Nooit gedacht dat ik nog intolerant zou zijn bij een andere vrouw (ja, oké, meid) die zwanger is, zeg. Maar als het het vriendinnetje van de baas is (hij 57, zij dertig jaar eronder ongeveer) en ze ook nog eens gedetailleerd vertelt dat ze last heeft van ochtendmisselijkheid, dan zit ik toch vrij snel door m'n geduld heen. Vraagt ze mij of ik last had van misselijkheid. Het antwoord doet er op zich niet toe, want ze wil gewoon vertellen dat zij al wel helemaal vier weken heel misselijk is 's ochtends, al is het niet erg heftig, hoor, alleen wat water dat terugkomt. Mijn advies: Ik zou iets eten - is dat een idee?
Soms komt de grote baas naar beneden vanachter zijn bureau vandaan en bij haar staan, om te lunchen of iets te vragen. Meteen gaat zijn stem omlaag tot het een nog steeds verstaanbaar gefluister is. Dat is ongeveer nog irritanter dan een normaal gesprek of juist helemaal fluisteren. Ze solliciteert namelijk nog steeds - die gesprekken heeft ze volgens mij nog staan of zo - en volgens mij en een andere collega ziet ze de consequenties van nu zwanger zijn totaal niet in. Maar goed, daar hoef ik me natuurlijk niet druk om te maken, ze komt er wel achter. Bovendien is de aanstaande papa al vader van twee - eentje van 17 en eentje van 19 die nu zelf volgende maand vader wordt, dus aan ervaring geen gebrek. Of hij destijds heeft opgelet is een andere vraag.
Waar ik me wel een beetje druk om maak qua werk is hoezeer diezelfde baas zijn hoofd er nog bij kan houden. Diverse opties tot klanten werven blijven liggen en hij lijkt er nauwelijks naar te malen. Alsof hij alleen af en toe met zijn eigen kennissen gaat golfen in de hoop dat er iets uit rolt. Er gebeurt niet veel om het bedrijf weer op stoom te krijgen - al zal hij ongetwijfeld denken dat het aantrekken van die geldschieter voorlopig weer even genoeg is. Alsof we daardoor opeens extra werke hebben. Nou, nee.
Sterker nog, het aanstaande vertrek van mijn salescollega voor mijn blad is ook iets dat extra aandacht verdient, maar denk maar niet dat er een vacature is uitgeschreven. Hij neemt toevallig een vriend van hem mee, misschien dat die zijn plek overneemt - dus ik vrees dat de baas meteen al denkt: makkie, ik hoef dus niks te regelen. Maar het is totaal niet gezegd dat die vriend wel bij ons wil werken en tegen welk salaris. Ergens hoop ik dat het niet zo makkelijk gaat, want tot nu toe heeft mijn baas bijna nooit erg veel moeite hoeven doen om zelfs op het allerlaatste moment nog iets geregeld te krijgen. Dus het zou eens tijd worden voor een belangrijke levensles.
Van een andere collega, die wel vaker met de baas praat over van alles en nog wat, hoorde ik echter gisteren ten eerste dat de constructie rond het blad dat ik maak heel anders zou zijn dan wij dachten en ons al die jaren is verteld en ten tweede dat hij er misschien over denkt de stekker eruit te trekken. Om met dat laatste te beginnen: ja, mooi, stop met het blad dat nog een beetje advertentiegelden weet op te leveren. Debiel. Maar goed, wat ik ga doen als ze deze klus stopzetten is mij dus een raadsel. Het enige wat me tot nu toe motiveert om door te werken in loondienst hier is juist het merendeel van de taken die bij dit specifieke blad horen, en de mensen met wie ik te maken heb.
En wat het eerste punt betreft: wij dachten dus dat we al die tijd al bezig waren met kleine beetjes dit blad, de titel, over te kopen van de eigenaar. Nu liet de baas opeens vallen dat hij een licence fee betaalt om het blad te mogen uitgeven en dat er slechts een optie tot kopen is na een bepaalde tijd. En daarover twijfelt hij volgens mij nu. Ik weet ook niet wanneer die termijn erop zit, trouwens, maar leuk dat hij zoiets ook even met mij bespreekt, zeg. Komt dan ook weer zo rauw op je dak vallen.
Over dak gesproken, mijn oom en tante waren er zondag en hij is met mijn man even langs het huis gelopen uit nieuwsgierigheid. Op zich vond hij het dak er niet eens heel rampzalig uitzien, dus wie weet is het niet een heel grote ramp. Ik denk maar zo: we zijn er per toeval naar binnen gegaan en daar moet een reden voor geweest zijn. Plus, ik weet niet hoe het gaat met mijn werk, het bedrijf en de omstandigheden. Ik neem liever het zekere voor het onzekere en probeer nu - met een vast contract op zak - iets te bereiken, want geldschieter of niet, er is nog helemaal niets zeker.
