Mijn kleintje heeft een raar bobbeltje naast zijn oogkas zitten. Het leek kleiner te worden, tot zijn vader droogjes opmerkte dat dat ook kon zijn doordat zijn gezichtje wat voller wordt. Dus toch een keer naar de dokter ermee. En nu met al die heisa op het werk is dat mooi te combineren met een klacht van mama, dus woensdagochtend om acht uur zitten we in de wachtkamer.
Om kort te gaan verbaast de reactie van mijn huisarts me een beetje. Ik voel me heus wel begrepen en serieus genomen, maar ze kiest iets teveel een middenweg tussen mij en mijn baas. Zij begrijpt namelijk ook wel dat hij - vanuit zijn oogpunt - geen boodschap heeft aan die weggevallen uren van het kolven. Dat hij alleen maar wil dat het blad af is op tijd en zich er niet druk om maakt wanneer ik die uren moet inhalen om dat gedaan te krijgen. Want, zo zegt ze, je hebt er uiteraard recht op en het staat zo in de wet, maar een baas moet nog steeds wel meewerken. Ik sta in mijn recht, maar dat is niet altijd genoeg.
Ook merkt ze op dat zij mijn baas niet kent en hem niet kan dwingen. De situatie zal dus toch door middel van een dialoog opgelost moeten worden. Mijn schouders zakken al in bij het idee, al heb ik op dit moment niet veel meer te klagen nu ik de freelancer krijg die ik wil. Zo af en toe. Wanneer nodig.
Maar goed, ik ging ook niet naar de huisarts om mijn baas te laten onderzoeken. Ik wilde gewoon weten waar ik op moet letten bij mezelf. Moe zijn, dat is zeker sinds de zwangerschap geen bijzonder signaal meer, dus daar kan ik niets mee. Wel wil ik dolgraag weten welke signalen erop duiden dat het heel hard misgaat. Want ik wil echt niet nog een keer ziek worden van de stress of de uitputting en ik wil al helemaal niet straks overspannen zijn en terugkijken naar momenten waarop ik had kunnen ingrijpen, als ik geweten had waarnaar ik op zoek was.
Misselijk worden als je aan je werk denkt in je vrije week is in elk geval een sterke aanwijzing, beaamde de huisarts. In de trein op weg ernaartoe zuchten en uitvluchten bedenken ook. Dus dat zijn er vast twee. De andere tekenen zijn veel heftiger: niet meer kunnen slapen nadat je wakker bent geworden voor een nachtvoeding, huilbuien bij het minste of geringste. Kortom, er zit nog rek in. Maar ik ben tegenwoordig helemaal van de voorzichtigheid. Ik heb er niets aan als het misgaat en ik echt aan het eind van mijn Latijn ben. Mijn zoontje nog minder. Dat mag ook niet gebeuren. Dus indien nodig - of zodra de hypotheek akkoord is - zeg ik die baan alsnog vaarwel, maar wel dik voor die ziektewet komt aankloppen.
