Ik zou nu moeten werken. De hele dag al, maar nu is de kleine ook net in slaap gevallen, wat altijd even de tijd en rust geeft om kilometers te maken, zeg maar. En toch grijp ik weer in eerste instantie naar dit blog en niet naar een leeg Word-document. Ik moet nog zo veel schrijven en het komende nummer moet eigenlijk ook alweer zo snel af, ik word er knettergek van.
Waarschijnlijk heb ik hem ook weer dikker gemaakt dan strikt noodzakelijk, maar er is zoveel dat er eigenlijk in moet en dat ik niet langer wil of kan laten liggen. Ja, hooguit het stukje over de nieuwe muizen van Microsoft, maar die verschijnen deze maand en dan staat er tenminste nog iets in het blad dat niet direct met security te maken heeft. Verder moet ik gewoon nog een hele hoop zelf maken en zoals altijd staat me dat tegen. Vooral nu ik barst van de koppijn.
We hebben namelijk ook de makelaar gebeld. We willen toch voorlopig doorzetten en kijken of we dit huis kunnen krijgen. Er zijn gelukkig geen andere gegadigden - dat verwachtte ik ook niet - dus we hoeven niet echt haast te hebben. Maar over twee weken gaan we dus eens kijken hoe het zit en wat we kunnen doen qua afdingen en financiering en wat de daadwerkelijke staat van onderhoud is.
Het grote punt is alleen dat ik de afgelopen week steeds meer ga opzien tegen mijn werk. Het misschien wel verkeerd doorgesijpelde nieuwtje dat mijn baas graag van de opziener van 'mijn' blad af wil en er zelfs over denkt te stoppen met de titel gaat me niet in de koude kleren zitten. Heeft het zin om daar te blijven als ik dit blad niet meer mag/kan maken? Het zijn juist deze werkzaamheden die het nog een beetje leuk maken - afgezien dan van de eeuwige tijdsdruk waarbinnen alles af moet zijn.
Als ik zo over straat loop met mijn kindje in de draagzak, dicht tegen me aan, rustig alles om zich heen bekijkend en liefst met een handje zijn mama vasthoudend, dan klap ik dicht. Ik wil niet meer werken, nooit meer. Niks kinderdagverblijf, geen ellende straks met buitenschoolse opvang of grootouders die zich steeds meer afvragen waarom ze niks met het kind mogen doen zonder dat ik erbij ben. Mijn moeder bood vandaag nog aan volgende week even op hem te passen als ik mijn inlegzolen moet ophalen. Dan hoeft hij niet helemaal mee, zoals we vandaag dus wel hebben gedaan. Op zich was dat niet heel vervelend en hij heeft het zowaar tot thuis gered met weer willen drinken.
Ik heb er moeite mee hem achter te laten bij iemand anders. Het KDV, daar ben ik nou wel aan gewend, al maak ik me nu weer druk om alles sinds die keer dat ze 225 ml naar binnen goten in plaats van 150 ml. Nu zie ik vlekken op een slabbetje en meteen vraag ik me af of ze stom genoeg zijn de baby volkorenbrood te geven, want volgens het CB mag dat nog niet.
Ook bij mijn ouders achterlaten is geen optie - juist daarom hebben we voor een KDV gekozen met de best mogelijke smoesjes richting de grootouders. Ik had er vanochtend ook niet over na hoeven denken: als ik een lift had gekregen met de auto, had ik de kleine alsnog mee naar binnen gezeuld en niet achtergelaten in de auto bij zijn opa. Ik kan het niet. Ik weet hoe opa is, of beter gezegd, hoe hij kan zijn en ik wil mijn kindje daar geen moment aan blootstellen. Als ik er bij ben, kan ik tenminste nog ingrijpen, maar zelfs dat kwartiertje dat het gekost zou hebben vandaag, daar kon ik me niet toe zetten. Waarschijnlijk ga ik dus ook gewoon naar de tandarts op een echte werkdag, jammer dan voor de baas.
Het voelt dus heel dubbel. Ik wil dolgraag een eigen huis met meer ruimte. Liefst nog voor mijn kleintje gaat kruipen, want opnieuw inrichten en rekening daarmee houden lijkt mij een stuk fijner en makkelijker dan nu alle snoeren en punten en hoeken te moeten wegwerken. Nou nog hopen dat ik aan stofzuigen toekom, dat is ook wel handig. Maar goed, tegenover dat huis staat dus de grote vraag of ik dan wel zal moeten blijven werken om dat allemaal te kunnen bekostigen. En op dit moment voelt dat als een baksteen in mijn maag. Niet dat ik al klaar genoeg was om op te stappen op mijn werk, maar het idee dat ik die illusie - stoppen met werken - moet opgeven, dat valt zwaar.
Ik wil zo graag geloven dat de maatschappij van tegenwoordig moedervriendelijk is. Ik wil zo graag geloven dat ik een tijd thuis kan blijven en me kan wijden aan de kleine, zoals mijn moeder dat ook heeft gedaan toen dat nog normaal en standaard was. Ik wil die druk niet voelen van mezelf opsplitsen tussen alles en iedereen die wat van me wil en er elk weekend weer achterkomen dat ik geen enkel moment voor mezelf heb gehad die week. Ik wil me niet ergeren als baby er langer over doet met drinken of een jengelbui heeft omdat ik denk: ik moet opschieten, ik moet nog zoveel doen!
Uiteraard is het waar. Kijk naar dit moment: ik moet nog een boek vertalen voor het einde van het jaar en ik moet voor het komende nummer van mijn tijdschrift - deadline over anderhalve week ongeveer - nog zo'n beetje alles schrijven, waaronder enkele tests. De wasmachine staat net aan, dus straks ook weer twee rekken vol spul. Ik trek het weer niet helemaal. Ik heb hoofdpijn en ik kan niet meer rondkrijgen. Inspiratie is er niet en ik zou het liefst ook even willen slapen nu de kleine dat doet. Gisteravond sliep hij anderhalf uur in mijn armen op de bank. Een uur van die tijd gingen bij mij ook de lichten uit - niet eens zozeer als bewuste actie. Mijn ogen zakten gewoon dicht en weg was ik. Een uur later keek ik knipperend naar de klok.
Waar ik de meeste moeite mee heb is dat alles tegelijk komt. Het huis, de vernieuwde onzekerheid qua baan, een goede en voor mij belangrijke collega die vertrekt (en geen idee of en hoe dat wordt opgevangen), de wetenschap dat het boek op tijd af moet als ik niet de hele kerstvakantie wil werken, de planning van volgend jaar voor het blad (terwijl ik niet weet welke eisen er aan mij gesteld worden qua dagen vanaf die tijd - en een planning die nauwelijks ruimte laat voor vakantie).
Ik wil het liefst ver vooruit kunnen kijken en wat minder ver vooruit kunnen plannen. Alles moet gestroomlijnd en soepel lopen - wat met een baby natuurlijk al helemaal in het water valt - maar al die chaos in mijn hoofd maakt het er voor mij niet beter op. Ik ben moe en ik heb het gevoel dat ik niet moe mag zijn. Alsof ik mijn kind tekort doe door dat toe te geven. Alsof ik mezelf teleurstel en in de steek laat als ik mijn schouders ophaal en zeg: ik trek het niet meer, ik ben te moe. Een perfectionist kan toch niet moe zijn? Die heeft alles toch tot in de puntjes toe verzorgd, gepland en uitgestippeld? Tja, dan ben ik er dus toch echt eentje van dat slag. Vandaar de koppijn. Misschien dat verse koffie helpt.
