Waarom is dat toch? Thuis weet ik het allemaal zo goed en dan kom ik op mijn werk en binnen de kortste keren gaat het allemaal a) niet zoals ik had gepland en b) begin ik toch weer te bedenken hoe ik alles kan doen wat er van me verwacht wordt. Ook al wind ik me er tegelijkertijd over op dat die verwachtingen volslagen onredelijk zijn.
Een van mijn collega's heeft verteld dat zijn blad van twintig keer per jaar naar een verschijning van een keer per maand gaat. Hij kan op die manier kosten besparen in de verzending, maar zeker ook op zijn freelancebudget, omdat hij hetzelfde budget per nummer aanhoudt, maar dus wel acht nummers minder maakt per jaar, al zijn ze dan dikker. Dat bewijst voor mij dus a) dat hij wel degelijk tijd over heeft, want nu kan hij opeens meer zelf schrijven en b) dat er dus geld 'overblijft'. Ik hoef er maar een klein percentage van voor de rest van dit jaar en dat zou al een wereld van verschil maken.
Maar goed, voor ik het wist, zat ik dus alweer allerlei redeneringen te bedenken hoe we mijn probleem - een tijd- en energiegebrek - kunnen oplossen. Ja, het gaat wel geld kosten, maar relatief gezien is het helemaal niet veel geld, er komt straks bovendien geld vrij door de besparing op het andere tijdschrift, we hebben een geldschieter en bovendien verwachten ze juist van mijn blad een enorme financiële injectie uit advertentie-inkomsten. Dan kunnen ze toch per nummer wel de opbrengst van een halve pagina aan mij doneren voor freelance-inzet?
Dit heb ik niet zo tegen mijn baas gezegd. Mijn moeder vindt dat wel een goed idee. Kom dan maar bij hem met het rekensommetje en dit soort voorstellen, zegt ze. Want zo klinkt het helder en helemaal niet als een enorme investering. Net als die rekensom van die uren. Als ik hem voorreken dat ik per week nu maar 24 heb waar dat er voorheen 32 waren, dan snapt hij misschien wel waarom dezelfde klussen als destijds nu relatief meer tijd in beslag nemen. Want het is niet dat ik thuis niet af en toe wat meer wil doen zonder al die uren meteen te noteren, maar dat moet ook weer niet te gek gaan worden. Ik moet ook uitrusten en met baby spelen en het liefst ook vertalen, al heeft mijn baas aan dat laatste totaal geen boodschap. Maar ik wel.
De grote vraag is nu dus: krijg ik mijn huidige situatie duidelijk gemaakt aan hem en doe ik dat door met al deze punten te komen (wat ik zelf nogal betuttelend vind overkomen, al is dat in deze situatie gerechtvaardigd omdat hij het zelf niet zonder meer lijkt te begrijpen)? Als ik niets meer zeg erover, dan werk ik me ten eerste een slag in de rondte en ten tweede hoor ik er van hem vast ook geen woord meer over. Zo begaan is hij niet.
Het gekke is dat ik dus een kalmte voelde vorige week, toen ik eigenlijk had besloten dat deze baan binnenkort eindigt. Het idee thuis te kunnen zijn en altijd alles samen met mijn zoontje te doen, in elk geval tot hij naar school gaat, maakt me blij. Het idee dan geen hypotheek te krijgen, houdt me echter tegen die stap meteen te nemen. Dat, en het feit dat ik het artikelen schrijven en producten testen en het contact met mijn netwerk dus nog steeds wel leuk vind om te doen. Ik voel me nog redelijk op mijn plek op mijn werk, sommige collega's doen hun best en denken mee, andere helemaal niet.
Het is gewoon een enorme stap. Ik heb nooit ergens anders gewerkt - dat halve jaar als vertaler ergens telt nauwelijks want ik voelde me daar totaal niet opgenomen in de groep of op m'n plek zitten. Straks ergens anders solliciteren en dat na een pauze van een paar jaar - liefst ook tijdens een tweede zwangerschap en eerste jaren van die kleine - lijkt me best pittig. Maar niet iets waarover ik nu al wakker hoef te liggen.
