Die week vrij is voorbij gevlogen, zal ik je zeggen. Het was heerlijk hoor, bijna elke dag wel even met kindje kunnen wandelen en vaak ook met zijn papa erbij. Lekker even het gezinnetje uithangen en dat met lekker weer, wat wil je nog meer.
Nou, genoeg. Ik heb de hele week niet naar mijn website gekeken en niet meer aan werk gedacht. Althans, dat was de bedoeling. Ik had tot maandag nodig om van de stress af te komen, en toen ik me eenmaal realiseerde dat alles echt anders moet gaan vanaf nu begon de stress meteen alweer voor volgende week.
Want het grote probleem is dat ik voor mezelf nu wel helder heb dat ik iets moet zeggen, maar ik weet domweg niet hoe ik dat nu weer kan brengen. Ik ben bang dat ik met die mooie regeling op zak - twee dagen van de vier thuiswerken - namelijk zo'n beetje alles eruit gehaald heb wat er in zat. Het onderste uit de kan geschraapt, of hoe dat ook heet.
Maar het alternatief is ook niks: gewoon doorgaan en doen alsof m'n neus bloedt of niet gewoon doorgaan en dingen laten versloffen zodat ik straks echt verzuip ik het werk. Ik bedoel, als ik bij mijn baas aankaart dat ik net ziek ben geworden omdat het me allemaal teveel is, dan moet hij daar toch iets mee, of niet? Ik doe echt mijn best, maar ik ben niet meer dezelfde als voor het verlof.
Ik slaap geen nacht helemaal door. De laatste week probeer ik op advies van het consultatiebureau de nachtvoeding af te bouwen door alleen maar te geven tot baby weer uit zichzelf in slaap valt - wat zich vertaalt in vijf tot tien minuten drinken (in plaats van het dubbele). Maar in plaats van helpen, doet het het tegenovergestelde want nu is het twee uurtjes later weer raak en wil hij weer een miniportie, want hij valt net zo hard weer in slaap na een minuut of vijf tot tien.
Daarbij komt een heel simpel rekensommetje. Ik mag per werkdag van acht uur maximaal 25% van mijn werktijd besteden aan kolven danwel borstvoeding. Dat is bij wet geregeld en daar kan geen enkele baas iets tegenin brengen. Kortom, een kwart van die werkdag komt neer op twee uur (en om eerlijk te zijn neemt het kolven vaak rond veertig minuten in beslag en op een dag als vandaag kan ik ook drie kwartier met een voeding bezig zijn als meneertje weer in slaap sukkelt).
Maar goed, uitgaande van de wet hoef ik per werkdag - thuis en op kantoor - dus in feite maar zes uur te werken van de acht en de rest wordt in beslag genomen door kolven en voeden. Dus als ik vier dagen werk van zes uur, dan is dat 24 uur. Wat betekent dat ik dus het werk van voor mijn zwangerschapsverlof - toen ik nog energie had en kon gaan en staan waar ik wilde - niet meer in 32 uur per week, maar in 24 uur per week moet proppen.
Dan is het toch niet heel verbazingwekkend dat het krap wordt als je ook nog met een energiegebrek kampt van hier tot Tokio? Ja, goed, ik ben heus niet zo erg dat ik op mijn horloge kijk en niet meer maak dan die zes uur per dag. Maar in juli leek het er meer op dat ik elke dag, dus zeven dagen per week, wel bezig was met stukken schrijven en producten testen voor mijn blad. En dat wordt me dus iets te gortig - ik krijg er ook niet meer voor betaald en het is wel handig als er ook tijd overblijft om even rustig adem te halen, uit te rusten en bij te komen.
Het allervervelendst zijn dan ook de klusjes die ik op kantoor veel heb - van die onzinnige bezigheden die niet onbelangrijk zijn, maar wel te veel tijd vreten. Producten inpakken en retour sturen, bijvoorbeeld. Daar had ik ooit een collega voor, maar die is ontslagen. De website bijwerken met drie tot vijf berichten per dag legt helemaal beslag op twee ruime ochtenden per week. En zoveel traffic hebben we niet, het levert nauwelijks iets op en ik kan die persberichten niet eenvoudigweg kopiëren en plakken (zoals bepaalde collega's), want ze zitten meestal nogal slecht in elkaar (of ze zijn vijf A4'tjes lang).
Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik mijn argument best wel op een rijtje heb. Wat ik nodig heb is hulp. Iemand die die tijdrovende klusjes kan overnemen. Iemand die naar evenementen kan op dagen dat ik niet werk of thuiswerk. Iemand die naar afspraken kan die ver buiten de deur zijn of langer duren dan ik tussen twee kolfbeurten kan proppen. Iemand die geen onredelijk bedrag vraag voor zijn of haar bijdrage, maar die wel iets aanlevert waaraan ik niet nog uren lang moet sleutelen.
Het probleem is alleen: hoe kaart ik dit aan? Hoe gaat die baas van mij reageren en wat moet ik dan? Mijn mond houden is geen optie want het lijkt mij duidelijk dat het zo niet verder kan. Ik wil echt niet nog een keer ziek worden van uitputting, stress of bijna overspannen zijn. Daar heeft niemand wat aan, inclusief mijn werk en het blad. Lijkt me. Toch voel ik me reuze nerveus als ik eraan denk dat ik dit bij m'n baas ter sprake moet brengen. Ook al riep ik het al ruim van tevoren, zou hij het kunnen weten als hij even nadenkt en vraag ik naar mijn gevoel niks onredelijks.
