Ken je dat, je hoofd loopt om, je kunt niet genoeg minuten in een dag ontdekken om alles gedaan te krijgen wat je op je to-do-list hebt staan (en dat schrijf ik niet volgens Van Dale want todolijst ziet er niet uit) en eigenlijk vraag je je af of er ooit nog een momentje voor jezelf zal zijn tussen de wassen en voedingen en potjes en luiers en het schrijven, vertalen, redigeren en opzoeken door.
Zo'n moment had ik dit weekend dus weer. Vol plannen en veel te weinig tijd om daar iets mee te doen. Geen fut en misselijk, dat kwam er ook nog eens bij. En ook al is een betaalde vertaling niet onbelangrijk, je kiest er toch voor de was te doen, want die kan echt niet nog een week vies in de mand blijven zitten. Dan gaat je hele schema eraan en meer dan twee wasladingen tegelijk - de gebruikelijke weekendwas - kun je niet kwijt op de wasrekken, want een droger is er niet. Nog niet.
En daar heb je het. Afgelopen weekend was het Open Huis bij diverse te koop staande woningen. Vol goede moed trokken we erop uit en we liepen naar een huis dat gepland was en naar een huis dat niet gepland was. De laatste wint ruimschoots en in gedachten ben ik al bezig met een bestemmingsplan per kamer en kijken welke meubels we eventueel maar moeten verven of dumpen. Erg he. Nog geen bod uitgebracht en ik kies al behangetjes uit in gedachten.
Maar het punt van deze post - en de titel - is dat ik al genoeg in mijn hoofd heb rondtollen om me voorlopig uit mijn slaap te houden en dan komt dit er ook nog eens bij. Toegegeven, dit is wel leuk. Het houdt je bezig, maar op een veel positievere manier dan de beslommeringen op het werk, bijvoorbeeld. Al moet je me even niet vragen waar ik de energie voor een verhuizing vandaan denk te halen. Verkopen ze dat ook in potjes of moet ik toch Red Bull eens een kans geven? Ha, dat zal goed zijn voor de moedermelk. Krijg je meteen een suikerverslaafde stuiterbaby.
Vandaag is het trouwens 3 oktober. Ik zit eerder thuis, al sinds kwart voor een, omdat de receptie van ons pand vrij is vandaag tijdens het Leidens Ontzet. Receptie dicht = geen sleutel van de kolfruimte = zeer pijnlijke knobbels aan het eind van de ochtend = hup naar huis. Met dit weer is dat helemaal niet erg, al heb ik er weinig meer aan dan een briesje door een open deur, maar toch geeft het nog eventjes een zomers gevoel.
Het gekke van die extra kopzorgen over een huis is dat het tot nu toe inderdaad kopzorgen waren. Hoe kom je aan een betaalbaar huis op een goede locatie dat je ook nog eens echt ziet zitten? Want je moet het niet doen als het niet meteen goed voelt, zei ook makelaar nummer twee. Nu voelt er eentje goed en hoop ik maar dat we geen concurrentie hebben en flink kunnen afdingen op de prijs. Elke euro is mooi meegenomen, zeker als het een paar duizend scheelt. Maar dit is leuk nieuws. Je krijgt er blijkbaar energie van als het leuk is, ook al brengt het veel meer werk met zich mee en lukken de dagelijkse dingen nu al bijna niet. Alles is beter dan meer onzekerheid en zorgen.
Zou je nou via LinkedIn ook een oproep kunnen plaatsen zodat je kennissen komen klussen, vraag ik me dan af. Ik weet zo gauw niemand die ik kan inschakelen om een badkamer te maken op de plek waar ik 'm wil hebben. En ik ga mooi niet de trap op vanuit de keuken elke keer als ik iets uit de koelkast wil hebben, zoals de bewoners dat nu hebben geregeld. Wat een idee. O en de wasmachine en tegen die tijd ook droger moeten wel op de slaapkamerverdieping staan.
Ja, dat is veel leuker om je gedachten aan te wijden dan de zorgen over hoeveel milligram voedsel het kleintje eigenlijk naar binnen mag of moet werken deze week en maand en hoe dat volgende maand weer moet en zo. Ik weet dat ik op m'n gevoel af moet gaan, maar enerzijds wil ik hem natuurlijk niets tekort doen, en anderzijds wil ik hem ook niet binnen een recordtijd vetmesten. Tuurlijk mag hij best een beetje meer babyvet, maar ik kleed hem net zo lief warmer aan met de winter, hoor.
En het is zeker fijner om over de inrichting na te denken (het verhuizen zelf sla ik met liefde even over) en niet over vakantiegeld, de toekomst van het bedrijf, het gebrek aan interne communicatie en de gebruikelijke perikelen die bij mijn baan horen tegenwoordig. Ik wil ook niet nadenken over het vertrek van mijn collega en hoe lang het duurt voor ze een ander hebben en wie dan wel. Of wat voor gevolgen het heeft als die vacature niet meteen gevuld wordt. Of hij wel gevuld wordt maar ik diegene niet kan uitstaan. Huh, dat wordt nog wat.
