Net weer een huilbui gehad. Er gebeurt teveel tegelijk en ik kan het allemaal niet meer ordenen en een plaatsje geven zo snel als ik zou willen. Ik voel me onzeker als het gaat om baby's voeding en dat komt eigenlijk vooral door mensen om me heen. Waarom heeft wat zij zeggen toch altijd zo'n impact?
Ze zeggen dat je op je gevoel moet afgaan. Als ik dat doe, denk ik dat mijn kleintje nog steeds genoeg binnenkrijgt. Ja, hij laat vaak los en begint dan te huilen tijdens het voeden. Maar ik kan die tepel in z'n gezicht houden of zelfs in z'n mond duwen en hij wordt er niet warm of koud van. Vaak is hij moe als hij gaat drinken en is het een strijd tussen drinken en slapen. Soms is het buikpijn die hem net tijdens het drinken parten speelt.
Hij drinkt tegenwoordig onrustiger en niet meer zo ontzettend lang achter elkaar, dat is wel zo. Maar ik dacht eerder dat dat kwam doordat hij nu ook fruit- en groentehapjes krijgt en af en toe een beetje gewoon drinken. Nu heeft mevrouw muts op de crèche gisteren uit eigen beweging van zijn drie flesjes er twee gemaakt. Kortom, ze heeft hem in een voeding opeens 50% meer gegeven. Enerzijds zegt ze: 'je hoort hem meteen een paar uur niet meer' en daarna 'hij heeft alleen wel flink gespuugd.' En dat heeft daar dan dus een diploma voor, hè?
Ik ben van het geleidelijke veranderen. Als hij met zjin 150 ml niet genoeg heeft - volgens tuthola omdat hij zuigbewegingen maakt - dan kun je hem wat meer geven uit flesje twee. Speen erop en kijk maar hoe ver hij komt, zou ik zeggen. Niet voor hem beslissen dat de helft van de fles er dan ook maar meteen in moet. Vooral niet als hij een groot deel daarvan dan weer mooi over zijn kleren laat gaan. Die je dan trouwens ook best mag verschonen, hoor. Ze heeft hem wel een andere broek aangetrokken, maar zijn shirt zag er werkelijk smerig uit doen we hem kwamen halen. Of zijn slab gebruikt is weet ik niet, want die zat niet in de tas. Maar zijn extra truitje uit de tas en het tweede extra truitje dat op het KDV ligt, zijn dus niet gebruikt. En dat terwijl ik al heb aangegeven dat zijn halsje droog moet blijven als we ooit van die smetplekken af willen komen.
Het lijkt wel alsof ze daar slecht communiceren. Je vertelt het aan leidster een en als je hem gaat halen is die weg en is de ander er, die of geen idee heeft van de instructies, of niet van plan was er iets mee te doen. Hoe dan ook, ik was er behoorlijk kwaad over thuis. En dan is het ontbreken van de vieze broek in de tas ook al een reden om te ontploffen.
Helaas heb ik er daarvan nu meerdere - redenen om te ontploffen. Het bijna-droomhuis brengt een hoop last en kosten met zich mee doordat het dak vernieuwd zal moeten worden tijdens ons regime (anders zie je bij de verkoop later echt geen cent meer terug) en er moet intern een hoop worden aangepast om aan te sluiten bij wat ik wil (badkamer én wasmachine/droger op de verdieping van de slaapkamers).
Op het werk is er nu de zwangerschap van de min-of-meer-collega. Ze zou aanvankelijk tijdelijk bijspringen, maar die hoeft nu natuurlijk nergens meer te gaan solliciteren. Als ze al wordt aangenomen omdat er nu niets zichtbaar is, dan staat ze na een contract van zes maanden met bolle buik en al op straat en als ze bij ons blijft, kunnen ze mooi het UWV laten opdraaien voor die maanden verlof. Alsof ze het hebben uitgekiend. Wat heel goed mogelijk is.
Maar goed, ook dat brengt frustraties met zich mee, al kan ik niet goed uitleggen waarom. Zij mag vanalles (als nu zwanger vriendinnetje van de baas) en ik had de grootste moeite om iets uitgepraat te krijgen toen ik rondliep met een babybuik. Zelfs twee weken voor mijn verlof moest ik zelf nog haastig een vervanger regelen (waarvan ik sindsdien alleen maar te horen heb gekregen hoe duur hij wel niet was - omdat de baas toestemde hem per uur te betalen. Eigen schuld, dus...)
Toch ben ik bang dat ik tussen nu en Kerst erg gefrustreerd raak over hoe er met haar zwangerschap omgegaan zal worden. Ze komt nu al binnen 's ochtends wanneer ze maar wil 'omdat ze zo moe is'. Waarop mijn collega zei: dat had jij moeten flikken vorig jaar. Was je echt niet mee weggekomen! Wat ik dus nu even niet kan inschatten is of die zwangerschap juist gunstig of eerder ongunstig is voor mijn situatie vanaf januari. In principe geldt de deal van twee dagen kantoor en twee thuis tot en met december, maar ik weet dus niet of ik nu makkelijker op verlenging daarvan kan rekenen of juist niet. Zou hij er meer begrip voor hebben en mij niet ook nog kwijt willen of is hem dat allemaal een zorg en ben ik zo makkelijk te vervangen dat hij kan eisen wat hij wil? En wat doe ik als hij meer dagen kantoor van me verlangt?
Momenteel denk ik nog steeds: ammehoela, ik ga niet meer dan twee dagen mijn kind naar het KDV brengen. Dat ik als hoofdredacteur daardoor met twee dagen thuiswerken alleen via mail bereikbaar ben en faliekant weiger naar evenementen te gaan, dat is wat mij betreft een gegeven. Als we freelancers of meer collega's hadden, zou dat ook veel eenvoudiger opgevangen kunnen worden. Ik kan in minder dan vier dagen geen heel blad afleveren elke maand weer, zelfs al zou ik minder dagen willen werken. Maar ik ga niet minder dagen werken en laten uitbetalen terwijl ik hetzelfde aantal uur (en in de praktijk dus meer tijd) eraan kwijt ben. Ik zou wel gek zijn. Vooral met een potentieel geldverslindend iets als een dak dat vervangen moet worden. Want zelfs als we dit huis laten gaan, dan zal een volgende iets vergelijkbaars hebben wil het binnen ons budget vallen. Kan niet missen.
