Het consultatiebureau - CB voor intimi - heeft een vrij slechte reputatie. Ik ken nog niemand die echt een goed woord voor ze overheeft. Ze werken met statistieken en houden de ontwikkeling van jouw baby altijd tegen het licht van een cijfermatig gemiddelde. Daarbij weten ze jou vanalles aan te praten en kom je er onzekerder vandaan dan je erheen ging. Sommigen noemen het zelfs het 'consternatiebureau', want dat is toch o, zo grappig.
Ik heb al diverse keren eigenlijk best een goede ervaring met het CB gehad. Ja, wel afhankelijk van degene die ons te zien krijgt. Dat was de eerste drie keer steeds iemand anders, maar dat is gereguleerd met precies de wijkverpleegkundige die ik wilde - eentje die al weet wat je zal gaan vragen en die dus al vertelt wat je wilt weten zonder dat je je hele waslijst hoeft te overhandigen. Zelfs de zogenaamde kinderarts valt mee. Ze is jong, maar geeft over het algemeen geen slecht advies en ze wil de kleine even wat extra in de gaten houden omdat hij best wat meer babyvet mag kweken.
Nee, waar het deze week echt mis ging was het kinderdagverblijf. Die tuthola die wel eens even drie flesjes combineert tot twee en mijn kind dus anderhalf keer zijn normale portie in een keer naar binnen giet. En hier dus weer een sterretje voor het CB. Ik belde de informatielijn om erachter te komen hoe het zit qua hoeveelheden melk en andere hapjes. De verpleegkundige noemde de anderhalf-keer-zoveel-portie belachelijk en zei ook stellig dat ik de enige ben die bepaal hoeveel baby binnenkrijgt, niet het KDV. En ze vroeg hoe de KDV-leidster wel even dacht te weten dat baby niet genoeg had aan zijn 150 ml. Het antwoord daarop overtuigde ook al niet. Dus maandag aan mij de glorieuze rol om duidelijk te maken dat we het volgens mijn regels doen en anders niet, of tenminste bellen als ze wat stoms van plan zijn.
Maar goed, het CB kwam dus weer vrij goed voor de dag wat mij betreft. De dame in kwestie belde al een uur eerder dan was aangekondigd en ze wist me vrij snel en zeer overtuigend gerust te stellen en mijn beschadigde zelfvertrouwen weer te herstellen. Ik geef haar nu heus niet alleen een pluim omdat ze mij gelijk gaf en zei dat ik zo te horen alles eigenlijk juist heel goed deed. Maar het hielp me wel.
Het stomme is dus dat mijn moeder - een van de mensen die me altijd weer onzeker weet te krijgen met haar goedbedoelde maar misplaatste opmerkingen - dus wel gerustgesteld is als ik haar vertel dat het CB het met me eens is en ik het goed doe. Dat ik dan wel eigenwijs mag zijn, maar in het gelijk gesteld wordt door het consultatiebureau. Dan is het opeens wel goed. Dat alleen al frustreert me af en toe.
Ik heb nog te vaak het gevoel dat ik me moet verdedigen over alles wat ik met baby doe. Als hij loslaat tijdens het voeden en mijn moeder is er ook, dan begint ze steevast met een opmerking als 'krijgt hij wel genoeg' of 'als er nou niet genoeg uitkomt, waarom ga je dan niet...' Ik kan bij hoog en bij laag volhouden dat het geen gebrek aan melk is, maar een gebrek aan doorzettingsvermogen van de kleine (hij hapt te kort om de toeschietreflex te laten werken), maar het is net alsof ze dat niet gelooft. Zelf heeft ze er geen ervaring mee (en het zou toch te lang geleden zijn), maar ze is er standaard van overtuigd dat ik alleen maar eigenwijs ben en alles beter weet. Dat dat laatste ook zo is, gaat er bij haar dus pas in als ik vertel dat het CB me gelijk geeft en ik inderdaad alles doe zoals het hoort.
En zo gaat het met wel meer dingen. Geef ik hem kleine plukjes brood, dan vindt ze die veel te klein of geeft ze hem niet alleen het liefst een broodkorst, maar meteen maar een harde brezel. Hebben we het over het zelf klaarmaken van fruit- en groentehapjes, dan vindt ze potjes goed genoeg - zo heeft zij het tenslotte ook gedaan (en ziehier, ik ben er toch ook groot van geworden) en waarom koop ik dan niet een pak spinazie of maak ik er niet meteen een flinke maaltijd van? Ik kan oplepelen aan bronnen wat ik wil, zelfs boeken en folders laten zien met de voorschriften - zeker in gevallen waarbij allergie op de loer ligt - en volhouden dat ik alles rustig moet opbouwen en dat de darmpjes dan rustig mee kunnen ontwikkelen (want die krijgen nu ook opeens hapjes voor hun kiezen die ze nog niet eerder hebben hoeven verwerken), maar vaak valt het gesprek dan stil. Gelijk krijg ik niet, ook al heb ik het wel en de kans is groot dat dezelfde discussie dezelfde week weer voorbijkomt.
Natuurlijk weet ik dat ze het goed bedoelt, maar soms word ik er knettergek van. Goed advies is prima, maar als ik het weerleg of tegenspreek - of zelfs vraag of ze er alsjeblieft mee wil ophouden - dan nog gaat ze een volgende keer weer vrolijk verder. We moeten naar buiten (op een dag dat er onvoorspelbare, heftige regenbuien vallen en het stormt), ik moet hem minder blootstellen aan prikkels (omdat hij toevallig piept en ze de muziekmobiel hoort door de telefoon), hij moet misschien wat meer slapen (alsof ik dat met een toverspreuk voor elkaar kan krijgen maar te lui ben het rijmpje op te zoeken) of toch wat meer eten (haar oplossing voor zo'n beetje alles).
Dan waardeer ik dus die mevrouw aan de andere kant van de lijn wel. De wijkverpleegkundige die beaamt dat mijn gevoel klopt en dat ik me daardoor moet laten leiden en niet door verhalen en raad van mensen om me heen. Dat ik degene ben die bepaalt hoe en wat, niet het kinderdagverblijf. Dat het kan gebeuren dat baby tijdens het drinken onrustig is en te snel stopt, dat het bij de ontwikkeling hoort dat hij zich snel laat afleiden, dat dit ook weer over kan gaan en dat ik opnieuw gelijk heb met de theorie dat baby het wel weer inhaalt als hij echt te weinig zou drinken. Zo werkt het namelijk met borstvoeding: je hoeft je niet druk te maken over het aantal ml, want dat regelt baby zelf. En wat zeker in mijn geval ook klopt: ik heb toch ook niet elke maaltijd elke dag even veel honger?
