Meer dan ooit begrijp ik wat ze bedoelen met 'je leert met vallen en opstaan'. De kleine vent is erg goed in zich optrekken aan de spijlen van de box, maar weet nog niet zo goed hoe hij na het staan weer moet gaan zitten. Een of twee keer liet hij zich maar gewoon vallen, maar dat was schrikken en misschien toch ook wat pijnlijk. Zo dik is het boxkleed tenslotte niet en er er zit gewoon een houten plank onder.
Nu heeft hij bedacht dat als hij een gilletje slaakt of op een andere manier kenbaar maakt dat hij door z'n benen dreigt te zakken, mama komt aangesneld om te helpen. Ik laat hem (hopelijk) zien hoe hij moet gaan zitten, zodat hij dat ook onder de knie krijgt. Het grootste probleem voor hem is vaak dat hij al half in een split staat en zijn voetjes alleen maar verder wegglijden tot hij echt geen kant meer op kan.
Maar ook op de grond is het feest van het optrekken begonnen. Aan de salontafel, die dan ondertussen ook even wordt afgelebberd (er staan namelijk ook echt tandschraapafdrukjes op de rand van de box), aan de bank, al is dat lastiger want die kussens geven mee, en natuurlijk aan mama die naast hem op de grond zit en probeert iets te tikken.
Ik heb het idee maar laten varen dat ik overdag heel veel vertaalwerk gedaan krijg. Ik zal het vooral van de avond moeten hebben, de tijd dat baby in bed ligt en hopelijk ook slaapt. Als je zo rekent, met die pakweg maximaal twee uren echt werken per dag, dan vind ik het best goed dat ik met mijn huidige vertaalklus al ongeveer halverwege ben gekomen in twee weken tijd. Aan de andere kant is een pagina of negentig in veertien dagen juist belabberd langzaam. Ach, ja. Gewoon zorgen dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem, dan lukken die paar klussen wel.
Maar vooral niet nog meer uitgevers aanschrijven, al ben ik nog steeds geneigd die paar die ik heb gemaild nog eens te mailen, omdat zij nooit meer iets hebben laten horen. En dat vind ik niet netjes. Zeg dan ten minste: Sorry, we hebben genoeg vertalers in ons bestand. Ik heb in die mails twee links meegestuurd, eentje naar mijn LinkedIn-profiel en de ander naar mijn blog dat dient als e-portfolio. Leek me handiger dan een droog, zwart-wit Word-document met cv en lijst van titels. Zodra mijn eigen website af is stuur ik die gegevens gewoon vrolijk nog eens naar die uitgevers, en dan zorg ik dat er ook een titellijst te vinden is. Mij best als ze geen klus hebben. Dat hoeft ook niet meteen. Maar je weet het voor de toekomst maar nooit.
