De hele dag loop ik al rond met het idee een van de scenario's die steeds voorbijkomen in mijn hoofd uit te tikken op dit blog. Misschien is het net als met kwelgeesten: als je hun naam kent en die hardop zegt, gaan ze weg. Weet ik 't. Het is nu tien voor half twaalf 's avonds, dus erg helder ben ik niet meer.
Ik moet ook gewoon naar bed gaan. Het kleintje ligt er al in sinds acht uur en ik denk steeds: ach, hij wordt toch zo weer wakker om nog wat te drinken. Waarschijnlijk toont het ventje zijn impeccable timing door pas te willen drinken als ik eenmaal goed en wel snug in bed lig. Maar goed, dat zien we dan wel weer.
Ik heb een oud-collega gemaild met een schets van mijn situatie. Zij heeft zich namelijk meer dan twee jaar geleden wel ziek gemeld na diverse klachten en ellende en ik vroeg me af of zij kon adviseren. Ze zegt in elk geval dat zij nooit met een arbo-arts te maken gehad heeft. Dus daar hoef ik me niet erg druk om te maken - die lui kosten geld, dus daar is allang op bezuinigd.
Vanavond zat ik met de kolf op de bank - ik moest nog 120 ml hebben voor morgen - en het kindje slapend in de box naast me. En na al die uren vol scenario's en discussies, argumenten en woordenstrijden in mijn hoofd, gebeurde het weer. Ineens kwamen de tranen opzetten. Dit keer niet lang, want ik drukte het weg - maar het is toch een teken dat er iets niet goed zit. En die tekenen heb ik blijkbaar nodig om niet in de verleiding te komen alsnog te ontkennen dat het mis is of te denken dat ik het ergste wel heb gehad.
Als ik van zo'n moe moment als nu niets anders opsteek, dan dit: het kan juist alleen nog maar veel erger worden. Zoals mijn ex-collega net nog mailde: als je overspannenheid of een burn-out kunt afwenden door net voortijds de handdoek in de ring te gooien - hoe moeilijk die stap ook is - doe dat dan, voor je eigen gezondheid en uiteraard daarmee verbonden ook voor de bestwil van je kindje.
Ik vraag me vooral af hoe het morgen moet gaan. Ga ik nu elke keer dat ik verschijn naast het bureau van de baas staan met mijn armen over elkaar geslagen en een wenkbrauw vragend opgetrokken? Of zeg ik er nu helemaal niets meer over en maak ik er geen woorden meer aan vuil na mijn mail van afgelopen donderdag? Als hij niets doet, dan komt hij er vanzelf achter. Ik zal zien hoe ver ik met het laatste (mijn laatste?) nummer kom. Als het af is, is dat mooi voor mij. Zo niet, dan heeft hij pech en mag hij geld uitgeven aan een last minute vervanger. En aan mij - terwijl ik thuis op de bank zit mijn kindje voor te lezen.
Welterusten. M'n batterij wil gaan hibernaten. Laat ik daar maar een voorbeeld aan nemen.
