De gesprekken met De Baas verliepen vorige week niet echt denderend. Vandaar ook dat ik met trillende handen en een sterk teruggelopen melkopbrengst tijdens het kolven deze maandag maar weer met zware schoenen de trap beklim om nog eens mijn punt aan te kaarten. Zodra hij me ziet - en dat is pas als ik vlak naast hem sta - glijdt die meewarige blik weer over zijn gezicht tot hij op zijn plek vastklikt.
Ik heb geen idee hoe ik moet beginnen. Thuis heb ik me suf gepiekerd, onderweg heb ik het geprobeerd te oefenen, maar zoals gewoonlijk heb ik besloten dat ik het gewoon moet laten gebeuren. Een last-minute actie, gewoon zeggen wat er in me opkomt. Nou hielp het ook niet dat mijn collega kort daarvoor liet merken dat De Baas het met hem over mijn situatie gehad heeft. Hij heeft dus serieus lopen klagen over het feit dat ik zei het allemaal niet te kunnen bolwerken. En dan voornamelijk omdat hij bang is dat het hem euro's gaat kosten. Dat te weten, maakt me alleen nog zenuwachtiger.
Daarom verwacht ik ook vooral tegenstand, onbegrip en een discussie die wederom op niets uitloopt. Ik breng netjes naar voren dat ik niet acht, maar zes uur per dag heb en dat ik het echt niet kan opbrengen om standaard elke week mijn hele weekend kwijt te zijn aan extra werk. Ik noem ook eventjes dat de kolfopbrengst op werkdagen nogal te wensen overlaat. Geen idee of hij de arbowet nou wel of niet kent - mijn collega zette in op 'niet' - maar die dingen zijn daarin in elk geval terug te vinden.Wie weet helpt het.
Tweede tactiek - deels ook ingefluisterd door die collega die bang is anders zelf een stap harder te moeten lopen - is zelf met een mogelijkheid komen. Of het een oplossing is moet nog blijken, maar het is een idee, een voorstel, een deal. Als ik nou bepaalde vertalingen verzorg, dan kunnen we de kosten van diegene besparen en in mijn blad steken. Het gaat zeker niet om duizenden euro's en ook alleen om gevallen waarbij ik echt een extra paar handen nodig heb.
Dat lijkt opeens wel een optie. De uitweg. De gulden middenweg. De manier om wel het probleem op te lossen, zonder extra geld kwijt te zijn. Gek genoeg probeerde ik hier al eerder op aan te sturen, maar ik werd onderweg al neergesabeld. Het klinkt met deze deal wel alsof ik nog meer werk mijn kant op haal, of er zelf nauwelijks beter van wordt omdat ik nu moet vertalen terwijl ik een artikel van mijn eigen werk uitbesteed, maar eigenlijk liep die afspraak allang dat ik de vertaling zou doen. Dus in die optiek is het geen extra werk en had ik het toch gekregen. Bovenop een tijdtekort. Dus nu heb ik in elk geval de mogelijkheid sporadisch hulp in te schakelen. Voor 50 euro per pagina.Dat moest ik nog bijna zwart-op-wit van die freelancer zien te krijgen. Ware het niet dat er uit de tijd van mijn verlof nog een factuur lag met daarop die prijs.
Toch blijft het bijzonder als je bedenkt dat mijn collega's gemiddels 150 euro per pagina betalen aan een freelancer. Aan een goede fotograaf ben je voor een grote openingsfoto makkelijk al meer kwijt. En toch moet ik me met hand en tand verzetten om zoiets kleins gedaan te krijgen. Bijna dreigen met de ziektewet. Maar goed, als dan tenminste maar duidelijk is dat ik niet (meer) over me heen laat lopen. Mijn werk is echt niet het belangrijkste in mijn leven. Nu zeker niet meer.
