Ja, het huis. Dat is een ander deel van het verhaal. Want die baan opzeggen zou op zich nog niet zo heel ernstig zijn als ik het er echt gehad heb en ik er alleen maar ziek of toch overspannen van raak. Ik weet nog steeds niet of ik zover al ben, al is het maar een beetje (want meer dan een beetje wil ik het ook niet laten worden), of dat ik me kan verstoppen achter 'het is maar een griepje'-excuus. Dan nog is die baan met het vaste contract juist zo belangrijk nu we bezig zijn met het huis.
Maak daar maar 'een' huis van, trouwens. Want de aanbiedende partij heeft nu een slotbod gedaan, of weet ik hoe dat heet. Ze zitten nu op 221 (van 229 vandaan) en verder omlaag zullen ze niet gaan, dat is al gegarandeerd. Dat vind ik frustrerend, want ik was ervan overtuigd dat je met een aanbiedende partij enerzijds en een vragende partij anderzijds wel tot een compromis kon komen die toch ergens om en nabij het midden zou liggen. Onze makelaar had al gewaarschuwd dat we moesten nadenken om toch op 217,5 uit te komen. Maar nu blokkeren ze dat zelfs door te zeggen: we doen 221 en geen cent minder.
Nou vraag ik mijn man al weken, zo niet maanden, om me niet steeds voor te houden dat ik maar kan stoppen met werken als we daar geen zekerheid over hebben. Reken het eens uit, waar hebben we het precies over. Hij wilde dat pas doen met het berekenen van de hypotheek, alsof het tegen die tijd niet al ruim te laat is. Ik wil nu weten waar ik aan toe ben, niet pas op het laatste moment horen dat ik toch echt niet hoef te denken dat ik zomaar kan stoppen. Dat antwoord heb ik nu zeker nodig.
Want nu de verkopers op 221 blijven steken, heeft mijn man tegen de makelaar gezegd: blaas maar af. Wat betekent dat we ermee stoppen, uit de race zijn. Terwijl de strategie juist was om na ons bod van 210 heel lang stil te blijven. Dat was bedoeld als tactiek, maar met dit tegenbericht van de tegenpartij is het eerder noodzaak. Ik wil hierover nadenken. In elk geval hen even laten garen in hun sop. Zou die man dan het risico willen nemen dat zijn huis nog twee jaar te koop blijft staan en ze met dubbele lasten zitten? Of gelooft hij echt dat het toch zo weg is - als niet wij, dan wel een ander?
Maar goed, ik zei dus redelijk met stomheid geslagen dat we het bijltje er toch niet nu al bij neergooien zonder hierover na te denken en te gaan rekenen. Want daarom stelde ik die vraag al een paar weken terug: willen we dit huis gewoon hebben en proberen we daar de beste prijs voor te krijgen of hebben we een bovengrens en verder gaan we niet, jammer dan? Want dat betekent namelijk ook dat we weer opnieuw moeten rondkijken, bezoeken, bekijken, becijferen. Dat kan natuurlijk voor- en nadelen hebben, dus dat zegt niets. Maar je begint wel weer bij stap 1, terwijl we zo dichtbij iets definitiefs leken.
Dit is dus een van die dingen waarop ik nooit antwoord krijg van manlief. Ik heb het meerdere keren gevraagd: hoe sta je tegenover dit huis? Is dit 'm of is dit alleen een mogelijkheid? Willen we dit plekje hebben, gezien het feit dat we al mentaal aan het inrichten zijn, of halen we onze schouders op en gaan we opnieuw op zoek naar iets anders?
Dan heeft hij dus het lef om nu aan de telefoon te zeggen: ja, wat wil jij dan? Ik zeg: Dat kan ik toch niet nu zomaar even beslissen? Weet je wel hoeveel ervan afhangt van die ene beslissing of we wel of niet doorgaan met dit huis? Het kon weleens betekenen dat ik niet kan stoppen met werken. Dan moet ik wel blijven of opeens aan een andere baan. Of we blijven huren en trappen lopen, maar daar krijgen we toch wel spijt van.
Dat bedoel ik dus. Alles hangt en grijpt in elkaar. Zelfs al zou het voor mijn gezondheid beter zijn te stoppen met werken, dan nog hangt niet alleen dit huis maar het hele idee van een huis kopen nog steeds af van mijn beslissing. Dan moet ik toch ook zeker weten dat ik het om de juiste redenen doe als ik na deze ziekteperiode naar mijn baas stap en zeg: ik red het blijkbaar niet zo, wat kunnen we daaraan doen? Want als hij komt met een ontslagvoorstel, dan draai je dat ook niet eventjes terug.
