder in de bocht. Ze bedoelt het allemaal zo goed, dat weet ik. Maar mijn nekharen gaan al overeind staan als ze het woord borstvoeding gebruikt. Volgens haar is een groot deel van mijn stress en mijn problemen opgelost als ik toch maar eens niet zo eigenwijs bleef borstvoeden en zou overstappen op de fles. Want dat was vroeger bij mij altijd zo klaar en dan was ik uren zoet...
Ja, dat dacht het kdv laatst ook toen ze baby een fles gaven met anderhalf keer de hoeveelheid die hij normaal gesproken drinkt. Dat hij het drinkt en het binnen blijft, wil niet zeggen dat hij per se zoveel nodig heeft. Ik geloof er ook niks van als ik kijk hoe snel hij het aan de borst voor gezien houdt. En bovendien geeft het mij geen extra stress. Ik vind om de drie uur niet veel, ik ben het zo gewend. De stress komt ervan dat ik net weer iets aan het tikken ben of er net weer iets van werk af moet terwijl ik eigenlijk in alle rust zou moeten kunnen voeden. Dus ze legt het accent verkeerd.
Elke keer als ze zoiets voorstelt, klap ik dicht. Het voelt als een persoonlijke aanval. Alsof iets heel scherps me heel diep vanbinnen raakt en me heel erg pijn doet. Ik voel me ongelukkig met het idee te stoppen met borstvoeding. Ik wil nog niet stoppen, want ik denk dat ik mijn ventje hiermee iets goeds meegeef. Ik wil dit voor hem doen en, laten we eerlijk zijn, ook voor mezelf. Dan heb ik het niet over de kilo's die eraf gaan (nu een beetje teveel, trouwens), maar over het gevoel hem zo vast te houden en hem te laten drinken van iets dat uit mij komt, helemaal puur natuur, zoals het bedoeld is.
Volgens mij zit ze er ook helemaal naast als ze denkt dat ik daardoor zoveel tijdwinst boek. Ja, omdat ik dan op het werk niet meer twee uur kwijt ben aan kolven. Tjonge, wat zal ik daardoor opeens een hoop extra werk gedaan krijgen! Dan zit ik toch nog steeds hier thuis met alle testapparatuur tot 's avonds laat reviews en artikelen te schrijven. Die twee uur maken het verschil echt niet. Ik heb niet nu ineens daardoor zoveel stress die er anders niet is.
De stress zit hem daarin dat ik alles zelf moet doen. Laten we kijken naar het afgelopen nummer. Het thema 'security' zou het zo goed doen bij adverteerders, was de kreet. Nou, niet dus, want ik heb uiteindelijk acht advertentiepagina's en een halfje en ik durf niet eens met zekerheid te zeggen dat ze vol zitten met daadwerkelijk betaalde pagina's. En dat in een blad van 48 bladzijden, dat komt uit op 40 pagina's kopij die grotendeels door mij is geschreven. Ja, in dit nummer had ik vier aangeleverde teksten van in totaal 7 pagina's en de voorkant telt niet mee. Maar zo heb ik ook tijdschriften van 56 pagina's gehad met eenzelfde verdeling van werk, waarbij ik er des te meer voor mezelf over houd.
En daar zit het hem dus in. Dat ik alle nieuwtjes moet bijhouden en verwerken en op de website moet zetten. Dingen moet aanvragen, in de gaten moet houden of het er dan ook op tijd is, moet testen, er iets over moet schrijven, plaatjes en andere informatie moet zoeken of opvragen en alles in een vormpje moet gieten zodat het opgemaakt kan worden, zodat ik dat weer kan nakijken voor het geval er iets mis gegaan is.
Sinds mijn verlof ben ik dus twee van de vier dagen niet beschikbaar voor interviews, persevents en dat soort zaken. Mijn salescollega nam dat over, maar die is per deze week voor het laatst. Als ik dus terugkom straks, zit er ineens heel iemand anders. Moet nog maar kijken of dat klikt. Ik betwijfel in elk geval of ik hem naar al die dingen kan sturen voor het eerst in z'n eentje, want hij zal net zo niet kunnen schrijven als de vriend die hij komt vervangen. Dus dat is handig om als blad je neus te laten zien, maar qua kopij heb ik er niets aan.
Die ene freelancer die ik heb, wil ik ook niet meteen een half blad laten schrijven. Zo veel betaal ik hem niet per pagina. Dat vind ik sneu voor hem en bovendien is er qua tests in elk geval aardig wat dat ik ook graag zelf wil doen. Spelletjes, bijvoorbeeld. Als manlief ze wil hebben, zal ik er een test over moeten schrijven, maar daar vraag ik ze ook voor aan, tenslotte. Nee, ik moet vooral iemand hebben die de kleine klusjes overneemt. De website, de nieuwtjes, het retour sturen van pakketjes. Natuurlijk mag diegene ook meeschrijven en -testen, maar in mijn visie bepaal ik dan wel wat dat is.
Dat is dus het enige wat ik kan bedenken aan oplossing: ik blijf hoofdredacteur en houd me eindelijk eens met toepasselijke zaken bezig en niet ook alles eromheen. (Ja, mijn twee collega-hoofdredacteuren doen dat ook, maar die hebben allebei nog steeds een officieel budget voor freelancers die ze ook gebruiken). Ik wil best plannen, maar vervolgens artikelen kunnen uitzetten, uitbesteden, laten inleveren. Nakijken is toch wel nodig, dus ik ben en blijf ook eindredacteur. Ik zal zelf artikelen schrijven waar dat kan zonder ergens naartoe te hoeven en ik wil zelf blijven testen.
Het klinkt best plausibel zo, voor een gezonde uitgeverij die geld heeft en wil investeren in zowel haar producten als mensen. Waarschijnlijk heeft mijn ex-collega gelijk en kan ik maar beter weg hier. Maar het werk is op zich in de kern toch best leuk en het levert leuke dingetjes op. En voor mezelf beginnen als uitgever of tijdschrift, dat zie ik niet gebeuren. Ik weet hoeveel erbij komt kijken - papier, drukkosten, verzendkosten, verpakkingskosten, afwerkingskosten. Ik weet ook hoe voorzichtig adverteerders zijn en daar moet het geld vandaan komen. Althans, ik zou dan natuurlijk niet voor een retailer schrijven, maar voor de consument - de eindgebruiker - die daarvoor ookbetaalt. Maar zulke bladen zijn er al genoeg...
