Ik had zo gehoopt dat we dan toch tenminste dit jaar een huis zouden hebben. We zijn in onderhandeling, maar ik begin zo'n pesthekel te krijgen aan de tegenpartij in dit stomme biedspel. Dat is dus niet persoonlijk of zo, maar stiekem toch een beetje wel.
Het zit zo: de verkoper heeft het huis op de markt gezet voor 229.000 euro. Er is alleen een hoop achterstallig onderhoud buitenshuis dat de koper voor zijn rekening krijgt, zeker voordat hij het weer wil verkopen in de toekomst. Er is ook binnen een hoop te doen om het zo ingedeeld te krijgen als ik graag zou willen, maar dat is nog tot daaraantoe. De verkoper heeft het huis vijf jaar geleden gekocht voor 220.000 euro. Ze hebben wat dubbele beglazing erin gezet en een luik naar de open zolder gemaakt en willen daarvoor 9000 extra kunnen vragen, blijkbaar.
Nu zijn wij laag begonnen met bieden. Bij 200. Van mij had het nog minder mogen zijn, maar dan waren ze denk ik al snel klaar geweest met ons. Het probleem is alleen dat ze na ons openingsbod van 200 zijn gekomen met 226. Ik vind 3000 zakken een rotstreek. Ik dacht dat je zeker in eerste instantie wel grotere stappen zou doen. Wij stijgen naar 205 en de idioot verlaagt naar slechts 224. Nou heeft mijn man opdracht gegeven naar 210 te gaan en dan een hele tijd stil te blijven, maar ik ben het daar eigenlijk niet mee eens.
Als zij zulke kleine stapjes doen omdat ze duidelijk niet onder die 220 van hun aanschafprijs willen zakken, waarom gaan wij dan nog steeds met die grote sprongen omhoog? Ik zou zeggen, match hun tactiek en stijg met twee, hooguit drieduizend. Laat ze merken dat wij ook voorzichtig zijn en twijfelen of in elk geval niet veel hoger willen uitkomen dan dat. Want lang stil blijven na de 210 haalt volgens mij niet veel uit. De aankoopmakelaar waarschuwde ook al dat we onze max van 215 dan misschien toch moeten overschrijden en alvast bedenken of we voor 217,5 willen gaan.
Ik vind 215 al heel redelijk als je weet wat er allemaal gedaan moet worden en wat dus voor onze rekening en energie komt. Het is voor hen wel een verlies, maar kom op - de hele markt is een ramp. Wees blij dat iemand je huis wil kopen! Vooral aangezien zij dus per december hun nieuwe huis al hebben en met dubbele woonlasten blijven zitten.
Maar goed, waar ik me dus aan erger is dat je zo'n woning moet beoordelen op je gevoel. Voelt het goed, dan mondt het opeens uit in een stom cijferspelletje met een aanbieder die nauwelijks een duimbreed wil wijken en wij die goed moeten nadenken over hoever we willen gaan. Willen we echt weer helemaal opnieuw beginnen en naar een ander huis rondkijken? Of willen we koste wat het kost voor deze gaan? En waar ligt de grens met bieden? Vanaf welk bedrag kan ik het echt niet meer maken om te stoppen met werken? Want daar ligt voor mij natuurlijk een zwaartepunt. Zeker na deze week met een ongedurig en hangerig kind dat het liefst bij zijn mama wil zijn. En dat gevoel is maar al te wederzijds.
Irritant, hoor. Besluiten wat we met dat huis aan moeten en kijken hoe we dan uitkomen qua financiën. Ik heb vroeger nooit stilgestaan bij deze kant van het leven toen ik mezelf zag als moedertje. Toegegeven, ik had er ook geen weet van met 6 jaar oud. Het besef van hoe idioot belangrijk zo'n inkomen tegenwoordig is, is er ook pas enkele jaren, hoor. Vroeger kon je makkelijk op een salaris een huis kopen. Mama's waren toen voornamelijk thuis. De enige werkende moeders van mijn klasgenoten waren geloof ik gescheiden. En dat kwam toen ook al nauwelijks voor.
Ach, ja. Ik moet maar weer eens wat gaan drinken. Misschien nog rusten zolang baby ook slaapt, want ik zit nu alweer de hele tijd te verbloggen die ik zou kunnen dutten. En ik heb het nog aardig hard nodig.
