Het went zo snel, zo'n kindje. Al vijf maanden oud en ik weet amper meer hoe het was zonder hem. Ik kan me ook geen leven zonder hem meer voorstellen. Het geeft totaal niet dat ik 's nachts steeds wakker moet worden om te voeden. Anders had ik toch wel naar de wc gemoeten. De luiers, de huilbuien, de boze buien... het is allemaal een blessing. Vooral aangezien die allemaal afgewisseld worden met de lachjes, de schaters, de giechels, het sabbelen op teentjes, de brede grijns en het naar me toe rollen in de ochtend, de oogjes die je volgen als je rond de box loopt en het allerschattigste gepruttel van de hele wereld als hij zich vermaakt.
Ik werk nu ongeveer twee maanden en het gaat steeds iets beter. Ik krijg wat meer werk gedaan op de dagen dat ik op kantoor zit. Ik krijg wat meer werk gedaan op dagen dat ik thuiswerk. Ik raak gewend aan het ritme dat inhoudt dat ik ook 's nachts een of meerdere keren wakker ben. Ik heb een voorraad geduld waar je u tegen zegt - wat baby betreft. Geen probleem om een hele dag niks anders te doen dan met baby bezig te zijn. Geen probleem om op die momenten aan helemaal niks anders te denken.
Vandaag nog heb ik twee uur op de bank gezeten nadat hij na een fikse - maar redelijk korte - huilbui op mijn arm in slaap viel. In mijn andere hand hield ik een boek vast en ik heb heerlijk gelezen in die tijd. Ik had het langer vol kunnen houden als ik niet met alle geweld naar de wc had gemoeten. Al zat hij al een uur over etenstijd heen en veel langer mag geloof ik nog steeds niet.
Van dat lezen komt ook steeds meer terecht. De stoptrein tussen mijn werk en hier rijdt nu weer nu de vakantie officieel voorbij is. Dat betekent dat ik een half uurtje per dag in een boek kan duiken - aan een stuk - op weg naar huis. Mits ik me ertoe kan zetten die stoptrein te nemen en niet alsnog de overvolle intercity induik omdat die me tien minuten eerder thuisbrengt (als ik de overstap haal). De eerste keer dat ik de stoptrein nam, moest ik mezelf een kwartier overtuigen dat het helemaal niet erg is, tien minuutjes later aankomen bij het kinderdagverblijf. Bovendien was die dag de intercity ruim te laat, dus had daarop wachten geen zin. Dan had ik hooguit mijn eigen stoptrein ingehaald, of erger nog: zelfs die gemist. Dus die keer had ik er vrede mee.
Verder kost dat nog wel moeite. Zelfs als het gaat om slechts tien minuutjes, dan nog denk ik: het zijn wel tien minuten die ik eerder bij mijn zoontje ben, tien minuten dat we eerder thuis zijn en lekker kunnen knuffelen. Ja, ik hoor mezelf ook wel. Het klinkt waanzinnig en ik zal het ook vast wel afleren, maar ik heb geleerd dat ik dit soort dingen alleen met babystapjes kan bereiken. Dus een intercity met vertraging helpt enorm.
Het is dat ik verder weer aan een vertaling moet/wil werken. Een deadline heb ik nog niet, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere - anders zit ik straks in mijn kerstvakantie alsnog alleen maar te werken. Of het moet stiekem toch ineens begin oktober af zijn. Dat lijkt me geen leuke verrassing. Maar goed, het gaat langzaam. Vandaag deed ik mijn best, maar zelfs in het weekend ben ik vooral op baby aan het letten.
Want baby's papa heeft nog wat tijd nodig om te acclimatiseren. Dat wil zeggen: hij is dolgelukkig en supertrots met baby, maar is nog erg gehecht aan doen waar hij zelf zin in heeft. Dat heb ik lang geleden al opgegeven, maar niet met tegenzin. Voor hem is het blijkbaar wat lastiger om alles te laten vallen en baby centraal te stellen. Tuurlijk verschoont hij luiers en zo. Maar hij speelt ook graag spelletjes, gaat slapen als hij uit z'n werk komt en klooit eindeloos met zijn smartphone, laptop en tegenwoordig ook de theorie-oefeningen in verband met rijlessen.
