En zo heb je opeens twee Twitter-accounts. Eentje zakelijk, eentje privé. Met die laatste dacht ik slim te zijn en 'm gewoon vast aan te maken, zodat niemand anders er met mijn naam vandoor kan gaan. Drie keer raden. De accountnaam bestond al. Nou weet ik van Google dat er meerdere mensen met mijn naam zijn, maar toch. Snel maar de account met een underscore ertussen aangemaakt.
Nu heb ik daar al twee tweets geplaatst. Vooral omdat ik het moet uitproberen voor ik het op de zakelijke account ga doen en daar per ongeluk babynieuws plaats. Haha. Maar mijn man kwam gisteren thuis met Twitter op zijn telefoon. Had van schrik (lees: uit verveling) maar een account aangemaakt. Waarop ik bedacht dat we elkaar dan op zijn minst konden tweeten over leuke, suffe dingen, zoals wat baby allemaal meemaakt. Het is goedkoper dan bellen en mijn telefoon doet niet aan What's App.
Voor de zakelijke account bedacht ik dat het - zeker nu om te beginnen - wel leuk is om schrijfsters te volgen van wie ik boeken vertaal. Niet dat ze veel zinnigs te melden hebben, hoor. Het blijft ongelooflijk hoeveel celebs denken dat het echt interessant is wat ze voor ontbijt eten. Maar goed, ik denk dat Twitter iets is waaraan je verslingerd kunt raken. Tot je helemaal niets meer kunt doen zonder er een tweet bij te denken in je hoofd. Als je jezelf reuze interessant vindt, tenminste.
Mijn vader zou het eens moeten proberen. Al is het maar voor de afleiding en om iets te doen te hebben. Want iets zinnigs zal hij toch niet gaan doen, zeker nu niet. Maar stel het je voor: dan krijg je - momenteel -een 'at patient in pijn' of zoiets. Allemachtig, wat zwelgt die man in zelfmedelijden. Het lastige voor mij en mijn moeder is een goede curve toe te passen in verband met het voor waar aannemen. Dat heb je met mensen die hypochondrie in de bloedcellen hebben zitten. We beweren niet dat hij geen pijn heeft, of er niks aan de hand is, maar we weten nog niet goed hoe groot of klein het korreltje zout hoort te zijn dit keer.
Ik zou hier normaal gesproken niet eens over bloggen, ware het niet dat zijn toestand z'n tol eist van zowel mijn moeder als nu van mij. Zij wordt gewoon geblokkeerd in alles wat ze doet. Hij eist alle aandacht op en is uiteraard ontzettend zielig. Dat hij ook een volwassen vent is en zelf verantwoordelijk voor zowel zijn mentale houding als iets eten, dat lijkt hij dan even te vergeten. Mijn moeder kan niets doen zonder commentaar - dat is op zich niet nieuw - maar nu moet ze naast werkster ook verpleegster spelen. En als ze bij mij komt en even wil bijkomen en genieten van haar kleinzoon, dan liever niet te lang wegblijven. Anders krijgt ze daar wel weer gelazer over. 'Ik kan net zo goed verrekken van je,' krijg je dan. Ja, van een volwassen vijftig-plusser, ja.
Toegegeven, hij is ook aan het stoppen met roken, dus daar wordt hij al niet veel gezelliger van. Maar hij heeft van de arts begrepen dat de pijnstillers wel eens als bijwerking kunnen hebben dat je je suf voelt. En dus voelt hij zich suf. Hij heeft een waslijst aan klachten, maar vertelt zijn dokter nog niet de helft ervan. Ik heb hem dat net aangeraden - en hij lijkt het zowaar aan te nemen en het te gaan doen. Dat hij daar zelf niet op kwam...
Maar goed, dat telefoongesprek van zojuist deprimeert en ergert me in ongeveer dezelfde mate. De uitstraling van negativiteit - wederom, niets nieuws - is nu wel een tikkie erger geworden. Dus we blijven dinsdag niet heel lang op de verjaardag, lijkt me. Maar dat ik me nu gewoon gefrustreerd voel om zijn houding, eigenwijze instelling en de manier waarop hij nog steeds denkt te kunnen communiceren met anderen... Tja, het zit er van kleins af in gebakken,dus ik zou het allang gewend moeten zijn. Gelukkig is dat niet zo en verzet ik me er nog tegen, maar het frustrerende en vermoeiende zit hem daarin dat het niets oplevert. De man verandert niet. Hij zal bot en kortaf blijven en je in de reden vallen tijdens goedbedoeld advies als hij het allemaal beter weet. En dat is niet iets wat een dokter even kan genezen....
