Ik wist wel dat ik al een tijdje niets had gepost, maar twee weken! Die tijd vliegt voorbij. Mijn kleintje is ondertussen al helemaal zes maandjes oud geworden, begint nu groente- en fruithapjes te eten, rolt uit zichzelf op zijn buik en zou het liefst al zelf willen zitten als het hem lukte. De afgelopen twee weken zaten ook weer vol deadlines, afspraken, thuiswerken en huizen kijken.
In mijn hoofd is het dan ook een rommeltje. Ik ben ontzettend moe en die hitte opeens - een hele Nederlandse zomer wordt nu in drie dagen tijd ingehaald, geloof ik - helpt ook niet. Ik ben een paar dagen al weeïg, op het randje van misselijk. Brood eten is een redelijke uitdaging: ik weet dat het moet, maar ik krijg het maar lastig weg. En op dagen dat ik thuis ben vergeet ik nog wel eens regelmatig te eten. Hetzij omdat baby wil eten, aandacht wil of omdat ik eindelijk even een moment de tijd heb en er zoveel andere dingen gedaan moeten worden.
Vandaag was het in elk geval Open Huis in makelaarland. We hebben een week geleden ongeveer al twee huizen bekeken - twee maal een dubbele bovenwoning in een portiek op drie hoog - en vandaag daar nog eentje aan toegevoegd. Uit nieuwsgierigheid liepen we verder naar een huis dat ik al eens eerder had zien staan, en aangezien ook daar Open Huis was, hebben we aangebeld. Stiekem waren we meteen verkocht. Het heeft een heel aparte indeling, maar zeer ruime kamers en een hoop opbergruimte als je het een beetje netjes inricht. De bewoonster deed de deur open en stelde zich voor met mijn voornaam - als dat geen teken is!
Maar goed, nou kunnen/moeten we ons daar dus ook weer even vol overgave in storten. Het helpt wel dat het iets is wat ik heel graag wil, dat het een huis is waar ik me wel thuis kan voelen en dat de kleine daar genoeg ruimte heeft om lekker te kunnen kruipen (in tegenstelling tot hier). Maar aan de andere kant ben ik dus echt ontzettend moe de laatste tijd. En misselijk, had ik dat al gezegd? (Ja, ik heb die gedachte ook heel even toegelaten, maar ik zie niet in hoe dat mogelijk is en ga er dus ook vanuit dat het met de stress, drukte, hitte en de verwaarlozing van mezelf te maken heeft.)
Qua baan is er weinig veranderd. Gek dat ik dat zeg, want het grote nieuws is wel geweest: de geldschieter heeft het contract getekend. Mijn baas schijnt dat donderdag meegedeeld te hebben. Wat vreemd is, want ik was er toch echt en ik heb die speech dus mooi niet meegekregen. Leuk dat hij even wacht tot iedereen er is, hè? Een ander (en ik weet ook wie) zou dit tekenend noemen. Dat is het ook wel. Zo schijnt de mededeling zelf ook weer als vanouds eigengereid geweest te zijn. Een van mijn collega's noemde het ronduit raar. 'Ja, vertelt hij dat er getekend is en dat de eerste pluk geld binnenkort wordt overgemaakt, zegt hij meteen - maar we zijn er nog niet uit.' Uit de problemen, dus.
Het gebrek aan openheid irriteert me op zich wel. Niemand die weet hoe het bedrijf er precies voor staat. Niemand die precies weet wat deze deal inhoudt. Een tijd geleden werd deze deal gepresenteerd in feite als het erop of eronder van onze uitgeverij. En nu lijkt het er steeds meer op dat we met die kapitaalinjectie nauwelijks de schulden kunnen aflossen, laat staan dat er wat overblijft. En wanneer we ons achterstallige vakantiegeld krijgen weet dus ook niemand. De belastingdienst en de bank zijn natuurlijk veel intimiderender dan wij met z'n allen. We wachten al zo lang, die paar maanden kunnen er ook nog wel bij - zal ongetwijfeld zijn redenering zijn.
Het punt is wel dat ik nu met dit huis in zicht - want wat zou het mooi zijn als dit 'm wordt - heel erg twijfel wat ik nou moet doen. Ik weet nog niet of het financieel haalbaar is te stoppen met werken. Waarschijnlijk niet of het wordt heel krap. Nou vind ik - sinds deze week - het niet zo heel erg om te werken, zolang het bij deze regeling blijft met twee dagen op kantoor. Of ik dan een of twee dagen thuiswerk is mij redelijk om het even - voor dit werk heb ik die extra dag meer dan nodig, dus laat ik me echt niet voor maar drie dagen betalen. Maar wie weet hoe dat met een heel andere baan zou zijn.
Want de collega met wie ik mijn blad maak - degene die verantwoordelijk is voor de verkoop van advertenties in het tijdschrift - die pakt dus mooi wel zijn biezen. Heeft via LinkedIn een aanbod gekregen. Tot solliciteren, weliswaar, maar ze willen hem hebben en hij heeft er een leuke deal van kunnen maken. Hij gaat er financieel al wat op vooruit, maar vooral ook qua kansen en mogelijkheden. Hij wil graag trainingen volgen, zich ontwikkelen en hogerop komen. Dat kan bij ons niet, dus dit was een kwestie van tijd. Daarom verbaasde het me ook niet. Waar ik dan weer wel m'n hart voor vasthoud is wie ervoor in de plaats komt - en wanneer.
Het lijkt er bijna op alsof omstandigheden me steeds meer in de kaart spelen. Als dit huis gaat lukken, ben ik wat het afsluiten van een hypotheek op basis van ook mijn vaste contract betreft, vrij om eveneens mijn baan op te zeggen. Al is het qua werkzaamheden op zich een leuke baan. Collega's gaan ook nog steeds wel. En ik zal elders niet zo gauw meer hoofdredacteur kunnen zijn. Al vind ik dat dus ook niet heel erg belangrijk. Het gaat mij meer om de zekerheid van een inkomen, werken op de dagen die ik wil en een beetje minder geestelijke belasting is ook niet erg...
Maar goed, dat is dus de korte samenvatting van de afgelopen twee weken. Baby mag wat meer naar binnen krijgen om een beetje meer spek te kweken voor de winter. Ik moet op m'n tellen passen want gisteravond vreesde ik toch even voor een tweede dip met koorts. En tegelijkertijd moet ik aan de slag met mijn vertaling wil ik daarmee niet op het laatste moment in de problemen komen. Ik zou dan nu ook eigenlijk daarmee bezig moeten zijn. En dan wil ik ook graag het boekje met baby's belevenissen nog bijwerken en er foto's voor uitzoeken en die printen en inplakken en boekje twee beginnen omdat het nu oktober is en hij nu naar maand zeven gaat. Zoveel te doen, zo weinig tijd!
