Heb ik aleens gezegd hoe moeilijk het is voor een perfectionist om toe te geven dat iets niet perfect gaat? Dat is in principe hetzelfde als zeggen dat het niet gaat. Want als je iets wilt doen dan moet dat meteen goed gebeuren. Nee, niet goed - perfect.
Ik roep het al maanden. Ik heb teveel verantwoordelijkheden op mijn schouders rusten. En dan bedoel ik dat voornamelijk qua werk. Twee weken geleden heb ik me ziek gemeld omdat ik gammel was en besloot dat dit betekende dat ik op de rem moest trappen. Nu, na een weekend een kind met hoge koorts gehad te hebben, ben ik zelf ook weer ziek. Dit keer wel met koorts en keelpijn en twee joekels van aften en de hele rataplan. Mijn onderrug doet zeer, mijn huid is gevoelig. Alle symptomen zijn er.
Daarbovenop is mijn kleintje ook nog niet helemaal hersteld. Hij zit niet lekker in z'n velletje. Af en toe voelt hij nog erg warm en als hij gaat huilen of zich verzet, dan zweet hij al gauw een beetje. Dat is ook wel weer weg zodra hij stopt met huilen, maar toch. Ik kan in z'n mondje kijken wat ik wil, maar ondanks zijn steeds fellere bijtgedrag zie ik niet echt een doorbrekend tandje. Al zou dat qua leeftijd - zeven maanden - best wel mogen gebeuren. Ondanks het feit dat ik er dus niets aan kan zien, heb ik toch het sterke vermoeden dat dat een van de dingen is die hem dwars zitten.
De andere zijn windjes die pijn doen (hij kronkelt er helemaal van en wordt 's nachts wakker) en nu ook het hoestje dat hij heeft ontwikkeld. Er zit allemaal slijm en dat moet hij ophoesten, maar dat is helemaal niet leuk. Weet zo'n kind veel. Gelukkig niest hij al niet meer zo vaak als gisteren, want dat lokte meestal weer een hoestbui uit. Met mij gaat het niet heel veel beter, al denk ik dat ik na de zweetsessies van vannacht wel iets ben opgeknapt.
Maar goed, ik moet een keer naar die titel van deze post toewerken. Het punt is dat ik net mijn kleintje stevig in mijn armen gedrukt hield terwijl hij maar huilde en trappelde. Ik voelde het slijm bewegen op zijn ruggetje onder mijn hand tijdens het hoesten. En hij wil alleen maar bij mij zijn. Hoe kan ik dan in godsnaam gaan werken? Want hij zal in zijn leventje vast vaker ziekjes zijn en ik zal niet altijd kunnen zeggen: baas, ik blijf thuis. Ik heb geen idee hoe vaak hij dat (nog) goed vindt. Al is er dit keer weinig keus omdat ik zelf ook ziek ben.
Als ik kijk naar volgende week, denk ik er eigenlijk over om thuis te blijven. De vorige keer ben ik blijkbaar te snel weer aan het werk gegaan, anders had dit niet kunnen gebeuren. En ik hoef niet over twee weken nog een keer plat. Toevalligerwijs zou ik dan ook met mijn verjaardag thuis zitten, maar daar kan ik niks aan doen. Voor de kleine geldt ook dat hij een week extra de tijd en de rust heeft om bij te komen, want ik ben dus echt bang dat hij met nog meer ellende thuiskomt als ik hem zo naar de crèche breng, kuchend en wel. Bovendien eet hij nog niet heel enthousiast, tenzij het fruit is.
Toen ik net rondkuierde met baby in mijn armen bekroop me ineens een benauwend gevoel. Alsof ik een keuze moet maken, en snel ook. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen te moeten werken als mijn baby zich niet lekker voelt. Het idee alleen al. Bovendien is het kdv een bron van besmetting, al krijgt hij nog zoveel borstvoeding. En opeens dacht ik ook: gut, moet ik dan al gaan afbouwen? Want straks is mijn wettelijke kolftijd op het werk voorbij en nu ik ook ziek ben en de kleine op allerlei tijden drinkt, komt er ook niets van. Wieweet loopt de boel nu alweer terug doordat ik me niet aan de discipline houd.
Wat dat betreft zie ik op dit moment eventjes niet meer hoe ik alles gedaan moet krijgen. Want alles wat ik doe, moet op z'n minst goed zijn. En dan wel goed aan de bovenkant van het spectrum, niet een hakken-over-de-sloot ach-een-zesje-is-ook-voldoende soort van goed. Tot nu toe dacht ik dat ik het op het werk aardig onder controle had. Dat wil zeggen, het blijft een zware last die iets te zwaar is, maar weer moet ik eerst ziek zijn wil het doordringen dat het TE zwaar is geweest. Het probleem is alleen dat als ik terugkom, er daar niets veranderd is. En dat gaat ook niet gebeuren.
Ja, hoogstwaarschijnlijk blijft het blad toch en zijn ze eruit gekomen qua onenigheid of betaling of weet ik wat er dwars zat. Want de collega die vertrekt werkt volgende week zijn vriend in die hem komt opvolgen. Zoals ik al eerder zei: dat geeft mij nog steeds niet voldoende zekerheid. Ja, de baas zei al: ik ga die gozer niet aannemen als het blad niet blijft. Maar hij weet natuurlijk ook dat hij eerst een proefperiode ingaat van een maand of twee en daarmee precies het eind van dit jaar haalt.
Dus ik weet eigenlijk nog niet veel meer. De baas zegt ook de ene keer dit, de andere keer dat. Ook tegen collega's zegt hij iets anders dan tegen mij. Dus zelfs al heb je het direct van de bron, weet je nog niet wat je eraan hebt. En ik verwacht toch ook dat we in de komende weken dat gevreesde gesprek gaan krijgen over hoe mijn weekindeling er per januari uit gaat zien. Ik heb al moeite met hoe het nu is. Minder gaan werken kan voor mij een optie zijn, maar voor het blad niet. Wie maakt het dan? Ik red het nu al elke keer bijna niet en steevast te laat. Bovendien verdien ik dan minder, waardoor het kdv relatief duurder wordt (zeker volgend jaar), dus ik vraag me af of het dan allemaal nog zin heeft en wat de alternatieven zijn. Hangt ook weer van dat bloody huis af. Maar dat is voer voor een tweede post.
