Het is vrijdag. Mijn vaste vrije dag. Ik had me al voorgenomen vandaag eens lekker rustig aan te doen. Ja, ik kan voor mijn werk nog wat printjes nakijken en dan maandag de wijzigingen vanaf het papier zo doorvoeren. Ik kan het ook niet doen.
Een ander idee was om vandaag eens flink een start te maken met de vertaling, aangezien ik nog steeds niet weet wanneer die af moet zijn en ik eigenlijk als de dood ben dat iemand straks komt met een deadline van 1 oktober voor een compleet boek. Maar ook dat komt er niet van.
Vandaag ben ik moe. Ja, altijd wel, maar vandaag geef ik het gewoon eens toe. Ik geef er ook aan toe. Geen strenge eisen aan mezelf stellen, gewoon kijken hoe het gaat. De laatste paar dagen loop ik met een opgezette, rode keel (alweer) en met het gevoel bijna door mijn weerstand heen te zijn. Dus vandaar dat ik het vandaag eens rustig aan wil doen met leuke dingen. Boek lezen. Beetje bloggen. Misschien wel tv-kijken of gewoon kindje knuffelen, maar vooral relaxen. Ook dat lukt niet helemaal zoals ik gehoopt had.
Nee, ik ben vanaf 's ochtends vijf uur heerlijk in de weer met de kleine man. Na een voeding rond een uurtje of negen gisteravond duurde het tot een uur of twee voor hij weer wakker werd. Die voeding verliep nog redelijk qua hoeveelheid en ik hoef hem niet wakker te houden tot hij vol zit - des te eerder leert hij die nachtvoeding af en neemt hij 's avonds meer. Dat schijnt de theorie te zijn, in elk geval.
Maar rond vijf uur is het kleintje dan toch echt wakker voor een volgende dosis. Het is bijna ochtend en na de vorige voeding verwacht ik dat hij nu dan toch echt reuzedorst moet hebben. Aan het huilen te horen - boos met gilletjes - klopt dat ook wel, maar hij is zo boos en onrustig dat het drinken niet van een leien dakje gaat. Uiteindelijk valt hij tijdens het drinken tegen me aan in slaap en zo liggen we tot een uurtje of acht.
De rest van de ochtend zijn we ook onafscheidelijk. De kleine wil het liefst alle aandacht van de wereld en heeft volgens mij ontdekt dat als hij een gilletje slaakt, er meteen wordt opgekeken. Wat niet wil zeggen dat hij constant aandacht nodig heeft, hoor. Want hij vermaakt zich prima in de box met zijn speelgoed of het dekentje onder hem en anders houden zijn duim en voetjes hem wel zoet. Maar deze ochtend lijkt hij last te hebben van het rare weer en hij is wat zeurderig en hangerig. Niet naar bedoeld, hoor.
Al knuffelend en wiegend brengen we zo het grootste deel van de dag samen door. Ik probeer hem te overtuigen dat hij moet slapen, dat lukt eerst een half uurtje, zowaar in bed (nadat hij in mijn armen in slaap viel) en daarna bijna drie kwartier, helemaal in mijn armen. Dan ben ik zo stom om hem neer te willen leggen zodat ik mijn laptop erbij kan pakken. Hij dus wakker, maar hij ligt nu lief in de box te spelen en geluidjes te maken. En vooral mijn kant op te kijken of ik alles wel hoor en gadesla.
En mocht dat niet gebeuren of is het liggen in de box niet meer fijn, dan slaan die lieve geluidjes automatisch om in luidere kreetjes, een ongeduldig gepruttel en af en toe een typisch soort van babygemopper met hier en daar een uithaal.
Van alle plannen voor vandaag is er geen enkele geslaagd behalve lekker bij mijn ventje zijn. En toch irriteert het me niet. Het is een vrije dag, dus als ik niet werk, werk ik niet. En al die aandacht en tijd en moeite volledig op die kleine richten kost me geen enkele energie die ik niet heb. Hij is het zo waard. En als hij me nodig heeft, zeg ik toch ook geen nee.
Gek genoeg geeft het ook wel energie om lekker rustig op de bank te zitten toe te kijken hoe hij slaapt. Dat is nou een van de zeldzame momenten dat mijn gedachten niet ondertussen alle kanten op gaan. Het is heerlijk rustig in de bovenkamer, alsof er een liveopname gemaakt wordt van alles en gedachten die alleen maar verstoren. Zulke momenten moet ik meer hebben.
