Woensdag, nog steeds ziek gemeld. Niet dat mijn baas dat door lijkt te hebben, want op een van de mailaccounts ontvang ik weer eens een tekst die vertaald moet worden. Ja, met de vraag of ik dat wel of niet kan. Niet omdat ik ziek ben, maar omdat het hier en daar wat technisch is. Mooi is dat. Niet eens een regeltje van 'hoe gaat het' of 'wat is er mis'.
Ik zat dus te twijfelen. Moet ik reageren en laten merken dat ik ziek en wel mijn mail check? (Andere collega's beantwoord ik ook, tenslotte.) Moet ik reageren en erbij zetten dat ik me niet goed genoeg voel om naar kantoor te gaan, maar me verplicht voel toch te doen wat ik kan in verband met de deadline? Moet ik reageren en uitleggen dat ik me niet zo zeer grieperig voel, maar dat alles me teveel is geworden? Of moet ik gewoon maar niks zeggen, dat komt volgende week wel weer?
En zelfs al adverteer ik het niet en loop ik er niet mee te koop dat ik gewoon doorwerk ondanks hoe ik me voel, dan nog is het waardeloos dat ik er toch geen extra waardering voor krijg. Je zult hooguit een opmerking kunnen verwachten in de richting van: nou, dan zal ze niet erg ziek zijn.
Ben ik ook niet. Niet op de standaardmanier van wat ik ziek zijn noem. Ja, ik ben verkouden, maar ik heb geen koorts. Ik ben wel wat wankel en af en toe besluipt me de duizeligheid nog steeds. Kan ook komen doordat ik nog te vaak niet netjes op tijd iets eet of niet voldoende. Maar ik had vandaag toch wel een dieptepunt dat ook valt onder ziek zijn.
De kleine was wat druk - heeft nogal last van zijn buikje de laatste dagen en is, surprise surprise, ook verkouden - en de borst geven is niet altijd de oplossing. Meestal probeer ik dat als ik al het andere heb gehad, maar langer dan vijf minuten per kant lukt niet echt. Ondertussen dacht ik dus aan al het werk dat zich opstapelt, zowel qua blad als thuis qua vertaling en huishoudelijke dingen. Opeens had ik het gehad. Ik voelde me gewoon wegzakken in een soort dipje waar ik even niet meer uitkwam. Als ik daarvoor dacht dat ik moe was, dan vergiste ik me, want er bekroop me een overweldigend gevoel van moeheid en leegte.
En toen dacht ik dus: als dit ook maar een milde versie is van overspannen zijn of een burn-out hebben, dan moet ik alles doen om dat te voorkomen en tegen te gaan. Niks voor mij, zo ellendig en wrakkig zitten wezen dat je er niet uitkomt in je hoofd. Dus heb ik vanaf dat moment vandaag uitgeroepen tot officiële baaldag. Ik heb me afgereageerd op de enorme berg afwas in de keuken, heb een was gedraaid en opgehangen en de oude was opgevouwen en voor ik het wist, was de dag voorbij.
Het is een rare manier van ziek zijn, maar ik ben de uitputting nog niet te boven. Helaas heeft de kleine een nogal huilerige bui en dat helpt ook niet om even bij te komen. Maar of hij nu wel wil drinken of het er weer na vijf minuten bij laat zitten?
