Ik kijk nu uit op het schattige schouwspel van baby die bovenop zijn papa's buik zit, beentjes naar voren, met een knisperboekje te spelen. 'Laat papa maar boekje zien', zeg ik nog, in de hoop dat papa interesse toont in het boekje en misschien wil uitleggen welke diertjes je ziet. Je moet toch ergens beginnen met voorlezen.
Zelf heb ik het even gehad. Net de was van dit weekend opgehangen. Ik ben voor mijn gevoel al de hele dag in de weer. Oud papier bij elkaar rapen en klaarzetten om weg te brengen. Alle glazen potjes in een tas doen voor de glasbak er vlak naast. Volle zak uit de afvalemmer in de keuken halen en er een lege voor in de plaats hangen. Hetzelfde geldt voor de luieremmer, want die zit ook vol en hij stinkt. Ik heb overdag aan het eind van de ochtend een half uurtje mijn ogen dicht gehad en geslapen. Met baby op mijn buik. Want ergens anders wilde hij niet gaan slapen.
Daarna was het hup het overvolle winkelcentrum in, de ene winkel na de ander en thuis dus even snel wat eten, rekeningen betalen en de was doen. Ik heb mijn koffie zowaar warm opgedronken. Maar het liefst had ik vandaag al wat vertaald. Een hoofdstukje of twee. Terwijl de kleine slaapt, denk je dan, en ondertussen lig je samen met hem op de bank omdat hij in zo'n rare houding tegen jou aan geknuffeld ligt te slapen dat je hem onmogelijk ongestraft kunt neerleggen.
's Middags was papa de enige die in slaap viel. Althans dat probeerde hij. Daarin ben ik een redelijk loeder, namelijk. Van huis uit meegekregen. Net nog even iets zeggen op het moment dat de ademhaling langzamer wordt. Daar werd mijn vader vroeger knettergek van. Wij ook van hem, met dat eeuwige bankliggen. Dus dat het daar vandaan komt, dat weet ik. We zouden 'samen' baby in de gaten houden, zei manlief nog geen tien minuten daarvoor. Want dan kon ik eventueel aan de slag met vertaalwerk. Ja, vast wel. Dat had ik gedroomd. Baby maakt een herrie - hij kan zich optrekken, maar niet altijd weer netjes ook gaan zitten - en papa hoort het niet eens. Die heeft het te druk met de binnenkant van zijn ogen bestuderen.
Als baby dan ook nog een volle luier produceert - nu wel, drie kwartier geleden toen hij verschoond werd door zijn papa was het alleen een plasluier - dan vraag ik nota bene of papa dat nog eventjes regelt. Dan krijg ik een 'ik heb de vorige al gedaan'. En als ik daarover begin te mekkeren dan volgt 'ik heb alle luiers vandaag al gedaan'. Ja, nou en. Zeg ik dat de rest van de week ook soms?
Het voelt zo raar als ik dan ineens diezelfde gedachten krijg die al die getrouwde stellen in films lijken te hebben. 'Hij kan toch ook wel eens dit doen of dat doen zonder te klagen' of 'Moet ik dan alles zelf doen' of 'Ga jij soms de was ophangen, dan? Nee, dat dacht ik al'. Zo wil ik niet zijn. Ik heb ook nog geen woord gezegd over het feit dat ik vanochtend maar even de schouders onder de afwas heb gegooid. Er stonden nog schotels en glazen tussen van het bezoek een week geleden. Niet dat er tussentijds geen afwas is gedaan, maar alleen selectief. En vooral al die plastic bakjes niet. Die zijn stom, namelijk.
Ik heb ondertussen met de dag iets meer last van mijn onderrug. Ik zal mijn zoontje ongetwijfeld verkeerd optillen. Althans, vasthouden. Ik zak een beetje door mijn rug als ik hem voor me houd en dat is niet goed. Nu zit ik heel even bij te komen en mijn frustratie weg te tikken terwijl het kindje bezig gehouden wordt door zijn vader die nu wel weer wakker is. Ik denk dat ik zo in de keuken de afwas van vanochtend nog even moet opruimen. Maar eerst even een potje uitzoeken en baby avondeten geven. Het mag ietsje later van mij, omdat de fruithap vrij laat was, maar zo te merken is baby moe. Hij heeft eind van de ochtend bijna anderhalf uur geslapen, maar sindsdien niet meer. Dus ik mag ook weer niet te lang wachten.
Zijn papa tilt hem nu op en probeert hem rustig te krijgen. Als ik vraag of ze vast een maaltijd willen uitkiezen, zegt hij: 'Ik dacht ik laat hem moe worden en in slaap vallen.' Zucht. Het is bijna bedtijd - je kan zo'n kind nu toch niet een hele maaltijd laten overslaan? Al is het maar voor het dagrimte. Als hij maar een half potje eet, eet hij maar een half potje. Als hij maar weet dat dit het avondeten was en dat hij dan - dus - zo meteen naar bed gaat.
Mijn lijf voelt stram en stijf. Mijn spieren zitten op slot. Mijn rug doet zeer. Ik ben moe. En ik wilde zo graag een paar hoofdstukjes verder komen vandaag met de vertaling. Op dit moment ben ik al tevreden met een paar pagina's verder. Alle beetjes helpen, denk ik elke dag weer als ik pas rond een uur of negen 's avonds mijn laptop op schoot trek en de bestanden open. Al is het maar voor een uurtje, of twee. Toch knap dat het wel elke keer lijkt alsof baby's papa wel alles gedaan krijgt dat hij zou willen. Of in elk geval aan vanalles begint, en het dan weer een tijdje blijft staan. Maar dat heeft niets met baby te maken.
