Het is niet allemaal kommer en kwel, hoor. Ik vermaak me prima met mijn ventje, hij is echt alles voor me. Het voelt alsof hij er altijd al geweest is en het besef dat ik nu mama ben en een zoon heb begint eindelijk door te sijpelen in alle cellen. Als ik met hem bezig ben, heb ik geen enkele moeite de rest van de wereld te vergeten en alles te laten voor wat het is.
Andersom is het lastiger. Als ik werk, voel ik me soms schuldig dat ik niet de hele tijd aan hem denk. Opvallend genoeg is dat juist goed volgens mijn huisarts. 'Je moet je steeds bewust bezighouden met wat je op dat moment aan het doen bent,' zei ze. 'En niet daaromheen nog tien dingen tegelijk aan je hoofd hebben.' Dat klinkt logisch, maar het is lastig in de praktijk brengen voor iemand die tijdens het tandenpoetsen allerlei scenario's en discussies in haar hoofd heeft, en op z'n minst achtervolgd wordt door een irritant deuntje als ze niks omhanden heeft. Helemaal stil is het nooit in die bovenkamer. Daar moet je een man voor zijn. Heb ik me laten vertellen.
Thuis helemaal opgaan in je kind en op je werk helemaal met werk bezig zijn is op zich nog wel te doen. Het zijn de dagen waarop ik thuiswerk dat mijn persoonlijkheid zich dreigt te splijten. Dan zit je namelijk aan een artikel te werken terwijl de kleine achter je om aandacht vraagt. Je moet midden in een alinea je toetsenbord loslaten als het voedertijd is. Je kunt niet even speakers testen op vol volume als de kleine slaapt. En je zit niet lekker te plannen en mails te beantwoorden als je net het geluid hebt gehoord dat betekent: 'Mammie, bij deze zit mijn luier vol tot ver boven mijn stuitje.'
Je kent ze vast wel, die mensen die zeggen: 'Ach, baby's doen maar drie dingen: eten, slapen en poepen.' Gelukkig niet in even grote delen, moet ik daarbij zeggen. Maar het is niet waar. Baby's slapen niet alleen maar. De mijne niet in elk geval. Dagelijks sprokkelt hij zo'n tien, elf uur slaap bij elkaar. Als dat overdag een slaapje van anderhalf tot twee uur is, dan is dat een wonder. Alhoewel het erop lijkt dat hij dat nu vaker gaat doen. Maar tot nu toe was hij meer van de hazenslaapjes en wilde hij liever overdag zo min mogelijk missen van wat er om hem heen gebeurt.
Ga dan maar fijn achter je laptop zitten met nog tig pagina's te gaan en een deadline voor de deur. Met in je achterhoofd ook het feit dat je toch echt eens moet stoppen met bloggen en aan je vertaling moet beginnen, want het zou zo maar kunnen dat hij toch begin oktober al af moet zijn en augustus is al bijna voorbij dus dat red je al bijna niet meer. Dat bedoel ik dus: er spookt altijd wel iets door mijn hoofd als ik bezig ben. Maar goed, je kunt dus geen hele lappen tekst tikken als je kind het daar niet mee eens is.
Slaapt of speelt hij, dan moet je het ervan nemen. De kraamzorg adviseerde in het begin al dat ik moest gaan slapen, liggen of rusten zodra hij sliep. Dat gebeurde toen al niet. Nee zeg, dan heb je eindelijk even een uurtje de tijd voor jezelf. Kun je je haar eindelijk eens uitborstelen. Of een boterham eten - en niet alleen maar eierkoeken. Of de was doen, ook zo'n favoriet. Of diezelfde was ophangen, want dat moet het liefst wel samen op een dag gebeuren. Vaak is zo'n 'pauze' tijdens zijn slaapje alweer voorbij voor ik er erg in heb.
Toch ga ik het gedaan krijgen. Met de vertaling erbij. Het gaat me lukken - baby, werken, vertalen en met een beetje mazzel nog een restje huishouden. Er is dan geen tijd meer over voor mij, maar zolang ik af en toe kan douchen en mijn haar wassen ben ik tevreden. Iets vaker tandenpoetsen zou wel een uitkomst zijn, maar daar is vast aan te werken. Je moet toch altijd iets van een ambitie hebben. Die lat net weer iets hoger leggen. Het heeft alleen allemaal wat meer tijd nodig om echt te lukken. En een beetje hulp op het werk - die kan ik al heel lang gebruiken. Nu is het ook vooral voor evenementen waar ik zelf niet naartoe kan. Of artikelen die ik zelf niet kan schrijven omdat ik er geen verstand van heb. Al houdt dat me normaal gesproken ook niet tegen...
