Gisteren had ik het gevoel dat ik heel hard mijn best deed op kantoor. Ik werkte netjes alle bestanden af om mijn blad de laatste goedkeuring te geven, zodat het naar de drukker kan. Het ging zelfs zo hard dat ik niet doorhad alweer op half een te zitten - het alarmpje van mijn telefoon had me drie kwartier eerder niet doorgegeven dat het bijna kolftijd was.
En toen gebeurde het. Een heel klein onderdeel van het blad had ik een collega toevertrouwd die dat onderdeel ook al vaker gemaakt heeft. Plotseling ziet de tekst er heel anders uit, is de foto allesbehalve goed en ook al is het slechts een enkele alinea tekst (en dat had dus een Q&A moeten zijn), het staat boordevol slordige spelfouten.
De moed zakte me niet alleen in de schoenen, er kwam ook een golf van indignation naar boven. Dat Engelse woord zegt het voor mij beter dan alle andere. Teleurstelling, maar ook boosheid, gemixt met het gevoel ik-pik-het-niet-meer. Het voelde zelfs even als pure sabotage, alsof hij het verprutst zodat ik het vooral niet nog een keer aan hem vraag.
De frustratie kroop zo ver op dat ik zelfs besloot de derde kolfsessie maar te laten varen. Er zou nu toch niets uitkomen, dat leek me bijna gegarandeerd. Ik heb het blad afgemaakt - duurde precies tot het einde van mijn werkdag - en ik ben vertrokken. Weg daar. Snel naar huis, kindje halen.
En vandaag zit ik thuis, hard aan het werk natuurlijk. Mooi niet. Naast een gebrek aan energie en motivatie zit ik met een heel raar gevoel in m'n maag. Ik heb het er niet meer voor over. Zo leuk als het schrijven van de artikelen ook is, al die rompslomp eromheen - de kleine irritaties - halen de fun er zo langzamerhand wel uit. Weer een salarisstrook zonder ook maar een maand achterstallig vakantiegeld. Weer een blad vol geschreven zonder dat iemand daar ook maar iets positiefs over zegt. Weer mezelf naar m'n werk weten te slepen met tegenzin om er zo vrolijk mogelijk mijn best te doen, zonder dat je er enige waardering voor krijgt. Alles is zo vanzelfsprekend geworden.
Vandaag doe ik wat planning en andere dingen. Mails uitsturen met een informatieverzoek, bijvoorbeeld. Was ik op het werk niet aan toe gekomen. Ik moet me ook vast voorbereiden voor het interview dat ik donderdag dan toch maar op locatie ga doen. Ik heb bedacht dat ik de drie keer overdag kolven misschien kan terugbrengen naar twee - en daar dan de tijd voor neem - en de derde dan thuis doe in alle rust en met mijn kindje als extra stimulans vlak bij me. Dat doe ik dus niet om meer werk gedaan te krijgen, dus niet voor mijn baas, maar om hopelijk een wat hogere opbrengst te halen voor mijn kindje. Want die moet steeds meer gaan drinken, als het goed is.
Voor de rest vliegen de afspraken me al om de oren. En ik heb er helemaal geen zin in. Alle tijd die ik onderweg en daar bezig ben, kan ik op kantoor niet meer gebruiken om ook daadwerkelijk het blad te maken. En vanuit huis zou dat prima kunnen, inclusief het werk in InDesign, maar niet zolang ik met een andere versie werk - en dat schijnt niet anders te kunnen. Dat maakt het voor mij en mijn collega's weer nodeloos omslachtig, maar ik moet toch iets?
Vanmiddag naar het ziekenhuis om een foto te laten maken van een vreemd bobbeltje naast de oogkas van mijn zoontje. Ik ben niet zenuwachtig, maar het zorgt er toch voor dat ik niet even lekker aan de slag kan op dit moment. Ik ben te moe, zoals altijd als ik een blad heb afgerond. Het zit tussen m'n oren, dat weet ik, maar ik moet dan altijd heel even kunnen bijkomen voor ik me stort op de volgende editie. En na gisteren - en met alles wat er speelt - krijg ik ook even niks al te geraffineerds uit mijn vingers. Dus maar een Q&A in elkaar flansen en vast vragen opstellen voor twee andere interviews en dat is dan de portie van vandaag. Morgen zien we wel weer. Nu maar weer even knuffelen met baby. Mama heeft het nodig.
