Vandaag zijn we voor de tweede keer met de makelaars erbij naar het huis gaan kijken. Sommige details vergeet je gewoon. Bovendien is het voor de aanbiedende partij ook wel goed als ze denken dat je wel interesse hebt, maar ook een lading twijfels. Dat effect is geloof ik wel bereikt.
Eerlijk gezegd denk ik dat het voor ons budget en de gezinssamenstelling (inclusief een tweede baby die er voorlopig nog niet is) wel een goed huis kan zijn. Er is geen tuin, het balkon stelt niets voor, er is geen fietsenberging of kelder en je kunt beneden achter de deur je kinderwagen niet kwijt. Het is dan toch een goed teken dat geen van die dingen ons afschrikt en laat verder zoeken.
Want met 150 m2 hebben we wel binnen aardig wat extra ruimte. De kleine kan dan vrolijk rondkruipen en stappen straks. We hebben het allebei: we zien het al half ingericht voor ons als we daar rondkijken. Daarom hebben we ook met de makelaar afgesproken voorzichtig te informeren en een eerste bod neer te leggen. Nou maar hopen dat de tegenpartij het huis dolgraag kwijt wil (omdat ze hun nieuwe huis al gekocht hebben) en bereid is te zakken met de prijs. Al hebben wij natuurlijk geen noodzaak om hier te vertrekken. Ja, die ellendige trappen voor je boven bent, maar dat houden we nu ook al zeven maanden vol met baby erbij. Als we er echt niet uit zouden komen, kunnen wij altijd nog verder kijken.
Het zit namelijk zo: enerzijds willen wij natuurlijk zo min mogelijk betalen en zij er zoveel mogelijk voor krijgen. Ze zouden de prijs al hebben aangepast aan het feit dat het dak gedaan moet worden, maar wij zitten met het punt van die onlogisch geplaatste badkamer. Ik wil dolgraag op de slaapverdieping een badkamer hebben, desnoods met alleen een bad en wastafel, zodat de douche alsnog blijft waar hij is. Maar ik zie beneden, vlak naast de ingang, douchen en je aankleden in de kamer ertegenover niet zitten. Bovendien wil ik baby in bad kunnen doen op dezelfde etage.
Zoals ik al zei: we zien het al helemaal voor ons. Wat ik nu dus doodeng vind is dat ik zo weinig weet van alles rondom het kopen en verbouwen van een huis. Waar je op moet letten, wat je zeker moet bedingen en waar je niet omheen kunt. Daarnaast knaagt het nu al aan me dat ik, ondanks alle beloftes en mooie praatjes tot nu toe, bang ben dat ik eigenlijk niet kan stoppen met werken. En dat brengt weer een heel ander pakketje kopzorgen met zich mee.
Want als ik niet kan stoppen met werken (het freelancen even daargelaten), dan zit ik met de huidige situatie. Ik weet niet of ik twee dagen kantoor kan blijven houden vanaf januari. Ik weet ook niet of mijn tijdschrift er nog is in januari (daarover zou binnenkort uitsluitsel moeten zijn). Ik weet ook niet wat ik zou moeten doen als mijn tijdschrift stopt (al geeft me dat een mooie onderhandelpositite). Ik weet echter ook niet of het wel verstandig is te blijven waar ik zit. Een van mijn ex-collega's verklaart me volgens mij allang voor gek dat ik er nu nog ben. Maar ik wil eerst de hypotheek geregeld hebben en dan zie ik wel weer.
Het punt is alleen dat ik ten eerste niet geloof dat er banen zijn voor maar twee of drie dagen per week. En als ik drie of vier dagen ga werken, dan wil ik er maar twee van op kantoor zijn. Ga dat maar eens regelen tijdens een sollicitatiegesprek, dan zijn ze toch meteen klaar met je? Dus als ik dat op mijn huidige werk wel voor elkaar krijg, is me dat ook iets waard - alle chaos, het gebrek aan vakantiegeld en onzekerheid ten spijt.
Kijk, dat ik geen carrièretijger ben, dat weet ik. Dat mijn kindje voor alles komt, weet ik ook. Maar als ik echt niet kan stoppen met werken en ik mag hier blijven onder de omstandigheden zoals ze nu zijn (dus enerzijds de onzekerheid over de toekomst, maar anderzijds maar twee dagen opdraven en de rest thuis doen), dan tipt de balans toch nog steeds wel naar de kant die ervoor zorgt dat ik thuis kan werken en daardoor niet al mijn geld kwijt ben aan een kinderdagverblijf. Want daar blijven we bij: meer dan twee dagen kdv gaat het niet worden. Dat heeft gewoon geen zin.