Daar is niet per se iets mis mee, maar met een baby werkt het niet meer zo. Je kunt niet 'nog even dit' of 'wacht even' of 'ja zo...' doen met een kleine baby. Als baby huilt, dan kun je niet nog even de afwas afmaken of een keertje opstaan en gaan kijken wanneer het jou uitkomt. Niet eerst een level uitspelen. Of gewoon blijven pitten. Ik irriteer me er niet altijd aan, hoor. Eigenlijk vooral als ik eens even iets moet afmaken of wil doen en er dan niets gebeurt. Het maakt nogal uit of je voor de lol gamet of bezig bent met een betaalde vertaling. Dan wil ik aan het eind van een dag, als paps thuis is, ook wel eens even door kunnen werken. Dan is het dus vervelend als paps als een blok in slaap valt en niet op- of omkijkt terwijl baby kermt, huilt, trappelt of perst.
Is dat nou het verschil tussen vrouwen en mannen, of beter gezegd, mama's en papa's? Dat de een elke kik hoort, ook midden in de nacht, en de ander helemaal niets meekrijgt? Dat de een automatisch en zonder moeite alles laat vallen voor de kleine terwijl de ander vasthoudt aan zoveel mogelijk voor zichzelf doen? Dat de een wel haar leven compleet anders inricht met andere prioriteiten en de ander het vooral doet door een en ander - maar liefst niet te veel - aan te passen?
Wat dat betreft helpt dat zielige verlof voor nieuwbakken papa's ook niet. Wat heb je nou aan twee tot vier dagen? Voor je het weet, zit je weer op het werk alsof er nooit iets is gebeurd. Je hebt je werkdag, je komt thuis en dan is er ook een baby. Die toch grotendeels door mama wordt opgevangen en ge-entertaind. Dus dan hoef je er alleen iets mee als je zelf zin hebt om even te kroelen of te kiekeboeën. Gelukkig krijgen mama's er drie maanden voor, al is dat nog lang niet genoeg om echt je hele leven anders in te richten. Nog voor je goed en wel gewend bent, krijg je je oude baan er ook nog eens bovenop. Heb je alles net een beetje op een rijtje, valt dat nog even rauw op je dak en moet je weer alles anders doen.
Terugkijkend kan ik wel zeggen dat de eerste week weer werken me zwaar is tegengevallen. Het was veel zwaarder dan ik had gedacht, vooral ook lichamelijk. De eerste maand was sowieso erg lastig, vooral qua werkdruk en uiteraard het tegenvallende gesprek toen ik dat eenmaal naar voren bracht. De tweede maand gaat het iets beter. Ik weet het voor mezelf allemaal net iets meer een plekje te geven, maar tegelijkertijd hebben al die gebeurtenissen er ook voor gezorgd dat ik stiekem toeleef naar het moment waarop ik mijn baan vaarwel zeg en lekker thuis blijf.
Zo leuk als ik het grootste deel van mijn baan vind - het schrijven en testen, het maken van het blad, het onderhouden van de contacten - zo moeilijk als het eerst leek om dat allemaal uit handen te geven en achter me te laten, zo belangrijk vind ik het nu dat zowel mijn zoontje als ik (in die volgorde) niet tekort gedaan worden. De baan is niet onbelangrijk, maar de lol gaat er wel vanaf als je constant geconfronteerd wordt met allerlei kleine irritaties en onzekerheden. Als je met zenuwen zit en moet vechten voor een vrij eenvoudige oplossing voor een groot probleem en stuit op onbegrip en gekonkel achter je rug om. Zo langzamerhand kijk ik gewoon de kat uit de boom. Zolang het gaat, gaat het. Zodra het niet meer gaat... Nou maar duimen dat we snel een huis vinden en een hypotheek kunnen regelen. Dat maakt die beslissing te zijner tijd een stuk makkelijker.