Toch kan ik geen knoop doorhakken op dit moment. Als ik het nog even volhoud, hebben we nog even de tijd een huis te vinden. De grote vraag is alleen hoelang 'even' duurt. Wat weer afhangt van de mate waarin mijn baas van plan is me (nog meer) tegemoet te komen. Weggaan zal moeite kosten, vanwege de leuke punten, maar als het me onmogelijk gemaakt wordt en er teveel gezeur bij komt, is die beslissing iets minder zwaar. Wat dat betreft zal ik me de volgende dingen moeten blijven inpeperen en ze ook aan mijn baas moeten duidelijk maken:
- ik prop nu 32 (meer!) uur werk in 24 (meer!) uur, vanwege het kolven en voeden (waar ik recht op heb), wat ook betekent dat een klus die voorheen twee uur tijd kostte nu niet 25%, maar opeens 33% van een dag in beslag neemt
- ik ben best bereid meer dan 24 uur per week te draaien om het blad af te krijgen, maar daar zit wel een bovengrens aan (er moet ook tijd overblijven voor mijn kind, gezin en mezelf)
- het blad maken is een ding (ook al ben ik zowel hoofdredacteur en werk ik aan alle planning en het regelwerk en ben ik degene die ook alles moet schrijven, verzamelen, uitzoeken), maar er komen nog zoveel kleine klussen bij (website, enorme mailboxen, mailcontact onderhouden, producten aanvragen en retour sturen, plannen, nummers vooruit zien te denken)
- ik kan voorlopig tot het eind van dit jaar niet goed zelf naar afspraken tenzij ze dichtbij zijn en niet te lang duren (een beetje schipperen met kolven kan, maar overslaan is geen optie)
- voor verslaggeving en het laten zien van de 'neus' zal ik iemand anders naar bepaalde events moeten kunnen sturen (en die iemand moet in staat zijn er een leuk verhaal over te schrijven)
- de dagen waarop ik thuiswerk heb ik geen kinderdagverblijf en dat wil ik ook niet (als ik al een uitzondering zou moeten maken, dan wil ik daar hooguit over nadenken als ik die extra kosten dan kan declareren), dus in principe kan ik op die dagen nergens heen (en moet ik ook dan iemand kunnen sturen die dat van mij overneemt)
- ook als de officiële periode van het kolven voorbij is (eind dit jaar), ben ik absoluut niet van plan meer dan twee dagen kinderdagverblijf te gebruiken (dus mocht dat alsnog per volgend jaar in de lijn der verwachting liggen en we komen er niet uit, dan stap ik alsnog op)
- iemand inschakelen hoeft geen bom duiten te kosten; ik ken iemand die het voor een zeer schappelijke prijs doet, die kan schrijven en bovendien is de advertentieverkoop van het blad niet heel dramatisch en kan het daarvan komen, anders wel van het andere blad dat een slag naar kostenbesparing doet
Zo klinkt het vrij helder. Of ik dat ooit ook zo kan aankaarten bij mijn baas is een tweede. Hij moet zijn gedachten er lang genoeg bij kunnen houden en ergens een greintje sympathie vandaan kunnen schrapen, anders lukt het nooit. Maar goed - zonder hulp blijven er gaten over die ik dan niet kan vullen. Als hij dan nog blijft volhouden dat het niet zijn probleem is, prima, maar mijn probleem is het ook niet als ik heb meegedeeld dat het zo niet gaat.
Maar kan ik die laatste stap dan nemen? Afscheid nemen van werk dat ik ergens best leuk vind? Ik zal wel moeten als het werk dat ik doe me inderdaad opnieuw opbreekt. Als ze echt volhouden dat alleen een blad maken niet genoeg is en ik voor die andere activiteiten niemand kan inschakelen, dan heb ik niet heel veel keus. En ik wil ook best wel thuis zijn, al weet ik dat ik het werk en sommige mensen zal missen. Net als de inkomsten, de betalingen aan pensioenfondsen en zo meer. Ik wilde even tikken 'de zekerheid van een vaste baan', maar ik weet in elk geval een ex-collega die vast heel hard gaat lachen als ik ons bedrijf en zekerheid in een adem noem. Want dat is ook nog steeds zo: ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat we de storm al doorstaan hebben. Aandeelhouder of niet.
