Ik had eigenlijk willen werken aan mijn vertaling op dit uur. Zoals diverse andere avonden deze week. Maar het kwam er niet van. Ik ben veel te druk met dingen inpakken voor morgen en mijn hoofd in het gareel brengen. Vanmiddag lag ik even op de bank met knallende koppijn bij de gedachte weer naar kantoor te moeten. Vooral omdat ik nu langzaam maar zeker onder ogen begin te zien dat ik toch verder gevorderd ben in de overspannenheid dan ik dacht.
Vanochtend stond het huilen me namelijk alweer nader dan het lachen. Bij het idee dat ik morgen dus weer moet gaan werken en de enorme massa vraagtekens als ik probeer te bedenken hoe ik dat dan moet aanpakken. Ik heb donderdag een mail gestuurd naar de baas, maar daar niets op gehoord. Ik zag in de agenda dat de eigenaar van mijn blad morgenmiddag langskomt voor een afspraak - waaruit ik opmaak dat ze er dus nog steeds niet uit zijn wat er met het blad gaat gebeuren. Of dat waar is, weet ik niet, maar het lijkt me een redelijk logische gevolgtrekking. Hij komt niet langs voor z'n lol en mijn baas ziet hem ook liever niet dan wel.
Maar goed, terug naar het probleem: als ik morgen op kantoor verschijn, dan moet moet moet ik iets gaan doen aan de situatie. Ik zal met mijn baas moeten praten en moeten zeggen: dit gaat zo niet meer. Er moet iets gebeuren en wel snel ook, want anders zit ik aan het eind van het jaar weer ziek thuis. Ik moet het menen en ik moet het zodanig overbrengen dat het niet klinkt als chantage, maar ook niet als een al te zielige hulpkreet. En ik moet het eens door m'n dikke schedeldak krijgen dat overspannenheid juist die mensen overkomt die heel (lees: veel te) hard werken. Het is geen teken van zwakte, maar juist van je grenzen niet kennen. En als ik die nu niet duidelijk maak, dan wordt het alleen maar erger.
Mijn probleem is dat ik gewoon niet weet hoe ik het moet aanpakken morgen. Ik weet niet wat ik moet zeggen en wat ik vooral niet moet zeggen. Ik kan mijn baas het vuur niet aan de schenen leggen, want dat helpt niet. Maar ik wil ook niet zelf aan de oplossing werken. Er moet iemand zijn die mijn website kan doen, zodat ik daar in elk geval van af ben. Wie? Geen idee. Maar dat moet ook niet mijn probleem worden.
Het klinkt allemaal zo logisch en helder: ik red het niet, ik heb meer hulp nodig, ik heb jaren lang alles gegeven wat ik had en nu is het op. Maar als ik terugdenk aan juli-augustus en de reactie die ik toen kreeg toen ik nog voornamelijk waarschuwend zei dat het zo niet goed kon gaan, dan huiver ik in stilte. Het boeide hem toen al niet - was 'onder de streep' niet zijn probleem - dus misschien ben ik dan wel heel dom om nu enige actie of ook maar sympathie van zijn kant te verwachten. Nou ja, ik verwacht eigenlijk niets. Ik weet alleen dat ik dit bij hem moet melden, want volgens mij is dat het protocol. En aangezien hij geen MT meer heeft en zelf ook de HRM-afdeling is, moet hij eraan geloven.
Als hij weigert mee te werken of liever meteen van mij af is, dan moet dat maar. Ik kan me ook nog steeds ziek melden als het niet anders kan. Ik moet aan mezelf en aan mijn kindje denken. En ik zit te dicht bij de afgrond om veel risico's te nemen. Ja, het werk op zich is leuk, maar het moet ook wel leuk blijven. En dat gaat niet goed als ik alles in mijn eentje moet blijven doen. In zoveel stukjes kan ik me niet delen. Fijn dat het zo lang wel gelukt is, zou ik zeggen, maar nu moet je het doen met wat ik kan geven en niet meer verlangen dan erin zit.
En dat zijn precies woorden die ik morgen dus niet kan gebruiken. In mijn hoofd heb ik al zoveel discussies met de man gehad en weet ik hem op zijn nummer te zetten, de vinger op de zere plek te leggen en hem zelfs de pan uit te vegen met alles wat hij verkeerd doet. Hij vraagt en verlangt en wil en eist alleen maar en we krijgen er niets voor terug. Geen respect, geen dankbaarheid, geen complimenten en al helemaal geen vakantiegeld - ook al heeft hij het wettelijke recht niet eens om dat achter te blijven houden. Per eind van deze maand is het een achterstand van 18 maanden plus alles wat er in 2011 is opgebouwd vanaf juni.
Als hij nou ten minste zou communiceren naar zijn werkbijtjes toe - als hij zou zeggen dat we nergens op hoeven rekenen voor de kerst... Maar dat gebeurt ook niet. Al lijkt het me niet slim om daarover te beginnen als ik al zo'n gevoelig onderwerp moet aankaarten. Ik moet aan mezelf denken en daarvoor gaan. Zelfs als ik niet anders kan dan een wanhoopsmaatregel. Als hij weer begint over 'het kost geld en dat heb ik niet', dan moet ik me maar ziek melden en alles loslaten. Of hij mag me ontslaan. Slik.
