Als ik iets van me af wil schrijven vandaag, dan toch wel de resultaten van de tweede bezichtiging van het koophuis - nu met aankoopmakelaar erbij. Hij wees ons op diverse probleemgebieden die we zelf nog niet hadden gezien. Je bent in eerste instantie vooral aan het rondneuzen en kijken naar de oppervlakte en indeling van kamers en aansluitingen. Wat we daardoor niet meekregen is het feit dat het dak toe is aan onderhoud en dat je schilderwerk aan de buitenkant ook in eeuwen niet is gebeurd.
Dat 'onderhoud' betekent in feite dat er een complete dakvernieuwing plaats moet vinden. Het is een huis uit de jaren dertig dat waarschijnlijk in al die tijd niet onder handen is genomen. Wat dat in de realiteit inhoudt is een kostenplaatje waar je u tegen zegt en waarop wij niet hebben gerekend. 'Even' een nieuw dak kan in de dertig-, veertigduizend euro lopen - dat moet dan samen met de benedenbewoners, maar er is geen VVE en ze zijn er vast niet happig op om dat te doen. (Zo zagen ze er in elk geval niet uit en ze zijn al oud. Althans, hij wel, zij weten we niet helemaal zeker.)
Kijk, dat de badkamer niet logisch geplaatst is en ik eigenlijk wasmachine en toekomstige droger zo dicht mogelijk bij de slaapkamers wil hebben, dat is te overzien en te regelen. Een nieuwe badkamer of bijbadkamer is nog wel te bekostigen als dat het enige is. Net als nieuwe deurtjes voor alle keukenkastjes, dat lijkt me ook geen enorme torenhoge schuld opleveren. Bovendien heb je daarbij direct en zichtbaar resultaat waar je elke dag mee te maken hebt. Dat dak zie je van binnen echt niet. En ik wil niet meteen door m'n spaargeld heen zijn, vooral niet omdat je het misschien nooit meer terug ziet. Dan hebben we weer meer aan een auto (al heb ik dat niet hardop getikt).
Maar achterstallig onderhoud kan niet alleen nadelig zijn als je er woont en opeens last krijgt van lekkages of andere ellende. Het wordt je ook aangerekend als je zelf dat huis weer wilt verkopen over een tijdje. Met daarbij de kanttekening dat je geen idee hebt hoe de markt over dat tijdje in elkaar zit - dus je weet ook niet of jouw investering in die werkzaamheden er weer helemaal uit komt. En we kunnen ook niet heel goed zeggen hoelang we er zouden blijven wonen. Vijf jaar zeker, tien misschien ook wel, maar niet een heel leven lang. Denk ik. Dus dat verandert het hele scenario en gooit alle dromen en halve inrichtingsplannen behoorlijk op de schop.
Een tweede punt dat ik net in een sms ontdekte is dat de vriendin (zeg 'scharrel') van mijn baas (die ook nog eens opnieuw onze collega is geworden momenteel, zogenaamd 'tijdelijk') nu dan toch echt zwanger blijkt te zijn. Dat wil ze al heel lang en ze is vier, vijf jaar jonger dan ik. Hij is dan wel weer een jaartje of twintig, dertig ouder dan zij, maar goed, daar ga ik niet over. Ik kan alleen maar denken: arm kind. Je bent nog niet van de basisschool en papa mag al met pensioen. Komt nog bij dat diezelfde papa over pakweg een maand opa wordt.
Maar goed, dat moeten ze allemaal zelf weten. Ik ben alleen een beetje bang dat die situatie met 'hun' eigen zwangerschap invloed gaat hebben op mijn situatie. Als zij geen klachten heeft, zijn die van mij namelijk ook minder zwaarwegend. Snap je wat ik bedoel? Als zij van plan is zo snel mogelijk weer zo fulltime mogelijk te gaan werken na de geboorte van het kind, dan zal mijn baas mij never nooit meer begrijpen als ik zeg dat ik pertinent weiger meer dan twee dagen per week mijn zoontje naar de crèche te brengen.
Ik vind me daarin niet erg egoïstisch, meer realistisch. Volgens mij werkt het namelijk gewoon zo. Zijn ervaringen worden dan opeens universeel - zij niet misselijk, dan niemand misselijk. Want, laten we eerlijk zijn, hij heeft nu al het inlevingsvermogen van een blok klei. Gek genoeg verwacht ik nauwelijks dat het de andere kant op werkt, dat als hij zelf een kleintje heeft, hij opeens wel snapt dat je je er niet toe kan zetten vier, vijf dagen per week gewoon te gaan werken. (Overigens ben ik benieuwd of dit voor hem een reden is beter met ons bedrijf om te gaan, want een baby kost geld!)
In ieder geval werkt dit weer cirkelvormig - als ik in de problemen kom omdat mijn baas me dus meer op kantoor wil hebben en ik dat niet wil, dan kan ik voor een moment komen te staan waarop ik me nu al maanden probeer voor te bereiden: Hij mag me een goed voorstel doen en als we er niet uitkomen, moet ik misschien maar opstappen. Die cirkel zit hem dan dus daarin, dat als ik dat doe, we zeker geen hypotheek meer krijgen voor dit of een ander huis. En ook niet op korte termijn, omdat geen enkele werkgever meteen met een vast contract over de brug komt. Laat staan dat ik veel kans heb ergens aan de bak te komen met maar twee dagen kantoorwerktijd en een flexibele houding tegenover maximaal twee dagen daarnaast thuiswerken. Ze zien me al aankomen.
